Παναγιώτης Μαυροειδής
Με το άρθρο στην ΚΟΜΕΠ για το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο Περισσός κατασκευάζει έναν εχθρό-τέρας, τον στήνει στον τοίχο και αυτοθαυμάζεται για την εκτέλεσή του… Παρά τα πλήγματα που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ αρνείται οποιαδήποτε αυτοκριτική και διάθεση διαλόγου.
ΚΟΜΕΠ ΚΑΤΑ ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Έτσι είναι, γιατί έτσι λέει ο Περισσός
Άρθρο 28 σελίδων στην ΚΟΜΕΠ για τον «οπορτουνιστικό χώρο»
Το πρόσφατο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ), που εκδίδεται από την ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσιεύεται ένα φλύαρο κείμενο 28 (!) σελίδων με την υπογραφή της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που «ενημερώνει» για τις εξελίξεις στον «οπορτουνιστικό χώρο», που κατά τους συντάκτες του κειμένου βασικά είναι το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αν ο τίτλος προϊδεάζει για την «ποιότητα» της αντιπαράθεσης, το διάβασμα του κειμένου είναι ακόμη πιο απογοητευτικό, καθώς, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος του, περισσεύουν χαμηλού επιπέδου επιχειρήματα, κακεντρεχή σχόλια, προσωπικές αναφορές και «αποκαλυπτικά» κουτσομπολιά, που θυμίζουν σχόλια σε ιστοσελίδες φοιτητικών παρατάξεων.
Το «ζουμί» του κειμένου, βρίσκεται στον πρόλογο και τη σύνοψη, όπου είναι μαζεμένα τα τέσσερα θανάσιμα αμαρτήματα του ΝΑΡ:
α) «απάρνηση του στρατηγικού στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης, β) απάρνηση του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης, γ)συκοφάντηση του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα και υιοθέτηση πλευρών της αστικής αντικομμουνιστικής πολεμικής και δ) «απόρριψη του ‘’Κόμματος Νέου Τύπου’’, των μαρξιστικών-λενινιστικών αρχών συγκρότησης» και πρακτικά του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού».
Πως αποδεικνύεται λοιπόν ότι το ΝΑΡ είναι κατά του κομμουνισμού, υπέρ του αντικομμουνισμού και κατά της επανάστασης; Οι συντάκτες του κειμένου δε μπαίνουν στον κόπο να αποδείξουν τα «αυτονόητα». Θεωρείται ότι ισχύουν, μιας και το λέει το ΚΚΕ, το οποίο έχει τη σφραγίδα πιστοποίησης επιτυχούς έκβασης της επανάστασης στην Ελλάδα και το πιο πειστικό και σύγχρονο κομμουνιστικό πρόταγμα στον κόσμο….
Σύμφωνα με την ΚΟΜΕΠ η Τουρκία ετοιμάζεται για επίθεση και εισβολή, ενώ η Ελλάδα «προτιμά» ειρήνη, αν και «ιμπεριαλιστική».
Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, σε αντίθεση με το αιώνια «αλάνθαστο» ΚΚΕ, έχει αδυναμίες και φυσικά κάνει λάθη. Το ΚΚΕ όμως δεν έχει τη δυνατότητα να συμβάλει σε ένα εποικοδομητικό διάλογο για την εργατική αντικαπιταλιστική πολιτική και την κομμουνιστική στρατηγική. Η βασική αιτία είναι ότι δεν τολμά να μετρήσει το δικό του μπόι με βάση την ανάγκη ανατροπής της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα από αντικαπιταλιστική σκοπιά και με κομμουνιστική προοπτική. Απλά, παραμένει σε ένα ευτυχισμένο κόσμο διαρκούς «επιβεβαίωσης» σε κατάσταση «σημειωτόν» ή και οδυνηρής υποχώρησης.
Μετά την μεταπολίτευση, η αστική τάξη κατάφερε να ανακόψει τις ρηξιακές τάσεις που αναδύονταν. Το ΚΚΕ πνίγηκε μεταξύ του σταδίου της «Νέας Δημοκρατίας», της «Δημοκρατίας του λαού», της «πραγματικής αλλαγής», της «δημοκρατικής συνεργασίας» και του αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων (πάντα με το ΠΑΣΟΚ), της «αλλαγής με κατεύθυνσης το σοσιαλισμό» και της «ανάπτυξης νέου τύπου», με την επανάσταση να εξορίζεται στις ιστορικές εκδηλώσεις για τις «κουζίνες του μέλλοντος».
Στη στροφή προς την νεοφιλελεύθερη τομή και καπιταλιστική ανασυγκρότηση, ειδικά από το 1985 και μετά, το ΚΚΕ όχι μόνο δε βρέθηκε απέναντι, αλλά μέσω της αξέχαστης «κάθαρσης», βοήθησε τις αστικές δυνάμεις να περάσουν τον κάβο, με τη συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις Τζανεττάκη-Ζολώτα.
Την ίδια περίοδο, από την σοβούσα βαθιά κρίση των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», το ΚΚΕ, φαινόταν να μη παίρνει χαμπάρι. Και με τον Στάλιν και με τον Χρουστσόφ. Και με τον Μπρέζνιεφ και με τον Γκορμπατσόφ, αλλά και με το πραξικόπημα ενάντιά του στη συνέχεια.
Είναι όμως επίσης η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην καπιταλιστική κρίση και την αστική, ευρωενωσιακή επιχείρηση καπιταλιστικής ανασυγκρότησης σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα από το 2008 και μετά, που δείχνει πως το κόμμα αυτό αδυνατεί να σταθεί απέναντι στην αστική πολιτική. Το ΚΚΕ στην αρχή χαρακτήριζε την καπιταλιστική κρίση «τέχνασμα» και την πάλη κατά των μνημονίων «αποπροσανατολισμό», ενώ κατακεραύνωνε όσους ζητούσαν διαγραφή του χρέους και έξοδο από την ΕΕ, ότι έχουν «αυταπάτες για τον καπιταλισμό». Σήμερα, με δεδομένη μια καθίζηση της θέσης της εργατικής τάξης ιστορικών διαστάσεων, πριν το ΚΚΕ επιρρίψει τις ευθύνες στο ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σημειωτέον ότι αυτή μόλις τότε δημιουργήθηκε αλλά κατάφερε να αρθρώσει ένα αντικαπιταλιστικό, ανατρεπτικό πολιτικό λόγο), ποιόν απολογισμό αλήθεια κάνει για τη συμβολή του στην αποτροπή αυτής της ήττας;
Οι συγγραφείς του κειμένου, προσπαθούν να χρεώσουν στο ΝΑΡ …την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση! Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να δουν την πραγματική γέννηση και ανάπτυξη της στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλά μέσω του μηχανισμού του ΚΚΕ από όπου προέρχεται η πλειοψηφία των στελεχών του, όσο κυρίως μέσω όλων των σοφών «ενδιάμεσων προγραμμάτων» κυβερνητικής συνεργασίας, που διαμόρφωσε το ΚΚΕ μεταπολιτευτικά.
Η ΚΟΜΕΠ θεωρεί ότι στόχοι πάλης του αντικαπιταλιστικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως «Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους – Αποδέσμευση από την ΕΕ από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων κλπ», είναι «διαχείριση του καπιταλισμού». Στον αντίποδα το ΚΚΕ υιοθετεί το σχήμα: Άμεσα αιτήματα βελτίωσης και μετά λαϊκή εξουσία. Οτιδήποτε άλλο είναι «ενσωμάτωση». Και ανάμεσα στα δύο τι μένει; Τα «πολιτικά συμπεράσματα» και η ψήφος για ενίσχυση του ΚΚΕ.
Διαβάζοντας τις αναφορές της ΚΟΜΕΠ για τον πόλεμο, το χαρακτήρα των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και το εργατικό κίνημα γίνεται φανερό πως το ΝΑΡ έχει θέσει ατζέντα συζήτησης που δεν μπορεί να προσπεραστεί αβασάνιστα από το ΚΚΕ. Με την ευκαιρία ωστόσο θα σημειώσουμε και μια «είδηση» που μας δίνει το κείμενο σε ότι αφορά τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας: «οι στόχοι και κυρίως οι επιθετικές στρατιωτικές και διπλωματικές ενέργειες της τούρκικης αστικής τάξης έχουν κλιμάκωση την τελευταία διετία». Η χρονική αναφορά στη «διετία» γίνεται προφανώς για να δικαιολογηθεί η αλλαγή θέσης από την απόφαση του τελευταίου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι στη συνέχεια: «Η ελληνική αστική τάξη επιμένει στη γραμμή συναίνεσης και εθνικής ενότητας στο εσωτερικό και φαίνεται να προτιμά μια νέα συμφωνία ιμπεριαλιστικής ειρήνης». Η Τουρκία λοιπόν ετοιμάζεται για επίθεση και εισβολή, ενώ η Ελλάδα «προτιμά» ειρήνη, αν και «ιμπεριαλιστική». Αυτή την θέση το ΚΚΕ οφείλει να την επεξηγήσει στα μέλη και στελέχη του…
Το ΝΑΡ είναι υπέρ της εργατικής δημοκρατίας και της δημοκρατικής ενότητας δράσης της κομμουνιστικής οργάνωσης. Η απόσπαση των αρχών λειτουργίας από το επαναστατικό πρόγραμμα και πολιτική ενός κόμματος και η αυτοτελής «θεοποίησή» τους στον «υπαρκτό» συγκεντρωτισμό του ΚΚΕ (και όχι μόνο), οδηγεί σε θλιβερά φαινόμενα σαν και αυτό της «πολιτικής» αποκατάστασης του Άρη Βελουχιώτη το 2001 (66 χρόνια μετά το θάνατό του), διότι είχε δίκιο, όχι όμως και της «κομματικής» αποκατάστασης, διότι «είχε παραβιάσει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό»! Το ΚΚΕ χρειάστηκε άλλα 17 χρόνια για να διορθώσει αυτό το λάθος, χωρίς και πάλι να το ομολογήσει…
