Γιώργος Μιχαηλίδης
Η ανακοίνωση του νέου υπουργικού συμβουλίου υπό τον πρόεδρο της Χιλής, Γκάμπριελ Μπόριτς, συγκέντρωσε το ενδιαφέρον, όπως ήταν αναμενόμενο. Η πλειοψηφία των μεγάλων Μέσων εστίασε στη γυναικεία πλειοψηφία (14 από τα 24 υπουργεία), τον χαμηλό ηλικιακό μέσο όρο των υπουργών (49 έτη, με έξι υπουργούς κάτω των 40 ετών), ενώ αρκετά ανέδειξαν στις επικεφαλίδες τους την υπουργοποίηση δύο δηλωμένων μελών της LGBTQ κοινότητας. Επίσης, αρκετό «θόρυβο» προκάλεσε η τοποθέτηση στην ηγεσία του υπουργείου Άμυνας της εγγονής του Σαλβαδόρ Αλιέντε και κόρης Κουβανού διπλωμάτη, Μάγια Φερνάντες Αλιέντε. Πρόκειται για το υπουργείο που διοικούσε ο Αουγκούστο Πινοσέτ, πριν προβεί στο πραξικόπημα εναντίον του παππού της.
Ο συμβολισμός είναι ισχυρός. Αντίστοιχα, η τοποθέτηση ως επικεφαλής του υπουργείου αθλητισμού της Αλεξάνδρα Μπενάδο, πρώην παίκτριας ποδοσφαίρου και κόρης δολοφονημένης αντάρτισσας του MIR, στέλνει ένα ακόμη μήνυμα προς τα Αριστερά. Το ΚΚ Χιλής συμμετέχει με πρόσωπα που είχαν αναλάβει θέσεις και επί της κεντρώας κυβέρνησης της Μπατσελέτ, παίρνοντας το υπουργείο Εργασίας και τη «φωνή» της κυβέρνησης, αφού εκπρόσωπος Τύπου ορίστηκε η Καμίλα Βαγιέχο.
Ωστόσο, το κεντρικό μήνυμα που επιχειρεί να εκπέμψει ο Μπόριτς μέσω του νέου υπουργικού συμβουλίου έχει πολύ ευρύτερους αποδέκτες. Πέρα από την εκπροσώπηση των συνεργατών του από τα φοιτητικά χρόνια, ο νέος πρόεδρος της Χιλής φρόντισε να υπουργοποιήσει σημαντικό αριθμό πολιτικών εκτός της πολιτικής συμμαχίας του και συγκεκριμένα από τον χώρο του κέντρου. Έτσι, το κρισιμότερο υπουργείο όλων, αυτό της οικονομίας, κατέληξε στα έμπειρα και «μετριοπαθή» χέρια του Μάριο Μαρσέλ, επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας επί της προηγούμενης κυβέρνησης, με θητείες στον ΟΟΣΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Διόλου τυχαία, η επιλογή του πανηγυρίστηκε από τον «ΣΕΒ» της Χιλής και οδήγησε σε άνοδο το χρηματιστήριο.
Φυσικά, ο Μπόριτς δεν ελέγχει παρά μόνο το 25% των εδρών στο Κογκρέσο και επομένως χρειάζεται να διατηρεί ανοιχτούς διαύλους με τους Σοσιαλδημοκράτες και το Κέντρο, ώστε να έχει πιθανότητες να περάσουν κρίσιμα νομοσχέδια. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν «πρόεδρο εν ομηρία» και όλα δείχνουν πως θα περιοριστεί σε παρεμβάσεις στον τομέα των πολιτιστικών δικαιωμάτων. Η άρνησή του να δει εκπροσώπους των πολιτικών κρατουμένων του κινήματος του 2019 και ο χαρακτηρισμός των κυβερνήσεων Βενεζουέλας, Κούβας και Νικαράγουας ως «αυταρχικών» ολοκληρώνουν το πλαίσιο εντός του οποίου αναμένεται να κινηθεί.