Το πλεόνασμα που «μοιράζει» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, όχι μόνο το έχει ήδη προεισπράξει συνεχίζοντας και βαθαίνοντας την πολιτική της ακραίας λιτότητας, αλλά θα εξακολουθήσει να το προεισπράττει και στο μέλλον. Το αφήγημα των στελεχών της περί υπεραπόδοσης της ελληνικής οικονομίας και επιστροφής μέρους της σε όσους το έχουν ανάγκη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά τερατώδες ψέμα.
ΜΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΑΣ
Διθυραμβικοί οι τίτλοι στον φιλικό τύπο της κυβέρνησης και στην κυβερνητική ΕΡΤ την περασμένη εβδομάδα. Διπλάσιο θα είναι φέτος το κοινωνικό μέρισμα. Περισσότεροι από πέρυσι οι δικαιούχοι του κοινωνικού μερίσματος. Με τη σειρά του και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δηλώνει σε συνεντεύξεις του ότι «πάνω από ένα εκατομμύριο νοικοκυριά θα επηρεάσει φέτος το κοινωνικό μέρισμα», ενώ ο έτερος Καππαδόκης του υπουργείου Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης στην παρέμβασή του στη επιτροπή οικονομικών της βουλής, είπε ότι η κυβέρνηση «θα μοιράσει σαν κοινωνικό μέρισμα ένα ποσοστό που αντιστοιχεί στο 0,6% με 0,7% του ΑΕΠ», ενώ το υπόλοιπο 2,8% του αιματοβαμμένου πλεονάσματος θα παραμείνει στα ταμεία του κράτους ως μαξιλάρι ασφαλείας. Από κοντά και ο πρωθυπουργός, ο οποίος σχεδόν πανηγυρίζοντας, δήλωνε ότι το φετινό κοινωνικό μέρισμα που αγγίζει τα 1,4 δις. ευρώ θα επηρεάσει περίπου τέσσερα εκατομμύρια πολίτες της χώρας, με θετικές επιπτώσεις στις ζωές τους αλλά και στην οικονομία γενικότερα.
Όσοι βέβαια δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου –και είμαστε πάρα πολλοί αυτοί– θυμόμαστε ακόμα τις αγανακτισμένες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα μόλις το 2014. Ήταν τότε που η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά, λέγοντας ακριβώς τα ίδια με τους σημερινούς κυβερνώντες, θριαμβολογούσε για το δικό της κοινωνικό μέρισμα που θα αποκαθιστούσε τις αδικίες, τις παραλείψεις και τα λάθη των δύο –μέχρι τότε– μνημονίων.
Τότε λοιπόν ο Α. Τσίπρας, μιλώντας στα Γιάννενα, ασκούσε δριμύτατη κριτική στον Α. Σαμαρά κάνοντας λόγο για «πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης για τον πολίτη να του κλέβουν το ψωμί από το τραπέζι και να του πετούν ψίχουλα. Απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός, πράξη ταπεινωτική και ανήθικη».
Ασφαλώς, η σημερινή κυβέρνηση, και μάλιστα με τον φανατισμό που έχουν όλοι οι νεοφώτιστοι, ακολουθεί τα ίδια ακριβώς βήματα με τους προηγούμενους. Η διαφορά τους είναι πως αν για τους προηγούμενους η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών, της κατάργησης κάθε ψήγματος κοινωνικής πολιτικής και της αντικατάστασής της με ψίχουλα και φιλοδωρήματα, αποτελεί συστατικό στοιχείο του νεοφιλελευθερισμού που είναι στο DNA τους, τούτοι εδώ αποδεικνύονται οι μεγαλύτεροι πολιτικοί απατεώνες που έχει δει από την μεταπολίτευση και μετά αυτός ο τόπος, καθώς δεν αισχύνονται στο παραμικρό να πουλάν αριστερά φούμαρα για σοσιαλιστικές μεταξωτές κορδέλες, εδραιώνοντας στα λαϊκά στρώματα την πεποίθηση πως «τελικά όλοι ίδιοι είναι». Η περιβόητη κυβέρνηση της «Αριστεράς», που γοήτευσε πολλούς και έσπειρε ελπίδες, θα πρέπει να θερίσει κινηματικές και πολιτικές θύελλες, ώστε να μην μπορέσει να ολοκληρώσει την καταστροφή.
Κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιανομή πλούτου;
Εντός του 2017 μείωσαν το ΕΚΑΣ κατά 434 εκατ. και άρπαξαν από τις επικουρικές, ως 6% εισφορά υγείας, ακόμα 180 εκατ. ευρώ, εκτός των άλλων περικοπών που ίσχυαν από το 2016
Η μεγάλη κοροϊδία, για να χρησιμοποιήσουμε μια ήπια έκφραση, βρίσκεται όλη αυτή την εβδομάδα σε εξέλιξη. Τα στελέχη της κυβέρνησης, ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις τους, έκαναν κυριολεκτικά το άσπρο μαύρο αναφορικά με τη διανομή του περίφημου κοινωνικού πλεονάσματος. Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα μας είπαν και πρόθυμα αναπαρήγαγαν τα φιλικά τους –και όχι μόνο–ΜΜΕ, το φετινό κοινωνικό μέρισμα που θα δοθεί θα είναι σχεδόν διπλάσιο από το περσινό, ενώ οι επωφελούμενοι θα αγγίξουν τέσσερα(!) εκατομμύρια. Φαίνεται, λοιπόν, εντυπωσιακό το επίτευγμα της κυβέρνησης. Ωστόσο, όπως συμβαίνει κάθε φορά, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Και εξηγούμαστε αμέσως.
Το πρώτο «αθώο» ψεματάκι της κυβέρνησης έχει να κάνει με το ύψος του μερίσματος. Το ποσό που αναφέρουν (1,4 δις ευρώ), με μια πιο προσεκτική ματιά κατεβαίνει περίπου στο μισό. Γιατί αν αφαιρεθούν τα 315 περίπου εκατομμύρια που θα επιστραφούν (όλως τυχαίως ταυτόχρονα) στους συνταξιούχους για παράνομες κρατήσεις που τους έγιναν την περίοδο 2012-2016, σύμφωνα με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις που δυστυχώς για την κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει, μένει 1,1 περίπου δις ευρώ. Επιπλέον, θα πρέπει να αφαιρεθούν και 350 περίπου εκατομμύρια που θα δοθούν στη ΔΕΗ, ώστε να καλυφθεί το υπέρογκο κόστος για τις περιβόητες ΥΚΩ (υπηρεσίες κοινής ωφέλειας) που χρεώνει στους λογαριασμούς της. Αυτές αφορούν το επιπλέον κόστος που επωμίζεται η εταιρεία προκειμένου να παρέχει ρεύμα σε μη διασυνδεμένα νησιά, το κοινωνικό τιμολόγιο που αφορά ειδικές χρεώσεις σε πολύτεκνους και ευπαθείς ομάδες και σε νομικά πρόσωπα προνοιακού σκοπού, όπως π.χ. εκκλησιαστικά φιλανθρωπικά ιδρύματα κλπ. Οι χρεώσεις αυτές έχουν εκτινάξει στα ύψη τα ποσά που καλούνται οι καταναλωτές να πληρώσουν και, μπροστά στον κίνδυνο να βρεθούμε αντιμέτωποι με χιλιάδες διακοπές ρεύματος, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να καλύψει το ποσό αυτό προκειμένου η ΔΕΗ να μην το μετακυλήσει στους λογαριασμούς.
Μαζί με αυτά, λοιπόν, το ποσό πέφτει στα περίπου 750 δις ευρώ. Δηλαδή σχεδόν ίσο με το περσινό. Αλλά την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι ή, για να το πούμε καλύτερα, όταν έχεις κάνει την πολιτική εξαπάτηση επιστήμη, δεν σε σταματάει η πραγματικότητα. Αν τώρα δεν συμφωνεί με αυτά που λες, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Και για τους εργαζόμενους θα προσθέταμε. Τα παραπάνω είναι ελάχιστα,
όμως, μπροστά στο μέγεθος της πολιτικής φαιδρότητας και του αμοραλισμού που η κυβέρνηση έχει καταφέρει να κατακτήσει.
Μόνο μέσα στο 2017 οι συνταξιούχοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται για ακόμα μία φορά την τελευταία επταετία, όταν από τον Ιούλιο ίσχυσε η εισφορά 6% υπέρ της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε όλες τις επικουρικές συντάξεις, που τις οδήγησε σε συνολική μείωση ύψους περίπου 180 εκατομμυρίων ευρώ. Ακόμα, το 2017 μειώθηκε το ΕΚΑΣ κατά 434 εκατομμύρια, το οποίο έχασαν περίπου 200.000 δικαιούχοι. Παραπέρα, το μειωμένο αφορολόγητο, από το 2016, οδηγεί σε ετήσια επιβάρυνση (και για το 2017) από 200 ευρώ στον άγαμο και τον έγγαμο χωρίς παιδιά, από 150 στον έγγαμο με ένα παιδί και από 100 στον έγγαμο με δύο παιδιά. Την ίδια ώρα αυξάνεται η επιβάρυνση από τους έμμεσους φόρους, τους οποίους πληρώνουν κυρίως τα λαϊκά στρώματα μέσω της κατανάλωσης, αφού τα έσοδά από αυτούς προβλέπονται φέτος στα 26,4 δις ευρώ από 23,7 που ήταν το 2015! Αυτή είναι η αναδιανομή που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ….
Υπάρχει και συνέχεια: από το 2019 θα εφαρμοστεί η ψηφισμένη από το τρίτο μνημόνιο νέα μείωση στις κύριες και επικουρικές συντάξεις κατά 18% μέσο όρο. Παράλληλα, να σημειώσουμε, ότι από 1/1/2018 κόβεται το ΕΚΑΣ σε άλλους 140.000 δικαιούχους, καθώς τα 319 εκατομμύρια που είχαν διατεθεί γι’ αυτό μέσα στο 2017 περιορίζονται δραστικά και καταλήγουν να είναι μόλις 81 εκατομμύρια για το 2018, δηλαδή 238 εκατ. λιγότερα. Για να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 2019, όπου μαζί με τις μειώσεις στις συντάξεις, καταργείται και το ίδιο το ΕΚΑΣ.
Τέλος, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι από το 2020 μειώνεται δραστικά και το ύψος του αφορολόγητου εισοδήματος, γεγονός που θα επιφέρει ετήσια επιβάρυνση στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα ύψους 650 ευρώ.
Μόνο τα παραπάνω αρκούν για να κατανοήσει κανείς πως ό,τι υποτίθεται ότι δίνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο το έχει ήδη προεισπράξει συνεχίζοντας και βαθαίνοντας την πολιτική της ακραίας λιτότητας, αλλά θα εξακολουθήσει να το προεισπράττει και στο μέλλον. Το αφήγημα των στελεχών της περί υπεραπόδοσης της ελληνικής οικονομίας και επιστροφής μέρους της σε όσους το έχουν ανάγκη δεν είναι τίποτε άλλο παρά τερατώδες ψέμα.
Η διαρκής επιδείνωση των συνθηκών της καθημερινότητας για την πλειοψηφία των ανθρώπων της δουλειάς, κάνει το ποσό που θα τους δοθεί –μάλιστα πριν τις γιορτές– να φαίνεται σαν κάτι που πραγματικά είναι μια σημαντική βοήθεια. Όταν οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν υποστεί τέτοιες και τόσες περικοπές, 500, 400 ή ακόμα και 300 ευρώ είναι πολύ σημαντική βοήθεια. Η κυβέρνηση, όμως, παίζει με την καθημερινότητα και τις ζωές των ανθρώπων του μόχθου. Πρώτα τις καταστρέφει και καταδικάζει ένα κομμάτι της κοινωνίας να ζει στην απόγνωση και ένα άλλο να ζει με την αγωνία της επόμενης ημέρας και μετά τους πετάει ένα ξεροκόμματο για να μην πεθάνουν. Το χειρότερο είναι πως η κυβέρνηση της «Αριστεράς» επενδύει ιδεολογικά και πολιτικά σε αυτή την πραγματικότητα και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να την επιβάλλει, όχι ως εξαίρεση αλλά ως κανονικότητα και μάλιστα τη μόνη εφικτή και δυνατή κανονικότητα. Φυσικά, το γεγονός ότι υπάρχει η δημοσιονομική δέσμευση για θηριώδη πλεονάσματα της τάξης του 3,5% για τα επόμενα χρόνια, καθιστά ακόμα και αυτά τα ψίχουλα εξαιρετικά επισφαλή και, μάλλον, ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί η καταβολή τους στο μέλλον, είναι η ακόμα μεγαλύτερη φοροεπιδρομή και λεηλασία των εισοδημάτων της λαϊκής και εργατικής οικογένειας.
Η κοινωνία θα βαλτώνει, οι εργαζόμενοι θα τρομάζουν να τα φέρουν βόλτα, τα νέα παιδιά θα μεταναστεύουν και οι απόμαχοι της δουλειάς θα φυτοζωούν σε συνθήκες άθλιες. Η καλή μας κυβέρνηση, όμως, κάθε χρόνο θα φροντίζει, καταρχήν, να συντηρείται αυτή η πραγματικότητα με αύξηση της καταστολής –γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική– και κατόπιν θα δίνει τα ψίχουλα από το καρβέλι που έχει κλέψει και που θα κρατάει ολόκληρο. Θα ονομάζει αυτή την πρακτική «αριστερή πολιτική». Γιατί σύμφωνα με τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, σήμερα, μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια της ΕΕ και του ευρώ, δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάτι διαφορετικό. Η παραμονή στην ευρωζώνη και στην ΕΕ προϋποθέτει μνημόνια και θηριώδη και αιματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα. Αλλά, ρε παιδί μου, αυτοί νοιάζονται για τον φτωχό και επιστρέφουν έστω ένα μικρό κομμάτι. Αυτό είναι το τίμημα για να μην μας πετάξουν έξω και μας βρει κανένα χειρότερο κακό.
Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, η μοναδική αλήθεια που λένε είναι ότι πράγματι στο συγκεκριμένο ασφυκτικό πλαίσιο που σου επιβάλλει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν υπάρχει άλλη πολιτική. Πράγματι, η λιτότητα, η καταστολή, οι ιδιωτικοποιήσεις και η εργασιακή ζούγκλα δεν αποτελούν μια εξαίρεση που μας επιβλήθηκε λόγω μνημονίων ούτε και έχει ημερομηνία λήξης τον Αύγουστο του 2018, όπως λέει η κυβέρνηση. Πράγματι, σήμερα, η εργαζόμενη πλειοψηφία βιώνει την εξαίρεση ως κανονικότητα. Ο δρόμος τους για την παραμονή στην ΕΕ και την ευρωζώνη, που είναι δρόμος κοινός του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, περνάει μέσα από τη συνέχιση αυτής της αντεργατικής επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων. Αντίθετα, ο δρόμος ο δικός μας, ο δρόμος για τους εργαζόμενους τους ανέργους και τη νεολαία για μια διαφορετική καθημερινότητα, για μια άλλη προοπτική αξιοβίωτης ζωής, περνάει μόνο μέσα από τη ρήξη και την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, το τσάκισμα της κυριαρχίας του κεφαλαίου και την ανατροπή του.
Ελάφρυνση αλλά και μονιμοποίηση της ακραίας φτώχειας
ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Μεγάλο, επίσης, είναι και το κομμάτι της κοινωνίας που τα φέρνει πολύ δύσκολα βόλτα. Γενικά η εργαζόμενη πλειοψηφία φαίνεται να αντιμετωπίζει μικρότερες ή μεγαλύτερες δυσκολίες στον καθημερινό της αγώνα για επιβίωση. Αυτό είναι περισσότερο από φανερό σε όποιον έχει μια έστω στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, σε όποιον κυκλοφορεί στην κοινωνία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διακηρύσσει πως πραγματοποιεί «αναδιανομή του πλούτου», ενώ στην πραγματικότητα υλοποιεί ορισμένα περιορισμένα μέτρα ελάφρυνσης της ακραίας φτώχειας. Αυτού του είδους η προσέγγιση θεωρεί ως δεδομένη την κοινωνική ανισότητα και αδικία και θέλει την κυβέρνηση ως καλό Σαμαρείτη να προσπαθεί να απαλύνει τις επιπτώσεις από τις ακολουθούμενες πολιτικές. Οι αιτίες όμως παραμένουν και οδηγούν κάθε φορά στην επανάληψη των αποτελεσμάτων, που δεν είναι άλλα από τον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού, τη λιτότητα και την καταστολή.
Βέβαια θα ήμασταν αναχωρητές από την πολιτική πραγματικότητα και από την καθημερινή πάλη των εργαζόμενων και της νεολαίας για την βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας τους, αν απλά επισημαίναμε το πρόβλημα και δεν προσπαθούσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Αυτός ο ρόλος δεν ταιριάζει σε κομμουνιστές. Η πάλη για τη βελτίωση της καθημερινότητας άρα και για την απόσπαση από την κυβέρνηση έστω και μέτρων έκτακτης αντιμετώπισης, είναι κομμάτι που πρέπει να μας απασχολεί. Ο τρόπος όμως για να μπορέσει το εργατικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα να αποσπάσει ακόμα και αυτές τις περιορισμένες παροχές και αυτές να είναι πραγματικές και να βελτιώνουν ουσιαστικά τη θέση των εργαζόμενων και της νεολαίας, δεν είναι άλλος από τον διαρκή και ανυποχώρητο αγώνα με ανατρεπτικό περιεχόμενο και μορφές. Άλλωστε, οι καλύτεροι μεταρρυθμιστές ήταν είναι και θα είναι πάντα οι επαναστάτες. Στον δρόμο για τα μεγάλα κατακτάς και τα μικρά και όχι το αντίθετο.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Δραστική φορολογία
του κεφαλαίου
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΦΠΑ
Η φορολογική επιδρομή στους εργαζόμενους τους άνεργους και τους συνταξιούχους αποτελεί μονόδρομο για όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν και φυσικά και για την τωρινή. Αποτελεί μονόδρομο προκειμένου να εκπληρωθούν οι αιματοβαμμένοι στόχοι όλων των μνημονίων, καθώς και τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα που είναι αποτέλεσμα της πιο άγριας ληστείας και της μεγαλύτερης μεταβίβασης-αρπαγής πλούτου από την εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά και μεσαία στρώματα προς τα ανώτερα. Μαζί με τη φοροληστεία πηγαίνουν χέρι-χέρι και οι φοροαπαλλαγές και φυσικά η φοροαποφυγή για το κεφάλαιο. Μια ματιά να ρίξει κανείς σε πολύ βασικούς δείκτες καταλαβαίνει πολύ καλά. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο έφταναν τον Οκτώβριο του 2017 στα 98,75 δις ευρώ, με την προοπτική να ξεπεραστεί το φράγμα των 100 δις να φαντάζει κάτι περισσότερο από βέβαια.
Από την άλλη, το κεφάλαιο, με συστηματικό τρόπο και ειδικά κάποιες μερίδες του, όπως για παράδειγμα οι εφοπλιστές, χαίρουν εξωφρενικής φορολογικής ασυλίας και απαλλαγών, σε βαθμό που καταντάει σκανδαλώδης ακόμα και για την τρόικα! Αρκεί να αναφέρουμε πως απολαμβάνουν συνολικά περίπου 60 φοροαπαλλαγές, ενώ για την τριετία 2013-2015 το θαύμα της ελληνικής ναυτιλίας πλήρωνε συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, 30 ευρώ την ημέρα φόρο για κάθε καράβι του.
Προφανώς και η παραπάνω εικόνα δεν μπορεί να φτιασιδωθεί. Χρειάζεται ριζική ανατροπή της και εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Η αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα ασφαλώς και γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη νίκη και κατάκτηση στο παρελθόν, δεν τους παραχωρήθηκε χωρίς σοβαρούς και μεγαλειώδεις αγώνες. Έχοντας επίγνωση ότι, στα συγκεκριμένα πλαίσια, όσα κατακτηθούν θα είναι πάντα υπό αμφισβήτηση, ώστε στην επόμενη στροφή να παρθούν πίσω, χρειάζεται να παλεύονται από σήμερα και για τώρα μια σειρά από ζητήματα που είναι ώριμα στη συνείδηση των εργαζομένων και κυρίως είναι κοινωνικά αναγκαία.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να αντικατασταθούν οι έμμεσοι φόροι και ειδικά ο ΦΠΑ από ένα σύστημα προοδευτικής άμεσης φορολόγησης στην πηγή του εισοδήματος, με πρόβλεψη για αξιοπρεπές ύψος αφορολόγητου εισοδήματος και συντελεστές που βαθμιαία και με βάση το ύψος του εισοδήματος θα αυξάνονται. Επιπλέον, τα βασικά αγαθά που είναι απαραίτητα για την επιβίωση και είναι φυσικά μονοπώλια, όπως το ρεύμα και το νερό, θα πρέπει να είναι αποκλειστικά και μόνο δημόσια και να απαγορευτεί η εμπορική τους εκμετάλλευση, ενώ θα πρέπει να διατίθενται δωρεάν για οικιακή χρήση, τουλάχιστον μέχρι ένα ύψος εισοδήματος.
Ακόμα και τα δύο-τρία απολύτως απαραίτητα μέτρα που αναφέρονται παραπάνω, είναι φανερό ότι απαιτούν συνολική ρήξη με τα δεσμά του κεφαλαίου και της ΕΕ. Πόσο μάλλον ένα συνολικό πρόγραμμα συνολικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
