Μία ταινία φόρος τιμής στα θύματα του Φράνκο
Δύο χρόνια μετά το Πόνος και δόξα, ο αστείρευτος Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφει με ένα ευαίσθητο κοινωνικό δράμα με έντονο –όπως σε όλες τις ταινίες του– το κωμικό στοιχείο για τη μητρότητα, τη γυναικεία αλληλεγγύη, το ιστορικό τραύμα, τη συλλογική και ατομική μνήμη.
Ο Ισπανός δημιουργός ανέπτυξε το έργο κατά τη διάρκεια του ιδιαίτερα σκληρού lockdown στην Ισπανία το 2020.
Η ταινία είναι μια από τις πιο εύπεπτες και λιγότερο προκλητικές δημιουργίες του Ισπανού κινηματογραφιστή. Η υπόθεση εστιάζει στις «παράλληλες μητέρες» Τζάνις και Άννα που γνωρίζονται στον θάλαμο του μαιευτηρίου λίγο πριν γεννήσουν. Παρά την ηλικιακή διαφορά, η πρώτη μεσήλικη και η δεύτερη έφηβη, οι δύο γυναίκες δένονται μεταξύ τους και ξεκινούν ταυτόχρονα το ταξίδι της μητρότητας. Η μούσα του Αλμοδόβαρ Πενέλοπε Κρουζ υποδύεται τη φωτογράφο Τζάνις.
Στην αρχή της ταινίας μαθαίνουμε πως ο προ-παππούς της δολοφονήθηκε και θάφτηκε από τους Φαλαγγίτες. Ήταν ανάμεσα στους 100.000 περίπου πολίτες που «εξαφανίστηκαν» με μυστηριώδη τρόπο στη διάρκεια του ισπανικού Εμφυλίου και της φασιστικής χούντας του Φράνκο. Η Τζάνις πείθει τον ανθρωπολόγο Αρτούρο να ασχοληθεί με την ανακάλυψη του άγνωστου τάφου. Οι δρόμοι της Άννας και της Τζάνις διασταυρώνονται ξανά στη συνέχεια, όταν η δεύτερη έχει αμφιβολίες αν είναι πραγματικά εκείνη η μητέρα του κοριτσιού που μεγαλώνει.
Η «απουσία» και η επίδρασή της στον ψυχισμό των ανθρώπων αποτελεί ένα από τα κεντρικά θέματα της ταινίας. Μιλάει για όσους είναι απόντες από επιλογή και αυτούς που «έφυγαν» παλεύοντας για ένα ανώτερο ιδανικό, στον αγώνα ενάντια στον φασισμό.
Βίκυ Παπαδοπούλου