Γιώργος Μιχαηλίδης
Η εκλογική ήττα του αγώνα για ένα νέο προοδευτικό σύνταγμα στη Χιλή ολοκληρώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, ένα χρόνο μετά την εκλογή του Γκάμπριελ Μπόριτς, πρώτου προέδρου της χώρας που προέρχεται από την Αριστερά. Πρόκειται για τη δεύτερη απανωτή εκλογική ρεβάνς των δεξιών-αστικών κομμάτων στη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, μετά την απόρριψη του προτεινόμενου συντάγματος τον Σεπτέμβριο του 2022. Αυτή τη φορά, μάλιστα, τα κόμματα της παραδοσιακής Δεξιάς κατάφεραν να κυριαρχήσουν στο νέο σώμα που θα είναι αρμόδιο για την κατάρτιση του συντάγματος που θα αντικαταστήσει το υπάρχον, που βρίσκεται σε ισχύ από την εποχή του δικτάτορα Πινοσέτ.
Οι εκλογές για το συνταγματικό συμβούλιο υπήρξαν προϊόν διακομματικής συμφωνίας για μια δεύτερη προσπάθεια, μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου. Αν και ήταν δεδομένο ότι η εκκωφαντική εκείνη ήττα θα οδηγούσε σε μια πιο συντηρητική παραλλαγή συντάγματος κατά τη νέα απόπειρα, το τοπίο που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές της 7ης Μαΐου ξεπερνά και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις των συντηρητικών κύκλων. Αυτό συμβαίνει, καθώς τα κόμματα της παραδοσιακής, συντηρητικής Δεξιάς εξασφάλισαν πλειοψηφία άνω του 60% στο νέο σώμα, κάτι που αφαιρεί το δικαίωμα βέτο από τον συνασπισμό του Μπόριτς, ο οποίος περιορίστηκε στο 28,59%.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στις εκλογές του Μαΐου του 2021 για τη θέσπιση του αντίστοιχου σώματος, το αποτέλεσμα ήταν το ακριβώς ανάποδο. Τότε, τα κόμματα της παραδοσιακής συντηρητικής Δεξιάς δεν είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν το 30% που θα τους έδινε το δικαίωμα να μπλοκάρουν άρθρα και διατάξεις. Τώρα, όμως, η υπόθεση του νέου συντάγματος, η οποία υπήρξε κορυφαίο αίτημα της λαϊκής εξέγερσης του 2019, περνά στα χέρια των πολιτικών συνεχιστών του «πινοσετισμού» με δημοκρατικό προσωπείο.
Πώς, όμως, φτάσαμε σε αυτή την κατάληξη, ένα χρόνο μετά την πανηγυρική εκλογή του Μπόριτς; Πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας πορείας συνεχών συμβιβασμών και ώσμωσης του αριστερού συνασπισμού του Μπόριτς με τμήματα του πολιτικού Κέντρου και του παραδοσιακού αστικού κόσμου, γεγονός που του στέρησε μεγάλο μέρος της δυναμικής και της αίγλης που διέθετε στις λαϊκές μάζες. Επιπλέον, η αδυναμία απάντησης στα κοινωνικά προβλήματα που έφεραν η πανδημία, ο πληθωρισμός και τα μεταναστευτικά κύματα από τη Βενεζουέλα, όπως και η πολιτική επένδυση στην «ασφάλεια» με την ενίσχυση της αστυνομίας με νέες αρμοδιότητες, ίσως να δίνουν απαντήσεις γι’ αυτό το «μυστηριώδες» 21% που συγκέντρωσαν το λευκό και το άκυρο στις πρόσφατες εκλογές…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (13.5.23)