Δεν “κόβονται” τα χρέη προς τη Μιχαλού

του Διονύση Ελευθεράτου

Όπα …Σιγά-σιγά. Παρακαλούμε, ας επιβραδυνθούν κάπως οι ρυθμοί, με τους οποίους μας φωτίζουν όλα τούτα τα απαυ­γάσματα πολιτικής σοφίας της «Αριστεράς του ρεαλισμού». Να προλαβαί­νουμε να συνερχόμαστε και να τα αφομοιώ­νουμε, βρε αδελφέ…

Καλά-καλά δεν προλάβαμε να χωνέψουμε το «δόγμα» της κυρίας Βαγενά, η οποία μας υπενθύμισε πως τα 99 χρόνια του υπερ-ταμεί­ου εκποιήσεων συνιστούν ρύθμιση 4,04 φορές καλύτερη από τα 400 έτη τουρκοκρατίας (απλή διαίρεση, αδαείς…). Δεν βρήκαμε χρό­νο να «χωνέψουμε» ότι εφεξής τα κυ­βερνητικά έργα δεν θα κρίνονται καν με τον νεφελώδη προεκλογικό γνώμο­να του θεωρητικού «χωριού Ποτέμκιν» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του ανεκδότου «παράλληλο πρόγραμμα», αλλά με μέ­τρα και σταθμά ιστορικά, χωμένα βα­θιά στο χρόνο. Διότι η «Αριστερά» των μνημονίων δεν καταδέχεται να κοντρά­ρει του «κουαρτέτου» κάθε τυχάρπαστο τεχνοκρατικό καθίκι. Οφείλει να ανα­μετρηθεί με του Σουλτάνου το σαρίκι.

Μάχη δίναμε, λοιπόν, για να εμπε­δώσουμε όσα μας μάθαινε η κυρία Βαγενά -και οι ζέστες των ημερών μας δεν μας βοηθούσαν. Κι εκεί που πα­σχίζαμε να διαχωρίσουμε τον Κιουταχή από την «ανάπτυξη» που φθάνει με βήμα ταχύ, να’ σου και νέος Θούριος, διά στόματος Γιώργου Κατρούγκαλου: Καλύτερα να κόψεις καφέ μα και τσιγάρο, παρά από ρεύμα ή νερό να έρ­θω να στα πάρω. Ως πότε παλικάρια μπύρα και νικοτίνη; Να αφήσουμε το ρεύμα, άσπλα­χνα ν’ ακριβύνει;

Όχι, δεν πρόκειται μόνο για προσποιητά αφελή κυνισμό που προκαλεί θυμηδία ή θυ­μό. Δεν πρόκειται μόνο για κήρυγμα υπέρ της εξοικείωσης με τη μιζέρια. Σε δεύτερο πλάνο, το «δίλημμα» που προβάλλει ο Κατρούγκαλος συμβολίζει, υπενθυμίζει και αντιπροσωπεύει το αδιέξοδο της «δημοσιονομικής προσαρμο­γής». Την κινούμενη άμμο που τάζει διαζευ­κτικά «ή» και κατόπιν ρουφά τα πάντα, των αυ­ταπατών συμπεριλαμβανομένων.

Άντε, ας υποθέσουμε ότι οι εκατομμύρια Έλληνες αποφασίζουν να κόψουν το καφεδά­κι, την μπιρίτσα και το ούτως ή άλλως βλαβε­ρό για την υγεία τσιγάρο, «για λίγο» όπως λέ­ει και ο υπουργός Εργασίας (υποθέτουμε λι­γότερο από τα 99 χρόνια του υπερ- ταμείου). Τι θα διαπιστώσει, επίσης σε λίγο, ο Τρύφων Αλεξιάδης; Ότι το κράτος αποτυγχάνει οικτρά να εισπράξει όσα υπολόγιζε, όταν θέσπιζε αυ­ξημένους φόρους σε τέτοια είδη ευρείας, λαϊ­κής κατανάλωσης. Άρα; Τι έπεται; Ε;

Ίσως δε ο Κατρούγκαλος διατρέξει κίνδυ­νο να θεωρηθεί υπονομευτής (έστω και λόγω απλής επιπολαιότητας) της ιερής επιχείρησης «μαζέψτε χρήμα». Και καλά, ο ίδιος μπορεί να νιώσει ότι σώζει κάπως την καταπιεσμένη και γι’ αυτό ανταριασμένη κομμουνιστική ψυχή του, εάν κατηγορηθεί πως διαδραμάτισε ρό­λο αυτόκλητου συμβούλου των «αδύναμων στρωμάτων», σε θέματα οικογενειακού προϋ­πολογισμού, αντί να σκεφθεί τις εισπρακτικές προτεραιότητες. Ο κόσμος όμως τι θα κερδί­σει, αφού τα λεφτά που δεν θα τα δώσει «έτσι», θα τα δώσει «αλλιώς» και δη με τρόπους -σύμ­φωνα και με τον Κατρούγκαλο- σκληρότερους και βιαιότερους;

Εκτός αν ο Αλεξιάδης πείσει όσους δεν μετρούν (ακόμα, τουλάχιστον) μέχρι και το τε­λευταίο ευρώ των καθημερινών τους εξόδων να καπνίσουν κάμποσα πακέτα παραπάνω ή να ταράξουν τα στομάχια τους στους καφέδες, για να υπερκεραστεί η «χασούρα» που απορ­ρέει από τις αιματηρές οικονομίες των άλλων. Αλήθεια, λέτε να γίνει αυτή κυρίαρχη μορφή επίδειξης, στην Ελλάδα των «αριστερών» μνη­μονίων; Να συστήνεται δηλαδή ο γόης στην καφετέρια κάπως έτσι: «Κούκλα, είμαι χάι, διά­βαζα και Nitro, και τώρα μεσ’ την κρίση, πί­νω καφέ ένα λίτρο»… Μπα, δεν το βλέπουμε να επεκτείνεται τόσο, ώστε να αποσοβηθούν τα μέτρα που απεύχεται η κομμουνιστική συ­νείδηση του υπουργού Εργασίας.

Για αυτό σας λέμε: Η ρήση Κατρούγκαλου δεν ήταν απλώς μια προσαρμογή των αντιλή­ψεων της Μαρίας Αντουανέτας στα ήθη των διαχειριστών της «αριστερής λιτότητας». Είναι και συμβολισμός. Παραπέμπει στα «κατορθώ­ματα» μιας κυβέρνησης που παρουσιάζει συ­χνότατα τη Σκύλα ως επιλογή ανάγκης για να αναχαιτιστεί κάποια Χάρυβδη, αλλά τελικά πα­ραδίδει την κοινωνία σε αμφότερες.

Άφθονες παλιές «κόκκινες γραμμές» σβή­στηκαν για να διασωθούν «άλλα» -τώρα ψά­χνουμε και τα «άλλα». Στοιχειώδης επαφή με την πραγματικότητα πιστοποιεί ότι τίποτε δι­αφορετικό δεν πρόκειται να συμβεί, στο δρό­μο της μνημονιακής παράνοιας.

Κατά τα άλλα, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ δεί­χνουν ικανοί να δικαιολογήσουν οτιδήποτε πράξουν, ή τουλάχιστον να βρουν μια ισχυρή θετική διάσταση σε αυτό. Επειδή δε ο Αλ. Τσί­πρας λάνσαρε τον όρο «κόφτης χρέους» στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Πέ­μπτης, φανταζόμαστε κάθε «εξήγηση» να συ­ναρτάται με κάποιον «κόφτη».

Αρχίζουν πλειστηριασμοί; Ψυχραιμία, δεν είναι παρά ένας «κόφτης ΕΝΦΙΑ». Σκεφθείτε πως όσοι χάσουν σπίτια θα απαλλαγούν από την υποχρέωση της καταβολής του, αλλά και από τα τόσα άγχη της ιδιοκτησίας. Κάποτε το σλόγκαν ήταν «αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις». Οσονούπω θα ισχύει το «κάλλιο να το χάσεις, μήπως ξαναγελάσεις». Λίγο το ’χετε;

Ιδιωτικοποιείται το νερό; Η κυρία Βαγε­νά θα ενεργοποιήσει έναν «κόφτη» χρόνου, αλλά και έναν «κόφτη» της κακής μικροαστι­κής συνήθειας που μας χαρακτηρίζει: Να θε­ωρούμε πως θα πρέπει οπωσδήποτε να απο­λαμβάνουμε αγαθά που δεν διέθεταν παλιό­τερες γενιές. Δεν άντεξαν οι παππούδες μας την εποχή της «Ούλεν»; Δεν επιβίω­ναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι προτού φτιαχτεί το Αδριάνειο υδραγωγείο, το 140 μ.Χ.; Άντε μπράβο, γιατί πολύ κα­λομαθημένοι γίναμε.

Νέοι ή υψηλότεροι έμμεσοι φόροι; Θα είναι ένας «κόφτης» του κινδύνου να γίνουν περικοπές κοινωνικών δα­πανών. Περικοπές δαπανών; «Κόφτης» του κινδύνου να επιβληθούν νέοι φό­ροι (Είπαμε, η Σκύλα και η Χάρυβδη παίζουν διαρκώς το «ένα- δυο» και τε­λικά σκοράρουν και οι δύο).

Ακριβαίνει το ηλεκτρικό ρεύμα; «Κόφτης» στην αλόγιστη χρήση ενέρ­γειας που επιδεινώνει και την κλιματι­κή αλλαγή. Φόρος στη χρήση Ιντερ­νέτ; «Κόφτης» στην εξάρτηση από αυτό. Ειδι­κό τέλος στη διανυκτέρευση στα ξενοδοχεία; «Κόφτης» στα ξενοπηδήματα και τις συζυγι­κές απιστίες. Να ενισχυθεί και ο θεσμός της οικογένειας, όπως θα ζητούσε και ο σύμμαχος Πάνος Καμμένος.

«Απελευθερώνονται» οι ομαδικές απολύ­σεις; Α, εδώ θα έχουμε δυο «κόφτες». Πρώτον, έναν «κόφτη» άγχους, ανάλογο εκείνου των πλειστηριασμών, διότι ποιος αντέχει το ψυχο­φθόρο «μήπως είναι η σειρά μου, τώρα;». Μια και καλή, να κάνει καθένας τον προγραμματι­σμό του. Δεύτερος, κυριότερος και απείρως… αριστερότερος: «Κόφτης» στον κατακερματι­σμό που εμποδίζει τη συλλογική δράση. Διό­τι οι ομαδικές απολύσεις, θα φέρουν και την ομαδική αντίδραση και διεκδίκηση… Νομο­θετώντας τες, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκάψει το λάκκο του καπιταλισμού, αλλά-ευτυχώς- δεν το κατα­λαβαίνουν αυτό τα «αμερικανάκια» του ΔΝΤ.

Δεν προβλέπεται πάντως «κόφτης χρέους» για οφειλές προς τη Μιχαλού κι αυτό ενδιαφέ­ρει άμεσα όσους τυχόν πιστεύουν τις ασυναρ­τησίες, στις οποίες στηρίζονται οι (αλά Σαμα­ρά) προβλέψεις και των σημερινών κυβερνώ­ντων για «success story». Στην κυβέρνηση πε­ριμένουν, λένε, την έλευση επενδύσεων «με­γάλης προστιθέμενης αξίας». Παραδόξως, οι επενδύσεις αυτές δεν μας τίμησαν από τον πε­ρασμένο Ιούλιο, όταν η εξευτελιστική συμφω­νία «ήρε την αβεβαιότητα», τη μεγάλη, τη θε­μελιώδη, αλλά θα το πράξουν, λέει, έπειτα από την επικείμενη αξιολόγηση, που θα «άρει την αβεβαιότητα νούμερο 2». Μη ρωτάτε «πώς» και «γιατί». «Αριστερός» νεοφιλελευθερισμός χωρίς μυστήριο, δεν έχει νοστιμάδα…