Ουκρανία: δύο χρόνια μετά

Γιώργος Παυλόπουλος

Οι πόλεμοι αποτελούν τη συνέχεια της πολιτικής με άλλα, πιο βίαια μέσα, καθώς έρχονται να δώσουν λύσεις εκεί που οι άλλες μορφές ανταγωνισμού και σύγκρουσης δεν μπορούν. Και τις δίνουν με το αίμα των λαών, που όπως πάντα πληρώνουν για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στα εθνικά και πολυεθνικά στρατόπεδα των καπιταλιστών.

Ένας «κρίκος» στην αλυσίδα των πολέμων της εποχής μας

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024. Δύο χρόνια συμπληρώνονται από εκείνο το πρωινό που ο τρομακτικός ήχος από τις σειρήνες κάλυψε τα πάντα και άλλαξε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στο Κίεβο, το Χάρκοβο, τη Ζαπορίζια, τη Χερσώνα, την Οδησσό και άλλες πόλεις της Ουκρανίας και οι ουρανοί φωτίστηκαν από τους πυραύλους, τα μαχητικά αεροπλάνα και τα αντιαεροπορικά. Ήταν η έναρξη της ρωσικής εισβολής και η αρχή ενός πολέμου ο οποίος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και τίποτα δεν προμηνύει πως πρόκειται να τελειώσει σύντομα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Σε κοινέςΚατηγορίες

Από την πράσινη στη χακί «ανάπτυξη»

Ποιος πληρώνει τελικά την κλιματική κρίση;

Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν η κλιμάκωση και η γενίκευση μιας αντιπαράθεσης η οποία είχε ξεκινήσει ήδη από το 2014, με την «Εξέγερση του Μαϊντάν» η οποία ενορχηστρώθηκε από τη Δύση και κατάφερε να αποσπάσει δια της βίας τη στρατηγικής σημασίας Ουκρανία από την «αγκαλιά» της Μόσχας — έστω και με βαρύ τίμημα, που ήταν ο αναπόφευκτος ακρωτηριασμός της χώρας. Ήταν, επίσης, το σήμα που έμοιαζαν να περιμένουν πολλοί –αν και όχι όλοι– για να επιταχύνουν τη συγκρότηση αντίπαλων γεωπολιτικών και οικονομικών μπλοκ στον πλανήτη. Όπως δείχνει η διεύρυνση του ΝΑΤΟ και η «υποταγή» της ΕΕ στις ΗΠΑ, αλλά και ο «άξονας» Ρωσίας και Κίνας, ένα αποφασιστικό βήμα προς τη μεγάλη αναμέτρηση η οποία, όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία σε περιόδους κρίσης και μεγάλων αλλαγών, θα κρίνει το «ποιος, ποιον».

Ήταν το σημαντικότερο μέχρι εκείνη τη στιγμή επεισόδιο στη νέα περίοδο των ανταγωνισμών και των πολέμων, με παλιά και νέα χαρακτηριστικά, την εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ήταν ο προηγούμενος «κρίκος» από τον πόλεμο που ξέσπασε στη Μέση Ανατολή και απειλεί να γενικευτεί, αλλά και από τον αμέσως επόμενο και πιθανότατα πιο καθοριστικό από όλους τους άλλους, ο οποίος, σύμφωνα με όλο και περισσότερους, επωάζεται στον Ειρηνικό.

Η εισβολή και ο πόλεμος στην Ουκρανία τα δύο αυτά χρόνια, περιλαμβάνουν και κάποια άλλα, που είτε τείνουν να ξεχαστούν είτε υποτιμώνται αδικαιολόγητα. Είναι κάπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι που, σύμφωνα με τις πιο σοβαρές εκτιμήσεις, έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί και από τις δύο πλευρές, τροφοδοτώντας τις κρεατομηχανές που έχουν στήσει το Κρεμλίνο, το ΝΑΤΟ και οι εντολοδόχοι τους. Είναι τα δέκα εκατομμύρια που έχουν ξεριζωθεί από τον τόπο και τα σπίτια τους και εξακολουθούν να μένουν αναγκαστικά μακριά τους, έχοντας γίνει πρόσφυγες εντός και εκτός συνόρων —
αριθμός που αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Ουκρανίας πριν τον πόλεμο.

Είναι, επίσης, τα τεράστια κέρδη των επιχειρήσεων σε αρκετούς κλάδους της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, που διασφαλίστηκαν από τη νέα βίαιη αναδιανομή πλούτου από τους κάτω προς τους πάνω, σε όλα τα επίπεδα και με πρόφαση τον πόλεμο. Όπως τα 281 δισ. δολάρια που κέρδισαν οι πέντε μεγαλύτερες δυτικές πετρελαϊκές την τελευταία διετία, τα άλλα τόσα που έκαναν πλουσιότερη τη σαουδαραβική ομόλογό τους, αλλά και τα πάνω από 650 δισ. που αποκόμισε η Ρωσία από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου, παρά τις κυρώσεις. Ακόμη, τα γεμάτα ταμεία των πολεμικών βιομηχανιών, οι οποίες είναι οι μεγάλες ωφελημένες από την αύξηση κατά 9% των αντίστοιχων δαπανών σε παγκόσμιο επίπεδο το 2023 σε σύγκριση με το 2022, με αποτέλεσμα να φτάσουν στα 2,2 τρισ. δολάρια.

Είναι ασύλληπτα τα ποσά, τεράστια τα συμφέροντα, αναλώσιμοι οι στρατιώτες και «ανάπηροι» η Αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα. Γιατί, λοιπόν, να τελειώσει ο πόλεμος;