ΒΙΚΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό όσον αφορά την υπόθεση και το τέλος του «Τhe Post» της τελευταίας ταινίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ που αφηγείται την ιστορία της δημοσίευσης, το 1971, στην «Washington Post» πάμπολλων απόρρητων εγγράφων του Πενταγώνου. Τα έγγραφα αυτά (τα Pentagon Papers) αποδείκνυαν ότι οι αμερικανικές κυβερνήσεις, από τον Τρούμαν μέχρι τον Νίξον, έλεγαν ψέματα στον αμερικανικό λαό ότι θα κέρδιζαν τον πόλεμο του Βιετνάμ και έτσι δικαιολογούσαν την αποστολή ολοένα και περισσότερων στρατευμάτων στην περιοχή. Η διαρροή αυτών των εγγράφων (7.000 σελίδες, φωτοτυπημένες μία-μία!) έγινε δυνατή χάρη στον Ντάνιελ Έλσμπεργκ, έναν αναλυτή που εργαζόταν στο Πεντάγωνο.
Η ταινία αφηγείται την περιπέτεια της δημοσίευσης αυτού του εκρηκτικού υλικού, δίνοντας έμφαση στην πολιτική «ενηλικίωση» της Κάθριν Γκράχαμ, εκδότριας της «Washington Post», η οποία κατά τύχη βρέθηκε ιδιοκτήτρια της κατεξοχήν πολιτικής εφημερίδας των ΗΠΑ. Στο ρόλο αυτόν κεντάει η Μέριλ Στριπ, όπως και ο Τομ Χανκς που υποδύεται τον Μπέντζαμιν Μπράντλι, διευθυντή της ίδιας εφημερίδας.
Η ταινία κυλά αβίαστα, έχει ύφος και ρυθμό. Όμως περισσότερο ενδιαφέρον από την ίδια την ταινία παρουσιάζουν οι αναλογίες ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα. Ο Σνόουντεν είναι ο Έλσμπεργκ της εποχής μας, μόνο που ο δεύτερος είχε ένα ολόκληρο αντιπολεμικό κίνημα να τον εμπνεύσει, ενώ ο πρώτος ακολούθησε μια κατ’ ουσίαν μοναχική πορεία. «Ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στην Αμερική» χαρακτηρίστηκε ο Έλσμπεργκ, «φρικτό προδότη» αποκάλεσε ο Τραμπ τον Σνόουντεν.