του Αντώνη Δραγανίγου
O πολιτικός σεισμός του δημοψηφίσματος στη Βρετανία και τα πολιτικά ζητήματα που άνοιξε, έγινε αφορμή για να εκφραστούν οι θέσεις των κομμάτων της Αριστεράς με εμφατικό τρόπο. Στη ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τονίζει πως το «όχι του βρετανικού λαού στην ΕΕ είναι ιστορικής σημασίας ήττα του ευρωπαϊσμού και της στρατηγικής της λεηλασίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των ευρωπαϊκών λαών από κεφάλαιο και τράπεζες, με ή δίχως μνημόνια», δηλαδή από το ιστορικό γεγονός της κρίσης της κυρίαρχης αστικής στρατηγικής. Αναγνωρίζει ότι «στο ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού» που απλώνεται σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν και αντιδραστικές αστικές και εθνικιστικές δυνάμεις», όχι για να αποσυρθούμε από την παρούσα μάχη, αλλά για να δώσουμε την μάχη πιο αποφασιστικά καθώς το ζήτημα πλέον της ρήξης / εξόδου από την ΕΕ μπαίνει στην ημερήσια διάταξη. «Το οικοδόμημα της ΕΕ μπαίνει σε μια κρίση χωρίς επιστροφή. Ενισχύεται αντικειμενικά η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ σαν προϋπόθεση για την απελευθέρωση από το καθεστώς των μνημονίων, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου.» Η μάχη για την αποδέσμευση δεν είναι για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίς πολιτική κατεύθυνση. Δίνεται από την σκοπιά μιας «αποδέσμευσης από την ΕΕ εργατική, λαϊκή, διεθνιστική, αντικαπιταλιστική». Δίνεται από την σκοπιά των δυνατοτήτων που ανοίγει.
Άλλες δυνάμεις της Αριστεράς δεν φαίνεται να βγάζουν τα αναγκαία συμπεράσματα από την ιστορική αυτή εξέλιξη: Το ΚΚΕ με την ανακοίνωση του από την μια μιλάει υπέρ της αποδέσμευσης και από την άλλη χαρίζει το -φυσικά αντιφατικό- ρεύμα της κριτικής και της απόρριψης της ΕΕ στην ακροδεξιά. Στην ανακοίνωση του γραφείου τύπου αφού διαπιστώνει ότι «το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αναδεικνύει την αυξημένη δυσαρέσκεια εργατικών-λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της», εκτιμά ότι: «το γεγονός ότι τέθηκε τόσο έντονα το ζήτημα της αποχώρησης μιας χώρας από την ΕΕ -και μάλιστα του μεγέθους της Βρετανίας- οφείλεται αφ’ ενός στις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ και την ανισομετρία των οικονομιών της και αφ’ ετέρου στη διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης..». Έτσι στην ανάλυση του ΚΚΕ από τις αιτίες του «ευρωσκεπτικισμού» λείπει η επίδραση της ταξικής πάλης. Υπάρχει μόνο η δράση των πάνω, η «ανισομετρία» και οι «ανταγωνισμοί».
«Φορείς του αντιδραστικού «ευρωσκεπτικισμού», συνεχίζει το ΚΚΕ, είναι εθνικιστικά, ρατσιστικά ή και φασιστικών αντιλήψεων κόμματα…». Και συμπληρώνει «Η τάση του «ευρωσκεπτικισμού» εκφράζεται και από κόμματα, που χρησιμοποιούν αριστερή ταμπέλα, ασκούν κριτική ή απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ, υποστηρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών»!
Το τσουβάλιασμα κάθε είδους αντίθεσης στην ΕΕ με τον «αντιδραστικό ευρωσκεπτικισμό», αντικειμενικά ενισχύει τις κυρίαρχες δυνάμεις που συνειδητά χαρίζουν την αντίθεση στην ΕΕ στην ακροδεξιά, αφενός για να την ενισχύσουν και αφετέρου για να φτιάξουν ένα βολικό αντίπαλο δέος για την ανασύνταξη του «φιλελεύθερου δημοκρατικού, ευρωπαϊκού χώρου».
Έτσι η θέση που διατυπώνεται στο τέλος της ανακοίνωσης, ότι η «αναγκαία καταδίκη της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από αυτή, για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να συνδεθούν με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική – λαϊκή εξουσία», έχει ήδη υπονομευτεί όταν θεωρεί ότι η παρούσα μάχη δεν το αφορά, ότι δίνεται κάτω από «ξένη σημαία», λες και υπάρχει μάχη που δεν θα γίνεται διαρκώς διαπάλη ανάμεσα στην αστική και την εργατική πολιτική, θα είναι «καθαρή». Αλλά επειδή τέτοια μάχη δεν πρόκειται να υπάρξει, αναβάλουμε την συμμετοχή μας μέχρις νεωτέρας..
Πολύ πίσω από τις ανάγκες των εξελίξεων είναι η ανακοίνωση της ΛΑΕ. «H νίκη του Brexit, είναι το αποτέλεσμα της αποστροφής των λαϊκών στρωμάτων στην αντιλαϊκή, απολυταρχική, νεοφιλελεύθερη και ιμπεριαλιστική ΕΕ, το αποτέλεσμα της ισχυρής βούλησης των λαών για αποκατάσταση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας απέναντι σε μια γερμανική Ευρώπη». Το πιο σημαντικό δεν είναι η έμφαση στην «γερμανική Ευρώπη» και η υποβάθμιση του ρόλου της ΕΕ σαν υπερεθνικό επιτελείο της επίθεσης του κεφαλαίου, αλλά η δογματική, σχεδόν εμμονική άρνηση της υιοθέτησης της ανάγκης ρήξης/ εξόδου από την ΕΕ. «Αυτή την ώρα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική για την Ελλάδα η έξοδος από την Ευρωζώνη, σε σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη ΕΕ, στη βάση ενός ριζοσπαστικού, αντιμνημονιακού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού, με δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, δικαιοσύνη και σεβασμό στο περιβάλλον».
Οι θέσεις αυτές, σε συνθήκες που αρχίζει να σκίζεται το πέπλο της παντοδυναμίας της ΕΕ, δείχνουν τη σημασία και το στρατηγικό βάθος που έχει στην αντίληψη της ΛΑΕ η άρνηση της υιοθέτησης του στόχου για την αποδέσμευση από την ΕΕ, σαν κόμβο της ρήξης με τις δυνάμεις του συστήματος.
Το βρετανικό δημοψήφισμα μας βάζει αντικειμενικά σε μια νέα περίοδο. Ας αφουγκραστούμε τα σημάδια των σεισμών της.
