Επιμέλεια: Χρίστος Κρανάκης
▸Η νεολαία στην Ελλάδα καλείται ενώπιον της κάλπης για ακόμα μία φορά τους τελευταίους μήνες. Τρεις αγωνιστές/στριες διαφόρων ηλικιών, που παρεμβαίνουν σε διαφορετικούς εργατικούς και κοινωνικούς χώρους, μιλούν στο Πριν για τις φετινές εκλογές και στέλνουν το δικό τους μήνυμα στήριξης στην αντικαπιταλιστική Αριστερά. Όπως αναφέρουν, η στήριξη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην εκλογική μάχη της 25ης Ιουνίου σηματοδοτεί την πίστη ότι η νέα γενιά μπορεί, πρέπει και αξίζει να σπουδάζει, να δουλεύει και να ζει καλύτερα.
«Αντάρτικη» ψήφος κόντρα στα σχέδια κυβέρνησης και τουριστικού κεφαλαίου
Δημήτρης Παπατζίκος, εποχιακός εργαζόμενος στη Σάμο
Τουριστικό κεφάλαιο και εργοδοσία τρίβουν τα χέρια τους από τις υψηλές αφίξεις τουριστών που αναμένονται και φέτος. Η αισχροκέρδεια εις βάρος των εποχιακών εργαζομένων αλλά και των παραθεριστών χτυπάει «κόκκινο».
Ενδεικτικές είναι οι δυσθεώρητες αυξήσεις στις τιμές των κλινών, που σε κάποιες περιοχές ξεπερνάνε το 70% σε σχέση με την περσινή σεζόν. Παρ’ όλα αυτά, τα μεγάλα κενά σε εργατικό δυναμικό παραμένουν μια «σπαζοκεφαλιά» για το τουριστικό κεφάλαιο. Τα ΜΜΕ οργιάζουν αναφορικά με τις «θαρρετές κρατικές πρωτοβουλίες» που έχουν στόχο να βρεθεί φτηνό εργατικό δυναμικό από χώρες της Μέσης Ανατολής. Ας έρθουν όμως να κάνουν ένα ρεπορτάζ στα νησιά που εδώ και μερικές εβδομάδες γεμίζουν με Έλληνες και ξένους εργαζόμενους, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις καταλήγουν να δουλεύουν καθημερινά 12ωρα μέχρι και για 900 ευρώ μεικτά και μάλιστα σε θέσεις «πασπαρτού», χωρίς στάνταρ πόστο!
Για αυτή την κατάσταση εξαθλίωσης των εποχιακών εργαζομένων υπάρχουν ξεκάθαρες πολιτικές ευθύνες. Η μη κατοχύρωση αξιοπρεπούς Συλλογικής Σύμβασης, οι μηδαμινοί έλεγχοι από την Επιθεώρηση Εργασίας, ο «χαρταετός» που πετάει το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, τα τεράστια κενά που υπάρχουν στα νησιά (βλ. έλλειψη υγειονομικών στη Ρόδο) είναι μόνο μερικά από τα πλέον ενδεικτικά παραδείγματα που δείχνουν πως για την ταλαιπωρία των ανθρώπων που δουλεύουν σεζόν δεν φταίει γενικά και αόριστα η «φύση της δουλειάς» αλλά η αδιαφορία του συστήματος για τη ζωή των εργαζομένων.
Σε αυτό το τοπίο, οι φετινές εκλογές βρίσκουν, όχι μερικές χιλιάδες αλλά 200.000 εργαζόμενους/ες –σαν και εμένα– να δουλεύουν στη θερινή σεζόν. Η κυβέρνηση, με μία ξεκάθαρα ταξική απόφαση, αρνήθηκε να μάς δώσει δικαίωμα ψήφου στον τόπο εργασίας μας. Έτσι λοιπόν, εάν και εφόσον καταφέρουμε να πάρουμε άδεια από τον εργοδότη μας, θα πρέπει να πληρώσουμε πανάκριβα μεταφορικά για να φτάσουμε στον τόπο που ψηφίζουμε! Για μένα, είναι σαφές πως η κυβέρνηση –αλλά και συνολικά τα κόμματα εξουσίας– ξέρουν τι κάνουν με αυτή την επιλογή. Προσπαθούν να στερήσουν από το πιο ταξικό κομμάτι των εποχικά εργαζομένων το δικαίωμα ψήφου γιατί ξέρουν ότι κατά πάσα πιθανότητα οι αντεργατικές πολιτικές –δεξιάς και αριστερής απόχρωσης– θα «μαυριστούν». Και όντως θα «μαυριστούν»! Όχι γιατί έτσι αποφασίσαμε ένα βράδυ… Αλλά γιατί από την πολιτική που ασκείται εδώ και χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, ως εποχικά εργαζόμενοι μισή «άσπρη» μέρα δεν είδαμε. Εξαντλητικά τα ωράρια, ανθυγιεινές οι συνθήκες διαμονής, λίγα τα λεφτά, τεράστια η κούραση και οι απαιτήσεις από την εργοδοσία…
Εκεί, λοιπόν, που εγώ και οι συνάδελφοί μου βλέπουμε να ανοίγονται μπροστά μας τρεις μήνες πραγματικής εργασιακής κόλασης, σκεφτόμαστε και συζητάμε το τι μπορεί να αλλάξει. Η αλήθεια είναι πως αποκλειστικά μέσα από τις εκλογές τίποτα δεν θα αλλάξει προς όφελος του κόσμου της εργασίας. Καλύτερη ζωή για εμάς χωρίς πάλη, χωρίς μάχιμο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς συλλογική εκπροσώπηση δεν μπορεί να υπάρξει. Το γνωρίζουμε καλά. Υπάρχει όμως, μια πολιτική δύναμη που παρά τις αντιφάσεις της είναι μονίμως έτοιμη να μπει στις μάχες (εκλογικές και κινηματικές) και να παλέψει προς όφελος ενός θετικού οράματος για την εργαζόμενη νεολαία. Το όνομα αυτής, ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Μπορεί να μην «παίζει» συχνά στα κανάλια, αλλά ο κόσμος την ξέρει γιατί είναι η μόνη δύναμη που προσπάθησε και έβαλε απεργία εν μέσω της τουριστικής σεζόν (βλ. Season Fight), γιατί είναι εκείνη που αρνήθηκε να πει «θα λογαριαστούμε μετά» κατά την πανδημία και γιατί έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος (βλ. πάλη κατά της ΟΠΠΙ, καλλιτέχνες, έγκλημα στα Τέμπη, προστασία δημόσιων χώρων).
Η εκλογική στήριξη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λοιπόν, είναι η μόνη πολιτική επιλογή που μπορεί να εξασφαλίσει ότι μετά τις εκλογές η αντιπολίτευση δεν θα αφεθεί ούτε στον ολοένα και πιο δεξιά μετατοπισμένο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο «ελεγχόμενο» ΚΚΕ και τα νομοσχέδια που διατείνεται πως θα καταθέτει μέσα στη Βουλή, ούτε από τις διαχειριστικές «μετά-ιδέες» του ΜέΡΑ25, ούτε από πολιτικό συνονθύλευμα της «Πλεύσης Ελευθερίας». Η θέση της νεολαίας είναι στον «από τα κάτω» και εξωκοινοβουλευτικό αγώνα! Μια τέτοια δύναμη θεωρώ πως πρέπει να ψηφιστεί από την εργαζόμενη νεολαία. Μια δύναμη βγαλμένη από τον δρόμο για τον δρόμο! Με το συλλογικό έναντι του ατομικού λοιπόν και με το «εμείς» πάνω από το εγώ: Στις 25 Ιουνίου ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από τις 26 Ιουνίου οργανώνουμε ανταρσία στα σχέδιά τους.
Υγεία χωρίς αποκλεισμούς με εργατική αντιπολίτευση και ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Νεφέλη Μηνακάκη, ειδικευόμενη Ψυχιατρικής σε Δομή Ψυχικής Υγεία στον Πειραιά
Η φετινή προεκλογική περίοδος, όπως και η προηγούμενη, βρίσκει το ΕΣΥ, τους/ις εργαζόμενους/ες σε αυτό, αλλά και συνολικά τους ασθενείς στο «έλεος του θεού». Παρότι σαν κοινωνία βρισκόμαστε μόλις λίγα χρονιά μετά από μια πανδημία, είμαστε αντιμέτωποι με σκληρές αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, οι οποίες στοχεύουν στην υφαρπαγή κέρδους από ιδιωτικά κεφάλαια.
Ταυτόχρονα, η υποστελέχωση σε κομβικά πόστα, τα εξαντλητικά ωράρια, οι ανεπαρκείς μισθοί και οι αυταρχικές συνθήκες εργασίας, ειδικά για τους/τις νεότερους/ες ειδικευόμενους/ες και επικουρικούς/ες, συνθέτουν ένα ακόμα πιο βαρύ σκηνικό για τον κλάδο. Η επίθεση στη δημόσια Υγεία είναι καθαρά συνειδητή. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις πρόσφατες δηλώσεις του Πνευματικού για τη θεραπεία των καρκινοπαθών τελικού σταδίου ή την εργαλειοποίηση του θανάτου της Ρομά εγκύου από πλευράς κυβέρνησης για την προώθηση της χρήσης ιδιωτικών ασθενοφόρων στα νοσοκομεία.
Εντός αυτού του πλαισίου, η απογοήτευση και η λογική του ΤΙΝΑ φαίνεται πως κερδίζει έδαφος στη νέα γενιά. Σαν νέοι/ες γιατροί, σάρκα εκ της σαρκός της εργατικής νεολαίας, αξιοποιούμε τα πολιτικά καύσιμα που μας χάρισαν οι μεγαλειώδεις αγώνες του υγειονομικού κινήματος το προηγούμενο διάστημα και στρέφουμε τα μάτια μας στις μάχες της επόμενης μέρας, η οποία όπως φαίνεται θα στιγματιστεί από μια αναβαθμισμένη επίθεση του κεφαλαίου και της Δεξιάς. Στην κατεύθυνση αυτή, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να απορρίψουμε τον κοινοβουλευτισμό, την ηττοπάθεια και την εκλογική αναμονή που σπέρνει το ΚΚΕ, όπως και τις τεχνοκρατικές, διαχειριστικές και απολύτως συναφείς με το καπιταλιστικό σύστημα λογικές του ΜέΡΑ25 και της «Πλεύσης Ελευθερίας».
Ο μόνος δρόμος που δίνει πραγματική διέξοδο, ελπίδα και προοπτική είναι αυτός του αντί-ΕΕ, αντιπολεμικού, αντιφασιστικού, αντιπατριαρχικού και συνολικά αντικαπιταλιστικού αγώνα. Η μόνη πραγματική αντιπολίτευση είναι η μαχητική εργατική αντιπολίτευση. Αυτή που στον χώρο της Υγείας θα παλεύει από την επόμενη κιόλας μέρα για δημόσια, δωρεάν, ποιοτική και καθολική υγεία, χωρίς ταξικούς, έμφυλους και φυλετικούς αποκλεισμούς. Μια τέτοια Υγεία θα επιτρέπει στο άτομο, όχι να είναι λειτουργικό και παραγωγικό για το κεφάλαιο, αλλά να εργάζεται δημιουργικά, να αναπτύσσεται ψυχικά και κοινωνικά, να απολαμβάνει κάθε πτυχή της ζωής, σε σύμπλευση με τις κοινωνικές ανάγκες. Με το βλέμμα στραμμένο σε αυτόν τον στόχο και την πίστη ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα, καλώ σε στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην επερχόμενη εκλογική μάχη της 25ης Ιουνίου, αλλά κυρίως στις μάχες που θα δοθούν και δίνονται κάθε μέρα στα σωματεία και τους δρόμους του αγώνα.
Φοιτητική «ανταρσία» για μια Παιδεία αντάξια των αναγκών μας
Φοίβος Κακαμανούδης, φοιτητής ΠΑΔΑ
Ο «δεύτερος γύρος» των βουλευτικών εκλογών βρίσκει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στο κλείσιμο μιας τετραετούς σκληρής επίθεσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία βασίστηκε κατά γράμμα στις εκπαιδευτικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Ζήσαμε και αγωνιστήκαμε ενάντια σε αυταρχικές αναδιαρθρώσεις, πειθαρχικές διώξεις, την πανεπιστημιακή αστυνομία και άλλες επιθετικές κινήσεις που είχαν ως στόχο τη μετατροπή των σχολών μας σε πεδίο ιδιωτικής κερδοφορίας.
Το φοιτητικό κίνημα δεν έμεινε ούτε για μια στιγμή με τα χέρια σταυρωμένα. Από το 2019 στην ΑΣΟΕΕ που υπερασπιστήκαμε το άσυλο, μέχρι το σπάσιμο της καραντίνας, το μπλοκάρισμα της εισόδου της ΟΠΠΙ και τις δεκάδες καταλήψεις μετά το έγκλημα στα Τέμπη, οι φοιτητές/τρις δείξαμε πως μπορούμε να βάζουμε «φρένο» στα σχέδιά τους. Το ίδιο φάνηκε και με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Όπου «μαυρίστηκε» η κυβερνητική παράταξη για δεύτερη χρονιά, ενώ ταυτόχρονα ενισχύθηκαν τα σχήματα της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Φαίνεται πως το φοιτητικό κίνημα προσπαθεί να βρει όραμα και πρόταγμα!
Στην πορεία αυτή, δεν νοείται Αριστερά, η οποία να μην θέτει εκείνους τους στόχους και να μην βάζει τα ανάλογα αιτήματα που ξεφεύγουν από τα κοινοβουλευτικά όρια και αγγίζουν πραγματικά τις ανάγκες της νεολαίας. Γι’ αυτό, σαν μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατήσαμε στους αγώνες του περασμένου διαστήματος, απαιτώντας μια συνολική ανατροπή της δυστοπικής πραγματικότητας που πάνε να μας επιβάλουν. Παλέψαμε και παλεύουμε για δημόσια δωρεάν Παιδεία χωρίς ταξικούς φραγμούς, κόντρα στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση. Για μια Παιδεία που, τελικά, θα βασίζεται στις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας, αξιοποιώντας τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά βήματα που γίνονται και τις απελευθερωτικές δυνατότητες που δίνονται από αυτά, όταν δεν υπηρετούν τα κέρδη των καπιταλιστών. Αυτά τα αιτήματα θέλουμε να αποτυπωθούν στις κάλπες της 25ης Ιούνη. Για αυτό στηρίζουμε και ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κόντρα στη πολιτική της κάθε αστικής κυβέρνησης και της ΕΕ, για ένα ισχυρό μαζικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα που μπορεί να τους ανατρέψει.
