Γιάννης Ελαφρός
Aναγκαία μια ξεκάθαρη αντιιμπεριαλιστική, αντιεθνικιστική και αντικυβερνητική γραμμή
Η επιμονή του ΚΚΕ και της ΛΑΕ στην ιεράρχηση του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων» δεν βοηθά στην καταπολέμηση του ελληνικού εθνικισμού
Οι εξελίξεις στο Μακεδονικό και ευρύτερα στην περιοχή, το μαζικό αλλά όχι καταλυτικό εθνικιστικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και οι επερχόμενες εξελίξεις απαιτούν ξεκάθαρη ανάλυση και τοποθέτηση, διεύρυνση των οριζόντων. Την Τρίτη δόθηκε στη δημοσιότητα η Στρατηγική της ΕΕ για τα Δυτικά Βαλκάνια, με τη Φεντερίκα Μογκερίνι –αρμόδια στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την εξωτερική πολιτική– να υπερθεματίζει για τις «προοπτικές και δυνατότητες από την ενσωμάτωση αυτής της αγοράς». «Το 2018 μπορεί να είναι η χρονιά που η διαδικασία αυτή θα γίνει όχι μόνο πιο αξιόπιστη, αλλά και μη αναστρέψιμη», τόνισε η ευρωπαία επίτροπος.
Ο Ν. Κοτζιάς σε συνέντευξή του στο Euronews τη Δευτέρα ξεκαθάρισε πως «οι αλλαγές του ονόματος πρέπει να γίνουν με τρόπο που θα διευκολύνουν την είσοδο της γείτονος στους οργανισμούς που επιθυμεί», δηλαδή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Παρουσίασε μια διαδικαστική πορεία βήμα-βήμα προσαρμογών, ανάλογη με το σχέδιο Νίμιτς που διέρρευσε και έχει σαν βασικό σχέδιο την άμεση ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, αφήνοντας πλήθος ανοικτών ζητημάτων.
Από την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία μέχρι τη ΝΑΤΟϊκή μακεδονική σαλάτα, βλέπουμε παντού την αυξανόμενη ένταση των ανταγωνισμών των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών και των συνασπισμών τους –κυρίως ΗΠΑ και ΕΕ από τη μια, με Ρωσία και συμμάχους από την άλλη– και την προσπάθεια των αστικών τάξεων –κυρίως των πιο ισχυρών– να κερδίσουν πόντους. Ιδού η νέα πολύ επικίνδυνη αντιδραστική και επιθετική φάση του διεθνούς καπιταλισμού.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και οι αναπτυσσόμενοι εθνικισμοί αποτελούν πλευρές του ίδιου νομίσματος. Συγκεκριμένα: ο «αντιεθνικιστής» ΣΥΡΙΖΑ προωθεί αποφασιστικά τα σχέδια ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, εκφράζει την «εθνική γραμμή» για το Μακεδονικό (επιβολή ενός συμβιβασμού προς όφελος του ελληνικού κεφαλαίου στην πιο αδύναμη αστική τάξη της ΠΓΔΜ), εκπροσωπεί επάξια τα συμφέροντα των εγχώριων επιχειρήσεων για την οικονομική κατάκτηση της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» –θεωρείται θετική για τα συμφέροντά τους η ένταξή της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ– και, βέβαια, συγκυβερνά με τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ.
Από την άλλη, οι πατριδοκάπηλοι Μακεδονομάχοι, στο «φλογερό» συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής, δεν ψέλλισαν ούτε μια λέξη για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ αλλά στράφηκαν με φανατισμό ενάντια στους εγχώριους «εθνομηδενιστές» και «αριστεριστές» (δια στόματος του θλιβερού Μίκη Θεοδωράκη), αποδεικνύοντας πως ο εθνικισμός έχει πάντα σαν βασικό αντίπαλο τον «εσωτερικό εχθρό». Εξάλλου, πως θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, όταν οργανωτές όπως οι μακεδονικές οργανώσεις της ομογένειας είναι στενά συνδεδεμένες με τον αμερικανικό παράγοντα και πραγματοποίησαν μάλιστα και συνάντηση με τον αμερικανό πρέσβη πριν εξαγγείλουν τα συλλαλητήρια!
Τη σχέση ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών και ανάπτυξης εθνικισμών υπογραμμίζει και η επιστολή του κόμματος Λέβιτσα (Αριστερά) από τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» προς τον ΣΥΡΙΖΑ (ολόκληρη στο www.prin.gr): «Η κυβέρνηση στην οποία ηγείστε εργάζεται δραστήρια για να συμπεριλάβει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Ο βιαστικός τρόπος για την “επίλυση” της διαμάχης για το όνομα […] θα γεννήσει ένα νέο κύμα επιθετικού εθνικισμού» — και στις δύο χώρες.
Οι εξελίξεις αναβαθμίζουν τις απαιτήσεις για την ανατρεπτική Αριστερά. Παλεύοντας για το Ψωμί-Δουλειά-Ειρήνη-Ελευθερία για όλους τους λαούς, οφείλει να στέκεται αποφασιστικά ενάντια στις παρεμβάσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, καθώς και όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στην πολιτική του κεφαλαίου και της κυβέρνησης και τον εθνικισμό (πρώτα και κύρια της δικής της χώρας), που ενισχύεται από τις εξελίξεις. Όλα αυτά πρέπει να συνδέονται με τη συνολική πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή των μνημονίων, της επιτροπείας και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων κοινωνικής λεηλασίας εργαζομένων και λαού.
Θετικό βήμα αποτέλεσε η Κοινή Δήλωση έξι αριστερών οργανώσεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΚ, Ανασύνθεση ΟΝΡΑ, Ξεκίνημα, ΔΕΑ, Κομμουνιστική Τάση), η οποία βγήκε αποφασιστικά ενάντια και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και στη ΝΑΤΟϊκή γραμμή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε ανακοίνωσή της η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπογραμμίζει πως «η πρωτοβουλία αυτή θα συνεχιστεί, για να ηττηθούν τα ακροδεξιά, εθνικιστικά και πολεμοκάπηλα σχέδια. Με την επιδίωξη οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς να μπορούν να προχωράνε στην αναγκαία κοινή δράση, πάνω σε μια ξεκάθαρη αντιιμπεριαλιστική, διεθνιστική και αντικυβερνητική γραμμή, ξεπερνώντας τα όρια τόσο μιας “αριστερής πατριωτικής” τοποθέτησης που δεν βλέπει ταξικό περιεχόμενο, όσο και μιας δήθεν “διεθνιστικής” τοποθέτησης χωρίς αντικυβερνητικό και αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο».
Ο πήχης ανεβαίνει, αλλά δυστυχώς ορισμένοι περνούν ακόμα από κάτω. Το ΚΚΕ για μια ακόμα φορά αγνόησε το κάλεσμα κοινής δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν είναι μόνο αυτό. Ο Ριζοσπάστης την περασμένη Τρίτη, ενώ σημειώνει πως «νερό στο μύλο του εθνικισμού και του αλυτρωτισμού ρίχνουν τα συνθήματα και οι ομιλίες στα συλλαλητήρια», επιμένει να ιεραρχεί πιο ψηλά «τα πραγματικά ζητήματα, όπως ο αλυτρωτισμός στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ».
Η ΛΑΕ –και οι περισσότερες συνιστώσες της– δεν υπέγραψε την Κοινή Δήλωση, ενώ με πλήθος δηλώσεων αναδεικνύει, μαζί με την εναντίωση στο ΝΑΤΟ, τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων. Ο Π. Λαφαζάνης είδε «πατριωτικές ευαισθησίες και ανησυχίες» σε «μερίδα των πολιτών που προσήλθαν στο Σύνταγμα». «Ο αυθεντικός προοδευτικός και δημοκρατικός πατριωτισμός παραμερίστηκε για να κυριαρχήσει μια στείρα νεοεθνικοφροσύνη», συμπληρώνει ο επικεφαλής της ΛΑΕ. Χωρίς όμως αποφασιστικό μέτωπο στον ελληνικό εθνικισμό (που συνήθως κρύβεται πίσω από τον μανδύα του πατριωτισμού), κάτι που δε διέκρινε την παρέμβαση της ΛΑΕ, η «νεοεθνικοφροσύνη» θα κερδίζει πόντους. Ηχεί μάλλον άχαρα η επαναφορά προτάσεων «αντιμνημονιακών μετώπων» και εκλογικής συνεργασίας, όταν σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα η ΛΑΕ δεν μπαίνει στην υπαρκτή συμπαράταξη κοινής δράσης, με ένα ευρύ φάσμα αριστερών οργανώσεων –δεν συνυπέγραψε ούτε αντίστοιχο κείμενο στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας– για να κρατήσει επαφή με τον (όχι και τόσο) «αριστερό πατριωτισμό».
Αλλά και ο προσανατολισμός αναρχικών ομάδων ή παραγόντων κινηματικής αναφοράς (με ΣΥΡΙΖΑϊκή θητεία) σε μια αντιπαράθεση αποκλειστικά με τον εθνικισμό (με ηθικό-ιδεολογικό και τελικά αταξικό περιεχόμενο), χωρίς γείωση στα συμφέροντα των αστικών κρατών (τόσο των διεθνώς ηγεμονικών όσο και των τοπικών), του ΝΑΤΟ, της ΕΕ κ.λπ. τελικά καταλήγει να γίνεται εύκολος αντίπαλος για το σύστημα και αρωγός της «αντιεθνικιστικής μας» κυβέρνησης.
The article is also available in English
Bourgeois policy and policy in the interests of working class
