Εικόνα κατάρρευσης μέσα και έξω από τη δικαστική αίθουσα
Γιώργος Μουρμούρης
Η πλήρης καταρράκωση της εικόνας της Χρυσής Αυγής αποτελεί ίσως την πιο εντυπωσιακή εξέλιξη της πρώτης εβδομάδας των απολογιών στελεχών της νεοναζιστικής οργάνωσης. Πέρα από τις απίστευτες αντιφάσεις, τα αλληλοκαρφώματα και αλληλοκατηγορίες, την κατάρριψη μέσα σε λίγα 24ωρα της υπερασπιστικής γραμμής που προσπαθούσαν επί μήνες να στήσουν οι συνήγοροι των νεοναζί εγκληματιών, η εικόνα της δήθεν «άτρωτης» Χρυσής Αυγής με τα αδίστακτα Τάγματα Εφόδου και την «ματσο» εμφάνιση των στελεχών της αποτελεί παρελθόν δια παντός. Λιποθυμίες, παρακάλια, «δεν ήμουν εκεί, δεν είδα, δεν άκουσα», καταγγελίες για απειλές και εξαναγκασμούς, αυτά τα στοιχεία θα συνθέτουν στο εξής την εικόνα της νεοναζιστικής οργάνωσης, πλάι στα κλάματα του Μπούκουρα στη Βουλή που τότε λάμβανε τα ειρωνικά χειροκροτήματα των πρώην «συναγωνιστών» του.
Η εικόνα αυτή είναι ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί μεταξύ των στελεχών του άλλοτε κραταιού πυρήνα Νίκαιας της νεοναζιστικής οργάνωσης αλλά και ευρύτερα στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής. Είναι χαρακτηριστικό το ότι, όπως σχολιάζει το jailgoldendawn.com, «αντί να επιλέξουν μια πιο “αληθοφανή” συλλογική αφήγηση (παρουσία στο σημείο, αλλά άρνηση της συνέργειας στην ανθρωποκτονία), οι κατηγορούμενοι επιλέγουν τη γραμμή “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” (άρνηση κάθε συμμετοχής ή παρουσίας)», με αποτέλεσμα να θρυμματίζεται η υπερασπιστική γραμμή που προσπάθησαν να δομήσουν οι συνήγοροι υπεράσπισης.
Κοιτάζοντας την «μεγάλη εικόνα» και ενώ βαδίζουμε προς τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, όλα δείχνουν ότι η Χρυσή Αυγή οδεύει οριστικά προς μια μη αναστρέψιμη συρρίκνωση. Δεν είναι μόνο η εκλογική κατάρρευση στις Ευρωεκλογές και η (ευλόγως) εικαζόμενη μεγάλη πτώση στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Είναι το κλείσιμο δεκάδων γραφείων ανά την Ελλάδα, η αποσκίρτηση πολλών στελεχών, η διάλυση ολόκληρων πυρήνων, η καταρράκωση της εικόνας της τόσο στη Δίκη όσο και στον δρόμο: Δεν έχουν περάσει πολλοί μήνες από όταν ο «φύρερ» Μιχαλολιάκος κλαψούριζε ότι πια δεν μπορούν να διοργανώσουν ούτε μία δημόσια εμφάνιση λόγω του αντιφασιστικού κινήματος.
Αυτό δε σημαίνει ότι ξεμπερδέψαμε με τον φασισμό-ναζισμό: Κάθε άλλο. Η ατζέντα που εισήχθη αυτά τα χρόνια έχει έρθει για να μείνει. Πλευρές της ήδη ενσωματώνει το κράτος, όπως στη διαχείριση των προσφύγων με όρους στρατοπέδων συγκέντρωσης. Άλλοτε περιθωριακές απόψεις που προκαλούσαν ρίγη, για τον στρατό, για τους μετανάστες, για την καταστολή, τώρα συζητιούνται ακομπλεξάριστα, αν δεν διατρέχουν το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου». Εξάλλου στην πιο κρίσιμη στιγμή, στην κορύφωση του μεγάλου, δυναμικού, ετερόκλητου και αντιφατικού κινήματος «ενάντια στα μνημόνια» οι χρυσαυγίτες επιτέλεσαν επάξια τον ρόλο τους: Θα χρειαστούν κάποτε περίπλοκες μαθηματικές εξισώσεις για να υπολογιστεί πόση μυϊκή δύναμη, πόσες ώρες στα γυμναστήρια, πόσα αναβολικά και κρεατίνες χρειάστηκαν για να προστεθεί αυτή η σιδηρά, τότε, δύναμη κρούσης στο πλάι των ΜΑΤ ώστε να καμφθεί το κίνημα του οποίου η ανάσα τόσο απειλητική είχε γίνει, ουκ ολίγες φορές, για το κεφάλαιο και το κράτος.
Τώρα, με την ήττα εκείνου του κινήματος πια εμπεδωμένη, η απειλή του κοινωνικού εκφασισμού αποτελεί πια τον μεγαλύτερο κίνδυνο, χωρίς αυτό να σημαίνει επ’ ουδενί ότι «τελειώσαμε» με τη Χρυσή Αυγή. Αντιθέτως, μόνο η εγρήγορση του αντιφασιστικού κινήματος μπορεί να εξασφαλίσει την απομόνωση των νεοναζί στους δρόμους αλλά και την καταδίκη τους στο δικαστήριο: Μήπως άλλωστε οι άδειες θέσεις στην πλευρά του ακροατηρίου της Χρυσής Αυγής, σε αντιπαραβολή με τα ασφυκτικά γεμάτα καθίσματα στην πλευρά των αντιφασιστών, δεν συνέτειναν στον πανικό των απολογούμενων νεοναζί που οδήγησε και στη λιποθυμία Πατέλη; Όμως, ο κοινωνικός εκφασισμός αποτελεί μια απειλή πιο ύπουλη και πιο διαβρωτική, μια τάση η πάλη ενάντια στην οποία πρέπει να αποτελεί πια «εκ των ων ουκ άνευ» στοιχείο του αντιφασιστικού κινήματος.