Ηλίας Σμήλιος
διωκόμενος, μέλος του ΔΣ Ζ΄ ΣΕΠΕ Θεσσαλονίκης
▸Περισσότερο από δώδεκα χρόνια τώρα –χρόνια που η κοινωνική πλειοψηφία δέχεται μια ανελέητη επίθεση σε κάθε δικαίωμά της αλλά ταυτόχρονα ξεδιπλώνει αγώνες για την ανατροπή της– φαίνεται πως βρίσκομαι και εγώ, μαζί με πολλούς άλλους συναγωνιστές, στο στόχαστρο κυβέρνησης, αστυνομίας, δικαστών και εκπαιδευτικής ιεραρχίας.
Με συνεχείς δίκες και διώξεις επιδιώκουν τον εκφοβισμό και την προσωπική μου εξόντωση αλλά κυρίως να σπείρουν τον φόβο στην κοινωνία και να σταματήσουν κάθε αγωνιστική διάθεση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Κι όσο πιο καθαρό γίνεται ότι ο εκφοβισμός τους αποτελέσματα δεν έχει κι οι διωκόμενοι συνεχίζουμε τη δράση μας αντί τις σημαίες του αγώνα να υποστείλουμε, τόσο τα όργανα του κρατικού αυταρχισμού νέες διώξεις καταστρώνουν.
Έτσι, βρίσκεται σε εξέλιξη η παραπομπή μου στο πειθαρχικό συμβούλιο εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας για τη συμμετοχή μου στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών και της αρπαγής της λαϊκής κατοικίας από τράπεζες και funds.
Συγκεκριμένα τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου, η διευθύντρια ΠΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης προχώρησε στην παραπομπή μου στο πειθαρχικό συμβούλιο, βασιζόμενη στο άρθρο 107 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα, το οποίο αναφέρεται σε «αναξιοπρεπή ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας». Στην ίδια στιγμή (και ακολουθώντας «άνωθεν εντολές», όπως η ίδια παραδέχτηκε στα εκπαιδευτικά σωματεία), αγνόησε και το ότι δεν υπάρχει τελεσίδικη δικαστική απόφαση αλλά και την παράγραφο 3 του άρθρου 107, όπου αναφέρεται ρητά ότι «σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά ανάρμοστη συμπεριφορά ή αναξιοπρεπή ή ανάξια για υπάλληλο διαγωγή η άσκηση συνδικαλιστικής, πολιτικής ή κοινωνικής δράσης».
Είναι ξεκάθαρο ότι (και) η συγκεκριμένη παραπομπή (μαζί με τις τρεις δίκες μου μέσα στον Φλεβάρη, 6, 23 και 27, για παρόμοια ζητήματα) αποτελεί μια καθαρά πολιτική δίωξη, με πολλαπλά μηνύματα εκφοβισμού προς τους εκπαιδευτικούς και κάθε εργαζόμενο που αγωνίζεται για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του.
Είμαι εργαζόμενος, πατέρας, δάσκαλος και στη ζωή μου επέλεξα ν’ αντικρίζω τα παιδιά μου στα μάτια, με το κεφάλι ψηλά! Κι έτσι θα συνεχίσω, δίπλα πάντα σε εργαζόμενους, φτωχούς ανθρώπους που καθημερινά αγωνίζονται για την εξασφάλιση των αναγκαίων για τη ζωή, αγωνιούν μην τους κόψουν το ρεύμα, μην τους πάρει η τράπεζα το σπίτι.