Όταν η κυβέρνηση Τσίπρα υιοθετεί το δόγμα της Θάτσερ πως «δεν υπάρχει εναλλακτική»
του Γιάννη Ελαφρού
There is no alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική ισχυριζόταν την δεκαετία του ΄80, η Μάργκαρετ Θάτσερ. Από τότε η ΤΙΝΑ έγινε η αγαπηµένη φράση των νεοφιλελεύθερων όπου γης. Η «αφήγηση» περί καπιταλιστικού τέλους της ιστορίας χλώµιασε µε τα προµηνύµατα της κρίσης στις αρχές του 21ου αιώνα (και το κίνηµα κατά της καπιταλιστικής παγκοσµιοποίησης) και ράγισε για τα καλά µε την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, την επίθεση κεφαλαίου και ΕΕ για το ξεπέρασµά της σε βάρος της εργασίας και τον παρατεταµένο κοινωνικό πόλεµο που ξέσπασε, ιδιαίτερα στην Ελλάδα από το 2008 και µετά. Γέννηµα αυτών των σπασµών αποτέλεσε ο ριζοσπαστισµός, από τον οποίο τροφοδοτήθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι εξέφραζε µια αναπαλαιωµένη ηττηµένη στρατηγική.
Το να έρχεται σήµερα ο Αλ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να λέει πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική για την Αριστερά από το να ψηφίσει το 3ο µνηµόνιο (που θα αποδειχθεί και το µακρύτερο), δηλαδή να απαιτεί ο κόσµος της Αριστεράς να χάσει την ψυχή του, αποτελεί εν ψυχρώ πολιτική εκτέλεση της ελπίδας του λαού και κάθε λόγου ύπαρξης ακριβώς της Αριστεράς. Προχωρώντας ακόµα περισσότερο ο Α. Τσίπρας και οι «ροζ -πλέον- µονταζιέρες» του Μαξίµου είπαν πως απέναντι στη ρεαλιστική πρόταση του πρωθυπουργού η µόνη αντιπρόταση που ακούστηκε στην κοινοβουλευτική οµάδα ήταν το …σχέδιο Σόιµπλε! Προκλητική παραχάραξη και ενοχοποίηση κάθε διαφωνίας, από τους ενόχους του πιο στυγνού ξεπουλήµατος του µεγάλου λαϊκού «Όχι» στο δηµοψήφισµα. Θαυµάστε λογική: Ο Σόιµπλε µίλησε για Grexit, ο Λαπαβίτσας µίλησε για Grexit, άρα ο Λαπαβίτσας είναι Σόιµπλε! Κάποτε γελούσαµε µε το ανέκδοτο για το µπουζούκι και τον αστυφύλακα, αλλά τώρα οργιζόµαστε µε τα χάλια τους… Ο Σόιµπλε, η Γερµανία και η ΕΕ αυτό που βασικά θέλουν είναι να κρατήσουν τον ελληνικό λαό αλυσοδεµένο.
Γι’ αυτό και δεν µπορεί να συγκινήσει κανέναν το αίτηµα για παροχή χρόνου στη συγκυβέρνηση. Καταρχήν, η κυβέρνηση Τσίπρα, ειδικά µετά την ψήφιση του νέου µνηµονίου και την εκπαραθύρωση των διαφωνούντων, είναι µια κυβέρνηση αντιλαϊκή – αντεργατική, αστικής πολιτικής, της οποίας οι κινήσεις θα είναι αυστηρά καθορισµένες από τις δεσµεύσεις που έχει υπογράψει. Δεν πρόκειται να πάρει κανένα ουσιαστικό αντίµετρο στο βασικό πεδίο της κοινωνικής και οικονοµικής πολιτικής, εκτός ίσως από επιµέρους και προπαγανδιστικής χρήσης ενέργειες (όπως και ο Σαµαράς είχε µοιράσει προεκλογικά κάτι επιταγές από το πλεόνασµα). Ακόµα και το πεδίο της δηµοκρατίας και του κτυπήµατος της ολιγαρχίας καθορίζεται από την κυρίαρχη επιλογή. Όσο ο Τσίπρας και η κυβέρνηση θα αποµακρύνονται από την βάση του ΣΥΡΙΖΑ και τον λαό, τόσο θα αναζητούν στηρίγµατα στην ολιγαρχία και τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Μπορεί να κτυπήσουν κανέναν “ληγµένο”, αλλά τα αστικά ΜΜΕ συνολικά θα επιδιωχθεί να αξιοποιηθούν στο γνώριµο ρόλο τους για µνηµονιακή προπαγάνδα (χωρίς να αποκλείεται ανακατανοµή ρόλων, νέα τζάκια και κάποια οικονοµική επιβάρυνση µετά από δεκαετίες τζάµπα χρήσης των συχνοτήτων). Όσο για τη δηµοκρατία, την προηγούµενη Τετάρτη πήραµε µια καλή δόση αριστερών χηµικών και γκλοµπς, της κατασταλτικής λογικής που αναβλύζει αντικειµενικά από κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση.
Ο Τσίπρας και το νεοµνηµονιακό επιτελείο του, συνεπικουρούµενος από καθαρόαιµες αστικές δυνάµεις, θα επιδιώξουν να κινηθούν γρήγορα για να τσακίσουν ή ενσωµατώσουν το περήφανο εργατικό λαϊκό «Όχι», πριν βουλιάξουν οριστικά στο βούρκο της µνηµονιακής πολιτικής, πριν φτάσουν µπροστά στην ανάγκη νέων ακόµα πιο οδυνηρών αντιλαϊκών αποφάσεων, εκεί που αναπόφευκτα οδηγεί ένα πρόγραµµα καταστροφικό. Ήδη µε τις πρώτες κινήσεις του δείχνει αποφασισµένος να επιβληθεί απέναντι στη διαφωνία και να κερδίσει µια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η τοποθέτηση της Αριστερής Πλατφόρµας «καταψηφίζω το µνηµόνιο, στηρίζω την κυβέρνηση» εκτός από παράλογη (γιατί πως στηρίζεις µια κυβέρνηση, όταν καταψηφίζεις την πολιτική της;) είναι και επικίνδυνη. Όχι µόνο για την αριστερή διαφωνία εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία απειλείται να ηττηθεί αµαχητί, αλλά κυρίως για το λαϊκό κίνηµα και το ευρύτερο λαϊκό ρεύµα του «Όχι». Τι σηµαίνει στηρίζω την κυβέρνηση; Αντιστέκοµαι, απεργώ, διαδηλώνω; Επιπλέον, η λογική πως θα δοθεί η µάχη αποκλειστικά ή κυρίως εντός του ΣΥΡΙΖΑ «για να πάρουµε το κόµµα», όχι µόνο υποτιµά τους µηχανισµούς αστικής κυριαρχίας σε ένα κυβερνητικό κόµµα, αλλά κινδυνεύει να µετατρέψει σε ενδοοικογενειακή διαµάχη του ΣΥΡΙΖΑ, το µεγάλο κοινωνικό θέµα της αντίστασης και ανατροπής του νέου µνηµονίου και της συγκρότησης ενός ευρύτερου ρεύµατος και των ανάλογων συσπειρώσεων για την άλλη Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή µας. Μια Αριστερά ανατρεπτική, µετωπική, αντικαπιταλιστική και επαναστατική, που µε σύγχρονο πρόγραµµα τακτικής – στρατηγικής θα µπορεί να απαντήσει ανατρεπτικά, προς όφελος του λαού, στις προκλήσεις και τους κόµβους της ταξικής πάλης.
Η προσπάθεια γι’ αυτή την Αριστερά, για την Αριστερά που θα εκφράσει το ανυπόταχτο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο «Όχι» µέχρι το τέλος ξεδιπλώνεται ήδη, στους δρόµους του αγώνα, στις λαϊκές συνελεύσεις για την πάλη ενάντια στο νέο και τα παλιά µνηµόνια και τη νίκη του «Όχι». Στις πρωτοβουλίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ευρύτερη συνεργασία µε δυνάµεις της µαχόµενης Αριστεράς. Αναπνέει έξω από την δηλητηριασµένη ατµόσφαιρα της υποταγής και της επιβολής, έξω από τα όρια του κυβερνητικού κόµµατος για να συµβάλλει στην αντεπίθεση και την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήµατος, στην ελπίδα για την αντικαπιταλιστική εναλλακτική και την µεγάλη ανατροπή. Στη συµβολή στις διεργασίες για µια άλλη Αριστερά που δεν θα αναπολεί έναν καλό ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ένα καλό ΚΚΕ, ούτε τα ελλείµµατα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή του κινηµατικού χώρου, αλλά ένα ανώτερο επίπεδο ταξικής συµµετοχής, αντικαπιταλιστικού προγράµµατος και επαναστατικής κοµµουνιστικής στρατηγικής.
