Ανάλυση
Μάκης Βάσιλας
Σχεδόν τα 4 εκατομμύρια φτάνουν οι φορολογούμενοι που χρωστούν στο δημόσιο. Στο 1,1 εκατομμύριο έχουν επιβληθεί αναγκαστικά μέτρα είσπραξης, δηλαδή κατασχέσεις σε μισθούς, συντάξεις και τραπεζικούς λογαριασμούς ακόμα και σε φοιτητικά στεγαστικά επιδόματα. Εντός του 2018 έχουν κατασχεθεί ήδη πάνω από 4 δισ. ευρώ και ο στόχος είναι για 6,5 δις.!
Τέλος και στο νόμο Κατσέλη βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ
Το τέλος της χρονιάς αυτής σηματοδοτεί και το οριστικό τέλος της (όποιας είχε απομείνει) προστασίας της πρώτης κατοικίας, καθώς από 1η Ιανουαρίου 2019 παύει να ισχύει ο νόμος Κατσέλη. Σε πρόσφατη τοποθέτησή του ο Γιάννης Δραγασάκης, που πάντα ξέρει τι λέει, τόνισε πως «….πολιτική μας απόφαση είναι να υπάρχει πάντα ένα πλαίσιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας, ωστόσο ο νόμος Κατσέλη δημιουργήθηκε προκειμένου να αντιμετωπίσει προβλήματα κατά τη διάρκεια της κρίσης». Αυτή του η δήλωση είναι φανερό πως ανάβει το πράσινο φως προκειμένου να ξεκινήσει ένας νέος γύρος επιδρομής στην λαϊκή κατοικία. Άλλωστε η έκθεση συμμόρφωσης της ευρωπαϊκής επιτροπής για την 3η αξιολόγηση του μνημονίου αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο στόχος είναι να βγουν στο σφυρί την επόμενη τριετία 120.000 ακίνητα! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι με διαφορά ο καλύτερος και ο πιο πιστός μαθητής στην εφαρμογή των πλέον σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών.
Η κυβερνητική προπαγάνδα αναφέρει ότι δίνει μάχη σε όλα τα επίπεδα που μπορεί, προκειμένου να προστατέψει τους οικονομικά αδύναμους και τα συμφέροντα της χώρας. Η «μάχη» αυτή που υποτίθεται ότι δίνει, περιορίζεται αποφασιστικά από το ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι -όπως λέει- υποχρεωμένη να κινηθεί.
Αυτό ακριβώς είναι που ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική πτέρυγα πρέπει να αμφισβητήσει. Όποιος επικαλείται την κρίση προκειμένου να δικαιολογήσει την πολιτική της λιτότητας των περικοπών και του αυταρχισμού, βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο. Παραδέχεται ότι η μόνη δυνατή πολιτική που μπορεί να υπάρξει και να εφαρμοστεί με πραγματικούς όρους, είναι η αστική πολιτική.
Από το 2010 πληρώσαμε για το ληστρικό και χιλιοπληρωμένο χρέος 175 δισ. ευρώ, δηλαδή περίπου όσο το ΑΕΠ της χώρας
Δεν πρωτοτυπεί κανείς αν σημειώσει πως τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής καταστροφής τα περισσότερα από τα λαϊκά νοικοκυριά επιδίδονται σε καθημερινή μάχη προκειμένου να εξασφαλίσουν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση. Μάχη που πολλές φορές δεν φέρνει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, καθώς η σκληρή πραγματικότητα που επιβάλλει στην εργαζόμενη πλειοψηφία, τους άνεργους και τους συνταξιούχους ο σχεδόν δεκάχρονος πόλεμος όλων των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ανάσας.
Και κάνουμε λόγο για πόλεμο, οικονομικό και κοινωνικό όχι τυχαία, αφού τα αποτελέσματα της ακολουθούμενης πολιτικής μόνο με εκείνα που αφήνει μια πολεμική αναμέτρηση μπορούν να συγκριθούν. Επιπλέον, μπορεί το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού και των τηλεοπτικών τους απολογητών να καταδικάζουν έμπλεοι αγανάκτησης την βία απ’ όπου και αν προέρχεται, ειδικά αν αφορά σε διεκδικήσεις, αλλά δεν λένε κουβέντα για την οικονομική βία που ασκείται συστηματικά πάνω στους εργαζόμενους. Τα στοιχεία για την επιβεβαίωση του παραπάνω ισχυρισμού είναι τόσα που δεν μπορούν να χωρέσουν στα πλαίσια αυτού του άρθρου. Ωστόσο μπορεί να γίνει μια ενδεικτική σταχυολόγηση.
Το διάστημα 2015-2018 τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο εκτοξεύτηκαν και έφτασαν στα 110 δισ. ευρώ (χωρίς να υπολογίζονται οι προσαυξήσεις). Μεγάλο μέρος απ’ αυτά τα χρέη αφορούν φτωχά ή μεσαία λαϊκά στρώματα, τα οποία χρωστούν σχετικά μικρά ποσά τα οποία μπορούν και να εισπραχθούν, γιατί οι μεγαλο-οφειλέτες επιχειρηματίες δηλώνουν χρεοκοπία και κρύβουν χρήματα και περιουσία.
Έτσι, λοιπόν την περίοδο 2015-2018 τα κατασχετήρια από την εφορία ξεπέρασαν τα 4.850.000, ενώ αυξήθηκε και ο αριθμός των οφειλετών (από 1 εκατομμύριο οφειλέτες το 2010 στα 4 εκατ. σήμερα). Είναι ενδεικτικό ότι η υπερφορολόγηση είχε ως αποτέλεσμα τη διόγκωση των ληξιπρόθεσμων οφειλών κατά 188%. Στο διάστημα αυτό εκτοξεύτηκαν οι ηλεκτρονικές κατασχέσεις μισθών, συντάξεων και γενικότερα η εφορία προχώρησε σε δεσμεύσεις τραπεζικών λογαριασμών. Σύμφωνα με την έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη, από 650.000 που ήταν το 2015 οι ηλεκτρονικές κατασχέσεις, το 2016 διπλασιάστηκαν (1,3 εκατ.) για να φθάσουν το 2017 στο 1,7 εκατομμύριο.
Μόλις πριν δέκα ημέρες ο «Συνήγορος του Πολίτη» έδωσε στη δημοσιότητα την «Ειδική έκθεση για κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών για οφειλές προς το δημόσιο». Στις περίπου 70 σελίδες του περιγράφονται πάρα πολλές περιπτώσεις κατάφωρης ληστείας (γιατί περί αυτού πρόκειται) της δημόσιας διοίκησης προς τους πολίτες. Ενδεικτικά μόνο μπορούμε να αναφέρουμε ότι παρουσιάζονται περιπτώσεις όπου παρά την «υποτιθέμενη» προστασία που παρέχει η ύπαρξη ενός ακατάσχετου ορίου ύψους 1.000 ευρώ σε έναν λογαριασμό που έχει δηλωθεί στην ΑΑΔΕ, πολλές φορές και με διάφορες προφάσεις αυτό δεν τηρείται. Είτε γιατί μια σειρά από επιδόματα, δεν εμπίπτουν κατά την φορολογική διοίκηση στην έννοια του ακατάσχετου, είτε γιατί ο λογαριασμός που έχει δηλωθεί, δεν είναι λογαριασμός μισθοδοσίας. Επίσης συχνές είναι οι περιπτώσεις κατασχέσεων χωρίς προηγούμενη ενημέρωση του κατόχου του λογαριασμού, καθώς υπάρχει πλέον απόφαση του ΣΤΕ που θεωρεί ότι κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο! Μάλιστα από τις κατασχέσεις δεν γλιτώνουν πλέον ούτε τα φοιτητικά στεγαστικά επιδόματα, ούτε οι αγροτικές επιδοτήσεις παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, ενώ αν παρ’ όλα αυτά οι φορολογικές αρχές αναγνωρίσουν ότι η κατάσχεση ήταν λανθασμένη, ακολουθεί Γολγοθάς για τον φορολογούμενο που συνήθως καταλήγει στην καλύτερη περίπτωση σε συμψηφισμό έναντι άλλων οφειλών. Ακόμα λοιπόν και αυτή η έκθεση του Συνηγόρου, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι γίνεται «…υπέρμετρη χρήση καταδιωκτικών μέτρων, κυρίως σε βάρος των οικονομικά αλλά και κοινωνικά πλέον ευάλωτων ομάδων, δηλαδή των μισθοσυντήρητων, των συνταξιούχων, των αγροτών, των ΑμεΑ, των φοιτητών».
Πέρα όμως από τα παραπάνω, είναι επίσης γνωστά μια σειρά από στοιχεία που καταδεικνύουν το μέγεθος της επίθεσης που συντελείται και που η πλειοψηφία των εργαζόμενων δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει.
Μόνο από την υπέρμετρη αύξηση των φορολογικών βαρών έχουν συσσωρευτεί μέχρι στιγμής χρέη των φορολογούμενων προς την εφορία που αγγίζουν τα 102 δισ. ευρώ, ενώ από αυτά το 5,6 δισ. έχουν δημιουργηθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2018. Ο δε αριθμός αυτών που χρωστούν στο Ελληνικό Δημόσιο ανέρχεται στα 3,9 εκατομμύρια δηλαδή πρακτικά σχεδόν οι μισοί Έλληνες φορολογούμενοι, ενώ από αυτούς στο 1,1 εκατομμύριο έχουν επιβληθεί αναγκαστικά μέτρα είσπραξης, δηλαδή κατασχέσεις σε μισθούς συντάξεις και τραπεζικούς λογαριασμούς. Αξίζει μάλιστα να αναφερθεί εδώ πως από τις αρχές του 2018 μέχρι σήμερα έχουν εισπραχθεί μέσω αυτής της διαδικασίας περίπου τρία δισ. ευρώ, αριθμός που φανερώνει την τεράστια φοροεπιδρομή εις βάρος του λαού και μάλιστα την ίδια ώρα που συνεχίζεται η άθλια φαρσοκωμωδία «κόβω δεν κόβω τις συντάξεις», ενώ «επιστρέφονται» 800 δισ. από περικοπές που τυχαία(;) αφορούσαν εκτός των άλλων και δύο βασικές κατηγορίες του σκληρού πυρήνα του κράτους δηλαδή τους στρατιωτικούς και τους δικαστές.
Την άθλια αυτή εικόνα συμπληρώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η αναλυτική παρουσίαση που δημοσιοποίησε ο περιβόητος ESM για την κατάληξη που είχαν τα χρήματα που υποτίθεται ότι μας δάνεισαν οι ευρωπαίοι εταίροι, στα πλαίσια της εκταμίευσης του τρίτου μνημονίου. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα στοιχεία, από τα 62 δισ. ευρώ που εκταμιεύτηκαν, τα 5,4 δισ. δόθηκαν για την περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, Τα 36,3 δισ. δόθηκαν για την εξυπηρέτηση του ληστρικού χρέους και μόλις 8,8 δισ. χρησιμοποιήθηκαν για την κάλυψη άμεσων χρηματοδοτικών αναγκών του δημοσίου! Δηλαδή σχεδόν το 60% όσων δανειστήκαμε, το επιστρέψαμε πίσω, αλλά εξακολουθούμε να το χρωστάμε!
Επίσης για να μην αφήσουμε παραπονούμενους τους προηγούμενους κυβερνήτες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-ΔΗΣΥ-ΚΙΝΑΛ ή όπως αλλιώς ονομαστεί, να αναφέρουμε ότι συνολικά το διάστημα από το 2010 έως το 2015 κατά την διάρκεια των δύο πρώτων μνημονίων, δανειστήκαμε 216 δισ. ευρώ περίπου από τα οποία μόλις τα 10 διατέθηκαν σε ανάγκες του κρατικού προϋπολογισμού, περίπου 37 δισ. ευρώ δόθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ενώ τα 139 δισ. δόθηκαν για την λεγόμενη αποπληρωμή του χρέους. Δηλαδή μέσα στα τελευταία χρόνια πληρώσαμε στους διεθνείς και εγχώριους τοκογλύφους 175 δισ. ευρώ δηλαδή περίπου όσο το ΑΕΠ της χώρας, ενώ για την επόμενη διετία το 2019 και 2020 οι υποχρεώσεις της χώρας σύμφωνα με των ΟΔΔΗΧ σε τόκους και χρεολύσια ανέρχεται σε περίπου 30 δισ. ευρώ. Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται «βέλτιστη διαχείριση των διαθέσιμων πόρων, υπό τις δυσμενείς παρούσες συνθήκες» ή σε ακόμη πιο απλά, διαρκής γενικευμένη ληστεία εις βάρος του ελληνικού λαού από το ελληνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο, υπό την πλήρη συνεργασία του συνόλου του αστικού πολιτικού προσωπικού, ανεξαρτήτως «απόχρωσης».
Οι τράπεζες καλύπτουν τους μεγάλους οφειλέτες
Θαλασσοδάνεια χωρίς εγγυήσεις, που κανείς δεν κυνηγά
«Ποιο είναι μεγαλύτερο έγκλημα; Να κλέψεις ή να ιδρύσεις μία τράπεζα;» Το ρητορικό ερώτημα του μεγάλου γερμανού κομμουνιστή ποιητή και σκηνοθέτη Μπέρτολτ Μπρεχτ, φαίνεται πως έρχεται αβίαστα στη σκέψη όλων όσων έχουν την «ατυχία» να μπλέξουν σε διαδικασίες συμβιβασμού ή αναζήτησης λύσης για οφειλές τους με τα ευαγή αυτά ιδρύματα.
Η μόνιμη πρακτική τους είναι να δημιουργούν εμπόδια αναφορικά πάντα με τους μικροοφειλέτες, τους οποίους και κυριολεκτικά «ξεσκονίζουν» προκειμένου να τους κάνουν τη «χάρη» να προβούν σε διευθέτηση των οφειλών τους, η οποία βέβαια είναι συνήθως εκβιαστική και πάντα προς όφελος της τράπεζας. Επίσης είναι γνωστή η ταχύτητα με την οποία αντιμετωπίζουν κάθε εντολή δέσμευσης ή κατάσχεσης ποσού από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, πολλές φορές πριν ακόμα προλάβει να έρθει η εντολή στο υποκατάστημα!
Αντίθετα είναι αδιανόητη μέχρι παρεξηγήσεως, η «ελαφρότητα» με την οποία αντιμετωπίζονται μεγαλοοφειλέτες που έχουν κυριολεκτικά πάρει δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων, μόνο «με τον αέρα της υπογραφής τους» για να θυμηθούμε και τη ρήση του Στ. Ψυχάρη, πάλαι ποτέ ισχυρού παράγοντα του αλήστου μνήμης ΔΟΛ. Άλλωστε όπως λέει και ο σοφός λαός «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Αναμφίβολα έχουμε να κάνουμε με ένα χορό εκατοντάδων εκατομμυρίων θαλασσοδανείων προς το κεφάλαιο, που διαμορφώνει έναν ακατάλυτο δεσμό μεταξύ τους αφού η καταστροφή του ενός είναι πολύ πιθανό να παρασύρει και τον άλλο.
Οπότε, πάλι όπως λέει η λαϊκή σοφία, όπου φτωχός και η μοίρα του. Αν είσαι μεγαλοκαρχαρίας, αεριτζής, κηφήνας γόνος μεγάλης οικογένειας είτε πολιτικής είτε επιχειρηματικής, θα σε προσέξουν. Αν είσαι κανένας μικροεπαγγελματίας ή μισθωτός θα σε ξεσκίσουν. Διευκολύνσεις για το κεφάλαιο, τιμωρία για τον λαό, παρά τα πάνω από δις. που έχει στοιχίσει η ανακεφαλαιοποίησή τους.
Συνεκτικό πρόγραμμα ανατρεπτικών στόχων πάλης
Τα αιματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060, το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών της χώρας, οι ιδιωτικοποιήσεις των πάντων, η εισβολή των επιχειρηματικών κριτηρίων σε όποια δημόσια υπηρεσία έχει απομείνει, γενικότερα η φτωχοποίηση του λαού και η ισοπέδωση των εργατικών και νεολαιίστικων δικαιωμάτων ως κανονικότητα, δεν αφήνει περιθώρια «διόρθωσης» της κατάστασης. Η καταστροφική για τον λαό πορεία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μπαλώματα, απαιτείται συνολική ρήξη και ανατροπή.
Κι αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ένα συνεκτικό πρόγραμμα στόχων πάλης που θα μπορούν να ενοποιούν τον αγώνα των από κάτω. Πρώτα και κύρια δεν μπορεί παρά να τελειώνουμε με το ληστρικό και χιλιοπληρωμένο χρέος. Παύση πληρωμών λοιπόν και διαγραφή του. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών καθώς και όλων των στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Άμεση λειτουργία τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους με κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Ακύρωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων και του νομοθετικού πλαισίου των μνημονίων. Συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς και μείωση των εργάσιμων ωρών.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μάχιμους στόχους του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Για την πραγματοποίησή τους όμως απαιτείται άλλης ποιότητας λαϊκή οργάνωση και κινητοποίηση και φυσικά δεν μπορούν να υλοποιηθούν εντός της ΕΕ. Άρα η πάλη για την αποδέσμευση από αυτήν, από τη σκοπιά των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων αποτελεί λυδία λίθο ενός τέτοιου αντικαπιταλιστικού προγράμματος, παράλληλα με την έξοδο από το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των βάσεων και την πάλη με όλους τους λαούς της περιοχής ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πόλεμο.
