Σήμερα Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2022 κλείνουν 17 χρόνια από την απώλεια του Κώστα Κάππου. Με αφρομή την επέτειο θυμόμαστε παλιότερη ομιλία του Άγγελου Χάγιου.
“Το παράδειγμα του Κάππου αποκτά εξαιρετική επικαιρότητα” υποστήριξε το μέλος της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Άγγελος Χάγιος στην εκδήλωση
“Στιγμές από την ζωή και το έργο του Κώστα Κάππου” που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 18/10/2012.
Ολόκληρη η ομιλία του:
Είναι συγκινητική και συνάμα συμβολική η σημερινή πολιτική εκδήλωση.
Τιμάμε, σήμερα, τον Κώστα Κάππο, τον σύντροφο και φίλο Κώστα. Τον ασυμβίβαστο κομμουνιστή αγωνιστή. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα, εργάτη και διανοούμενου, του κομμουνιστικού κινήματος που συμπύκνωνε με μοναδικό τρόπο την ενότητα πράξης και θεωρίας.
Πρόκειται για χαρακτηριστικά που εμπνέουν και συγκλονίζουν και σήμερα. Στην εποχή της πιο βάρβαρης επίθεσης του αστικού στρατοπέδου στον κόσμο της εργασίας και των τεράστιων δυσκολιών και αντιφάσεων για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και της αριστεράς.
Η επαναστατική αντίληψη και πρακτική του Κάππου αποκτά ιδιαίτερη αξία, ακριβώς γιατί σε αυτή την περίοδο -ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού- ωριμάζουν κοινωνικές θύελλες και καινούριοι άνεμοι μιας νέας επαναστατικής επαγγελίας και δυνατότητας.
Με αξεπέραστες θυσίες ζωής, της δικής του και της οικογένειας του, μέσα απο τις κάθε φορά επιλογές του, υπηρετούσε τη βαθιά πίστη αλλά και την αναζήτηση για τις επαναστατικές προοπτικές της εποχής μας, τους σύγχρονους όρους της εργατικής χειραφέτησης, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της κομμουνιστικής κοινωνικής απελευθέρωσης. Με σταθερότητα στο σκοπό, στον οποίο υπέτασσε τα μέσα, το κόμμα και το μέτωπο. Και όχι το αντίστροφο.
Την αφοσίωση του αυτή τη συνδύαζε με την πιο τολμηρή αναζήτηση, με λόγο κριτικό και αυτοκριτικό, για τις βαθύτερες αιτίες της κατάστασης του κινήματος και της αριστεράς. Με όπλο τη μαρξιστική θεωρία και μέθοδο μελέτησε την ήττα της πρώτης απόπειρας μετάβασης στο σοσιαλισμό και δεν δίστασε να αλλάξει την αρχική άποψη του όταν προσέγγισε τον ταξικά εκφυλισμένο χαρακτήρα του ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’.
Ανοικτός στο διάλογο και την ιδεολογική αντιπαράθεση των ρευμάτων και των αγωνιστών της αριστεράς, στην κοινή δράση, πάντοτε στη βάση ταξικών αρχών και ανατρεπτικών προγραμμάτων. Η θεωρητική –πολιτική του αντίληψη υπερέβαινε ποιοτικά την όποια ρητορεία «γραφειοκρατικής συνέπειας» όσο και τις «ενωτικές κορώνες» που εξυπηρετούσαν διαχειριστικές τάσεις και πολιτικές. Δεν είναι τυχαίος ο σεβασμός στη σκέψη και τη δράση του Κάππου ακόμα και από τις τάσεις της αριστεράς που, σε κρίσιμες φάσεις, αντιμετώπιζαν με αρνητικό τρόπο τις απόψεις του.
Ο Κάππος υπερασπίστηκε την πολιτική ανεξαρτησία της αριστεράς απο την αστική πολιτική και ήρθε σε ρήξη με τη ρεφορμιστική διαχείριση της. Υπερασπίστηκε την ιστορία του κινήματος, ως έμπνευση αγώνα και εξέγερσης και όχι ως αντικείμενο διαχείρισης στο αστικό κυβερνητικό παζάρι. Με τη γνώση του κομμουνιστή, που η ζωή του, η πολιτική και κομματική του δράση σφραγίστηκε από την Οκτωβριανή Επανάσταση, την ελληνική επανάσταση του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού και τις επαναστατικές απόπειρες στον αιώνα που πέρασε. Δεν ήταν, απλώς, ο ρομαντικός επαναστάτης.
Γι αυτό έχει κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές των πρωτοπόρων εργαζομένων και των κομμουνιστών.
Κι’ όπως δείχνουν και άλλα ιστορικά παραδείγματα, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση για το γεγονός πώς η επαναστατική θέση και πράξη και ο αγωνιστής που την εκφράζει με συνέπεια λόγων και έργων, αυτή είναι που ενώνει στο διάλογο και τον αγώνα, έστω σε κάποιες στιγμές και συγκυρίες, όλους τους αριστερούς.
Αυτή η ενότητα αποτελεί κρίσιμο ζήτημα και σήμερα για την ίδια τη ζωή και το μέλλον του λαού και των παιδιών του. Για την αναγκαία αγωνιστική συμπόρευση μέσα στο κίνημα. Αναγκαίος όρος για την ανατροπή της νέας βάρβαρης αντιλαϊκής λαίλαπας, των μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, της κρατικής- εργοδοτικής- φασιστικής τρομοκρατίας. Την ανατροπή των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Για να μπορέσει ο οργανωμένος λαός να πάρει στα χέρια του τις τύχες του, όλη την εξουσία και τον πλούτο που παράγει.
Ακριβώς στην περίοδο αυτή είναι που οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν, όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη από πράξεις και σύμβολα πολιτικής εργατικής συνέπειας και αξιοπρέπειας. Το παράδειγμα του Κάππου αποκτά εξαιρετική επικαιρότητα.
Ως πρωτοπόρος άνθρωπος που διαμορφώθηκε σε πολύ σκληρές συνθήκες χωρίς να λυγίσει, χωρίς να συμβιβαστεί σε εύκολες επιλογές.
Ως κορυφαία –ηρωϊκή φυσιογνωμία του αντιδικτατορικού αγώνα και του κομμουνιστικού κινήματος. Σήμερα, μάλιστα, που τα βασανιστήρια αγωνιστών και διαδηλωτών, η ωμή κρατική καταστολή, η παρακρατική και φασιστική επιθετικότητα γίνονται καθημερινή πρακτική από τον αντιδραστικό παροξυσμό του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.
Ως αγωνιστής αδιάλλακτος απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, αλλά γενναιόδωρος με τους συντρόφους, τους φίλους, τους νέους, τους ταπεινούς. Ακόμα και με αυτούς που τον είχαν αδικήσει. Με ειλικρινή έπαινο για τα γνήσια, τίμια και ασυμβίβαστα στοιχεία της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου αλλά με απόλυτη άρνηση σε κάθε ψεύτικο, διπρόσωπο και υποκριτικό χαρακτηριστικό.
Η ταύτιση του με τις ιδέες του ταξικού δίκιου και της επαναστατικής αλήθειας εκδηλώθηκε με απόλυτη συνέπεια το1989 όταν μπήκε μπροστά για να αποτραπεί η συγκυβέρνηση της Αριστεράς με τα αστικά κόμματα. Τότε πραγματοποίησε και το ‘αδιανόητο’: Αρνήθηκε δημόσια, και στη Βουλή και μπροστά στο λαό, την ‘κομματική νομιμότητα’, μια νομιμότητα ταξικής συνεργασίας και εκφυλισμού. Σήκωσε, μαζί με χιλιάδες κομμουνιστές και νεολαίους, το ανάστημα της επαναστατικής στάσης και της αντίστασης του μαχόμενου κόσμου της αριστεράς και των πρωτοπόρων εργαζομένων.
Σημαντικά είναι ορισμένα κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα στα οποία κατέληξε και διατύπωσε, μαζί με όλους τους συντρόφους του τότε. Η μετωπική ενότητα της αριστεράς είναι προωθητική για τα εργατικά- λαϊκά συμφέροντα όταν στηρίζεται στην αναγκαία κάθε φορά ταξική ανατρεπτική βάση. Αντίθετα οι μεγάλες υποσχέσεις και ρητορείες για ενότητα της αριστεράς σε διαχειριστικές επιλογές, αποδείχτηκε ότι καταλήγουν σε μαζικές απογοητεύσεις και πολλαπλές διασπάσεις.
Για όλους εμάς, τότε, αλλά και για χιλιάδες νέους αγωνιστές το ζωντανό παράδειγμα του και η σταθερή του πεποίθηση οτι ‘αυτό το σύστημα δεν διορθώνεται μόνο ανατρέπεται’ συνέβαλε στο να αποκτά νόημα, ελπίδα και γοητεία η επαναστατική κομμουνιστική στράτευση.
Οι δυνάμεις του ΝΑΡ στη δύσκολη, συχνά αντιφατική αλλά ελπιδοφόρα προσπάθεια βαθιάς τομής για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση, πορευτήκαμε μαζί με τον Κώστα Κάππο, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, τραβήξαμε τους δρόμους μας, διατηρώντας πάντοτε τη συντροφική αλληλεγγύη και σχέση.
Επιχειρούμε να αξιοποιούμε την ιδιαίτερη αυθεντική συμβολή του στο βάθαιμα του ρήγματος με το ρεφορμιστικό αριστερό παρελθόν, για την υπέρβαση της διπλής ήττας του κομμουνιστικού κινήματος σε Ανατολή και Δύση και τη θεμελίωση μιας νέας εξόρμησης των επαναστατικών εργατικών κομμουνιστικών αντιλήψεων.
Σε συνθήκες καταθλιπτικής ηγεμονίας της αστικής πολιτικής και θεωρίας, διδασκόμαστε απο την ανεπανάληπτη αντοχή του στις δυσκολίες. Την πεποίθηση του οτι οι δυσκολίες είναι παροδικές και πρόσκαιρες στον μακρόπνοο και αμφίρροπο επαναστατικό αγώνα.
Στη νέα κατάσταση που διαμορφώνει η δυναμική των πρόσφατων αντιστάσεων, απεργιών και διαδηλώσεων. Που δεν είναι μάχες οπισθοφυλακών, αλλά προμήνυμα των μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων που έρχονται. Έχουμε ευθύνη να συμβάλουμε σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της αντεργατικής, αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων του και της ΕΕ. Με μια νέα εξόρμηση για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την προώθηση του προγράμματος και του μετώπου της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς και την ποιοτική αναβάθμιση και ενοποίηση των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης σε σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα.
Στις μάχες αυτές, νιώθουμε τον Κάππο μαζί μας. Μαζί με το Γιώργο και τον άλλο Κώστα. Μαχόμενο για το σκοπό που αφιέρωσε τη ζωή του και εργάστηκε αθόρυβα και ουσιαστικά:
Για την «επανάσταση που έρχεται», σε μια εποχή ανώτερου κύκλου ιστορικής κρίσης του αστικού συστήματος και αφάνταστα πιο προωθημένων τάσεων ουσιαστικής επικράτησης της κομμουνιστικής δυνατότητας και προοπτικής.
