Έφη Καραχάλιου
Επιστροφή στην καλοκαιρινή μεγάλη οθόνη με επανεκδόσεις αλλά και σημαντικές καινούργιες (ελληνικές και ξένες) ταινίες.
Η επιστροφή στην «κανονικότητα» για τον πολιτισμό συνεπάγεται κυρίως μια μαζική επιστροφή στις (ανοιχτές πια) οθόνες των σινεμά. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα νούμερα του ελληνικού box office όπου το τετραήμερο της πρώτης εβδομάδας του Ιουνίου κόπηκαν 40.643(!) εισιτήρια. Το οσκαρικό και πολυβραβευμένο Nomadland παραμένει στην κορυφή των προτιμήσεων με 34.534 εισιτήρια, υπερνικώντας άλλες οσκαρικές ταινίες που προβλήθηκαν ακόμα και σε καιρούς προ πανδημίας. Σιγή ιχθύος ωστόσο τηρείται για τις κλειστές κινηματογραφικές αίθουσες, ενώ θολό παραμένει το τοπίο για την επιχορήγηση και οικονομική τους ενίσχυση από κρατικά κονδύλια. Κάθε εβδομάδα θα υπάρχει σωρεία νέων κυκλοφοριών, προκειμένου η κινηματογραφική βιομηχανία να βγάλει το όποιο κέρδος, ευελπιστώντας τελικά σε μια ευνοϊκότερη συνθήκη ανοίγματος των κλειστών αιθουσών με τη νέα σεζόν.
Βέβαια, το θερινό σινεμά δεν είναι αυτό που ήταν. Ιδίως στη δεκαετία του ’60 ήταν το πιο λαϊκό είδος ψυχαγωγίας, καθώς το εισιτήριο ήταν πάμφθηνο και, ιδίως στην επαρχία, δεν πήγαινε μόνο όλη η οικογένεια μαζί αλλά ολόκληρο το σόι! Σήμερα, το εισιτήριο κυμαίνεται γύρω στα 8 ευρώ, ενώ είναι κατά τι χαμηλότερο στα δημοτικά σινεμά. Μια εναλλακτική λύση (αλλά μόνο για τους κατοίκους της πρωτεύουσας) είναι το «Αthes Open Air Film Festival» που οργανώνει προβολές πολύ αξιόλογων ταινιών, παλιών και νέων, σε ανοιχτούς χώρους αλλά και σε θερινά σινεμά με ελεύθερη είσοδο αλλά με ονομαστικά δελτία εισόδου μέσω ηλεκτρονικής προκράτησης (πληροφορίες στο cinemagazine.gr). Επίσης προβολές οργανώνονται από τοπικές κινηματογραφικές λέσχες, οι οποίες αξίζουν την ενίσχυσή μας.
Στη φωτογραφία ο Όρμος της Αφροδίτης στην Πειραϊκή, μετατράπηκε για λίγες ημέρες σε θερινό σινεμά, στο πλαίσιο του εορτασμού των Ημερών Θάλασσας
Νέες ταινίες
Nomadland
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 20 εκατομμύρια Αμερικανοί, μην μπορώντας να συντηρήσουν μια μόνιμη στέγη, επιλέγουν το τροχόσπιτο, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της «φούσκας» των στεγαστικών δανείων από το 2008 και έπειτα. Η σκηνοθέτιδα Chloe Zhao αφηγείται με δραματικότητα και ανθρωπιά την ταξική ιστορία της Φερν, μιας μεσήλικης πρώην καθηγήτριας καθώς περιπλανιέται στο αχανές τοπίο της Νεβάδας και ζει με την κοινότητα των νομάδων. Έτσι, αναδεικνύεται η κοινωνική αντίθεση μέσα από την κοινωνία των νομάδων που αντιστέκεται στην αλλοτρίωση και στον ανταγωνισμό και προωθεί τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, σε μια εποχή ακραίας αλλοτρίωσης και κοινωνικού ανταγωνισμού.
Διαβάστε περισσότερα
Minari
Σε ένα λιγότερο πολιτικό τόνο αλλά με μια εξίσου ανθρώπινη ματιά, η ταινία ασχολείται με μια οικογένεια Κορεατών που μετακομίζει από την Καλιφόρνια σε μια φάρμα στο επαρχιακό Αρκάνσας τη δεκαετία του ’80. Το αμερικάνικο όνειρο θρυμματίζεται μπροστά στα μάτια τους όταν πρέπει να αναμετρηθούν με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία και έπειτα, η άφιξη της γιαγιάς Σουν-τζα της οικογένειας γίνεται πυροδότης εκρήξεων και μικροεντάσεων. Τελικά, η οικογένεια σαν το «μινάρι», ένα ζαρζαβατικό ανάμεσα στο σέλινο και τον μαϊντανό που φυτρώνει με ελάχιστες απαιτήσεις, θα βρει τον δρόμο της και θα καταφέρει να «ευδοκιμήσει» στα άγονα εδάφη του αμερικάνικου Νότου.
Διαβάστε περισσότερα
Promising Young Woman
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την Κασσάνδρα, μια 30χρονη γυναίκα που θα εκδικηθεί τον θάνατο της φίλης της μετά από έναν ομαδικό βιασμό στο κολέγιο. Κεντρική θεματική είναι η διπλή έκφραση του προνομίου, ταξικού και πατριαρχικού, της παρέας που συνέχισε ανενόχλητη την ανέλιξή της, με τον θύτη μάλιστα να βρίσκεται ένα βήμα πριν τον γάμο. Ανάμεσα σε ένα ανάλαφρο κωμικό κλίμα και μια κυνική, αποδομητική διάθεση, φωτίζεται κάθε μικρή πτυχή μιας γυναίκας που με θρησκευτική πίστη υπερασπίζεται τη μνήμη της φίλης της. Παρακάμπτοντας τα κλισέ της ηθικής επικράτησης του καλού και της δύναμης της γυναικείας φιλίας, η ταινία εξελίσσεται σε ένα ψυχοπαθολογικό θρίλερ με ανατροπές και σταθερό ρυθμό, που στο τέλος αφήνει μια σκληρή επίγευση, ανάλογη της βίας που ασκούσε και η ίδια η πρωταγωνίστρια ως αυτόκλητη τιμωρός.
Διαβάστε περισσότερα
Digger
Η λεηλασία της φύσης και η οικογένεια αποτελούν τις θεματικές αυτού του ιδιάζοντος ελληνικού γουέστερν που ξεχωρίζει για την εξαιρετική φωτογραφία του. Στο κέντρο της ιστορίας ένας πατέρας (Βαγγέλης Μουρίκης), απομονωμένος σε ένα δασικό κτήμα στη μέση του πουθενά, που αντιστέκεται στα σχέδια μιας εταιρείας εξορύξεως χρυσού και ο γιος του (Αργύρης Πανταζάρας) που επιστρέφει για να διεκδικήσει το μερίδιό του. Στη σύγκρουση των δυο αντρών αντικατοπτρίζονται οι διαφορές δυο γενιών, τα οικονομικά αδιέξοδα της επαρχίας και οι αγώνες κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος. Σε αυτό το φορτισμένο δράμα, ο Βαγγέλης Μουρίκης δίνει μια καλοζυγισμένη ερμηνεία που αντιπαραβάλλεται ανάμεσα σε κάποιες καλογυρισμένες κωμικές σκηνές και καλύπτοντας τις όποιες ατέλειες της πλοκής.
Το Πρόστιμο
Σε ευθεία αντίστιξη με το κινηματογραφικό σύμπαν του Οικονομίδη, η ταινία του Φωκίωνα Μπόγρη δανείζεται τα πιο δημιουργικά στοιχεία του για να διηγηθεί μια ιστορία με αλλεπάλληλους κύκλους βίας. Ένας μικροκακοποιός, ένας Ρωσοπόντιος και ένας βίαιος μαφιόζος περιπλανιούνται στα τελειωμένα μπαρ της Αθήνας, μοιράζοντας και συλλέγοντας «πρόστιμα». Με νέον επιγραφές, μητροπολιτική αισθητική και γρηγορότερο ρυθμό από την Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, η ταινία επανοηματοδοτεί το νεονουάρ, γκανγκστερικό είδος με διάχυτες υπαρξιακές πινελιές. Ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του ράπερ Θύτη σε ρόλο, απολαυστικές οι σκηνές με guest star τον Γιάννη Οικονομίδη και τον Βασίλη Μπισμπίκη.
Τα Μήλα
Η συνθήκη μιας πανδημίας που προκαλεί ξαφνική αμνησία αποτελεί το κεντρικό θέμα της ταινίας του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Χρήστου Νίκου, που έφτασε μέχρι τα βραβεία Όσκαρ. Με εμφανείς επιρροές από το greek weird wave cinema αλλά και πιο συγκεκριμένα το σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου, ο κεντρικός ήρωας, που τον υποδύεται ο Άρης Σερβετάλης, καλείται να δημιουργήσει μια «Νέα Ταυτότητα». Στο άβολο λανθιμικό τοπίο που δημιουργείται, οι φωτογραφίες Polaroid αποτελούν κομμάτι της ανάκλησης της μνήμης και συγχρόνως αποδεικτικό στοιχείο. Η Αθήνα μετατρέπεται σε μια αποξενωτική μεγαλούπολη απροσδιόριστης ταυτότητας και χρονολογίας. Ο σαρκασμός και το κυνικό χιούμορ της ταινίας δημιουργούν μια (αν)οικεία ατμόσφαιρα που ισορροπεί μεταξύ πραγματικότητας και επιστημονικής φαντασίας. Η παρουσία του Αργύρη Μπακιρτζή μάς βεβαιώνει πιθανότατα για το δεύτερο.
Διαβάστε περισσότερα
Επαναπροβολές
Belle du Jour (H ωραία της ημέρας)
Το αριστούργημα του Λουίς Μπουνιουέλ με πρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ κλείνει ειρωνικά το μάτι στην αστική τάξη, με τις αδηφάγες επιθυμίες και τη μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου. H ξεπεσμένη αστική ηθική έρχεται χέρι χέρι με την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και την αποτύπωσή της στο ασυνείδητο. Ο κόσμος των ονείρων είναι εκεί όπου η Σεβερίν νιώθει ελεύθερη, χωρίς να πλήττει με τον γάμο της με τον αστό γιατρό. Προάγγελος των μετέπειτα ταινιών, Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου και Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, η ταινία ανέδειξε τις πιο σκοτεινές και απωθημένες γωνιές του ασυνείδητου αλλά αποτελεί και μια αρκετά προωθημένη για την εποχή απεικόνιση της σεξεργασίας και της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος.
Chungking Express
‘
Ο ασιατικός κινηματογράφος είναι πολλές φορές αφιλόξενος για τη Δύση μιας και υπάρχει ένα κάποιο χάσμα στη νοοτροπία και τις πολιτιστικές προσλαμβάνουσες. Όμως, ο Wong-Kar Wai όχι μόνο μηδενίζει αυτή την απόσταση αλλά αντίθετα δημιουργεί ταινίες με αφετηρία τον δυτικό κινηματογράφο που αξίζει να ξαναδούμε στη μεγάλη οθόνη. Ο Wong Kar–Wai βάζει τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων στο επίκεντρο της αφήγησης από μια πιο ιδεαλιστική σκοπιά. Οι ήρωες παρουσιάζονται αδύναμοι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να καθορίσουν πρόσωπα και καταστάσεις αλλά αρκούνται στο να αποδέχονται τη μοίρα και τις αντικειμενικές συνθήκες ως κάτι αδιαμφισβήτητο, στο οποίο υποτάσσονται άνευ όρων. Αυτό το πνεύμα είναι σύμφυτο με τη φιλοσοφία των ανατολικών λαών και είναι διάχυτο στη φιλμογραφία του. Έτσι και στο Chungking Express είναι έντονη και η αίσθηση του κάρμα και της επανάληψης, το πώς τελικά μοιάζουν τυχαία γεγονότα να διέπονται από μια πιο γενική αρχή, αυτή της εγκατάλειψης, της παθητικής προσμονής και της ματαίωσης. Η εξαιρετική φωτογραφία και μουσική κουμπώνουν ιδανικά με τις μικρές ιστορίες ανθρώπων του Χονγκ Κονγκ και τη νωχελική τους αναζήτηση να (ξανα)ερωτευτούν.
