της Μαριάννας Τζιαντζή
H αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τον Τραμπ ως πρωτεύουσας του ισραηλινού κράτους είναι η πιο σημαντική είδηση της εβδομάδας που πέρασε καθώς δίνει το σήμα για νέες εκρήξεις στην πιο εύφλεκτη περιοχή του πλανήτη μας, τη Μέση Ανατολή. Στο εσωτερικό πεδίο, οι πιο σημαντικές εξλίξεις ήταν η φαστ τρακ αξιολόγηση και η επίσκεψη Ερντογάν. Όμως στον πλανήτη των σόσιαλ μίντια το θέμα που κυριάρχησε ήταν οι δηλώσεις της τραγουδίστριας Νατάσας Μποφίλιου και οι έντονες αντιδράσεις των επικριτών της. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ονειρεύεται την επανάσταση, να θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση δικτατορία και να συμπαθεί τον Τρότσκι, αλλά και το ΚΚΕ (ταυτόχρονα μάλιστα). Όταν όμως αυτός ο άνθρωπος τυχαίνει να είναι μια όμορφη, δημοφιλής, πετυχημένη και ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, τότε χολερικοί δημοσιογράφοι και σκυλάκια του μιντιακού σαλονιού σπεύδουν να την κατασπαράξουν: με ειρωνείες, χυδαιότητες και ύβρεις που θυμίζουν Χρυσή Αυγή.
Αν η Νατάσα Μποφίλιου μιλούσε για δίαιτες ή για ζώδια, κανείς δεν θα έδινε σημασία. Όχι όμως όταν δηλώνει ότι αν υπήρχε ένας ηγέτης να την εμπνεύσει, πρόθυμα θα τον ακολουθούσε στο βουνό. Είναι προφανές ότι πρόκειται για σχήμα λόγου, αφού οι μεγάλες αναμετρήσεις τώρα δεν θα γίνουν στα όρη, αλλά στις πόλεις.
Σημασία δεν έχουν οι λυσσασμένες αντιδράσεις κάποιων. Σημασία έχει που η καλλιτεχνική επιτυχία και η πλατιά αποδοχή, ιδίως από τη νεολαία, δεν αρκούν για να γεμίσουν τη ζωή ενός ανθρώπου που φαινομενικά τα έχει όλα. Σημασία έχει ότι σήμερα που επιχειρείται η εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού, κάποιοι ονειρεύονται την επανάσταση και ας έχει ηττηθεί εκεί όπου πρωτοξεκίνησε και ας τη συκοφαντούν ακόμα.
