του Διονύση Ελευθεράτου
Μια αξίωση του Εβραϊκού Συμβουλίου Γερμανίας, ως εξέλιξη του «Ερέτζ Ισραέλι»
Φανταστείτε το εξής: Σε μία -οποιαδήποτε-ανεπτυγμένη χώρα της Δύσης, εκπρόσωπος κάποιας μουσουλμανικής κοινότητας ζητά να περιοριστεί ο αριθμός των Εβραίων που εγκαθίστανται στην επικράτεια του συγκεκριμένου κράτους, διότι, όπως λέει, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα συνυπάρξουν αρμονικά με τους ομόθρησκους ή και ομόφυλούς του. Υποθέστε ότι αυτό συνέβη πριν από πέντε, είκοσι ή και πενήντα χρόνια (δηλαδή όχι κατ’ ανάγκη στην εποχή της αχαλίνωτης ισλαμοφοβίας) και φανταστείτε τις αντιδράσεις.
Βροχή θα έπεφταν οι καταγγελίες για αντισημιτισμό. Καταιγίδα τα σχόλια για την αναίδεια του «τρίτου» που φιλοδοξεί να υπαγορεύσει στις αρχές ενός κράτους την «ενδεδειγμένη» μεταναστευτική-προσφυγική πολιτική. Ομοίως και για θλιβερή αναβίωση μισαλλόδοξων ιδεολογημάτων που παραπέμπουν στον Χίτλερ, ο οποίος- ειρήσθω εν παρόδω-σύμφωνα με την κατά Νετανιάχου «γραφή» της Ιστορίας δεν ήθελε να εξολοθρεύσει τους Εβραίους, αλλά μόνο να τους διώξει, έως ότου τον παρέσυρε ένας Παλαιστίνιος ιμάμης…
Τώρα όμως που η πραγματικότητα-κι όχι κάποιο υποθετικό σενάριο-επεφύλαξε το αντίθετο, ούτε καταιγίδες, ούτε αστραπόβροντα. Νηνεμία περιέβαλλε τις δηλώσεις που έκανε στη «Die Welt» o αξιότιμος κύριος Γιόζεφ Σούστερ, επικεφαλής του Κεντρικού Εβραϊκού Συμβουλίου της Γερμανίας.
Να τεθεί επειγόντως όριο στον αριθμό των προσφύγων που υποδέχεται η μεγαλύτερη και οικονομικά ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης, αξίωσε ο κ. Σούστερ. Η «επιχειρηματολογία» του δεν εμπλέκεται στις συζητήσεις περί του αν υφίσταται γενικός κίνδυνος να «αλλοιωθεί η γερμανική πολιτιστική ταυτότητα», κάτι για το οποίο ωρύονται πολλοί Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες και άπαντες οι εκ δεξιών του CDU. Ούτε παρεμβαίνει η «επιχειρηματολογία» του στους «τεχνοκρατικούς» υπολογισμούς για το αν τα γερμανικά ασφαλιστικά ταμεία χρειάζονται νέο εργατικό δυναμικό, που μπορεί να προέλθει από σημερινούς ή και αυριανούς πρόσφυγες. Όχι.
Τα πράγματα είναι κατά πολύ απλούστερα και διαυγέστερα: Πρέπει να περιοριστεί η υποδοχή των προσφύγων, διότι, ναι μεν αυτοί πασχίζουν να σωθούν από τον πόλεμο ή το Ισλαμικό Κράτος, αλλά «προέρχονται από χώρες όπου υπάρχει κουλτούρα μίσους για τους Εβραίους»…
Να τροποποιήσουμε το αρχικό φανταστικό παράδειγμα; Είναι σαν να ζητά μια κοινότητα Ελλήνων της Γερμανίας να μπαίνουν εφεξής με το σταγονόμετρο στη χώρα Τούρκοι, με το «σκεπτικό» ότι προέρχονται από χώρα, στην οποία ευδοκιμεί η προκατάληψη και η εχθρότητα εναντίον μας… Τόσο παρανοϊκό.
Τι «ωραίος» συμβολισμός!… Να κάνει τέτοιες δηλώσεις, εχθρικές προς τους ξεριζωμένους της Μέσης Ανατολής ο επικεφαλής ενός Εβραϊκού Συμβουλίου, πού; Στη Γερμανία. Τη χώρα που συνδέθηκε όσο καμία άλλη – λόγω Τρίτου Ράιχ φυσικά – με την ανείπωτη οδύσσεια, με τις μαζικές απελάσεις Εβραίων (των «τυχερών», που απέφυγαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις εκτελέσεις)…
Η έκφραση «κουλτούρα του μίσους», βεβαίως, αποδεικνύεται εξόχως διασταλτική κατά τα τελευταία χρόνια, ειδικά όταν καλείται να διαδραματίσει ρόλο «ασπίδας» της πολιτικής του Τελ Αβίβ.
Ακόμη και διαδηλώσεις καταδίκης των μαζικών θανατώσεων αμάχων από τον ισραηλινό στρατό έχουν στιγματιστεί ή και απαγορευθεί (πχ στη Γαλλία, κατά τη διάρκεια της τελευταίας επιδρομής στη Λωρίδα της Γάζας) ως …«εκδηλώσεις μίσους»! Θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας εξωφρενικής χρήσης εννοιών, εάν η μνήμη μας δεν είχε συγκρατήσει κάτι: Πως κάποτε, στη Νότιο Αφρική του απαρτχάιντ, στελέχη του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσσου κλείνονταν στη φυλακή -κι εκεί ενίοτε δολοφονούνταν- με την κατηγορία της «πρόκλησης φυλετικού μίσους»…
Να μην έλθουν εδώ (στη Γερμανία), διότι δεν τους γουστάρουμε εμείς (το Εβραϊκό Συμβούλιο)… Η «επιχειρηματολογία» του κ. Σούστερ είναι τόσο καθαρή, αμιγής, απρόσβλητη από «αμπελοφιλοσοφίες», ώστε μπαίνει κανείς στον πειρασμό να θεωρήσει ότι, όχι απλώς αναπαράγει, αλλά και εξελίσσει τον κλασσικό μεταπολεμικό σιωνιστικό αναθεωρητισμό, περί του «Ερέτζ Ισραέλι». Του περιλάλητου «δικαιώματος» των Εβραίων να επεκταθούν στο «ευρύτερο Ισραήλ», δηλαδή εκείνο που περιλαμβάνει όλα τα βιβλικά εδάφη, συμπεριλαμβανομένων και των κατεχομένων.
Αυτό το δόγμα ουδέποτε έδειξε να προκαλεί μεγάλη δυσφορία στις τάξεις των «πεφωτισμένων» πολέμιων της θρησκοληψίας, στη Δύση. Ούτε καν το «δια ταύτα» του αποδοκιμάστηκε: Το εν λόγω δόγμα ανέλαβε να προσδώσει «ηθική νομιμοποίηση» στην κατοχή, τους συνεχείς εποικισμούς, τη διαχρονικά κτηνώδη μεταχείριση των Παλαιστινίων.
Γιατί υποστηρίζουμε ότι ο λαμπρός κ. Σούστερ υπό μία έννοια το εξελίσσει και το συμπληρώνει; Διότι, απλούστατα, αφαιρεί τους γεωγραφικούς και κρατικούς περιορισμούς: Στα μεν «βιβλικά εδάφη» ενεργούν κατά βούληση οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, αλλά και έποικοι με νοοτροπία αποικιοκράτη του φρικωδέστερου είδους, στη δε Δύση τα Εβραϊκά Συμβούλια φιλοδοξούν να καθορίζουν το «ροοστάτη» της εισόδου ξεριζωμένων της Μέσης Ανατολής. Κι ας πρόκειται, στην μεγάλη πλειονότητά τους, για ανθρώπους που έφυγαν ή φεύγουν εξ αιτίας πολέμων και εκ δυσμών επιδρομών, οι οποίες προκάλεσαν σαρδόνια χαμόγελα και επιδοκιμασίες στο Τελ Αβίβ.
Αφήστε που το Τελ Αβίβ μπορεί να επαίρεται ότι συμβάλλει στη μείωση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών: «Φροντίζοντας» παντοιοτρόπως ώστε να επικρατεί ανέχεια ή και εξαθλίωση στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ιδίως δε στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας του 1,8 εκατομμυρίου «αιχμαλώτων», το κράτος του Ισραήλ συρρικνώνει δραματικά τον αριθμό των ανθρώπων που θα είχαν τα μέσα να αναζητήσουν μια θέση στον ήλιο κάποιου ευρωπαϊκού κράτους.
Λίγη τη θεωρείτε αυτήν την «προσφορά»; Μια άτσαλη κουβέντα είπε η Μέρκελ τον περασμένο Ιούλιο στη μικρή Παλαιστίνια, της οποίας η οικογένεια ανέμενε επί χρόνια άδεια παραμονής κι αυτή έβαλε τα κλάματα, βυθίζοντας την καγκελάριο στην αμηχανία. Αν φανταστεί κανείς από πόσους τέτοιους απροσδόκητους «επικοινωνιακούς» μπελάδες μπορεί να έχει απαλλάξει τη γερμανική (εν προκειμένω) πολιτική ελίτ το Ισραήλ, καθιστώντας στα κατεχόμενα τον μεν βίο αβίωτο, τη δε «απόδραση» στη Δύση δυσκολότατη, είναι να απορεί κανείς με την ολιγάρκεια του Σούστερ…
Θα μπορούσε ο λαμπρός αυτός ηγετίσκος π.χ. να ζητήσει, όχι τον περιορισμό, αλλά την πλήρη απαγόρευση της υποδοχής προσφύγων στη Γερμανία. Ελάχιστοι, ούτως ή άλλως, θα διαμαρτύρονταν, διεθνώς- και μάλλον χαμηλόφωνα θα το έκαναν… Διότι, μπορεί να ακούγεται καμία φωνή διαμαρτυρίας για διάφορους Ντόναλντ Τραμπ, αλλά μόνο για αυτούς, τους αυθεντικούς…
Εάν πρόκειται για Ισραηλινούς ή Εβραίους «Τραμπ», για Ισραηλινούς θαυμαστές του Χίτλερ (έχετε ακουστά για τον Μ. Φάιγκλιν του Λικούντ;), για Ισραηλινούς υπέρμαχους των παλαιστινιακών «γκέτο», για Ισραηλινούς εκφραστές της ανατριχιαστικής θεωρίας πως δεν απαιτείται «καμία αναλογικότητα στα χτυπήματα» του στρατού των «περιούσιων» (έτσι «δικαιώνεται» ακόμη και τη ναζιστική Νύχτα των Κρυστάλλων του 1938), για Ισραηλινούς που πρωτοστατούν σε βαναυσότητες εναντίον Αφρικανών μεταναστών και προσφύγων (διότι ο βαθιά ριζωμένος ρατσισμός δεν αντέχει να έχει μόνο μία κατηγορία θυμάτων στο στόχαστρό του), για Ισραηλινούς που θεωρούν φυσιολογικό να παρακολουθούν τα βλαστάρια τους βομβαρδισμούς παλαιστινιακών συνοικιών, καθήμενα αναπαυτικά σε λόφους, χαχανίζοντας, χειροκροτώντας, τρώγοντας ποπ κορν και τραγουδώντας «Δεν έχει σχολείο αύριο στη Γάζα, γιατί όλα τα παιδιά είναι νεκρά», τότε…
Τότε «μούγγα στη στρούγκα»… Γιατί; Μα θέλει και ερώτημα; Για να μην θριαμβεύσει η «κουλτούρα του μίσους»!…
