Αυτό το Σαββατοκύριακο, 10-11 Ιούλη, διεξάγεται η Πανελλαδική Συνάντηση της «Πρωτοβουλίας διαλόγου για ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα». Η Συνάντηση θα γίνει στο Δημαρχείο Καισαριανής, σε ανοιχτό και στεγασμένο χώρο, ολοκληρώνοντας μια 12μηνη δημόσια συζήτηση πάνω στην «Πρόταση αρχών και γενικών κατευθύνσεων». Οι συμμετέχοντες θα συζητήσουν το κείμενο της Πρότασης ως βάση συγκρότησης και για τα επόμενα βήματα στο εγχείρημα, τη συγκρότηση τοπικών και κλαδικών «πρωτοβουλιών» και πυρήνων. Θα οριστεί, επίσης, νέα –πανελλαδική πια– Γραμματεία με συντονιστικό ρόλο μέχρι το Ιδρυτικό συνέδριο της νέας Οργάνωσης. Η ώρα προσέλευσης έχει οριστεί το Σάββατο στις 3 το μεσημέρι.
Αποσπάσματα από την εισήγηση
▸ Ο σύγχρονος καπιταλισμός
«Οι εξελίξεις στον καπιταλισμό με την έλευση της πανδημίας του κορωνοϊού, την αστική διαχείρισή της και την αποτυχία απάντησης, η πολύπλευρη κρίση του συστήματος, συνολικά οι απαιτήσεις της ταξικής πάλης, “φωνάζουν” –άλλοτε δυνατά και άλλοτε υπόκωφα αλλά σίγουρα αντικειμενικά– ότι “αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει”!
»Η ανθρώπινη χειραφέτηση διαμεσολαβείται και προκύπτει από τη διαλεκτική ενότητα πολιτικού-κοινωνικού, από τη σχέση της «σκεπτόμενης και πάσχουσας ανθρωπότητας» (Μαρξ). Με τη διαδικασία μας αυτή, θέλουμε να εκκινήσουμε πιο σχεδιασμένα, πιο οργανωμένα και επιταχυνόμενα τα βήματα που είναι αναγκαία, ώστε να συγκροτηθούν προγραμματικά, πολιτικά και οργανωτικά αυτοτελώς οι επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις, ώστε να αρθεί η αλληλουχία εκρήξεων/ξεσπασμάτων/ταξικών συγκρούσεων- οπισθοδρομήσεων/αυταπατών/συμβιβασμών, εν τέλει η ήττα/αδυναμία των καταπιεσμένων να πάρουν το τιμόνι της ζωής τους και της κοινωνίας στα χέρια τους. Ώστε να συγκροτηθεί η εργατική τάξη της εποχής μας σε “τάξη για τον εαυτό της”, κοινωνικά, πολιτικά, προγραμματικά και οργανωτικά.
»Ο σύγχρονος καπιταλισμός γενικεύει τα πεδία παρέμβασής του μετατρέποντας σε ιδιωτική ιδιοκτησία ό,τι από τον δημόσιο πλούτο, τον δημόσιο χώρο και τα κοινά αγαθά μπορεί να αξιοποιηθεί για την παραγωγή κέρδους και την ιδιοποίηση ξένης απλήρωτης εργασίας: Ταυτόχρονα η γιγάντωση των ιδιωτικών χρεών των νοικοκυριών, μαζί και η εκτόξευση δημόσιου (εξωτερικού) χρέους των κρατών, διαμορφώνουν μια επιταχυνόμενη διαδικασία συγκέντρωσης ατομικής ιδιοκτησίας που προσδίδουν στο σύγχρονο καπιταλισμό στοιχεία μιας “μοντέρνας” απολυταρχίας του πλούτου, με ιδιοκτησία ακόμη και επί του μέλλοντος και επί της ίδιας της φύσης.
»Η επίθεση στις πολιτικές ελευθερίες, με πρόσχημα την υγειονομική πλευρά, έρχεται να συμπληρώσει και να στερεώσει βαθιές αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις». Συνολικά η αντιδημοκρατική στροφή του σύγχρονου καπιταλισμού είναι ο σιαμαίος αδερφός της βαθύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Δεν αποτελεί “εξαίρεση”, δεν είναι κάποιο αυταρχικό κατάλοιπο του παρελθόντος, αλλά η πολιτική μορφή που αντιστοιχεί τόσο στη σύγχρονη καπιταλιστική επιθετικότητα όσο και στο φόβο του συστήματος για νέου τύπου εξεγερτικά, ακόμη και επαναστατικά γεγονότα και για αυτό ακριβώς το λόγο το δικαίωμα στον αγώνα μπαίνει πρώτο στο στόχαστρο».
▸ Ο ελληνικός καπιταλισμός σήμερα
«Ο ελληνικός καπιταλισμός διανύει την τρίτη φάση ενός ευρύτερου κύκλου ριζικής αναδιάρθρωσης με μεγάλες τομές στην οικονομία, τις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας, το κράτος-δημόσια διοίκηση και το πολιτικό σύστημα. Το πρώτο κύμα συντελέστηκε στη βίαιη και απότομη μνημονιακή τομή του 2010-2015, με αποφασιστικό ρόλο στον σχεδιασμό στα επιτελεία της ΕΕ, συνειδητή συμμετοχή της ντόπιας αστικής τάξης και τις διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΛΑΟΣ/ΔΗΜΑΡ σε ρόλο πολιτικού ενορχηστρωτή σε ότι αφορά την υλοποίηση. Τα διαδοχικά πακέτα μνημονίων συνιστούσαν μια ριζική ανατροπή του κοινωνικού συσχετισμού σε βάρος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, ενώ παράλληλα σηματοδοτούσαν την οργανική διασύνδεση της ελληνικής οικονομίας (σε “δεύτερους” πάντα ρόλους) στη νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ των Προγραμμάτων Σταθερότητας. Η δεύτερη φάση αφορούσε την πολιτική σταθεροποίηση της νέας ευρω-ενωσιακής, αστικής μνημονιακής πραγματικότητας, έργο που διεκπεραιώθηκε σε καθοριστικό βαθμό μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γενικότερα μέσω της ηγεμονίας της λογικής της κυβερνητικής λύσης από τα πάνω, στη βάση ενός εφικτού προγράμματος και χωρίς ρήξη με το πλαίσιο της ΕΕ. Στη σημερινή τρίτη περίοδο, η επιστροφή της ΝΔ στη διακυβέρνηση, ως κυρίαρχου και πάλι πόλου του αστικού διπολισμού, σηματοδοτεί την επιδίωξη της αποφασιστικής συνέχειας στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, έχοντας το πλεονέκτημα του πλήγματος σε κάθε έννοια εναλλακτικής που προκάλεσε η μνημονιακή αλλά και φιλοαμερικάνικη και φιλοΝΑΤΟική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
»Στο ίδιο πλαίσιο, η ΝΔ επιχειρεί να σταθεροποιήσει και να βαθύνει τους άξονες και συμμαχίες πολέμου της Ελλάδας με Ισραήλ και Αίγυπτο, σε μια προσπάθεια ενίσχυσης των επιθετικών φιλοδοξιών της για τις εξορύξεις στις ΑΟΖ, έναντι της επιθετικής και αναθεωρητικής πολιτικής της αστικής τάξης της Τουρκίας. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, είναι άδικος και αντιδραστικός και από τις δύο μεριές. Οι κομμουνιστές και το εργατικό κίνημα στις δύο χώρες, μάχονται για την ανατροπή των πολεμικών σχεδίων στις δυο χώρες, από θέσεις υπεράσπισης της ειρήνης και ενάντια σε κάθε αλλαγή χερσαίων ή θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, πρόταξης των εργατικών συμφερόντων, αλληλεγγύης μεταξύ των λαών ενάντια στην εθνικιστική υστερία, αντιμετώπισης της αντι-προσφυγικής πολιτικής της ΕΕ και Ελλάδας-Τουρκίας, της προστασίας του περιβάλλοντος».
▸ Ο κομμουνισμός στον 21ο αιώνα
«Η πρόκληση είναι ξεκάθαρη: Εγκλωβισμός στις κάθε λογής ουτοπίες ότι μπορεί δήθεν οι ταξικές σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης να αφήσουν χώρο σε αντικαπιταλιστικά εγχειρήματα, να επιτρέψουν ενδιάμεσες λύσεις και σταδιακές μεταρρυθμίσεις ή αναζήτηση και δοκιμασία της μοναδικής βιώσιμης αντικαπιταλιστικής απάντησης: της ριζικής αντιπαράθεσης με τους πυλώνες και την ουσία του καπιταλισμού, από τη σκοπιά και με στόχο την ανατροπή και κατάργησή τους, την καθολική κοινωνική απελευθέρωση που αντιπροσωπεύει ο κομμουνισμός.
»Στην αντίληψή μας, ο κομμουνισμός αποτελεί κόκκινο νήμα που διαπερνά την πράξη του παρόντος, φάρο, οδηγό και μέτρο της. Συνδέεται αξεχώριστα με τον δρόμο μέσα από τον οποίο θα οδηγηθούμε στο κομμουνιστικό μέλλον. Δρόμο επαναστατικό, που έχει ως κορυφαία στιγμή το επαναστατικό άλμα, αλλά χαρακτηρίζεται και από την επαναστατική δράση στο παρόν, την επαναστατική τακτική –την πάλη για τα “καθημερινά” ζητήματα, στη σύνδεσή της με την επανάσταση.
»Ο δικός μας δρόμος είναι ανατρεπτικός και επαναστατικός. Περιλαμβάνει –χωρίς να ταυτίζει– σε διαλεκτική σύνδεση και τη ριζοσπαστική ανατρεπτική πάλη στο παρόν και το ποιοτικό άλμα της επανάστασης. Δεν φανταζόμαστε την επανάσταση ως μονόπρακτο, πράξη μειοψηφιών ή μια νέου τύπου “έφοδο σε χειμερινά ανάκτορα”. Θα είναι πιο σύνθετη διαδικασία –πάντα ωστόσο ένα άλμα– που θα επιβληθεί από τη συνειδητή δράση εκατομμυρίων και θα κρίνει το ποιος έχει την πολιτική εξουσία: η αστική τάξη ή η εργατική τάξη σε συμμαχία με τα άλλα καταπιεζόμενα κι εκμεταλλευόμενα στρώματα».
▸ Η κομμουνιστική πρωτοπορία της εποχής μας
«Η συγκρότηση ενός κομμουνιστικού κόμματος προκύπτει από την ανάγκη συνολικής προγραμματικής κομμουνιστικής απάντησης στις προκλήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού και δεν αποτελεί αυθαίρετο αυτοσκοπό. Ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα πρέπει να προσγειώνεται στην πολιτική πρακτική και να συμπυκνώνεται σε πολιτική οργάνωση και δεν μπορεί να αιωρείται στη σφαίρα μόνο των ιδεών και των τελικών σκοπών. Ένα τέτοιο κομμουνιστικό κόμμα εστιάζει στο μετασχηματισμό της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε υλική δύναμη ανατροπής του καπιταλισμού και όχι απλά στα σύμβολα ή στην οργανωτική αυτοσυντήρηση.
»Το κομμουνιστικό κόμμα απορρίπτοντας κάθε μεταρρυθμισμό, παλιό και νέο, ακολουθεί τον επαναστατικό δρόμο καθώς μόνο με την επαναστατική τομή της συντριβής του αστικού κράτους μπορεί να αρχίσει η οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Ωστόσο, δεν περιμένει την επανάσταση ή την επαναστατική κατάσταση να έρθουν όταν ωριμάσουν οι συνθήκες ή/και σαν αποκαλυπτικό συμβάν, αλλά τις προετοιμάζει με την επαναστατική τακτική κάθε στιγμή και για κάθε ζήτημα. Αγωνίζεται για κατακτήσεις, ρωγμές και ουσιαστικές βελτιώσεις της θέσης των εργαζομένων σήμερα. Ενοποιεί τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεζόμενους σε ταξική βάση ενάντια στην ιδιωτική ιδιοκτησία και στην αστική τάξη καθώς κάθε καταπιεστική σχέση συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με την εκμετάλλευση. Δεν θεωρεί καμία καταπίεση δευτερεύουσα, αντίθετα τις αντιπαλεύει συνολικά ως πλευρές και εκδηλώσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Παλεύει για την ισοτιμία των δύο φύλων, συνολικά ενάντια σε κάθε διάκριση λόγω φυλής, φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού, και στο εσωτερικό του διαμορφώνει από τώρα τέτοιες σχέσεις.
»Η κομμουνιστική οργάνωση συγκροτείται στη βάση της εργατικής δημοκρατίας, όπως περιγράφουμε στο κείμενο Αρχών. Πρώτα απ’ όλα πάνω στη θεωρητική στρατηγική συμφωνία των μελών αλλά και τη συμφωνία στους βασικούς δρόμους της επαναστατικής τακτικής. Η εθελοντική ένταξη, ο ελεύθερος δημοκρατικός διάλογος, ο σεβασμός στην κάθε άποψη έχουν νόημα μόνο αν συμπληρώνονται με την συνειδητή πειθαρχία στην υλοποίηση των αποφάσεων, τον ενιαίο οργανωτικό σχεδιασμό, τη συγκέντρωση δυνάμεων και την ενότητα δράσης. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι μάχιμη οργάνωση που αντιμετωπίζει την αστική πολιτική και το κράτος. Παρά τον φαινομενικό πλουραλισμό της αστικής πολιτικής και την αποθέωση του ατόμου, η πρώτη είναι εξαιρετικά άκαμπτη και μονολιθική όσον αφορά στις βασικές της επιδιώξεις (κερδοφορία του κεφαλαίου, υποταγή της εργατικής τάξης, ευρωνατοϊκός προσανατολισμός κ.λπ.) και το αστικό κράτος συγκεντρωτικό και βίαιο στην επιβολή της. Απέναντι σ’ αυτούς τους αντιπάλους η κομμουνιστική οργάνωση δεν μπορεί να μοιάζει με λέσχη συζητήσεων που δεν δεσμεύουν κανέναν».
▸ Κοινωνικές αντιστάσεις και πολιτικές αναζητήσεις
«Βαθιά και στρατηγική είναι στην Ελλάδα η κρίση του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, ο οποίος εμφανίζει σημάδια έντονου εκφυλισμού. Καθοριστικές αιτίες της κρίσης του αποτελούν η υποταγή στην αστική πολιτική και η βαθιά αντιδημοκρατική δομή του, έκφραση της οποίας αποτελεί η κυριαρχία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και των δυνάμεων του στα περισσότερα συνδικάτα, ιδίως στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Ομοσπονδίες, μεγάλα εργατικά κέντρα). Όλη η πρόσφατη πορεία, από το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, τον αντι-απεργιακό νόμο ΣΥΡΙΖΑ και όλες τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προώθησε το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του τα τελευταία χρόνια, με πιο πρόσφατο κομβικό σταθμό το νόμο Χατζηδάκη, έφεραν την εργατική τάξη σε χειρότερες θέσεις, κοινωνικά και πολιτικά. Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα με τη γραμμή και το σχέδιο των κυρίαρχων δυνάμεών του, όχι μόνο δεν οργάνωσαν την αντεπίθεση του κόσμου της δουλειάς, αλλά οδήγησαν στο ξεφούσκωμα και την ήττα μια σειρά αγωνιστικά σκιρτήματα, απεργίες και διαθέσεις. Ακόμα και δυνάμεις που δρουν στο όνομα των ταξικών αγώνων και των εργατικών συμφερόντων (όπως το ΠΑΜΕ), συμβιβάστηκαν τελικά με το σχεδιασμό του αστικοποιημένου συνδικαλισμού ή εξάντλησαν εν τέλει την ταξική φρασεολογία τους σε συμβολικές κινήσεις και αγώνες διαμαρτυρίας με τελικό στόχο την κομματική τους ενίσχυση. Χρειάζεται να ενταθούν οι προσπάθειες συγκέντρωσης πρωτοπόρων εργαζομένων και αγωνιστών/τριών και η συγκρότησή τους σε ανώτερο επίπεδο, ώστε να συνδέονται οι καθημερινοί αγώνες των εργαζομένων με το στόχο της χειραφέτησης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και του κεφαλαίου.
»Σε ολόκληρο τον κόσμο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα κοινωνικά προβλήματα στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων συνδέονται με την καπιταλιστική αγορά και διεθνοποίηση που τους αφήνει στα αζήτητα ή με μια μίζερη ζωή χωρίς νόημα. Η φιλολογία και αναζήτηση για σοσιαλισμό/κομμουνισμό ή για το μαρξισμό δυναμώνουν σε όλο τον κόσμο, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο και την ίδια σημασία.
»Το ερώτημα είναι αν, σε ποιο βαθμό, με ποια ποιότητα και μέθοδο, το “δικό μας στρατόπεδο” πιάνει το νήμα των αριστερόστροφων πολιτικών τάσεων, φιλοδοξεί να τις μετασχηματίσει σε αναζητήσεις και πολιτικό κίνημα συνολικής αντικαπιταλιστικής διεξόδου και σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής. Στο βαθμό που κυριαρχεί ο περιορισμός στην πολιτική με “π” μικρό και η καταφυγή στα κινήματα, έστω με “Κ” κεφαλαίο, ο πολιτικός εγκλωβισμός στον κάθε φορά λεγόμενο “δημοκρατικό πόλο” του αστικού διπολισμού και τελικά η ήττα θα προκύπτουν ως “φυσικό” αποτέλεσμα».
▸ Συνολικό πολιτικό πρόγραμμα
«Το πρόγραμμα αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί από καμιά “αριστερή” ή “προοδευτική κυβέρνηση”. Είδαμε που οδήγησαν αυτές οι λογικές. Πρέπει να ξεπεραστούν αποφασιστικά οι επιλογές ήττας των κοινοβουλευτικών λύσεων μέσα στα όρια του κεφαλαίου, του αστικού κράτους και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΕΕ/ΝΑΤΟ) που ηγεμόνευσε στο μεγαλειώδες κίνημα του 2010-15, μέσω της “αριστερής κυβέρνησης”, οδηγώντας τελικά στην αφομοίωση, στην απογοήτευση και στην ήττα. Αντίθετα, ο πολιτικός αγώνας για ένα τέτοιο πρόγραμμα ιχνηλατεί τον επαναστατικό δρόμο στο σήμερα, έχει στόχο να οδηγήσει στην ανατροπή της επίθεσης, στην αμφισβήτηση του καπιταλιστικού πλαισίου, στην απόσπαση κατακτήσεων και στην κλιμάκωση του πολιτικού αγώνα ως τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας, την ωρίμανση της επαναστατικής κατάστασης, με στόχο την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας».
▸ Το επόμενο βήμα
«Όλες οι παραπάνω δράσεις και βήματα στοχεύουν στη συγκέντρωση πρωτοπόρων αγωνιστών/τριών, στην πολιτική και προγραμματική συζήτηση, εμβάθυνση και ενοποίηση του δυναμικού και στην ανάπτυξη της μαζικής και εξωστρεφούς παρέμβασης της προσπάθειάς μας με στόχο και ορίζοντα τη συγκρότηση μιας νέας Οργάνωσης Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης, κόμβο και κρίσιμο βήμα στην πορεία για ένα πρόγραμμα και κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωση στον 21ο αιώνα. Στόχος μας, ο οποίος πρέπει να επανελέγχεται στη βάση των προηγούμενων βημάτων και προϋποθέσεων, είναι ένα Ιδρυτικό συνέδριο της νέας οργάνωσης ένα χρόνο μετά τη Συνάντηση, το Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2022».
ολόκληρη η εισήγηση στην ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας διαλόγου για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα
Σχετικά άρθρα:
