Ολύβια Τζιουβάρα
Η ρουτίνα που μισήσαμε και τα όνειρα που επιμένουν μέσα σ΄ αλλεπάλληλα χτυπήματα
Το αντάρτικο2 διαβάζεται όλο μαζί, χωρίς διαλείμματα. Και χρειάζεται πολλές αναγνώσεις για να μπορέσει κανείς να εκτιμήσει κάθε αποστροφή του λόγου, κάθε σημείο στίξης και κάθε κενό που άφησαν ο Δημήτρης Γκιούλος και ο Κωνσταντίνος Παπαπρίλης-Πανάτσας.
Οι δυο τους έγραψαν το αντάρτικο2 σε εφτά νύχτες χωρίς να έχουν ως την ολοκλήρωση του έργου δει ποτέ ο ένας τον άλλο. Οι δυο φωνές τους ξεκινάνε έναν χορό ακολουθώντας τον ίδιο ρυθμό με τον καθένα όμως να κάνει τα δικά του βήματα. Προχωρώντας στα κεφάλαια -και τις νύχτες- βλέπουμε να ταιριάζουν σιγά σιγά τα βήματά τους, πλέον μπλέκονται οι φωνές τους που ξεκίνησαν ως ψίθυροι μα τώρα ουρλιάζουν.
Μέσα στο αντάρτικο2 πολλοί θα βρουν έναν καθρέφτη όσων σκέφτονται ή επιθυμούν. Στις σελίδες του κρύβονται τα άγχη μας, η ματαίωση των προσδοκιών μας, η ρουτίνα που μισήσαμε και τα όνειρα που επιμένουν μέσα σ΄ αλλεπάλληλα χτυπήματα. Μια επανάσταση που δεν έγινε κι ένας έρωτας που έσβησε πριν καν γεννηθεί· ή μήπως το αντίστροφο; Και τα δύο μπλέκονται με αναφορές σε παραμύθια, τη σύγχρονη κουλτούρα, τη μυθολογία, όλα αυτά που η «χαμένη γενιά» των συν/πλην 30 έχει μάθει πως την καθορίζουν κι όλα αυτά που θα ΄θελε να είναι.