Γιώργος Τραχανάς
Μπορεί οι εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου να μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση και αντιπαράθεση, όμως η σπουδάζουσα νεολαία καλείται πιο νωρίς στις κάλπες με τις φοιτητικές εκλογές. Νωρίς αυτή τη χρονιά, την Τετάρτη 10 Απρίλη -νωρίτερα από κάθε άλλη φορά-, η νεολαία μέσα στις σχολές καλείται να στείλει μήνυμα. Το μήνυμα αυτό στρέφεται σε πολλούς αποδέκτες, κυρίως σε αυτούς που διαμορφώνουν την προοπτική και την τύχη της νέας γενιάς: στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στις πολιτικές της, στα κόμματα του συστήματος (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Χρυσή αυγή), σε όλο το οικονομικό κατεστημένο που τους στηρίζει για να συνεχίσει να μας εκμεταλλεύεται.
Οι φοιτητικές εκλογές «χρωματίζονται» έντονα από τις τρεις επερχόμενες εκλογικές μάχες. Σε όλες αυτές, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, συγκροτούν δυο «στρατόπεδα», από τη μία η «φωτεινή πρόοδος» και από την άλλη η «μαύρη συντήρηση». Βέβαια, όσο και να θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, το δίπολο αυτό είναι ψεύτικο, καθώς και τα δύο αυτά στρατόπεδα βρίσκονται σε έναν κοινό τόπο: την εφαρμογή της πιο βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής για το τσάκισμα των εργαζομένων και της νεολαίας, σε πλήρη συμφωνία με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την ντόπια ολιγαρχία. Εκεί θέλουν να παρασύρουν το λαό και τους νέους.
Φέτος, δεν ήταν μία χρονιά «από τα ίδια» στις σχολές. Χαμογελάσαμε πολύ περισσότερο με τις μαζικές γενικές συνελεύσεις και τις αγωνιστικές αποφάσεις. Εικόνες που ήταν σαφώς περισσότερες από τα προηγούμενα χρόνια και δείχνουν μια τάση, αργή μεν, αισιόδοξη δε, ξεπεράσματος της αδράνειας. Σε όλη την Ελλάδα, από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, και από τη Πάτρα μέχρι και το Βόλο, ξέσπασαν εστίες συλλογικής αντεπίθεσης των φοιτητών. Μερικές από αυτές με πρωτοφανή νούμερα για την εποχή (700 άτομα σε συνελεύσεις της Γεωπονικής Αθήνας). Ένας κόσμος, ιδιαίτερα από τα μικρότερα έτη, μπήκε, έστω και αντιφατικά, στο καμίνι του συλλογικού αγώνα. Η νεολαία της κρίσης και του «πάση θυσία να τελειώσω τη σχολή για να βρω δουλειά» προσπάθησε να ακουμπήσει άλλους δρόμους, μακριά από τον ατομικό και τον κανιβαλισμό.
Η νεολαία δεν έχει χαμηλές προσδοκίες, τα θέλει όλα πίσω
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν σταμάτησε το επικίνδυνο έργο της, με τη ΝΔ να μη μπορεί να κρύψει τον «έρωτα» της για την προσπάθεια της κυβέρνησης να χτίσει την παιδεία της αγοράς. Κόντρα στα συνεχόμενα νομοσχέδια για τις συγχωνεύσεις (Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πάτρα, Αγρίνιο, Βόλος) υπήρχαν μαζικές αντιστάσεις για να μπορούν όλοι να έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν, προσπερνώντας τις ψεύτικες ανωτατοποιήσεις. Κόντρα στον εφιάλτη της υποχρηματοδότησης και των «ιδιωτικών επενδύσεων», οι φοιτητές, ιδιαίτερα στις εστίες, ανέδειξαν έντονα το αίτημα για γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για τις ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων.
Επίσης, δεν είναι καθόλου αμελητέα και η μάχη ενάντια στο προσοντολόγιο. Οι φοιτητές επιδίωξαν να βρεθούν μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης (καθηγητές, μαθητές), όχι γιατί απλά και μόνο αλλάζει το καθεστώς διορισμού των εκπαιδευτικών, αλλά γιατί θέλουν να ισοπεδώσουν το δικαίωμα σε αξιοπρεπή εργασία. Έτσι, κατέβηκαν μαζί στο δρόμο, κάτω από κοινά αιτήματα («Μόρφωση και δουλειά για όλο το λαό») για να ξαναγεμίσει το κέντρο της Αθήνας με τη μαζικότερη πανεκπαιδευτική κινητοποίηση των τελευταίων ετών.
Θα μπορούσαν να γραφτούν ακόμα περισσότερα για αυτά τα αγωνιστικά στιγμιότυπα. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η νεολαία μέσα στη χρονιά, έδειξε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, την ανάγκη να υπάρχει μία διέξοδος για την προοπτική της. Μακριά από τα λίγα και τα ψίχουλα που μας πετάνε, μακριά από το ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής ή ποιος θα κάνει το μικρότερο κακό. Στις φοιτητικές εκλογές, στις 10 Απρίλη, αλλά και σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, να φανεί πως η νεολαία παύει να κινείται με χαμηλές προσδοκίες, αλλά τα θέλει όλα πίσω. Η στήριξη στα ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ), σημαίνει στράτευση στο δρόμο της ανατροπής, για να πάψουν να είναι μονόδρομος η ΕΕ, το χρέος, οι αντιλαικές πολιτικές. Σημαίνει μία μέρα στις κάλπες, και όλες τις υπόλοιπες στην υπόθεση της πάλης για αξιοπρεπή μόρφωση και εργασία.
Οι φοιτητικές εκλογές ως κομματική πασαρέλα για ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και Bloco
Αύριο διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές και έχει σημασία να δούμε πως οι υπόλοιπες δυνάμεις στέκονται απέναντι σε αυτές. Γενικότερα διαπιστώνουμε πως το σύνολο των δυνάμεων δίνει τη μάχη αυτή με τα μάτια στραμμένα στις επικείμενες κεντρικές εκλογικές διαδικασίες. Χαρακτηριστικό είναι το σύνθημα που υιοθέτησε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ «Η πρώτη νίκη να είναι των φοιτητών», ενώ ταυτόχρονα επιμένει σε ένα πιο πολιτικό προφίλ με άξονα την πρόταση που έχει για την παιδεία. Παρουσιάζει το πανεπιστήμιο ως άντρο εγκληματικότητας και προτείνει την κατάργηση του ασύλου, διακηρύσσει την αναγκαιότητα αναθεώρησης του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και προτάσσει την ολοένα και στενότερη σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας.
Από την άλλη μεριά, η ΠΑΣΠ επιδιώκει και αυτή να εγκαθιδρυθεί ως εκφραστής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης μέσα στα πανεπιστήμια, ενώ, παρά την πολιτική κρίση που μαστίζει το ρεύμα που εκπροσωπεί, σε κάποιους συλλόγους ανασυγκροτείται. Το Bloco προσπαθεί να εδραιωθεί ως η κυβερνητική νεολαία εντός των πανεπιστημίων, στοχεύοντας κυρίως σε ζητήματα «εκδημοκρατισμού» των ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Τέλος η ΠΚΣ, η οποία έχει μια σειρά ευθυνών για την κατάσταση των φοιτητικών συλλόγων σήμερα, βάζει μπροστά τη λογική «ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες». Αδυνατεί να προωθήσει ένα μάχιμο σχεδιασμό με προοπτική την ανασυγκρότηση των συλλόγων και την ανάταση του φοιτητικού κινήματος, ενώ απουσίαζε και φέτος από μια σειρά μαχών που έδωσε το φοιτητικό και ευρύτερο εκπαιδευτικό κίνημα.
Απέναντι τόσο στη διάλυση και τον εκφυλισμό που προτάσσουν οι καθεστωτικές δυνάμεις όσο και στην ηττοπαθή λογική της ΠΚΣ, ο μόνος δρόμος είναι η ενίσχυση των ψηφοδελτίων της ΕΑΑΚ. Για να τσακιστεί η κυβερνητική πολιτική και να δοθεί το μήνυμα πως η σπουδάζουσα νεολαία όχι μόνο θα υπερασπιστεί μέχρι τέλους τα μορφωτικά και εργασιακά της δικαιώματα αλλά θα διεκδικήσει το παρόν και το μέλλον που έχει ανάγκη.
Χρήστος Καλαμπαλίκης
