Αντώνης Δραγανίγος
▸ Οι τοπικές εκλογές σημαντικός σταθμός στην πολιτική διαπάλη
Βγαίνοντας από ένα καλοκαίρι μεγάλων περιβαλλοντικών καταστροφών και κυβερνητικής-κρατικής αθλιότητας, οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αποτελούν έναν πολύ σημαντικό σταθμό στην πολιτική διαπάλη. Από τη μια η άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκουν να διαμορφώσουν καλύτερους όρους για την επίθεση στα εργατικά λαϊκά στρώματα, που είναι ήδη σε εξέλιξη, στεριώνοντας και επεκτείνοντας τα «κέρδη» των βουλευτικών εκλογών.
Στόχος τους είναι να βαθύνει η συναίνεση στη στρατηγική των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, στη δημιουργία μιας «κολασμένης» κατάστασης για την εργατική τάξη και τον λαό, χωρίς όρια στην εκμετάλλευση, στην καταστροφή της φύσης, στον ολοκληρωτισμό και στη βαθιά εμπλοκή στις πολεμικές αναμετρήσεις, ενώ μαυρίζουν τον ορίζοντα τα σύννεφα της καπιταλιστικής κρίσης και των νέων προγραμμάτων σταθερότητας.
Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενταγμένες σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον. Ο διαγκωνισμός μιας πλειάδας υποψηφίων που αρχίζουν από την «μετριοπαθή» κεντροαριστερά, περνάνε από το «κέντρο» και φτάνουν έως τον αμερικανόφερτο αστό Κασσελάκη, απαλείφει κάθε αναφορά στην αριστερά και συμβάλλει στην παραπέρα θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος απέναντι σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση.
Ωστόσο, οι εξελίξεις, όπως και η σοβούσα κρίση του μπλοκ ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ, που με την ανυπαρξία παρέμβασης στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές δείχνει πόσο ρηχό κοινοβουλευτικό ρεύμα είναι, έχουν δύο όψεις. Γιατί αν η μια όψη είναι η οριστική κρίση και διάλυση του πάλαι ποτέ ρεύματος της «κυβερνώσας αριστεράς» και η προοπτική της ανασυγκρότησής του σε πλήρως διαχειριστική κατεύθυνση με βάση τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης για τη διαχείριση των ανώτερων συγκρούσεων που ωριμάζουν, η άλλη πλευρά είναι η «απελευθέρωση» των αναζητήσεων δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για μια άλλη αριστερά. Οι τάσεις αυτές θα ενταθούν το επόμενο χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών και η δοκιμασία των δημοτικών-περιφερειακών επιτάχυναν απότομα αυτές τις διαδικασίες, που σε ένα βαθμό «φρέναραν» από τα κοινοβουλευτικά διλήμματα των εκλογών, ιδιαίτερα των δεύτερων.
Τα διακυβεύματα είναι απόλυτα σαφή, όπως και οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες κάθε μάχη ανεξάρτητα από την αφορμή της, από το σημείο που ξεκινά είναι, σε τελική ανάλυση, μια πολιτική μάχη. Και αυτό ισχύει δύο και τρεις φορές για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Γιατί, πράγματι, η διεκδίκηση κοινωνικών αγαθών, αποκλειστικά δημόσιων δωρεάν, υψηλού επιπέδου, κοινωνικών υπηρεσιών σημαίνει την ίδια στιγμή αγώνα ενάντια στην πολιτική απελευθέρωσης των αγορών και ιδιωτικοποιήσεων του κεφαλαίου και της ΕΕ, αγώνας ενάντια στην αντιδραστική, ανταποδοτική πολιτική δήμων και περιφερειών.
Ο αγώνας για το δικαίωμα στην πόλη και το περιβάλλον είναι την ίδια στιγμή αγώνας ενάντια στην εμπορευματοποίηση του χώρου και την καπιταλιστική λεηλασία της φύσης, τις εξορύξεις, την κατάληψη των βουνών και των θαλασσών από την επέλαση των ΑΠΕ, την καταστροφή των χωριών και των παραλιών, της ιστορίας και του πολιτισμού τους, από την ασχήμια του τουριστικού κεφαλαίου και της άθλιας «ανάπτυξής» του.
Η πάλη για βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων και για μέτρα κοινωνικής προστασίας ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία, την αφόρητη στεγαστική κρίση είναι αγώνας ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, μεγάλου και «τοπικού», του πολιτικού συστήματος και κράτους («κεντρικού» και «τοπικού»).
H αντιδραστική θωράκιση του «τοπικού κράτους», με όλα τα μέτρα των τελευταίων χρόνων, πάει χέρι-χέρι με την αντιδραστική αυταρχική μετάλλαξη του κεντρικού και του υπερεθνικού κράτους (της ΕΕ και των διεθνών οργανισμών του κεφαλαίου), με την οργάνωση της «προληπτικής» αντεπανάστασης απέναντι στους λαούς, μπροστά τις επερχόμενες θύελλες.
Γι’ αυτό χρειάζεται συνολικός πολιτικός αγώνας για ψωμί- ειρήνη-κοινωνικά αγαθά-ελευθερίες ενάντια στις πολιτικές κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ. Σε αυτές τις συνθήκες, τα φληναφήματα του «κοινωνικού προσώπου», με ρητή αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής του «νέου ΣΥΡΙΖΑ», είναι καταδικασμένα και πρέπει να συντριβούν. οι ξέπνοες αυταπάτες της «ρεαλιστικής» ανυπακοής μέσα στο πλαίσιο των θεσμών της ΕΕ και του κεφαλαίου των ΜΕΡΑ25-
ΛΑΕ δεν απαντούν, ούτε και η άρνηση πολιτικών στόχων ρήξης από το ΚΚΕ.
Η κρίση της «κυβερνώσας Αριστεράς» απελευθερώνει αναζητήσεις σε ριζοσπαστική κατεύθυνση
Η πολιτική παρέμβαση στις εκλογές σε δήμους και περιφέρειες εντάσσεται σε αυτή την πολιτική προοπτική και, χωρίς να ταυτίζεται, συνδέεται και πρέπει να υπηρετεί δημιουργικά την ανάγκη για ισχυρή ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά. Η λογική της συνεργασίας και του κοινού βηματισμού των ευρύτερων δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με πλήρη ανεξαρτησία από τις απόψεις που προσδοκούν απλά σε μια «φιλολαϊκή διαχείριση της κατάστασης», που επιδιώκει το ΝΑΡ όλο το προηγούμενο διάστημα, αποδεικνύεται όχι μόνο αναγκαία, αλλά και δυνατή, ελπιδοφόρα και μαζική και αυτό θα «επικυρωθεί» με την αναβαθμισμένη πολιτική παρέμβαση του συνόλου των κινήσεων σε δήμους και περιφέρειες και το εκλογικό αποτέλεσμα, με στόχο να αποτελέσει ένα πολύ σημαντικό βήμα στην υπόθεση του αντικαπιταλιστικού πόλου.
Ξέρουμε, βεβαίως, από την εμπειρία μας ότι και τα πιο πλατιά και τα πιο πετυχημένα σχήματα εκλογικής συνεργασίας δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν την πετυχημένη αντιπαράθεση και πολύ περισσότερο ρήγματα και ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Η συνολική μάχη με τον καπιταλισμό και την κρίση του, η ανάγκη στρατηγικών επαναστατικών απαντήσεων άρνησης του «υπάρχοντος» από τη σκοπιά μιας νέας κομμουνιστικής κοινωνίας, οι ανάγκες ανταπόκρισής μας στις πολύ πιο δύσκολες συνθήκες της μάχης
ιδίως στον σκληρό ιδιωτικό τομέα, οι αναβαθμισμένες απαιτήσεις στα πεδία της θεωρίας, του πολιτισμού, των αξιών, με άλλα λόγια η πορεία ριζικού μετασχηματισμού του ΝΑΡ και η οικοδόμηση του κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος είναι άρρηκτα δεμένη με τη μετωπική πολιτική συσπείρωσης δυνάμεων και όρος για την επιτυχία της. Η «διπλή» αυτή ελπιδοφόρα πορεία έχει ήδη ξεκινήσει.