“Μιλάτε εσείς που…”

του Διονύση Ελευθεράτου

Παλαιο-μνημονιακοί και νεο-μνημονιακοί, λες και συζητούν για αθλητικά σκορ…

Παρακολουθώντας τις συνή­θεις, απελπιστικά προβλέψι­μες «αντιπαραθέσεις» ανάμεσα σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και εκ­προσώπους των «παλαιο-μνη­μονιακών» δυνάμεων, θαρρείς ότι πρόκειται για διαξιφισμούς αθλητικής υφής ― έστω και κάπως συγκεκαλυμμένης…

«Μιλάτε εσείς, που φορτώσατε στις πλάτες του ελληνικού λαού βάρη ύψους 60 δισεκατομ­μυρίων ευρώ, σε μια πενταετία;» διερωτάται ο λάβρος ΣΥΡΙΖΑίος. Το «ηθικό δίδαγμα» όμως, ποιο ακριβώς (πιστεύει ότι πρέπει να) είναι; Ότι η σημερινή κυβέρνηση θα νιώσει ικανοποιημέ­νη ή και …δικαιωμένη, εάν κι εφόσον η αφαίμα­ξη που θα έχει συντελεστεί επί των ημερών της θα «συγκρατηθεί» σε επίπεδα μικρότερα των 60 δισ. ευρώ; Δηλαδή, έως και …59 δισεκατομμύ­ρια (υποθετικά μιλώντας) θα είναι «ΟΚ», διότι η όλη σύγκριση θα μοιάζει με «σκορ νίκης» σε έναν «σφικτό» αγώνα μπάσκετ;

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε το ασφαλιστικό, αλλά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στην υπόμνηση των 12 περικοπών, τις οποίες έκαναν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Να εικάσουμε, λοιπόν, τι; Ότι η σημερινή κυβέρνηση εκτιμά πως οι δικοί της «μπαλτάδες» έχουν ακόμη μπόλικα περιθώρια; Έως πού; Μέχρι να «φέρουμε» ένα πλούσιο σκορ αναμέτρησης γουότερ-πόλο, κά­τι σαν 12-10 ή 12-11;

Είναι εκπληκτική η ευκολία, με την οποία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ αποφά­σισαν –έπειτα από τον όλεθρο της 12ης Ιουλίου 2015– να δουν μια «άλλη» κοινωνία ή, τουλάχι­στον, να τη δουν «αλλιώς» τοποθετημένη: Στην κερκίδα! Όχι, δεν είναι πλέον η κοινωνία που ασφυκτιά, που αδυνατεί να αντέξει και η οποία κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, με κάποιο σχέ­διο, θα πρέπει να ανασάνει και να ορθοποδή­σει . Είναι η κοινωνία που καλά θα κάνει να πά­ρει απόφαση πως «δεν γινόταν αλλιώς» και να αναζητήσει αλλού το δίκιο, το οποίο αδυνατεί να βρει για τον εαυτό της. Να κρίνει δικαίως ποιοι έσφιξαν τη θηλιά περισσότερο γύρω από το λαι­μό της. Ποιοι την πυροβόλησαν στοχεύοντας σε περισσότερα ζωτικής σημασίας όργανά της. Ποιος ξέρει, αν αξιολογήσει με …αντικειμενικό­τητα τις επιδόσεις των εκτελεστών, ίσως να πα­ραδώσει και ήσυχη ψυχή…

«Σύννεφο πήγε», από τη 12η Ιουλίου 2015, η παροχή λεκτικών ηρεμιστικών. Το φρικώδες έκτρωμα έγινε «δύσκολη συμφωνία», η τρόικα άθροισμα «θεσμών», το τέταρτο μνημόνιο «τρο­ποποίηση» του τρίτου …«Σύννεφο πήγαν» και οι οικονομολογικές αρλούμπες (από πού να αρχί­σεις και πού να τελειώσεις). Κανένα, όμως, από όλα αυτά τα «σύννεφα» δεν φαντάζει τόσο εξορ­γιστικό, τόσο πνιγηρό, όσο η «επιχειρηματολο­γία» του είδους «οι περικοπές των άλλων ήταν περισσότερες». Λες και το φορτίο δεν σωρεύε­ται. Λες και κάθε νέο μνημόνιο μηδένιζε ή μη­δενίζει το κοντέρ των κοινωνικών και οικονομι­κών συνεπειών των προηγούμενων.

Υπάρχει όμως «παρηγοριά» και έγκειται στο αξίωμα πως πως η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει κυβέρνηση, έχοντας αρχηγό τον Κούλη. Μόνο που η «παρηγοριά» τούτη έχει ημερομη­νία λήξης ― πιθανόν όχι μακρινή. Θα μπορού­σε να παρατηρήσει κανείς, με κάπως εύθυμη δι­άθεση, ότι στη χώρα στην οποία έγινε πρωθυ­πουργός ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε, υπό συγκεκριμένες συνθή­κες. Και η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι είναι δυνατόν, ώστε να καταστήσει τις συν­θήκες ευνοϊκές για τον σημερινό αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Οι επί μέρους λόγοι μπο­ρούν να συμπυκνωθούν σε έναν: Είτε το κατα­λαβαίνει είτε όχι, με όσα κάνει και με όσα λέει, η «Αριστερά του ρεαλισμού» ισχυροποιεί πλέ­ον τον πυρήνα των πιο επιθετικών νεοφιλελεύ­θερων αντιλήψεων.

Το «γιατί», είναι ευκόλως αντιληπτό… Στ’ αλήθεια, «δεν υπήρχε εναλλακτικός δρόμος»; Όντως, ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι αναγκασμένος να κά­νει πράγματα που δεν θα ήθελε» και ταυτοχρό­νως –ω του θαύματος– να διατείνεται πως αυ­τός ο …εξαναγκασμός θα γεννήσει «ανάπτυξη»; Δηλαδή θα «δούμε φως» με την επιβληθείσα από τους δανειστές γραμμή κι όχι –φυσικά– χάρη σε κανένα «παράλληλο πρόγραμμα», που πλέον ούτε καν ως ανέκδοτο μπορεί να στα­θεί; Είναι, τελικά, λόγος για πανηγυρισμούς τα «πρωτογενή πλεονάσματα» που «πετυχαίνει» όποιος τρώει τις σάρκες του; Είναι φετίχ το ευ­ρώ, «επένδυση» η Ελντοράντο Γκολντ και «ανα­πτυξιακός μοχλός» οι αλά Γέλτσιν εκχωρήσεις;

Αν «ισχύουν» όλα αυτά, με τη βούλα του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα αργήσει πολύ μια αποτελεσματική «φιλελέ» αντεπίθεση, με τον Κούλη «δικαιωμένο»;

Θα χρειαζόταν μάλλον να φθάσει η αβάσιμη αισιοδοξία στα όρια του «χαρντκορ» στρουθοκα­μηλισμού, για να το πιστέψει αυτό κανείς. Αλλά, πάλι, τέτοιες επιδόσεις στρουθοκαμηλισμού δεί­χνουν απολύτως εφικτές για όσους έλεγαν (προ διετίας) ότι το Βερολίνο θα διαπραγματευόταν σοβαρά μαζί τους διότι δεν τους έβλεπε «σε λί­στες Λαγκάρντ», κατόπιν διαλαλούσαν πως η Ευρωζώνη θα ευνοούσε έναν «δίκαιο συμβιβα­σμό» επειδή «κανέναν δεν συνέφερε η παραμο­νή της Ελλάδας σε κρίση» και τώρα, έπειτα από ένα ρεσιτάλ …πολιτικής-στρατηγικής «ευστοχί­ας», αντιμετωπίζουν την αξίωση για πλεονάσμα­τα του 3,5%, κάθε χρόνο, έως και το 2020…