του Γιώργου Δελαστίκ
Αύριο τελειώνουμε επιτέλους με την απεχθέστερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, λαομίσητη όσο και εκείνη του Γιώργου Παπανδρέου, του πολιτικού εγκληματία που συνειδητά και προσχεδιασμένα οδήγησε τη χώρα στο επαίσχυντο καθεστώς της μνημονιακής υποτέλειας. Από αύριο τη νύχτα, συμβολικά μιλώντας, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα πεταχτούν από τον ελληνικό λαό στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας! Σύντομα άλλωστε αναμένεται να καρατομηθούν από αρχηγοί της ΝΔ και των ερειπίων του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο Βενιζέλος φιλοδοξεί να κηδεύσει πολιτικά μαζί του, αφού είναι… «λόρδος σφραγιδοφύλαξ» του κόμματος! Ρεζίλι των σκυλιών έχει γίνει ο Γιωργάκης, ο πρωθυπουργός που πήρε 44% το 2009 και σήμερα ονειρεύεται το… 4%! Η απόλυτη ξεφτίλα! Έχουμε πάντως την υποψία ότι θα… «τρουπώσει» στη Βουλή για να αποκτήσει βουλευτική ασυλία!
Πέρα όμως από την άγρια χαρά που θα μας δώσουν οι πολιτικοί «απαγχονισμοί» των μνημονιακών ηγετών –οι οποίοι έτσι κι αλλιώς θα αντικατασταθούν από ομοίους τους πολιτικά– υπάρχει και το κολοσσιαίο ζήτημα για το λαό μας, αν θα αλλάξει ή όχι η κυβερνητική πολιτική. Περί των προθέσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει πιο φιλολαϊκή πολιτική δεν έχουμε αμφιβολία. Αν αφήσει όμως αναλλοίωτο το πλαίσιο ευρώ-ΕΕ-ΝΑΤΟ κι απλώς επιχειρήσει να αποδείξει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική δεινότητα από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τότε έχουμε ισχυρότατες αμφιβολίες του τι θα μπορέσει να αλλάξει ο Τσίπρας. Περί αριστερής πολιτικής δεν συζητάμε φυσικά. Στο πλαίσιο του ευρώ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ μόνο αυστηρή αστική πολιτική μπορεί να ασκήσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν αυτή η αστική πολιτική θα προσφέρει ένα αίσθημα ανακούφισης σε σχέση με την πολιτική Σαμαρά – Βενιζέλου. Αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί θεωρητικά. Επειδή όμως η Γερμανία και οι αστικές τάξεις ολόκληρης της ΕΕ έχουν επιβάλει σε όλες τις χώρες πολιτικές λιτότητας, πρέπει να αποδειχτεί στην πράξη ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση πραγματικά να ασκήσει αστική μεν πολιτική αλλά κινούμενη σε αντίθετη κατεύθυνση από την επικρατούσα στην ΕΕ.
Αν ο λαός ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια αράξει στον καναπέ και περιμένει να… εισπράξει, τη βάψαμε! Πολύ άσχημη κατάληξη θα έχουμε κι αν ο λαός κινητοποιείται όταν βολεύει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και σταματάει κάθε κινητοποίηση όταν του λέει η κυβέρνηση. Ο λαός πρέπει να ζητάει διαρκώς τη διεύρυνση των οικονομικών του δυνατοτήτων, των εργασιακών και κοινωνικών του δικαιωμάτων, τη διεύρυνση της δυνατότητας της χώρας μας να ασκεί κάποια κυριαρχικά της δικαιώματα. Αυτό πρέπει να γίνεται συνέχεια, είτε διευκολύνει είτε δυσκολεύει την κυβερνητική πολιτική. Πρώτιστο είναι τα λαϊκά δικαιώματα όχι η… διευκόλυνση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ! Από την άλλη μεριά, έχουμε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα, αν η κυβέρνησή του αποτύχει παταγωδώς, το πολιτικό κόστος θα το καταβάλει ολόκληρη η Αριστερά στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Δεν θα καταρρεύσει δηλαδή μόνο η αριστερή τάση, κυρίαρχη σήμερα, που συμπεριλαμβάνει τα… «ευρωλιγούρια της Αριστεράς» αλλά και η κομμουνιστική και η ριζοσπαστική κομμουνιστική Αριστερά. Προκειμένου να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη, απαιτείται σκληρή, σκληρότατη μάχη συνεχώς στους δρόμους με διεκδικήσεις υπέρ των εργαζομένων, ώστε να μην επιτραπεί η καθολική επικράτηση και παγίωση της «αριστεροευρωλιγούρικης» γραμμής στην κοινωνία, η οποία ακόμη τάσσεται αναφανδόν υπέρ π.χ. του ευρώ και της ΕΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να συνεισφέρει σε αυτό τον αγώνα, αλλά φυσικά θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κάποιος ότι μπορεί μόνη της να πετύχει κάτι τέτοιο. Το ΚΚΕ αντικειμενικά είναι πολύτιμος σύμμαχος κατά περίπτωση στην πάλη για αποτροπή επικράτησης της ευρωλαγνείας στους εργαζόμενους. Το μειονέκτημα όμως του ΚΚΕ είναι ότι η ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που θα συνιστά τον χειρότερο εφιάλτη του, θα αποτελεί την πεμπτουσία της πολιτικής του. Ο Περισσός όχι απλώς αδιαφορεί, αλλά θα ήταν πανευτυχής αν μπορούσε το ΚΚΕ να γκρεμίσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν στη θέση της έρχονταν δέκα διαδοχικές κυβερνήσεις της ΝΔ! Έστω κι αν αυτό σήμαινε την εξαφάνιση της Αριστεράς από την Ελλάδα για δεκαετίες! Το ΚΚΕ φυσικά δεν μπορεί να ρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό μπορεί να το κάνει μόνη της η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – άριστα, μάλιστα! Αρκεί να αφεθεί να ασκήσει, χωρίς σφοδρότατη λαϊκή πίεση από τα αριστερά του, την πολιτική που σκέπτεται να εφαρμόσει η ηγεσία του. Αριστερά όμως του ΣΥΡΙΖΑ από πλευράς θέσεων βρίσκονται μόνο το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Από τις εκλογικές τους επιδόσεις επομένως θα κριθεί σε κάποιο βαθμό και η δυνατότητά τους να ασκούν πίεση μέσω μαζικού κινήματος. Υπ’ αυτό το πρίσμα η εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ έχει σ’ αυτές τις εκλογές μεγαλύτερη σημασία από κάθε άλλη φορά. Γνωρίζουμε ότι στο μαζικό κίνημα το πολιτικό μας βάρος είναι σαφώς μεγαλύτερο από το εκλογικό. Αν αυξηθεί όμως και η εκλογική μας επιρροή, σίγουρα θα πολλαπλασιαστούν οι δυνατότητές μας και στο μαζικό κίνημα.
Αύριο το βράδυ θα ξέρουμε τι σκέπτονται και οι ψηφοφόροι για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι θα ξεπεράσουμε το 0,33% και τις 20.389 ψήφους που είχαμε πάρει τον Ιούνιο του 2012. Το θέμα είναι πόσο πολύ θα υπερβούμε αυτούς τους αριθμούς! Θα είναι συν τοις άλλοις και μια πολιτική ικανοποίηση, αν αποδειχθεί ότι οι τίμιες προσπάθειες των συντρόφων μας δεν περνούν απαρατήρητες από το λαό μας.
