Έφη Καραχάλιου
Ο Batman του Matt Reeves αλλάζει ριζικά (και προς το καλύτερο) το κινηματογραφικό σύμπαν της DC.
Υπερηρωικό σινεμά
Οι υπερήρωες αποτελούν πια σημαντικό κομμάτι του εμπορικού σινεμά τόσο σε οικονομικό όσο και σε αισθητικό επίπεδο. Τα ελληνικά box office χτυπάνε «κόκκινο» σε υπερθεάματα της Marvel Studios όπως Avengers και Endgame, η οποία έχει χωρίσει το πολυσύμπαν στο οποίο συνυπάρχουν διάφοροι ήρωες(γνωστό ως multiverse) σε διάφορες φάσεις (τώρα βρισκόμαστε στην αρχή της φάσης 4). Η αλήθεια είναι πως ο αντίπαλος της Marvel στα κόμικς, η DC, δεν είχε καταφέρει να αποτυπώσει την επιτυχία της από το χαρτί στην μικρή και μεγάλη οθόνη και κυρίως μετρούσε παταγώδεις αποτυχίες(όπως με το Suicide Squad).
Ο άνθρωπος-νυχτερίδα
Αυτή η κατάσταση τείνει να αλλάξει με το Batman του Matt Reeves, ενώ ομολογουμένως η στροφή σε κάτι πιο «ώριμο» και «στιβαρό» κινηματογραφικά ξεκίνησε πέρσι με το Joker και τον Joaquin Phoenix. Μόλις 4-5 χρόνια μετά το Batman του Ben Affleck και άλλη μια ανεπιτυχή μεταφορά του πιο γνωστού ήρωά της μαζί με τον Superman, η DC με το γενικώς πιο σκοτεινό στυλ της κέρδισε το στοίχημα. Ο Robert Pattinson έγινε ένας καταθλιπτικός κροίσος όπως είχε κάνει καλά στο Tenet και παλαιότερα στο Cosmopolis, πέταξε τελείως από πάνω του την ταυτότητα του βρικόλακα για teenagers και με μια σειρά εναλλακτικών επιλογών (The Lighthouse), δείχνει σήμερα την ευρύτητα του υποκριτικού του ταλέντου.
Άνισες και άτοπες Nolan-νικές συγκρίσεις
Η ερμηνεία του Pattinson ήταν τόσο καλή που στον τοξικό μικρόκοσμο του ίντερνετ δημιούργησε την τάση για σύγκριση με την επική τριλογία του Nolan και τον Dark Knight του Christian Bale. Ευτυχώς η ταινία έκανε φόκους σε κάποιον άλλο villain αλλιώς δεν θα είχε αποφευχθεί και η σύγκριση με τον τρομερό Heath Ledger. Το σύμπαν του Nolan που ξετυλίχθηκε σε τρεις ταινίες είναι σίγουρα πιο βαρύγδουπο αλλά επικεντρώνεται σε ένα μεγαλύτερο ηλικιακά χαρακτήρα που μοιάζει να έχει πλήρη έλεγχο του χαρακτήρα του τόσο ως vigilante όσο και ως κροίσος, που αποσπά πληροφορίες και με τις δυο ταυτότητες. Ο χαρακτήρας του Pattinson δίνει περισσότερο βάρος στο detective κομμάτι, αντλεί στοιχεία από το neo-noir είδος και έτσι ο Bruce Wayne παρουσιάζεται ως ένα τραυματισμένο και εύθραυστο 25χρονο αγόρι που προσπαθεί με δυσκολία να σταθεί αντάξιο των εγκόσμιων απαιτήσεων, χωρίς ακριβώς να αντιλαμβάνεται την θέση του. Με έναν τρόπο, το γοτθικό περιβάλλον του πύργου των Wayne αντανακλά αυτή την emo διάθεση που είχε ο Tim Burton όταν σκηνοθετούσε τον Ψαλιδοχέρη ή ακόμα καλύτερα τον Batman με τον Michael Keaton. Κάπου εκεί κολλά και ο χαρακτήρας του Πινγκουίνου ως βαρόνου του εγκλήματος ή ακόμα καλύτερα η Selina Kyle γνωστή και ως Catwoman την οποία είχε υπποδηθεί με ένα BDSM τόνο η Michelle Pfeiffer.
Η γάτα, o υπηρέτης και ο villain
Ίσως από τις πιο έξυπνες κινήσεις που ανανέωσαν το franchise, να ήταν η παρουσία του the Riddler ως main antagonist του Batman. Με ένα σκοτεινό και gritty τόνο που θυμίζει το Se7en του David Fincher, ο Riddler προσπαθεί με εγκεφαλικό τρόπο να δημιουργήσει πανικό στην Gotham και να ξεμπροστιάσει σε δεύτερο χρόνο τον γόνο των Wayne, πράγμα που κινητοποιεί μια εσωτερική δράση μέσα στην ταινία, πολύ διαφορετική από το πομπώδες μοτίβο εκρήξεων και συγκρούσεων. Σε αυτό το πιο ρεαλιστικό και προσγειωμένο σύμπαν, η Catwoman προσπαθεί να μοιάσει με τον χαρακτήρα της Halle Berry και παρουσιάζεται ως μια ταλαιπωρημένη σερβιτόρα που βοηθά και ίσως ερωτεύεται τον Batman, χωρίς να γίνονται ποτέ ξεκάθαρες οι προθέσεις της. Η Zoe Kravitz κάνει πολύ καλή δουλειά με τον ρόλο, ωστόσο είναι ίσως ο πιο αδύναμος χαρακτήρας της ταινίας που απλά σαγηνεύει τους άντρες. Όσο ελλειπώς διαμορφωμένος ήταν ο χαρακτήρας της, τόσο δόθηκε χρόνος στον Riddler, που πραγματικά αναδείχθηκε ως ένας alt-right ξιπασμένος ψυχοπαθής. Οι δυο πατρικές φιγούρες, ο αστυνομικός Gordon και ο μπάτλερ Alfred, έδωσαν δυο εξίσου καλές ερμηνείες που λειτούργησαν υποστηρικτικά στην κυρίαρχη πλοκή. Σε κάποιο σημείο έγινε η προσπάθεια για πολιτικό σχόλιο με τις εκλογές και την προώθηση της προοδευτικής δημάρχου που είναι κάτι ενδιάμεσο σε Obama και Ocasio-Cortez, ωστόσο αυτό χάθηκε μέσα στα πλαίσια του υπερηρωικού αρχετύπου που επισκίασε τα πάντα.
Επίλογος
Ήταν πραγματικά αναζωογωνητική η συνολική αλλαγή κατεύθυνσης στην DC με βάση την αντιμετώπιση του Batman, πράγμα που αντανακλάται στις περισσότερες πτυχές αυτής της -παραλίγο κουραστικής- τρίωρης ταινίας. Δεδομένου του hype και της πάντα απαιτητικής fanbase, o Matt Reeves αναστοχάστηκε σοβαρά το τι σημαίνει μια υπερηρωική ταινία το 2022 και χωρίς κινήσεις εντυπωσιασμού ή ικανοποίησης των φανατικών, δημιούργησε ένα Batman αρκετά ανθρώπινο, μελαγχολικό και βυθισμένο στα τραύματά του. Γιατί πώς αλλιώς να δικαιολογήσουμε την χρήση των Nirvana με το Something in the way σε ένα τρομερό εσωτερικό μονόλογο του Bruce Wayne;
