Αύριο δικάζονται ο Θ. Αγαπητός και οι δύο εργαζόμενοι των ΟΤΑ
«Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει. Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε!».
Οι στίχοι αυτοί του Ναζίμ Χικμέτ δεν έρχονται από το βαθύ παρελθόν. Προχθές στη Θεσσαλονίκη, τέσσερις ασφαλήτες, συνέλαβαν μέσα στον προαύλιο χώρο του σχολείου του, τον δάσκαλο Θανάση Αγαπητό, την ώρα που έφευγε από τη σχολική γιορτή του Πολυτεχνείου. Τις ημέρες που τιμούμε την εξέγερση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, η σύγχρονη χούντα του κεφαλαίου και των πιστωτών, δείχνει τα δόντια της. Η ασφάλεια, το φακέλωμα, η παρακολούθηση, ο χαφιεδισμός, όλα εκσυγχρονισμένα πια, τεχνολογικά άψογα, πολιτικά ανατριχιαστικά.
του Γιάννη Ελαφρού
Ο σύντροφος Θανάσης Αγαπητός, πρωτοπόρος αγωνιστής και μαχόμενος εκπαιδευτικός, «ψυχή» της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων στην Θεσσαλονίκη, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ και στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατηγορείται για τα επεισόδια κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της «ελληνογερμανικής αυτοδιοικητικής συνεργασίας» την Πέμπτη το πρωί, όταν αγανακτισμένοι εργάτες των ΟΤΑ και άλλοι εργαζόμενοι έδωσαν δυναμικό «παρών», ξεφτιλίζοντας τον Γερμανό πρόξενο, τους Φούχτελ και τους σφουγκοκωλάριους του Μνημονίου. Ταυτόχρονα, τα «λαγωνικά» της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης συνελάμβαναν δύο αγωνιζόμενους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, τους Σαράντη Αρβανίτη και Θωμά Κυρατζόπουλο, για την ίδια υπόθεση. Οι τρεις εργαζόμενοι κρατήθηκαν όλο το βράδυ στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης και παραπέμφηκαν για δίκη χθες το πρωί. Όλο αυτό το διάστημα δεν είναι μόνοι τους. Στη Θεσσαλονίκη εκατοντάδες εργαζόμενοι και νέοι διαδηλώνουν συνέχεια έξω από τη ΓΑΔΘ την Παρασκευή και τα δικαστήρια το Σάββατο. Στην Αθήνα έγινε το Σάββατο το πρωί μηχανοπορεία δεκάδων μηχανών και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Η απάντηση είναι μία: Δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν! Μια σειρά φορείς έβγαλαν ανακοινώσεις: Η ΑΔΕΔΥ, η ΠΟΕ ΟΤΑ, η ΟΛΜΕ, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων της Αθήνας, σύλλογοι δασκάλων (η ΔΟΕ έλαμψε με την απουσία της), ΕΛΜΕ και πρωτοβάθμια σωματεία, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, ενώ δηλώσεις στήριξης έκαναν οι Γιώργος Ρούσης, Άγγελος Χάγιος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Αλέκος Αλαβάνος και άλλοι.
Προκλητικά, προφανώς ύστερα από κυβερνητικές οδηγίες, οι συλληφθέντες δεν αφέθηκαν την Παρασκευή, παρά τα διαβήματα συνδικαλιστών, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπροσωπείας του ΚΚΕ. Ακόμα πιο προκλητικά, η δίκη των τριών το Σάββατο πραγματοποιήθηκε με περιορισμένο και ελεγχόμενο ακροατήριο 30 ατόμων, με τον δικαστή να επιτρέπει μόνο την είσοδο εκπροσώπων κομμάτων, συνδικάτων και στενών συγγενών. Ακόμα όμως και για να μπουν στην αίθουσα τα παιδιά του Θ. Αγαπητού, χρειάστηκε κλωτσοπατινάδα… Τελικά, κάτω από την πίεση του κινήματος δόθηκε αναβολή για αύριο Δευτέρα στις 12 μ. και οι συλληφθέντες αφέθηκαν προσωρινά ελεύθεροι. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ κήρυξε 24ωρη απεργία για τη Δευτέρα και οι ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης στάση εργασίας, ενώ καλείται νέα μαζική συγκέντρωση την ώρα της δίκης.
Όλα αυτά δεν είναι βεβαίως τυχαία. Πρόκειται για εκδηλώσεις ενός αυταρχικού παροξυσμού από την άθλια συγκυβέρνηση των τριών «οικονομικών δολοφόνων», για την κλιμάκωση του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού ως πολιτικής μορφής έκφρασης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η Βουλή ως ΚΕΠ πρωτοκόλλησης των εντολών τρόικας και κεφαλαίου, το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των κυβερνητικών, οι ορδές των ΜΑΤ, ο χημικός πόλεμος, η πλύση εγκεφάλου των κυρίαρχων ΜΜΕ, αποτελούν την άλλη όψη μιας πραγματικότητας που σφραγίζεται από το ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, το ένα εκατομμύριο απολυμένους της διετίας, τα εκατομμύρια με τους πετσοκομμένους μισθούς, το ρίξιμο μιας κοινωνίας στην απόγνωση, την αρπαγή κάθε ονείρου κι ελπίδας από τη νεολαία. Πρόκειται για απίστευτη βία, καθημερινή! Την οποία αγνοούν οι …Μαρίες Αντουανέτες των ΜΜΕ, που αγανακτούν μπροστά στη ρίψη ενός φραπέ και τολμούν να εξομοιώνουν (όπως το προχθεσινό πρωτοσέλιδο των Νέων) την εργατική αντίδραση με τη φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής…
Η «μηδενική ανοχή στις παράνομες διαμαρτυρίες», που θέλει να εκφράσει ο Α. Σαμαράς και η αντικειμενικά ακροδεξιά κυβέρνησή του, αποτελεί όρο επιβίωσης της μνημονιακής χούντας, αλλά και ένδειξη του φόβου τους απέναντι στο ποτάμι της λαϊκής οργής, που δεν λέει να κοπάσει, αλλά κλιμακώνεται. Όταν λίγες μέρες αφότου πέρασε από τη Βουλή, σε ένα άρθρο(!), το μεσοπρόθεσμο πακέτο κατεδάφισης της ζωής μας, η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τις καταλήψεις των δημαρχείων σχεδόν σε όλη τη χώρα, με καταλήψεις σε υπουργεία, με τις ροχάλες να πέφτουν πάνω σε Γερμανούς γκαουλάιτερ και σε στελέχη της κυβέρνησης (όσο κι αν αυτοί παριστάνουν ότι …βρέχει), τότε η ωμή καταστολή και τρομοκρατία γίνεται απαραίτητη για να περάσει η άγρια πολιτική.
Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιομορφία, όσο κι αν στην Ελλάδα το καθεστώς λεηλασίας των δικαιωμάτων και της λαϊκής κυριαρχίας παίρνει πιο απροκάλυπτα χαρακτηριστικά. Η πανευρωπαϊκή απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης 14 Νοέμβρη έδωσε την ευκαιρία να δούμε και την καταστολή σε Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία. Πόσο μοιάζει αλήθεια με την ελληνική… Όσο και η πολιτική που καθοδηγεί κι επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλη την Ευρώπη. Είναι αυτή η καθολική βαρβαρότητα που κινεί ευαίσθητους διανοούμενους και καλλιτέχνες, όπως τον Κώστα Γαβρά που μιλά για τον «ολοκληρωτικό καπιταλισμό», «με αυτή την εφιαλτική αντήχηση της λέξης “ολοκληρωτικός”», να γυρίζει την ταινία Το κεφάλαιο και να στοχοποιεί την κινητήρια δύναμη του σύγχρονου κοινωνικού και πολιτικού μεσαίωνα.
Η χούντα κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ έχει δείξει τις προθέσεις της. Είναι αποφασισμένη να περάσει την πολιτική της με κάθε κόστος. Ποιος θα τους σταματήσει, ποιος θα τους ανατρέψει; Οι χούντες δεν πέφτουν με εκλογές, δεν πέφτουν από μόνες τους σαν ώριμο φρούτο, ούτε με εκλογική αναμονή. Οι χούντες πέφτουν με «Πολυτεχνεία», με παλλαϊκούς ξεσηκωμούς και εξεγέρσεις, που αλλάζουν την ομαλή ροή των εξελίξεων, ανοίγουν εκείνη τη ρωγμή του χρόνου για να έρθει στο προσκήνιο η ανατροπή. Δεν μπορούμε να πάμε για «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Προς το παρόν μας …ταράζουν αυτοί. Πρέπει να επιβάλουμε το δίκιο του αγώνα. Αλλά αυτό απαιτεί ένα κίνημα και μια Αριστερά με ανατρεπτικά αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, που θα μπορεί να παλέψει, να οργανωθεί σε ανώτερο επίπεδο και να νικήσει. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι, ο λαός, έχουν τη δύναμη. Κι όσο υπάρχουν πρωτοπόροι αγωνιστές, που δεν σκύβουν το κεφάλι, η δύναμη του λαού μεγαλώνει.
