Έφη Καραχάλιου
Μια ανασκόπηση των ταινιών που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον
Είναι κοινός τόπος ότι αυτή η χρονιά ήρθε να επικυρώσει το σύνολο των αλλαγών που υφίσταται το τελευταίο διάστημα ο κινηματογράφος και περιγράφεται κυρίαρχα από την επέλαση της συνδρομητικής τηλεόρασης. Το Netflix και η μικρή οθόνη μοιάζουν να βρίσκονται από άποψη κερδών στο ζενίθ τους, με κινηματογραφικές παραγωγές να διατίθενται πια (και) μέσα από τέτοιες υπηρεσίες. Μια κατά βάση επικερδής χρονιά ήταν και για το υπερηρωικό είδος, μιας και τα μεγαθήρια της Marvel (Black Panther) και DC Comics (Venom, Aquaman) διαγράφουν την δική τους εμπορική και αξιόλογη πολλές φορές πορεία στον κινηματογράφο.
Οι Tρεις Πινακίδες Εξω Από Το Έμπινγκ, Στο Μιζούρι
Η ταινία που σάρωσε τα περσινά Όσκαρ είναι μια πρωτότυπη ιστορία εξιλέωσης και κάθαρσης.Η μητέρα Μίλντρεντ Χέιζ, μην μπορώντας να σταθεί αμέτοχη απέναντι στη βάρβαρη δολοφονία της κόρης της πριν επτά μήνες και την επακόλουθη αδράνεια της αστυνομίας, καταφεύγει στην πρωτότυπη λύση του να θέσει ένα δημόσιο «κατηγορώ», μισθώνοντας τρεις πινακίδες σε έναν εγκαταλελειμμένο επαρχιώτικο δρόμο. Η στοχοποίηση του διοικητή της τοπικής αστυνομίας ως τον κύριο υπεύθυνο στο μήνυμα των πινακίδων, έρχεται να ταράξει τους πολίτες της όχι και τόσο φιλήσυχης κωμόπολης και να προσδιορίσει εκ νέου το σύστημα αρχών της αμερικάνικης κοινωνίας.
Lady Bird-Πασχαλίτσα
H Κριστίν «Lady Bird» ΜακΦέρσον είναι μαθήτρια στο τοπικό καθολικό σχολείο στην επαρχιακή πόλη του Σακραμέντo. Παγιδευμένη στην ξεχασμένη επαρχία της Αμερικής, έχει να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα των γονιών της που της στερούν τη δυνατότητα να σπουδάσει μετέπειτα σε κάποιο αστικό κέντρο. Η έντονη σχέση με τη μητέρα της, η οποία κρατά ουσιαστικά τα ηνία του σπιτιού, σε συνδυασμό με τη συνηθισμένη ζωή μιας εφήβου δημιουργούν ένα ειλικρινές οδοιπορικό προς την ενηλικίωση με τη νοσταλγική αύρα των 00s.
Climax
Ισόποσα προκλητική και δραματική, η νέα ταινία του Γκασπάρ Νοέ ασχολείται με το ψυχεδελικό bad trip μιας ομάδας νεαρών χορευτών. Έτσι, η κάμερα περιφέρεται αβίαστα στους διαδρόμους και στα δωμάτια ενός ξεχασμένου σχολικού κτιρίου όπου μια συνηθισμένη πρόβα μετατρέπεται σε εφιάλτη υπό τους εκκωφαντικούς ήχους της trap hip–hop. Η εισβολή του πραγματικού το πρωί με το λευκό φως, έρχεται να βάλει τέλος στην αυτοκαταστροφή, υπό τους ταιριαστούς ήχους του «Angie» των Rolling Stones κατου «Hotel California» των Eagles.
Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ The Ηouse Τhat Jack Βuilt
Ο Λαρς Φον Τρίερ παρουσιάζει ένα πολυδιάστατο, υπερρεαλιστικό φιλμ δυόμισι ωρών για τον Τζακ, ένα serial killer ο οποίος ανακαλεί πέντε χαρακτηριστικούς φόνους που καθόρισαν την «τέχνη» του. Αυτή λοιπόν αρχίζει με τον πρώτο πίδακα αίματος και τελειώνει με τη νεκρική ακαμψία, ενώ με την εκ προθέσεως «άχαρη» τεχνική του καταφέρνει κάθε φορά να κατακρεουργεί τα θύματα, τα οποία επανατοποθετεί σε θεατρικές πόζες. Ολόκληρη η ταινία είναι ένα συμβολικό οδοιπορικό στην Κόλαση του Δάντη, όπου καταλήγει ο δυσλειτουργικός αντιήρωας ως αποτέλεσμα της θείας δίκης, της νέμεσις.
Suspiria
Στο Βερολίνο του 1977, η νεαρή χορεύτρια Σούζι καταφτάνει σε μια πρωτοποριακή σχολή χορού η οποία γίνεται προπέτασμα σκοτεινών, μεταφυσικών και φρικτών ξεσπασμάτων βίας. Με χορογραφίες που πάλλονται μεταξύ φαντασιακού και πραγματικού, η Σούζι τείνει το χέρι της στο χάος και η τελετή μύησής της στο σκότος ξεκινά. Η ανασκευασμένη ταινία, αν και δανείζεται ελάχιστα στοιχεία από την αρχική του 1977, αποτελεί ωστόσο μια πολυεπίπεδη αναφορά στην υποβόσκουσα γυναικεία σεξουαλικότητα, την ψυχολογική και πολιτική έννοια του «σχίσματος» στην Ευρώπη του Ψυχρού Πολέμου και την μισογύνικη πολλές φορές φροϋδική ψυχανάλυση.
Ψυχρός Πόλεμος (Cold War)
Στη φολκλόρ επαρχία της Πολωνίας, γνωρίζονται και ερωτεύονται ο μουσικοσυνθέτης Βίκτορ με την τραγουδίστρια Ζούλα. Μέσα από την αλληλεπίδρασή τους συγκρούεται ο μικροαστικός καλλιτεχνικός κόσμος της «απαγορευμένης» Δύσης της τζαζ και του υπαρξισμού με τις εργατικές αγροτικές οικογένειες που εκπροσωπούσαν την προφορική παράδοση. Η εξαιρετική φωτογραφία και η ασπρόμαυρη φωτογραφία συμβάλλουν καθοριστικά στο νοσταλγικό αποτέλεσμα, καθιστώντας την ταινία ένα άριστο δείγμα στυλιζαρισμένου, σινεφίλ ερωτικού δράματος που οριοθετείται από το διακριτό σύνορο του σιδηρού παραπετάσματος.
Ρόμα (Roma)
Η Κλεό είναι μια νεαρή υπηρέτρια που έχει επωμιστεί τα δυσανάλογα βάρη της φροντίδας μιας εξαμελούς οικογένειας ενός μεσοαστού γιατρού. Το μονίμως συμπονετικό της βλέμμα παρακολουθεί αδιάκοπα τα τέσσερα μικρά παιδιά, το φαγητό που ζεσταίνεται στη φωτιά, την μπουγάδα που στεγνώνει. Εικόνες βγαλμένες από το παρελθόν θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό την σύγχρονη γυναίκα, μητέρα και σύζυγο, που σπεύδει καθημερινά να επιτελέσει τους πολλαπλούς κοινωνικούς της ρόλους. Ο Αλφόνσο Κουαρόν επιστρέφει στις ρίζες του σκηνοθετικά και μας παραδίδει ένα πρώτης τάξεως δράμα, τοποθετημένο στο Μεξικό της δεκαετίας του ’70.
Ανυπακοή (Disobedience)
Ο δάσκαλος ραββίνος κατά τη διάρκεια μιας τελετής αρχίζει να μιλά για την ελευθερία επιλογής που χαρίζει ο λόγος του Θεού στους ανθρώπους και παθαίνει ανακοπή. Τοποθετώντας έτσι τα γεγονότα, μοιάζει σαν να ήταν θεϊκά αποφασισμένο να κλείσει τη ζωή του με αυτό το κήρυγμα, γιατί η έκβαση των γεγονότων αποδεικνύει ότι ποίμνιο και ιερατείο δεν εφαρμόζουν στην πράξη τα λόγια του Χασέμ(Θεού). Η ανάπτυξη μιας ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε δυο γυναίκες διαταράσσει την ευσεβώς σοβαροφανή επιφάνεια της κλειστής εβραϊκής κοινότητας, ενώ παράλληλα θέτει προβληματισμούς σχετικά με την αποδοχή των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στο σήμερα.
Η Παρείσφρηση (BlacKkKlansman)
Η μόνη κωμωδία της λίστας είναι επηρεασμένη από πραγματικά γεγονότα και αφηγείται μια μυστική αποστολή την δεκαετία του 1970, όπου ένας μαύρος και ένας Εβραίος αστυνομικός καταφέρνουν να εισέλθουν στα άδυτα της τοπικής οργάνωσης της Kου Κλουξ Kλαν. Με αναχρονιστικές σκηνές που θέτουν σε ευθεία αντίστιξη τον προγραμματικό λόγο του Τραμπ, η ταινία αφήνει ένα διάχυτο πολιτικό σχόλιο για το ότι η λευκή υπεροχή (white supremacy) ήταν ανέκαθεν συγκροτητικό στοιχείο της προτεσταντικής, βαθιά συντηρητικής αμερικάνικης κοινωνίας.
Κλέφτες Καταστημάτων (Manbiki kazoku)
Ετερόκλητοι άνθρωποι ζουν κάτω από την ίδια στέγη στη φτωχική γειτονιά του Τόκιο και συγκροτούν μια ασυνήθιστη «οικογένεια». Χωρίς να έχουν δεσμούς αίματος, αλλά υπό τη σκιά της ανέχειας και της εργασιακής επισφάλειας, διαμένουν μαζί και καταφεύγουν στην κλοπή φαγώσιμων από σουπερμάρκετ και ψιλικατζίδικα προκειμένου να επιβιώσουν. Στο πρόσωπό τους συγκεντρώνεται όλο το δράμα της εργατικής τάξης, ωστόσο για το μικρό κακοποιημένο από τους φυσικούς του γονείς κοριτσάκι αποτελούν μια σωσίβια λέμβο. Χωρίς υπερβολές και εξάρσεις, με μια απλή κινηματογραφική γλώσσα, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης εξερευνά την πολυσύνθετη κοινωνική διαστρωμάτωση της χώρας του και παραδίδει ένα ευαίσθητο κοινωνικό φιλμ, γεμάτο ανθρωπισμό και καλοσύνη.
