του Διονύση Ελευθεράτου
Παλαιο-μνημονιακοί και νεο-μνημονιακοί, λες και συζητούν για αθλητικά σκορ…
Παρακολουθώντας τις συνήθεις, απελπιστικά προβλέψιμες «αντιπαραθέσεις» ανάμεσα σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και εκπροσώπους των «παλαιο-μνημονιακών» δυνάμεων, θαρρείς ότι πρόκειται για διαξιφισμούς αθλητικής υφής ― έστω και κάπως συγκεκαλυμμένης…
«Μιλάτε εσείς, που φορτώσατε στις πλάτες του ελληνικού λαού βάρη ύψους 60 δισεκατομμυρίων ευρώ, σε μια πενταετία;» διερωτάται ο λάβρος ΣΥΡΙΖΑίος. Το «ηθικό δίδαγμα» όμως, ποιο ακριβώς (πιστεύει ότι πρέπει να) είναι; Ότι η σημερινή κυβέρνηση θα νιώσει ικανοποιημένη ή και …δικαιωμένη, εάν κι εφόσον η αφαίμαξη που θα έχει συντελεστεί επί των ημερών της θα «συγκρατηθεί» σε επίπεδα μικρότερα των 60 δισ. ευρώ; Δηλαδή, έως και …59 δισεκατομμύρια (υποθετικά μιλώντας) θα είναι «ΟΚ», διότι η όλη σύγκριση θα μοιάζει με «σκορ νίκης» σε έναν «σφικτό» αγώνα μπάσκετ;
Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε το ασφαλιστικό, αλλά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στην υπόμνηση των 12 περικοπών, τις οποίες έκαναν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Να εικάσουμε, λοιπόν, τι; Ότι η σημερινή κυβέρνηση εκτιμά πως οι δικοί της «μπαλτάδες» έχουν ακόμη μπόλικα περιθώρια; Έως πού; Μέχρι να «φέρουμε» ένα πλούσιο σκορ αναμέτρησης γουότερ-πόλο, κάτι σαν 12-10 ή 12-11;
Είναι εκπληκτική η ευκολία, με την οποία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ αποφάσισαν –έπειτα από τον όλεθρο της 12ης Ιουλίου 2015– να δουν μια «άλλη» κοινωνία ή, τουλάχιστον, να τη δουν «αλλιώς» τοποθετημένη: Στην κερκίδα! Όχι, δεν είναι πλέον η κοινωνία που ασφυκτιά, που αδυνατεί να αντέξει και η οποία κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, με κάποιο σχέδιο, θα πρέπει να ανασάνει και να ορθοποδήσει . Είναι η κοινωνία που καλά θα κάνει να πάρει απόφαση πως «δεν γινόταν αλλιώς» και να αναζητήσει αλλού το δίκιο, το οποίο αδυνατεί να βρει για τον εαυτό της. Να κρίνει δικαίως ποιοι έσφιξαν τη θηλιά περισσότερο γύρω από το λαιμό της. Ποιοι την πυροβόλησαν στοχεύοντας σε περισσότερα ζωτικής σημασίας όργανά της. Ποιος ξέρει, αν αξιολογήσει με …αντικειμενικότητα τις επιδόσεις των εκτελεστών, ίσως να παραδώσει και ήσυχη ψυχή…
«Σύννεφο πήγε», από τη 12η Ιουλίου 2015, η παροχή λεκτικών ηρεμιστικών. Το φρικώδες έκτρωμα έγινε «δύσκολη συμφωνία», η τρόικα άθροισμα «θεσμών», το τέταρτο μνημόνιο «τροποποίηση» του τρίτου …«Σύννεφο πήγαν» και οι οικονομολογικές αρλούμπες (από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις). Κανένα, όμως, από όλα αυτά τα «σύννεφα» δεν φαντάζει τόσο εξοργιστικό, τόσο πνιγηρό, όσο η «επιχειρηματολογία» του είδους «οι περικοπές των άλλων ήταν περισσότερες». Λες και το φορτίο δεν σωρεύεται. Λες και κάθε νέο μνημόνιο μηδένιζε ή μηδενίζει το κοντέρ των κοινωνικών και οικονομικών συνεπειών των προηγούμενων.
Υπάρχει όμως «παρηγοριά» και έγκειται στο αξίωμα πως πως η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει κυβέρνηση, έχοντας αρχηγό τον Κούλη. Μόνο που η «παρηγοριά» τούτη έχει ημερομηνία λήξης ― πιθανόν όχι μακρινή. Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς, με κάπως εύθυμη διάθεση, ότι στη χώρα στην οποία έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Και η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι είναι δυνατόν, ώστε να καταστήσει τις συνθήκες ευνοϊκές για τον σημερινό αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Οι επί μέρους λόγοι μπορούν να συμπυκνωθούν σε έναν: Είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, με όσα κάνει και με όσα λέει, η «Αριστερά του ρεαλισμού» ισχυροποιεί πλέον τον πυρήνα των πιο επιθετικών νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων.
Το «γιατί», είναι ευκόλως αντιληπτό… Στ’ αλήθεια, «δεν υπήρχε εναλλακτικός δρόμος»; Όντως, ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι αναγκασμένος να κάνει πράγματα που δεν θα ήθελε» και ταυτοχρόνως –ω του θαύματος– να διατείνεται πως αυτός ο …εξαναγκασμός θα γεννήσει «ανάπτυξη»; Δηλαδή θα «δούμε φως» με την επιβληθείσα από τους δανειστές γραμμή κι όχι –φυσικά– χάρη σε κανένα «παράλληλο πρόγραμμα», που πλέον ούτε καν ως ανέκδοτο μπορεί να σταθεί; Είναι, τελικά, λόγος για πανηγυρισμούς τα «πρωτογενή πλεονάσματα» που «πετυχαίνει» όποιος τρώει τις σάρκες του; Είναι φετίχ το ευρώ, «επένδυση» η Ελντοράντο Γκολντ και «αναπτυξιακός μοχλός» οι αλά Γέλτσιν εκχωρήσεις;
Αν «ισχύουν» όλα αυτά, με τη βούλα του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα αργήσει πολύ μια αποτελεσματική «φιλελέ» αντεπίθεση, με τον Κούλη «δικαιωμένο»;
Θα χρειαζόταν μάλλον να φθάσει η αβάσιμη αισιοδοξία στα όρια του «χαρντκορ» στρουθοκαμηλισμού, για να το πιστέψει αυτό κανείς. Αλλά, πάλι, τέτοιες επιδόσεις στρουθοκαμηλισμού δείχνουν απολύτως εφικτές για όσους έλεγαν (προ διετίας) ότι το Βερολίνο θα διαπραγματευόταν σοβαρά μαζί τους διότι δεν τους έβλεπε «σε λίστες Λαγκάρντ», κατόπιν διαλαλούσαν πως η Ευρωζώνη θα ευνοούσε έναν «δίκαιο συμβιβασμό» επειδή «κανέναν δεν συνέφερε η παραμονή της Ελλάδας σε κρίση» και τώρα, έπειτα από ένα ρεσιτάλ …πολιτικής-στρατηγικής «ευστοχίας», αντιμετωπίζουν την αξίωση για πλεονάσματα του 3,5%, κάθε χρόνο, έως και το 2020…
