Ο πήχης των απαιτήσεων πρέπει να μπει πιο ψηλά

Δηλώσεις για τα 1500 φύλλα του Πριν

Η αλήθεια είναι ότι σχεδιάζοντας ένα είδος «αφιερώματος» για τα 1.500 φύλλα της εφημερίδας μας στη συντακτική επιτροπή, ήμασταν επιφυλακτικοί. Δεν θέλαμε να… ευλογίσουμε τα γένια μας ή να περιαυτολογήσουμε — δεν υπάρχει λόγος, άλλωστε, μιας και έχουμε απόλυτη συνείδηση του πόσο «μικροί» παραμένουμε μπροστά στις τεράστιες ανάγκες και απαιτήσεις των καιρών. Δεν θέλαμε ούτε να καταφύγουμε σε «τυπικές» δηλώσεις, που θα έμοιαζαν περισσότερο με ένα αμήχανο χτύπημα στην πλάτη.
Ειδικά όσον αφορά το δεύτερο, πάντως, με το που έφτασαν τα πρώτα μηνύματα στα μέιλ μας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η επιφύλαξη έδωσε τη θέση της στη συγκίνηση. Δεν είναι μικρό πράγμα, άλλωστε, να διαπιστώνεις τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται το εγχείρημά μας, η αναγνώριση της συνεπούς, πολύτιμης και διαχρονικής συμβολής του στην αντίσταση απέναντι στον νέο Μεσαίωνα και τη μεγάλη υπόθεση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Μέσα σε λίγες λέξεις, οι «πιστοί» του Πριν είπαν και εξέφρασαν πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Και μαζί έβαλαν την πήχη ακόμη πιο ψηλά. Για όλους μας.

Δημήτρης Δεσύλλας

μέλος ΠΕ του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από τότε που κάποιοι, μαζί με τον Χ. Καλογρίτσα, έστηναν την εφημερίδα Πρώτη για να λοβοτομήσουν τη σκέψη του κόσμου της Αριστεράς και να ετοιμάσουν «τα προζύμια» της άθλιας συγκυβέρνησης με τον Μητσοτάκη. Τότε, μια μικρή αθεράπευτη μειοψηφία, ένα «τάγμα ξυπόλυτο – σε σκοτάδι απόλυτο», ο Κώστας Τζιαντζής, ο Γιώργος Δελαστίκ και άλλοι σύντροφοι, θεμελίωσαν τους όρους μιας πλατιάς και δημοσιογραφικής απειθαρχίας στην υποταγή και στον εξευτελισμό της Αριστεράς. Έτσι γεννήθηκε το Πριν. Μια ανατρεπτική δημοσιογραφική φωνή, που μέσα σε δυσκολίες και αντιφάσεις, με το πείσμα και τον ηρωισμό όσων το παράγουν (γράφουν) και τη στήριξη όσων το διαβάζουν, πάτησε γερά με αυτοτέλεια στα δικά του πόδια, αναβαθμίστηκε σε εφημερίδα της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς και συμπλήρωσε αισίως τα 1.500 φύλλα. Σήμερα, που ζούμε την πανδημία της βαρβαρότητας του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που ξαναστήνονται «μυστικές αγχόνες σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνο», όλοι εμείς που «αγαπήσαμε μια τρικυμία καινούρια», οφείλουμε να κάνουμε καλύτερο το Πριν. Για να συμβάλει, με τον δικό του ποιοτικό τρόπο, στην ευγενική υπόθεση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης του προγράμματος και του κόμματος, που απαιτούν οι υλικές δυνατότητες της εποχής μας.

Αντώνης Νταλακογεώργος

Πρόεδρος ΠΕΝΕΝ

Η εφημερίδα Πριν, σε όλη τη διαδρομή της και σήμερα, είναι μια μάχιμη έπαλξη για την επανάσταση και τον κομμουνισμό της εποχής μας. Αποτελεί σημαντικό εργαλείο στην υπόθεση της εργατικής τάξης, υπηρετεί με συνέπεια τα ταξικά της συμφέροντα, έχει τεράστια συμβολή στην προσπάθεια για τη χειραφέτηση και την απελευθέρωσή της από τα δεσμά του κεφαλαίου και του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Για το εργατικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τους αγώνες και τις καθημερινές μάχες επίσης αποτελεί ένα χρήσιμο και αναντικατάστατο μέσο, ιδιαίτερα την περίοδο που διανύουμε, όπου ο ολοκληρωτισμός των αστικών ΜΜΕ αποσιωπά, διαστρεβλώνει, πετροβολεί και συκοφαντεί τις δίκαιες διεκδικήσεις και την πάλη που αυτό δίνει.

Μάγια Σταυροπούλου

Εκπαιδευτικός, μέλος ΔΣ ΔΟΕ

1.500 φύλλα του Πριν είναι 1.500 Κυριακές ή 1.500 εβδομάδες που στη χαλάρωση της αργίας ή στο μεσοδιάστημα, παρένθεση στην καθημερινή τρεχάλα, «ξεσκονίζεις» την κάθε του στήλη και το «στοκάρεις» στα ράφια της βιβλιοθήκης σου για νέες επαναναγνώσεις, μετά από επαναστοχασμό και τροφή για σκέψη που σου προσφέρει. Προβάλλει τη φωνή των κινημάτων των λαών και της νεολαίας σε όλον τον κόσμο, φέρνει στο φως τις μικρές και τις μεγαλύτερες μάχες και τις νίκες που συχνά τις συνοδεύουν. Τα άρθρα του, μικρά δοκίμια ανάλυσης της πραγματικότητας και της δυναμικής των γεγονότων, που αμφισβητούν την επίσημη συστημική ρητορική με μια κριτική ριζοσπαστική ματιά που εμπεριέχει ιστορική γνώση, ταξική συνείδηση, αγωνιστική προσέγγιση και ελπιδοφόρα προοπτική για την κοινωνία της ανθρώπινης χειραφέτησης. Καλή συνέχεια στο Πριν! Το χρειαζόμαστε, το στηρίζουμε, το διακινούμε.

Ειρήνη Ζάννη

Πρόεδρος σωματείου εργαζομένων συμβασιούχων υπηρεσίας ασύλου

Το Πριν από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλάι των εργαζομένων που δουλεύουμε στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού και στις κινητοποιήσεις μας για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Μέσα από τις στήλες του Πριν αναδείχτηκαν, μεταξύ άλλων, οι αντεργατικές πρακτικές των διοικούντων την Υπηρεσία Ασύλου, οι συνδικαλιστικές διώξεις μελών του και οι απολύσεις αυτών, οι παλαιότερες, πολύμηνες καθυστερήσεις στην αποπληρωμή της μισθοδοσίας των εργαζομένων αλλά και οι ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης που εκτίθενται οι αιτούντες/σες άσυλο και οι πρόσφυγες. Το Πριν έδωσε βήμα να ακουστούν οι φωνές των συναδέλφων και συναδελφισσών που αγωνίζονται στους χώρους εργασίας τους.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

δημοσιογράφος, συγγραφέας

Τρεις δεκαετίες αδιάλειπτης έκδοσης μιας εφημερίδας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς συνιστούν σπάνιο φαινόμενο. Το Πριν κατάφερε να επιβιώσει γιατί υπάρχει ένας διόλου ευκαταφρόνητος κόσμος που το έχει ανάγκη και γιατί σε γενικές γραμμές ανταποκρίθηκε στις ανάγκες αυτού του κόσμου, χωρίς να εκφυλιστεί σε κακώς νοούμενο «όργανο», με νοοτροπία πολιορκημένου φρουρίου. Ήταν και είναι μια εφημερίδα στρατευμένη αλλά ανοιχτή σε κοινωνικά και ιδεολογικά ρεύματα που δια-
τρέχουν την ευρύτερη ριζοσπαστική Αριστερά. Οι αρετές και οι αδυναμίες του αντικατοπτρίζουν έναν πολιτικό χώρο με ρίζες και επιρροή σε πρωτοπόρες δυνάμεις της εργασίας, της διανόησης και της νεολαίας, πολύ μεγαλύτερες από τις εκλογικές του καταγραφές. Εύχομαι στους συντρόφους και τους αναγνώστες του Πριν δύναμη, έμπνευση και τόλμη.

Πάνος Παπανικολάου

νευροχειρουργός, γενικός γραμματέας ΟΕΝΓΕ

Η περιπέτειά μας ξεκίνησε αυτόνομη και απελευθερωμένη πριν 31 χρόνια. Για ένα πραγματικό κομμουνιστικό κίνημα που θα κρατήσει από το ιστορικό παρελθόν τις φλόγες και θα πετάξει τις στάχτες. Το Πριν ήταν από την αρχή ο σύντροφός μας σε αυτήν τη συναρπαστική περιπέτεια που όχι μόνο δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί αλλά παραμένει νεογέννητη στον ωκεανό του ιστορικού χρόνου. Τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ταξιδέψει ακόμα. Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν ακόμα γεννηθεί. Όλος δικός τους θα είναι ο υπέροχος νέος μας κόσμος.  Η σαπίλα, η απανθρωπιά και το σκοτάδι θα πεταχτούν οριστικά στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Δημήτρης Πολυχρόνου

Μετανάστης εργάτης στη Νορβηγία

Τι ήταν και είναι για εμένα το Πριν όλα αυτά τα 30 χρόνια; Η φωνή αυτών που όταν δήλωσε «η τσούλα η ιστορία οτι ξοφλήσαμε» της βγάλαν τη γλώσσα κοροϊδευτικά, σηκώσαν τις κόκκινες σημαίες από τις λάσπες και συνέχισαν την πορεία, όχι από τυφλή πίστη στα «εικονίσματα» αλλά από βεβαιότητα στο δίκιο και την ανάγκη του σκοπού. Όχι η βαρετά απλή παράθεση γεγονότων αλλά η διάδοση του τρόπου να συνθέτει κάποιος το παζλ των σκόρπιων εικόνων με τρόπο που να οδηγεί στην κατανόηση του όλου. Έτσι που όταν με ρωτάει κανείς, εμένα τον εργάτη, «ποιοί την βγάζουν αυτήν την εφημερίδα;», να απαντώ με περηφάνεια: «οι δικοί μου».

Αρετή Σκουνάκη

Μέλος ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Γνώρισα το Πριν από τα πρώτα τεύχη του, το δύσκολο καλοκαίρι του 1989. Σε μια εποχή επαναπροσδιορισμών, αμφισβητήσεων και έντονων προβληματισμών για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς αλλά και «εναγώνιας ανίχνευσης των στοιχείων για μια νέα λαϊκή αγωνιστική έξαρση και ενότητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε σε ένα τεύχος του. Με επιδίωξη να μην κλειστούμε στο γκέτο μιας ναρκισσευόμενης διανόησης ή πρωτοπορίας, που θα διεκδικεί για τον εαυτό της το νέο αλάθητο της επαναστατικής ανανέωσης αλλά ανοίγοντας την αντιπαράθεση σε όλη τη γραμμή του μετώπου, δείχνοντας ότι το κίνημα μπορεί πραγματικά να νικάει μόνο όταν γίνεται πραγματικά επικίνδυνο για την κυριαρχία του κεφαλαίου. Πιστεύω πως τα κατάφερε. Στα χρόνια που πέρασαν, το περιοδικό έγινε εβδομαδιαία εφημερίδα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, διευρύνοντας την απήχησή του κι αποφεύγοντας τον κίνδυνο να μετατραπεί σε ένα στενό κομματικό έντυπο. Μια φιλόξενη εφημερίδα που δεν προσφέρει μόνο έγκυρη πληροφόρηση για τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις, αλλά επιμένει να υπενθυμίζει ότι οι δυσκολίες, οι ήττες κι οι αδυναμίες της μετέωρης εποχής μας, μπορούν και πρέπει να γίνουν οι νίκες μας. Αυτή είναι η πρόκληση που καλούμαστε επιτακτικά να κερδίσουμε. Εύχομαι και ελπίζω να συνεχίσει το δρόμο του για πολλά χρόνια ακόμα.

Εύη Δράκου

Μαθήτρια Β’ Λυκείου

Το Πριν είναι μια εφημερίδα πάντα παρούσα στους μαθητικούς αγώνες μας! Τους στηρίζει έμπρακτα μέσω της κάλυψης κάθε κινητοποίησης στην οποία οι μαθητές μετέχουν, επιτρέποντας να υψώσουμε ακόμα περισσότερο τη φωνή μας και διεκδικόντας μια παιδεία στο ύψος των αναγκών μας. Ταυτόχρονα συμβάλλει στη διακίνηση ανατρεπτικών ιδεών που κοντράρουν την κυρίαρχη ιδεολογία, επιτρέποντας εμάς τους μαθητές να έρθουμε σε επαφή με ριζοσπαστικές ιδέες που μπορούν να ενδυναμώσουν το μαθητικό κίνημα ώστε αυτό να αποκτήσει καλύτερες θέσεις μάχης.

Για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν…

Σπύρος Μαρκέτος

Καθηγητής στο τμήμα πολιτικών επιστημών ΑΠΘ

Το Πριν απόκοτα εκδόθηκε τον καιρό που δήθεν τελείωνε η ιστορία. Έμπρακτη εξέγερση ενάντια στον συμβιβασμό που τότε διαφημιζόταν σαν δήθεν ρεαλιστικός, αλλά αποδείχτηκε αυτοκαταστροφικός για την Αριστερά. Τριάντα χρόνια πάλεψε ανυποχώρητα για την εργατική τάξη, ενάντια στην υποταγή, το ψέμα και την προδοσία. Ήταν τα δυσκολότερα χρόνια, αφότου η ευρωπαϊκή Αριστερά εμφανίστηκε ως οργανωμένη πολιτική δύναμη, τέλη του 19ου αιώνα. Νίκη ήταν ότι το Πριν επιβίωσε, ώσπου η καπιταλιστική υπόσχεση ξέφτισε, ώσπου για πρώτη φορά μετά από μισόν αιώνα οι αντικειμενικές συνθήκες επιτρέπουν να ξαναπάρει την πρωτοβουλία η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Στο χέρι μας ειναι τώρα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. 1.500 τεύχη σημαίνουν ήδη μια παράδοση. Ελευθερίας κι ελεύθερης έκφρασης, ανυποχώρητου αγώνα για το δίκιο, κριτικής σκέψης, μαρξισμού. Ακόμη περισσότερο από επαναστατική παράδοση, συνάμα σημαίνουν μια υπόσχεση. Αγώνα ως τη νίκη. Σίγουρα η παράδοση θα συνεχιστεί, ώσπου να εκπληρωθεί η υπόσχεση και ακόμη παραπέρα.

Γιώργος Γρόλλιος

Καθηγητής παιδαγωγικού τμήματος δημοτικής εκπαίδευσης ΑΠΘ

Το Πριν συνδέεται ιστορικά με τη συγκρότηση ενός πολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος για να ξεπεραστεί ο συμβιβασμός και η απογοήτευση που είχαν κυριαρχήσει διεθνώς στην Αριστερά της αρχής της δεκαετίας του 1990. Για 30 χρόνια συμβάλλει στους αγώνες των εργαζόμενων, απέναντι στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και βαρβαρότητα, απέναντι στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για 30 χρόνια συμβάλλει στον αναγκαίο διάλογο για μια ανατρεπτική αριστερά με σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό προσανατολισμό. Εύχομαι η έκδοση του 1.500ου τεύχους του Πριν να είναι ένας σημαντικός σταθμός στην πορεία αυτής της σημαντικής, γόνιμης και πολύπλευρης συμβολής.

Σταύρος Μαυρουδέας

Καθηγητής πολιτικής οικονομίας

Η τωρινή επέτειος του Πριν αποτελεί ένα ελπιδοφόρο στοιχείο στους σημερινούς δύσκολους καιρούς. Γεννημένο στην εποχή της υποχώρησης του εργατικού κινήματος και του κομμουνιστικού ρεύματος, πήγε αντίθετα στην κυρίαρχη τάση και υπερασπίστηκε την προοπτική ενός νέου κόσμου, απελευθερωμένου από την εκμετάλλευση. Στην ήδη μακρά διαδρομή του το Πριν δεν βολεύτηκε στην τυπολατρική αναπαραγωγή παλιών, σωστών ή λανθασμένων στερεότυπων αλλά συνέβαλε στη δημιουργική ανάπτυξη του αριστερού και κομμουνιστικού λόγου. Υπερασπίστηκε τα λαϊκά και εργατικά συμφερόντα, προσέφερε αριστερή και ερευνητική δημοσιογραφία, αλλά και πρόβαλε τη θεωρητική αναζήτηση που χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού ρεύματος. Με τις θερμότερες ευχές για τη συνέχιση της πορείας αυτής και στο μέλλον.

Δημήτρης Κουσουρής

καθηγητής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Βιέννης

Από την ίδρυσή του, το Πριν αποτέλεσε έντυπο-σταθμό στην απόπειρα κομμουνιστικής επαναστατικής επαναθεμελίω-
σης μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στα 1989-1991. Στις δεκαετίες της επέλασης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που ακολούθησαν, μέσα από τις σελίδες του ακούστηκαν σταθερά οι πιο ριζοσπαστικές φωνές των εργατικών αγώνων και της αντικαπιταλιστικής κριτικής. Υπό το καθεστώς της κρίσης και σε συνθήκες συνθλιπτικής ομοφωνίας της ενιαίας σκέψης, αποτέλεσε την πιο διακριτή έκφραση των ιδεών της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς και των αγώνων για την εργατική χειραφέτηση. Η ενίσχυση και η διασφάλιση της οικονομικής του ανεξαρτησίας, σημαίνει ενίσχυση της ανεξάρτητης έκφρασης της εργατικής πολιτικής.

Θύμιος Καλαμούκης,

δημοσιογράφος

Να έχετε πάντα κέφια, διάθεση και θέληση για ενδιαφέροντα θέματα που να προσφέρουν στην ενεργοποίηση του λαού. Να έχετε πάντα τη δύναμη και την έμπνευση να τα αναδεικνύετε. Να μην είστε ποτέ αντικειμενικοί και να μην κρατάτε ίσες αποστάσεις. Να είστε πάντα μονομερείς και να γέρνετε προς την πλευρά των λαϊκών αναγκών. Να απαντάτε πάντα στις αγωνίες των πολλών και να είστε άτεγκτοι στο ξεσκέπασμα κάθε εξουσίας. Τη συνταγή την ξέρετε και την ξέρουμε. Διατρέχει τις σελίδες σας χρόνια τώρα. Άλλωστε η αόρατη πένα και το πνεύμα του Γιώργου Δελαστικ, «μετράει» τις λέξεις σας. Να αντέξετε, ώστε πολλοί μαζί να χτίσουμε μια δίκαιη κοινωνία, με πραγματική ελευθερία, ίσες ευκαιρίες και πανανθρώπινες αξίες. Με πολιτισμό, δουλειά, αξιοπρέπεια και ποτέ ξανά σκυμμένα κεφάλια.

Μαρίνα Μεϊντάνη

δημοσιογράφος

Είναι παρήγορο, για να μην πω πολύτιμο, σε αυτούς τους καιρούς του αποκλεισμού και της γενικευμένης τρομοκράτησης, φωνές αγώνα των εργαζομένων, των από τα κάτω, να σου θυμίζουν ότι «30 χρόνια είμασταν εδώ». Δίπλα στον εργαζόμενο-εργαζόμενη, δίπλα στον φοιτητή και τη φοιτήτρια, δίπλα στον μετανάστη και τη μετανάστρια, δίπλα στη γυναίκα, δίπλα στους αγώνες εργατικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς που δόθηκαν. Και το Πριν, για 30 χρόνια, για 1.500 φύλλα ήταν εδώ, από τη δική μας πλευρά της ιστορίας. Αυτή είναι η συμβολή του στην ενημέρωση, από αυτήν την πλευρά διαλέγει να φωτίσει τα γεγονότα, με την πλευρά ποιών είναι. Ακούγεται ως παρακαταθήκη για την αναγκαία συστράτευση για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν… Αντί ευχών, λοιπόν, τα λόγια του ποιητή που διαλέγει να φωτίσει τα σκοτάδια: «Έχουμε επιδρομή/ στον ήλιο επιδρομή/ τον ήλιο θα κατακτήσουμε/ σιμά ‘ναι πια η ώρα» (Ναζίμ Χικμέτ).

Γιάννης Ανδρουλιδάκης

δημοσιογράφος, μέλος Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε

Στα περισσότερα από 30 χρόνια της κυκλοφορίας του, το Πριν αποτελεί την πιο σταθερή αντικαπιταλιστική φωνή στον ελληνόφωνο Τύπο. Γεννημένο σε μια εποχή μεταβατική και επισφαλή για το κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς και στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο, είχε όλες τις προϋποθέσεις να αποτελέσει μια έκδοση θνησιγενή και πρόσκαιρη. Κι όμως, άντεξε και αντέχει, παραμένοντας σταθερά στη σωστή πλευρά της ιστορίας, σε εποχές δυσοίωνες και καιρούς ξηρασίας. Από το μαθητικό κίνημα του 1990-91 μέχρι τη σημερινή αντίσταση στην απόπειρα εγκαθίδρυσης ενός αυταρχικού αστυνομικού κράτους, περνώντας ενδιάμεσα από τα μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα, την εξέγερση του Δεκέμβρη και τα κινήματα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου σε κρίση και τα μνημόνια, δεν υπήρξε μόνο σημείο αναφοράς για έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, αλλά συνέβαλε στην πολιτική του εξέλιξη, την οργανωτική του ανάπτυξη και την σταθερή κοινωνική του ορατότητα. Εύχομαι και πιστεύω ότι θα συνεχίσει και για τα επόμενα 1.500 τεύχη του να είναι ένας πολύτιμος και δημιουργικός αρωγός, στην κοινή μας προσπάθεια για έξοδο από την οικονομική δικτατορία του κεφαλαίου.

Γιώργος Αυγερόπουλος

Κινηματογραφιστής, δημοσιογράφος

1.500 φύλλα της εφημερίδας Πριν, έδωσαν φωνή σε ανθρώπους που δεν έχουν φωνή και η θέση τους δεν βρίσκει συνήθως θέση στα mainstream media. Σε αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς, είμαι βέβαιος πως η εφημερίδα που διηύθυνε ο εξαιρετικός Γιώργος Δελαστίκ θα συνεχίσει να προσφέρει στους αναγνώστες της διεισδυτική ενημέρωση, με μαχητικότητα και εγκυρότητα. Η κοινωνία μας το έχει ανάγκη.

Ένα χαλίκι στο παπούτσι της εξουσίας

30 χρόνια φέρνει στο προσκήνιο κάθε ιδέα και σκέψη που έχει στον πυρήνα της την αμφισβήτηση του δεδομένου. Τροφοδοτεί πνευματικά τους οραματιστές ενός δίκαιου κόσμου. Εμψυχώνει και καλλιεργεί την αντίσταση των εργαζομένων, προβάλλοντας την πορεία προς τον απελευθερωμένο άνθρωπο. Φωτίζει όλα τα σύγχρονα παγκόσμια αιτήματα βάσης, ερμηνεύει τις αντιφάσεις, ξεπερνάει τις αβεβαιότητες και συνθέτει το κάτω κείμενο ενός κόσμου που σύντομα πρέπει να συναντηθεί. 1.500 φύλλα γι’ αυτήν την αντισυστημική φωνή, αυτήν την ακίδα στο μάτι της καθεστωτικής πληροφόρησης, σημαίνει ότι κάποιες ανάγκες θα βρίσκονται πάντα πάνω από το κέρδος. Έτσι υπερβαίνεις τη βαρβαρότητα, κρατώντας μια πυξίδα για τον αντικαπιταλιστικό προορισμό σου…

Ποιος να μου το ‘λεγε ότι σήμερα στα 37 μου θα άφηνα ένα επετειακό σχόλιο για τα 1.500 φύλλα μιας εφημερίδας που διαβάζω από τα 20. Τι όμορφα απρόβλεπτη που είναι η ζωή… Τι όμορφα απρόβλεπτοι που είναι και οι ζωντανοί οργανισμοί. Κινούνται, προχωρούν, διαμορφώνονται, αλλάζουν. Μα για κάποιο ανεξήγητο λόγο το ίδιο όμορφες είναι και κάποιες σταθερές. Σταθερές που προκύπτουν από τον συνεχή αγώνα και την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων κάτω από τον κοινό σκοπό της αμφισβήτησης του υπάρχοντος και του οράματος ανατροπής του. Τέτοια σταθερά εξελίχθηκε και το Πριν. Όχι με ευχολόγια. Ούτε με ελπίδες κούφιες που μεταθέτουν τα πάντα σε ένα αυθαίρετο μέλλον, αλλά με το «εδώ και τώρα» κάποιων ανθρώπων και τη λυσσαλέα επιμονή τους στον χρόνο να σμιλεύσουν το σώμα του Εμείς από μικρά κι άπειρα κομμάτια του Εγώ, με υπομονή και σε πείσμα των καιρών. Εύχομαι αυτό το χαλίκι να συνεχίσει να ενοχλεί το παπούτσι της κανονικότητάς τους, μέσα από τα ανόθευτα κομμάτια της καρδιάς μου. Όλα συνεχίζονται… Καλή δύναμη.

Σάββας Στρούμπος

ηθοποιός και σκηνοθέτης, μέλος ΔΣ ΣΕΗ

1.500 φύλλα Πριν στη δίνη των καιρών, σε μια εποχή ριζικά μεταβατική, γεμάτη δυνατότητες και προσδοκίες. Το τραύμα της ιστορίας αιμορραγούσε όταν γεννήθηκε η εφημερίδα της επαναστατικής Αριστεράς, περίπου τριάντα χρόνια πριν και σήμερα εξακολουθεί να αιμορραγεί. Το τραύμα βαθαίνει κι όμως το βλέμμα μας επιμένει να κοιτάζει πέρα από τον ορίζοντα της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, πέρα από την άθλια καπιταλιστική θανατοπολιτική, προς τον πανανθρώπινο κομμουνισμό. Μέσα από τις σελίδες του Πριν η δράση και η σκέψη μας αποκτούν ρίζες στο παρόν και προοπτική για το μέλλον, τα όνειρά μας βρίσκουν γόνιμο τόπο για να ανθίσουν. Καλή δύναμη στους συντρόφους του Πριν! Hasta la victoria siempre!

Λεωνίδας Οικονομάκης

Ράπερ μουσικός (Social Waste), συγγραφέας

Το μιντιακό πανόραμα στην Ελλάδα δεν είναι και το πιο ευχάριστο: Μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν τα μεγαλύτερα κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά και ειδησεογραφικά sites. Οι ίδιοι επιχειρηματίες κάνουν δουλειές με την εκάστοτε κυβέρνηση, με αντάλλαγμα την προβολή των μελών της και σε μεγάλο βαθμό τη νίκη ή την ήττα της στις επερχόμενες εκλογές, τη δημοφιλία της κλπ. Μεγαλοδημοσιογράφοι, υπάλληλοι των ΜΜΕ αυτών –και των αφεντικών τους– παίζουν τον ρόλο του υπερασπιστή του ενός κόμματος και του σφοδρού κριτή του άλλου, αναλόγως με τη «γραμμή» του ιδιοκτήτη του Μέσου για το οποίο εργάζονται, και ανταμείβονται με βουλευτικά έδρανα και θέσεις συμβούλου για τις νέες κυβερνήσεις — τα παραδείγματα γνωστά και όχι λίγα. Σε αυτό το μιντιακό πανόραμα μόνο ευχάριστη είναι η ύπαρξη διαφορετικών φωνών που παρουσιάζουν ένα άλλο αφήγημα, διαφορετικό από το κυρίαρχο, όπως το Πριν, και χαίρομαι πολύ που έφτασε τα 1.500 φύλλα. Να τα πολλαπλασιάσει τού εύχομαι!

Είναι σημαντικό να υπάρχουν οργανωμένες φωνές που προσπαθούν να αναγνώσουν την πραγματικότητα από την πλευρά των καταπιεσμένων. Τα έντυπα και οι εφημερίδες της επαναστατικής Αριστεράς δεν μένουν στην ουδέτερη «αντικειμενικότητα» που επικαλείται ο αστικός τύπος. Παίρνουν θέση, φωτίζοντας την πραγματική διάσταση των γεγονότων και τολμούν να εμφανίσουν πτυχές της πραγματικότητας που δεν εμφανίζονται στα αστικά ΜΜΕ. Μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις εφημερίδες της επαναστατικής Αριστεράς κατέχει και το Πριν, με μια πορεία πάνω από 30 χρόνια. Η άοκνη προσπάθεια των συντακτών/δημοσιογράφων και συνεργατών της εφημερίδας, εκτός από την ενημέρωση, αναβαθμίζει και τον διάλογο ανάμεσα σε όσους οραματίζονται μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Χαρά Μπιτσάκη

εργαζόμενη στον τουρισμό, Χανιά

Δημήτρης Φώτης

βιομηχανικός εργάτης

Το Πριν ήταν γέννημα της ανάγκης έκφρασης αγωνίας και αντίστασης, σε μια εποχή υποχώρησης και ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, σε μια εποχή εγκλωβισμού της εργατικής τάξης και του λαού σε λογικές διαχείρισης. Στην πορεία αυτών των χρόνων, πάρα τις αδυναμίες και τις ελλείψεις, κατάφερε να ανταποκριθεί στο βασικό καθήκον — να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα για μιαν άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση. Και το κατάφερε, γιατί όλα αυτά τα χρόνια της επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία, στήριξε μέσα από τις σελίδες του τους αγώνες, συνέδεσε την πάλη για το σήμερα με την κομμουνιστική προοπτική. Είναι απαραίτητο, όμως, να πάει μπροστά, χωρίς βερμπαλισμούς και με επίγνωση των δυσκολιών, δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στα προβλήματα που υπάρχουν στους χώρους δουλειάς. Το αφήγημα που κατά την γνώμη μου πρέπει να βγαίνει από κάθε άρθρο είναι να δώσουμε τη δυνατότητα η νέα γενιά να κάνει ξανά όνειρα.Εύχομαι δύναμη σε όλους τους συντελεστές του Πριν. «Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα».