Έκφραση και αναβάθμιση της επιθετικότητας του δυτικού ιμπεριαλισμού θα αποτελέσει η Σύνοδος του ΝΑΤΟ που θα διεξαχθεί στις 11 και 12 Ιουλίου στις Βρυξέλλες. Αναμένονται επικίνδυνες αποφάσεις στο φόντο του εντεινόμενου στρατιωτικού, πολιτικού, οικονομικού ανταγωνισμού, με κύριους αντιπάλους πλέον Ρωσία και Κίνα και όχι τους τζιχαντιστές, όπως διακηρυσσόταν την προηγούμενη δεκαπενταετία.
Δημήτρης Γρηγορόπουλος
Σύνοδος 11-12 Ιουλίου στις Βρυξέλες
Επιθετική συμμαχία από την ίδρυσή του το ΝΑΤΟ
Η Βορειοατλαντική Συμμαχία, γνωστή ως ΝΑΤΟ, είναι στρατιωτική επιθετική συμμαχία χωρών της Δύσης, που έχει ως σκοπό την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων τους και την απόκρουση ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Η συμμαχία υπογράφτηκε τον Απρίλιο του 1949 στην Ουάσινγκτον από 12 χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Το 1955 προσχώρησε στη συμμαχία η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ). Η προσχώρηση της τελευταίας στο ΝΑΤΟ προκάλεσε ως αντίδραση τη σύναψη του Συμφώνου της Βαρσοβίας από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Σήμερα το ΝΑΤΟ αριθμεί 29 χώρες-μέλη.
Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε το 1949, όταν είχαν εκλείψει οι προσδοκίες και αυταπάτες για διατήρηση της Αντιαξονικής Συμμαχίας και είχε προηγηθεί η κατανομή των σφαιρών επιρροής μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, σύμφωνα με τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς του πολέμου. Η ίδρυση σηματοδότησε την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και την εγκαινίαση συστηματικής επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ κατά της ΕΣΣΔ και των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά και εναντίον χωρών που επιχειρούσαν να αποτινάξουν τον αποικιακό ζυγό ή και να ακολουθήσουν μια πορεία προς την προοδευτική ή και ριζοσπαστική μετεξέλιξη. Ο επιθετικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ πιστοποιείται και από τον χρόνο ίδρυσής του (1949), χρόνος που αναιρεί την επιχειρηματολογία της προστασίας από τις βλέψεις του «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου. Απεναντίας, το Σύμφωνο Βαρσοβίας ιδρύθηκε το 1953 ως απάντηση στην ίδρυση και την αποστολή του ΝΑΤΟ. Η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ εντείνεται, αφού παρά τη διάλυση του Συμφώνου Βαρσοβίας, όχι μόνον δεν αυτοδιαλύθηκε αλλά αύξησε τα μέλη και τις δραστηριότητές του. Οι περισσότερες από τις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες εντάχτηκαν στο ΝΑΤΟ. Στην επικείμενη Σύνοδο του ΝΑΤΟ προβλέπεται εντατικοποίηση της επιθετικής πολιτικής του.
Το ΝΑΤΟ δραστηριοποιείται έντονα στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, στον οποίο οξύνονται επικίνδυνα και συμπυκνώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις
Η δομική κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που παρά τις συγκυριακές ανακάμψεις αναπαράγεται, οξύνει την επιθετικότητα του καπιταλισμού και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η εσωτερική αδυναμία των καπιταλιστικών χωρών, και δη των ηγετικών, οδηγεί σε αλλαγή των οικονομικών, και σε δεύτερο στάδιο των πολιτικών και στρατιωτικών συσχετισμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η οικονομική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ κλονίζεται, λιγότερο η πολιτική επιρροή της. Διατηρεί όμως σαφή στρατιωτική υπεροπλία. Η Κίνα διεκδικεί σε βραχύ χρονικό ορίζοντα την πρωτιά στην παγκόσμια οικονομία. Η Ρωσία αναδεικνύεται σε οικονομική και κυρίως σε στρατιωτική υπερδύναμη, στον τομέα, δηλαδή, που η υπεροχή των ΗΠΑ αποτελούσε «ταμπού» της γεωπολιτικής στρατηγικής. Απ’ τις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις (BRICS) απειλούνται και οι ιμπεριαλισμοί της Ευρώπης, όπως και από τον ανταγωνισμό των ΗΠΑ. Οι ριζικές αναδιατάξεις συσχετισμών στον καπιταλισμό (αγορών, πρώτων υλών, σφαιρών επιρροής) οδηγούν σε έκρηξη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Ο πόλεμος ως έσχατη έκφραση της επίλυσης των ανταγωνισμών τους προσεγγίζει. Μέχρι στιγμής οι πόλεμοι στους οποίους εμπλέκονται διεξάγονται δι’ αντιπροσώπων. Ήδη όμως σε μια περίπτωση φτάσαμε στα πρόθυρα άμεσης αναμέτρησης. Πρόσφατος είναι ο βομβαρδισμός με πυραύλους των ΗΠΑ και συμμετοχή Άγγλων και Γάλλων συμμάχων τους στρατιωτικών εγκαταστάσεων του Άσαντ, όπου υπήρχαν και ρωσικές δυνάμεις. Εντείνεται σε βαθμό παροξυσμού η κούρσα όλο και πιο προηγμένων εξοπλισμών, βάσεων, στρατιωτικής παρουσίας ή και άμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών (Λιβύη, Συρία). Σ’ αυτήν πρωταγωνιστούν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και το ΝΑΤΟ αλλά και άλλοι ιμπεριαλισμοί (γαλλικός, αγγλικός, ρωσικός) προωθώντας έναν πολεμικό Αρμαγεδδώνα γαι την ανθρωπότητα.
Έκφραση και αναβάθμιση της επιθετικότητας του δυτικού ιμπεριαλισμού με αιχμή το ΝΑΤΟ θα αποτελέσει η Σύνοδος Κορυφής, που θα διεξαχθεί στις 11 και 12 Ιουλίου στις Βρυξέλλες. Η Σύνοδος Κορυφής θα επιχειρήσει να συγκεράσει τη «Νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που διακήρυξε ο Τραμπ τον Δεκέμβριο του 2017, με το νέο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας που εξήγγειλε ο υπουργός Εξωτερικών Γκάμπριελ επίσης τον Δεκέμβριο του 2017. Η σύνοδος θα κινηθεί με βάση την εκτίμηση ότι ένας σκληρός στρατιωτικός, πολιτικός, οικονομικός ανταγωνισμός βρίσκεται σε εξέλιξη στον κόσμο, στον οποίο με βάση το αμερικάνικο δόγμα -στο οποίο προσαρμόζονται και οι Ευρωπαίοι- κύριος εχθρός είναι η Ρωσία και η Κίνα και όχι πλέον η τρομοκρατική απειλή των τζιχαντιστών, όπως διακηρυσσόταν την προηγούμενη δεκαπενταετία. Μάλιστα, ο υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Κόλμπι, δήλωσε ωμά ότι «θα εστιάσουμε στη προετοιμασία για πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων».
Ήδη σε προηγούμενες συνόδους του ΝΑΤΟ έχουν ληφθεί αποφάσεις για την περικύκλωση της Ρωσίας απο ξηρά, αέρα και θάλασσα, με εκστρατευτικό σώμα πολλών χιλιάδων ανδρών με μόνιμη παρουσία στην Αν. Ευρώπη και σε χώρες της Βαλτικής. Επίσης, από τις δύο νέες διοικήσεις του ΝΑΤΟ καθορίστηκε ως κύριος στόχος η συνοριογραμμή με τη Ρωσία, τα Δ. Βαλκάνια, την Α. Μεσόγειο, τη Β. Αφρική, αλλά και κάθε χώρα που βρίσκεται υπό την επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας.
Στη σύνοδο των Βρυξελλών επιδιώκεται ο στρατιωτικός συντονισμός ΕΕ και ΝΑΤΟ, η συμπληρωματική και όχι ανταγωνιστική προς τις ΗΠΑ, περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της ΕΕ. Στα πλαίσια της στρατιωτικής σύμφυσης της ΕΕ με το ΝΑΤΟ, δημιουργείται, με πρόταση Μακρόν, η «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επεμβάσεων», που συγκροτήθηκε από εννέα χώρες.
Βασικός, αν όχι κορυφαίος στόχος της συνόδου, είναι η «στρατιωτική κινητικότητα». Η κινητικότητα προβλέπει δημιουργία δυνάμεων άμεσης επέμβασης σε περιοχές κρίσης, νέα φονικά οπλικά συστήματα, αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, πλήρη ελευθερία κίνησης, εκπαίδευσης, ασκήσεων αυτών των δυνάμεων στις χώρες τις ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Πρώτιστο ενδιαφέρον των ΗΠΑ και εν μέρει των δυτικών συμμάχων τους αποτελεί η ματαίωση του «Δρόμου του Μεταξιού», που συνδέει άμεσα την Κίνα με Κεντρική Ασία, Ευρώπη και Αφρική. Αυτός ο γιγάντιος εμπορικός δρόμος επιφέρει σοβαρά πλήγματα κατά των ΗΠΑ και των δυτικών ιμπεριαλιστών. Οι ΗΠΑ επιχειρούν με την οικονομική, πολιτική και, κυρίως, με τη στρατιωτική υπεροπλία τους να αποτρέψουν τη δημιουργία ή να περιορίσουν τουλάχιστον τον «Δρόμο του Μεταξιού». Δεν είναι τυχαίο ότι η Κίνα ως αντίδραση προχωρεί σε ριζική ενίσχυση και εκσυγχρονισμό του οπλοστασίου της (βλ. αεροπλανοφόρα).
Το ΝΑΤΟ δραστηριοποιείται έντονα στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, στον οποίο οξύνονται επικίνδυνα και συμπυκνώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Με επίκεντρο τη Συρία έχει δημιουργηθεί ένα εύφλεκτο πολεμικό τόξο από Τουρκία, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Λίβανο, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αίγυπτο ως τη Λιβύη. Ο βασικός άξονας σύγκρουσης περιλαμβάνει, από τη μια τις αμερικανονατοϊκές δυνάμεις και τους συμμάχους τους (Ισραήλ, Ελλάδα, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο) και απ’ την άλλη τη συμμαχία Ιράν-Ρωσίας-Συρίας και καιροσκοπικά της Τουρκίας, ενώ στηρίζεται και από την Κίνα, που διασφαλίζει διόδους για τον «Δρόμο του Μεταξιού». Ο συσχετισμός είναι εις βάρος των ΗΠΑ και της Δύσης, που εντείνουν την πολιτική και στρατιωτική πίεση. Ο τελευταίος βομβαρδισμός της Συρίας από αεροπλανοφόρα του ΝΑΤΟ είναι ενδεικτικός της αυξανόμενης επιθετικότητάς του. Απ’ την άλλη, επιχειρούν να πείσουν (ΗΠΑ και ΕΕ) την Τουρκία ν’ απαγκιστρωθεί από τη Ρωσία, με οικονομικά και στρατιωτικά ανταλλάγματα. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να επιτρέψουν στην Τουρκία να συμμαχήσει με τη Ρωσία. Η ΕΕ την εκβιάζει οικονομικά, αφού αποτελεί τον πρώτο οικονομικό εταίρο της και την αιμοδοτεί με κολοσσιαία ποσά για τους πρόσφυγες (3 δισ. πρόσφατα), ενώ οι ΗΠΑ για να παραχωρήσουν εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας (F35), απαιτούν η Τουρκία να μην εφοδιαστεί με πυραύλους S400 από τη Ρωσία.
Παράλληλα, οι ΗΠΑ ενισχύουν τον κύριο σύμμαχό τους στη Μ. Ανατολή, το Ισραήλ, για να οξύνει την αντιπαράθεσή του με Συρία και Ιράν. Γι’ αυτό το Ισραήλ έχει αυξήσει τις πυραυλικές επιθέσεις σε Ιρανικούς στόχους εγκατεστημένους στη Συρία. Μάλιστα, οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από τη συμφωνία με το Ιράν για τα πυρηνικά, σε αντίθεση με Αγγλία και Γαλλία. Η στάση αυτή ενθαρρύνει την επιθετικότητα του Ισραήλ, που απειλεί το Ιράν με πυρηνικό βομβαρδισμό, αν δεν εγκαταλείψει το πυρηνικό πρόγραμμά του.
Υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, του πανίσχυρου 6ου στόλου και γενικότερα του ΝΑΤΟ έχει συγκροτηθεί στρατιωτική συμμαχία Ισραήλ, Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου. Αυτή η συμμαχία αποβλέπει στα οικονομικά και γεωστρατηγικά οφέλη των μελών της, αποτελεί άξονα κατά της Τουρκίας, εκτελεί στρατιωτικές αποστολές στην περιοχή στα πλαίσια των στρατιωτικών στόχων του ΝΑΤΟ. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών έχει ενισχυθεί η στρατιωτική παρουσία των Αμερικανονατοϊκών και στο Αιγαίο, ενώ υπάρχει παρουσία και της Frontex. Στρατιωτικές αποστολές μελών του ΝΑΤΟ παραμένουν στη Λιβύη, στην οποία δεν έχει σταθεροποιηθεί η πολιτική κατάσταση.
Η υποταγή στο ΝΑΤΟ κρύβει κινδύνους
Απειλή εμπλοκής σε τυχοδιωκτισμούς για τα συμφέροντα του κεφαλαίου
Η ανακάλυψη υδρογονανθράκων σε ευρεία έκταση της νοτιοανατολικής Μεσογείου θεωρούνται από την ελληνική αστική τάξη και τους πολιτικούς της «χρυσή ευκαιρία» για να λύσουν τα προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού και να διευθετήσουν ευνοϊκά για τη χώρα τις οξυμένες αντιθέσεις με τη Τουρκία. Η μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο των ΗΠΑ και της ΕΕ, αφήνει και κάποια ψιχία για το ελληνικό κεφάλαιο, που οι Λάτσηδες και οι Βαρδινογιάννηδες με τη λογική της Ψωρωκώσταινας τα θεωρούν ικανοποιητικά. Αδιαφορούν, φυσικά, και για το γεγονός ότι η εκμετάλλευση ενεργειακών αποθεμάτων από τον ιμπεριαλισμό, κατά κανόνα, οδηγεί σε πολέμους.
Η πλήρης ενσωμάτωση της ελληνικής πολιτικής στα συμφέροντα του δυτικού ιμπεριαλισμού και οι αντιθέσεις της Τουρκίας με ΕΕ και ΝΑΤΟ, δημιουργούν στην αστική τάξη την πεποίθηση ότι η στρατηγική και οικονομική θέση της στη δυτική συμμαχία θα αναβαθμιστεί σημαντικά. Γι’ αυτό, το ελληνικό κεφάλαιο με αμοραλισμό και αυταπάτες μετατρέπει απερίσκεπτα τη χώρα σε «καλό στρατιώτη Ράιαν» για τους βάρβαρους πολεμικούς στόχους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Επιπλέον, συνδράμει τις οικονομικές και πολιτικές βλέψεις τους, όπως η ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων. Για να υπηρετήσουν τα δικά τους και όχι τα λαϊκά συμφέροντα οι Έλληνες αστοί προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, ενώ συνεργάζονται χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς με τον σφαγέα των Παλαιστινίων, το Ισραήλ, και τους δικτάτορες της Αιγύπτου.
Η βεβαιότητα προνομιακής μεταχείρισης της χώρας από ΕΕ και ΝΑΤΟ, έναντι της Τουρκίας, είναι αυθαίρετη και ανιστόρητη. Οι αντιθέσεις της Δύσης με τη Τουρκία, λόγω κοινών συμφερόντων, οικονομικών κυρίως, μάλλον τείνουν προς σχετική άμβλυνση παρά σε όξυνση. Όποτε η άρχουσα τάξη πόνταρε αλόγιστα στις υπερδυνάμεις, η χώρα γνώρισε εθνικές καταστροφές. Το 1922 και το 1974 είναι εύγλωττα…
Αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα φραγμός σε ΝΑΤΟ και ΕΕ
Εκτός απ’τους προαναφερθέντες στόχους, η επικείμενη Σύνοδος των Βρυξελλών θα θέσει κι άλλα ζητήματα, καθόλου αμελητέα, που υπηρετούν τον αμερικάνικο και γερμανικό ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ: Θα ανατεθεί στην Τουρκία η διοίκηση της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης Υψηλής Ετοιμότητας, η οποία θ’ αρχίσει να λειτουργεί το 2021 και θα παρεμβαίνει ταχύτατα, όπου απαιτείται στην περιοχή. Θα διασφαλιστεί η προστασία των εξορύξεων στα κοιτάσματα της περιοχής και η δημιουργία-προστασία ενεργειακών κόμβων και δρόμων,προς όφελος κατ’ εξοχήν του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Προωθείται η δημιουργία νέων και η αναβάθμιση παλιών νατοϊκών βάσεων σε νευραλγικές περιοχές Ελλάδας και Κύπρου (και αλλού). Σχεδιάζεται η αναβάθμιση ιδιαίτερα της Σούδας, για να φιλοξενεί τα πιο σύγχρονα αεροπλανοφόρα. Προωθείται η μεταφορά και εγκατάσταση «ειδικών όπλων» στον Άραξο. Στο Άκτιο της Πρέβεζας δημιουργείται βάση για ιπτάμενα ραντάρ (AWACS). Παραχωρείται στο ΝΑΤΟ το αεροδρόμιο και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και έπεται συνέχεια…
Άμεσος και σοβαρός στόχος της Συνόδου είναι η προώθηση της Ευρωατλαντικής ένταξης των Βαλκανίων. Σ’αυτή τη στόχευση πρωταγωνιστεί η ελληνική αστική τάξη σε ρόλο πολιτικού «μεταπράτη». Με όπλο τη διευθέτηση των διαφορών των βαλκανικών χωρών και την οικονομική τους ανάπτυξη με την ένταξή τους στην ΕΕ, επιχειρεί να πρωταγωνιστήσει στην πρόσδεση αυτών των χωρών στο φιλοπόλεμο άρμα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αποβλέποντας πρώτιστα στα δικά της συμφέροντα.
Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η αναβάθμιση και ο επείγων χαρακτήρας των πολεμοκάπηλων στόχων της Συνόδου μόνο με την αποφασιστική αντίδραση του λαϊκού αντιπολεμικού κινήματος μπορούν να ανακοπούν και να ματαιωθούν.
