Σεΐτ Αλντογάν
▸ Μαύρη προπαγάνδα, τρομοκρατία και νοθεία, μαζί με ένα μείγμα θρησκείας και εθνικισμού
Στην Τουρκία οι εκλογές ολοκληρώθηκαν και το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Δεν θα ήταν αρκετό και ικανοποιητικό να το εξηγήσουμε με τον αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο, την καταπίεση, την τρομοκρατία και τη νοθεία. Άλλωστε, η Τουρκία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην κορυφή των χωρών με πολύ υψηλό πληθωρισμό, πολλά εκατομμύρια βρίσκονται στο όριο της πείνας, σχεδόν 80% των εργαζομένων αμείβονται με πολύ χαμηλό μισθό και ο κόσμος δεν έχει καμία ασφάλεια για το μέλλον του. Από την άλλη μεριά, πολύ πρόσφατα, δεκάδες χιλιάδες θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια χωρίς την ουσιαστική βοήθεια του κράτους. Το ερώτημα είναι, λοιπόν, πώς μπορεί να εξηγηθεί το αποτέλεσμα των εκλογών.
Αναμφισβήτητα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονιστεί είναι η έλλειψη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων και ο ελλιπής βαθμός οργάνωσης. Όταν το κίνημα δεν καταφέρνει να γίνει το αντίπαλο δέος και δεν ταρακουνά το κατεστημένο, είναι πιθανό να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία τα άλλα αστικά κόμματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε, πρέπει να τονιστεί ότι η αντίδραση των μαζών και η αντιπολιτευτική στάση δεν απορροφήθηκαν από την Αριστερά και την αστική αντιπολίτευση, αλλά πήγε στα άλλα συντηρητικά και φασιστικά κόμματα τα οποία είναι σύμμαχοι του Ερντογάν.
Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι το ΑΚΡ, σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, έχασε 1,5 εκατομμύρια ψήφους. Σχεδόν σε όλη την Τουρκία και το Κουρδιστάν έχει υποχωρήσει κατά 5%-15%. Φαίνεται πως οι ψήφοι αυτοί πήγαν στη Χεζμπολάχ, το ισλαμοφασιστικό Νέο Κόμμα της Ευημερίας και άλλα μορφώματα, τα οποία μπήκαν στις εκλογές κάτω από την ομπρέλα του ΑΚΡ. Επιπλέον, οι συγκεκριμένες εκλογές ήταν οι πιο αντιδημοκρατικές όλων των εποχών. Ο εκλογικός νόμος ευνοούσε προκλητικά το κυβερνόν κόμμα. Απόδειξη ότι το ποσοστό του ΑΚΡ είναι 35,5%, το ίδιο (αθροιστικά) με εκείνο των CHP και Καλού Κόμματος, όμως του έδωσε περίπου 40 βουλευτές περισσότερους.
Παράλληλα, σε όλη την προεκλογική περίοδο, το στρατόπεδο Ερντογάν έδωσε ειδικό βάρος στην εθνικιστική και θρησκευτική προπαγάνδα. Χαρακτήρισε «άπιστη» την αντιπολίτευση και κάλεσε τον κόσμο να διαλέξει τους πιστούς απέναντι στους άπιστους. Έφτασε στο σημείο να πει ακόμα ότι είναι εντολή του Θεού να μην ψηφιστεί η αντιπολίτευση. Την ίδια στιγμή, την κατηγορούσε ότι συνεργάζεται με το ΡΚΚ και διοχέτευσε έντυπα με τα οποία υποτίθεται ότι η αντιπολίτευση καλούσε τον κόσμο να την ψηφίσει για να ελευθερώσει τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Ο ίδιος ο Ερντογάν στις συγκεντρώσεις του έδειχνε σε γιγαντιαίες οθόνες τον Κιλιντζάρογλου μαζί με στέλεχος του ΡΚΚ — κάτι που, φυσικά, ήταν αποτέλεσμα μοντάζ.
Το κυβερνόν κόμμα επένδυσε στην πόλωση με μαύρη προπαγάνδα και όχι μόνο. Σοβαρό ρόλο έπαιξε και ο εθνικισμός σε σχέση με την εξωτερική πολιτική. Αναμφίβολα, η Τουρκία βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων, των ανταγωνισμών και του μοιράσματος που γίνεται από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο, από τα Βαλκάνια μέχρι τον Καύκασο, αλλά και τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο. Το καθεστώς της Άγκυρας στη συγκεκριμένη συγκυρία αύξησε την ένταση και έπαιξε το ρόλο του αντιιμπεριαλιστή, ισχυριζόμενο ότι «οι ιμπεριαλιστικές χώρες επιδιώκουν τον διαμελισμό της Τουρκίας». Η προπαγάνδα της κυβέρνησης περιλάμβανε και τον υποτιθέμενο οικονομικό πόλεμο που έχουν κηρύξει ξένοι παράγοντες ενάντια στην Τουρκία. Ανέβηκε το δολάριο; Έφταιγε η Αμερική. Πλησίασε ο πληθωρισμός το 100%; Φταίνε οι διεθνείς και ντόπιοι κερδοσκόποι. Υπάρχει ενεργειακή κρίση; Φταίει ο ρωσοουκρανικός πόλεμος. Και πάει λέγοντας. Όπου δεν αρκούσαν αυτά, έμπαινε στην «εξίσωση» η εθνική υπερηφάνεια για τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα, τα τανκς, τα πολεμικά πλοία, τα αεροπλανοφόρα κλπ.
Η αστική αντιπολίτευση αποδείχτηκε ανεπαρκής, ενώ σοβαρό μειονέκτημα είναι η έλλειψη ταξικής συνείδησης και η ελλιπής οργάνωση των εργαζομένων
Περιττό να σημειώσουμε, επίσης, ότι ο Ερντογάν βρίσκεται πάνω από 20 χρόνια στην εξουσία και δεν γνωρίζει κανένα όριο στις παρανομίες, τις παρατυπίες κ.α. Στην εκστρατεία των εκλογών χρησιμοποιήθηκαν όλες οι δυνατότητες του κρατικού μηχανισμού και τα κρατικά ταμεία. Όλα τα υπουργεία μπήκαν στη μάχη και η Κεντρική Τράπεζα μέρα νύχτα τύπωνε λεφτά. Στο παρά πέντε των εκλογών ανέβασαν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, μοίραζαν λεφτά ως ρουσφέτια και έστελναν λογαριασμούς στα σπίτια με μηδενικό κόστος, με το πρόσχημα ότι ανακάλυψαν τεράστιες πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου και ο κόσμος θα πλουτίσει από αυτά. Ακόμα και το φυσικό αέριο ισχυρίζονταν πως θα είναι δωρεάν. Το 95% των ΜΜΕ που ανήκουν στον Ερντογάν καλλιέργησαν μία συστηματική προπαγάνδα γύρω απ’ όλα αυτά. Τα ίδια ΜΜΕ συνεχώς έγραφαν στην πρώτη σελίδα τους ότι η αντιπολίτευση θα κλείσει το υπουργείο Θρησκευμάτων και θα ξανακάνει την Αγία Σοφία χριστιανική εκκλησία. Επίσης, τις μέρες πριν τις εκλογές η ισοτιμία λίρας και δολαρίου έμεινε στάσιμη γιατί η κεντρική τράπεζα δεν πουλούσε δολάρια, τη στιγμή που στην ελεύθερη αγορά το αμερικανικό νόμισμα πουλιόταν έναντι 22 λιρών αντί για 18 που ήταν η επίσημη ισοτιμία.
Όσο για τη νοθεία σε όλη την επικράτεια δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Αποδεδειγμένες πληροφορίες δείχνουν ότι σε κάποια εκλογικά κέντρα βρέθηκαν 545% περισσότεροι ψήφοι από τους εγγεγραμμένους. Ενίοτε, ψήφοι του Αριστερού Πράσινου Κόμματος καταχωρήθηκαν στους Γκρίζους Λύκους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι ψήφοι δεν πέρασαν καν στο σύστημα…
Ο δεύτερος γύρος και η επόμενη μέρα
Στον δεύτερο γύρο υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην αλλάξει τίποτα και ο Ερντογάν να κερδίσει τις εκλογές με την ίδια προπαγάνδα, την τρομοκρατία και τα ρουσφέτια. Το σίγουρο είναι ότι, εάν επανεκλεγεί, θα εφαρμόσει μία πιο αυταρχική πολιτική και η κρατική τρομοκρατία θα είναι πιο έντονη.
Η αστική αντιπολίτευση, παρόλο που αύξησε το ποσοστό της, δεν μπόρεσε να αποτελέσει εναλλακτική ενάντια στον Ερντογάν. Η αμυντική της πολιτική απέναντί του και διάφορα από τα λεγόμενά της, όπως τα «μην πέσουμε σε προβοκάτσια», «μην βγείτε στο δρόμο», «μην προκαλείτε» και άλλα παρόμοια, έδωσε την εικόνα μίας ουδέτερης στάσης. Με λίγα λόγια, ενάντια στη ριζοσπαστική στάση του Ερντογάν δεν συγκροτήθηκε μια συνειδητοποιημένη μαζική δυναμική αντίδραση.
Σε πολλές κουρδικές πόλεις, οι Κούρδοι κράτησαν σταθερά τη δύναμή τους, όμως σε κάποιες τουρκικές πόλεις έχασαν ψήφους. Η επίδοση των κομμάτων της Αριστεράς, επίσης, δεν έφτασε στο σημείο που προέβλεπε και προσδοκούσε — αν και σε αυτό έπαιξε ρόλο και η προτίμηση του κόσμου για τα μεγάλα κόμματα που έβλεπε ως εναλλακτική. Συνολικά, η Συμμαχία για την Εργασία και την Ελευθερία πήρε 10,55% και εξέλεξε 65 βουλευτές, με τους 4 να προέρχονται από το TIP (που έλαβε 1,75%) και τους δύο από το ΕΜΕΡ.
Σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές αυτές δεν πρέπει να θεωρηθούν ως νίκη του Ερντογάν. Τα τεράστια προβλήματα, η φτώχεια και η ανεργία θα παραμείνουν και ο Ερντογάν θα ψάξει διέξοδο ακόμα πιο πολύ στον εκφασισμό και την κρατική τρομοκρατία. Όμως και ο αγώνας των εργαζομένων δεν θα σταματήσει, αλλά θα συνεχιστεί με πιο δυναμικό τρόπο και μορφές.
Δημοσιεύτηκε στο Πριν 20 Μαΐου
Εκλογές στην Τουρκία: Κυρίαρχος ο Ερντογάν, μετά από δύο δεκαετίες…
