Η παραβολή του Ήλιου

Ποίημα του Γιώργου Ζιόβα, που γράφτηκε αυτές τις ημέρες. Στην ανθισμένη χλόη ξαπλωμένος λιάζομαι ο ήλιος κατεβαίνει ως το μεδούλι μου εγώ σε γέννησα μου λέει κλείσε τα μάτια κι άκουσε όλα τα κύτταρά σου πώς ζεσταίνω Κάτω η πόλη απλώνεται σα λέπρα κατατρώει το τοπίο οι δρόμοι ερήμωσαν οι άνθρωποι σφραγίζουν μύτες στόματα μην μπει η αρρώστια και τους αφανίσει κλείνονται μέσα βλαστημούνε και προσεύχονται Μην απελπίζεσαι μου λέει ο ήλιος κάνε κουράγιο εγώ θα σας γιατρέψω πάλι σήκω πες και στους άλλους να ετοιμαστούνε βγείτε γκρεμίστε τους ναούς που γέννησαν το μίασμα διώξτε τους πονηρούς από την πολιτεία χτίστε ξανά οίκους ανθρώπινους καλλιεργείστε τους αθώους κήπους Κι ένα κομμάτι μόνο απ’ το κορμί μου να ’χει μείνει θα το γυρίζω προς τον ήλιο για ν’ ανθίσει