Ελένη Βαφειάδου | Αριστερή Κίνηση Περιστερίου
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί να παρέμβει με νέα αυτοπεποίθηση
Στις εκλογές του Οκτώβρη η αντικαπιταλιστική αριστερά πέτυχε πρωτοφανή ποσοστά. Μιλάμε για ποσοστά άνω του 3% και μάλιστα σε μεγάλες πόλεις. Συνολικά μιλάμε για αποτελέσματα με τα οποία η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να δουλέψει με νέα αυτοπεποίθηση. Ο κόσμος μας έδωσε φιλικό χτύπημα στην πλάτη και μένει να φανεί τι θα κάνουμε με αυτή τη δυνατότητα. Ας θυμηθούμε τα αισθήματα ήττας και αδιεξόδου που είχε κομμάτι της αριστεράς μόλις πριν λίγους μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές και το περίφημο μητσοτακικό «41%», τις εκτιμήσεις της «δεξιάς στροφής» και τις συνεπαγόμενες εκκλήσεις για παναριστερά κατεβάσματα στο όνομα του αντιδεξιού μετώπου. Η εποχή είναι ρευστή –παρ’ όλη τη σαφή νεοφιλελεύθερη ηγεμονία– και χρειάζεται νηφαλιότητα για την πλοήγηση εντός της. Το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς παραμένει επίκαιρο και διαρκές επίδικο και μάλιστα δεν είναι τυχαίο πως για διαφορετικούς λόγους το καθένα, επιβραβεύτηκαν σχήματα ενωτικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Έχει σημασία μια ακτινογραφία των ενωτικών αυτών σχημάτων.
Όσον αφορά το Περιστέρι η συνεργασία της Αριστερής Κίνησης με τη Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία και ανένταχτους/ες βασίστηκε σε τρία ζητήματα: α) μια σφιχτή διακήρυξη εντός των πολιτικών κεκτημένων της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου (αντίθεση στην ΕΕ και όπως εξειδικεύεται σε επίπεδο δήμου, αντιδιαχειριστικό στίγμα, συλλογική μη αρχηγοκεντρική λειτουργία ) β) στην πολύχρονη γνωριμία και αλληλεκτίμησή μας με μια σειρά αγωνιστές στο κίνημα και ιδιαίτερα στο κίνημα Δεν Πληρώνω και σε αυτό κατά των πλειστηριασμών και γ) στον αποκλεισμό δυνάμεων που δεν εξυπηρετούν τα παραπάνω. Αποτιμούμε θετικά τη συνεργασία αυτή και για το ότι έγινε και για το πώς έγινε και θα δουλέψουμε για την συνέχειά της.
Στο Περιστέρι, εκ πρώτης όψεως, φαίνονται όλοι κερδισμένοι από τα τρία ψηφοδέλτια που τέθηκαν στην κρίση του λαού. Και τα τρία ψηφοδέλτια ανέβασαν ποσοστά. Ωστόσο αυτό του απόλυτου νικητή κ. Παχατουρίδη, παρά τη συγχώνευση με τρεις ακόμα παρατάξεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ιδιοκτήτη τοπικής εφημερίδας) έχασε 11.000 ψήφους. Το ποσοστό του 78% επίσης υπολείπεται κατά 10 μονάδες του αθροίσματος των τεσσάρων παρατάξεων που συμπτύχτηκαν. Αυτό είναι αναμφίβολα απόδειξη της αποτελεσματικότητας καθεστώτων που αφήνονται να λειτουργούν χωρίς αντιπολίτευση, αλλά είναι και δείγμα κόπωσης και απόρριψης της συμμαχίας του «Πατριάρχη της τοπικής αυτοδιοίκησης».
Τα καθήκοντα που διαμορφώνονται στις συνθήκες αυτές για εμάς είναι πολλά και σε πολλά επίπεδα, προκειμένου να δυναμώσουμε τη σχέση μας με αυτό το 5,7% που πετύχαμε. Ζήτημα πρώτης γραμμής στη φάση αυτή είναι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την προπαγάνδα υπέρ του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ. Οι τοπικές κοινωνίες έχουν χρέος να αντισταθούν και να χτίσουν την αλληλεγγύη τους ξανά και από τα κάτω υπέρ των Παλαιστινίων και του δίκιου τους.
Μετά τη δυστοπική εμπειρία του δίχρονου εγκλεισμού της πανδημίας δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να υπάρχει επιστροφή σε αυτό το καθεστώς. Αυτό σημαίνει αγώνα για τη δημόσια υγεία και αγώνα για δημόσιους χώρους εξόδου. Μετά το έγκλημα των Τεμπών δεν μπορούμε να μην ιεραρχούμε το θέμα της ασφάλειας στις συγκοινωνίες. Μετά τις φονικές καταστροφές στη Θεσσαλία, το Πήλιο, την Εύβοια, τη Δαδιά δεν μπορούμε να μη βάζουμε το θέμα των υποδομών ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Εν μέσω τέτοιας ακρίβειας δεν μπορούμε να αφήνουμε στο απυρόβλητο τις ελαστικές σχέσεις εργασίας που οδηγούν στη φτώχεια και τους πλειστηριασμούς ακινήτων.