του Διονύση Ελευθεράτου
Όπα …Σιγά-σιγά. Παρακαλούμε, ας επιβραδυνθούν κάπως οι ρυθμοί, με τους οποίους μας φωτίζουν όλα τούτα τα απαυγάσματα πολιτικής σοφίας της «Αριστεράς του ρεαλισμού». Να προλαβαίνουμε να συνερχόμαστε και να τα αφομοιώνουμε, βρε αδελφέ…
Καλά-καλά δεν προλάβαμε να χωνέψουμε το «δόγμα» της κυρίας Βαγενά, η οποία μας υπενθύμισε πως τα 99 χρόνια του υπερ-ταμείου εκποιήσεων συνιστούν ρύθμιση 4,04 φορές καλύτερη από τα 400 έτη τουρκοκρατίας (απλή διαίρεση, αδαείς…). Δεν βρήκαμε χρόνο να «χωνέψουμε» ότι εφεξής τα κυβερνητικά έργα δεν θα κρίνονται καν με τον νεφελώδη προεκλογικό γνώμονα του θεωρητικού «χωριού Ποτέμκιν» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του ανεκδότου «παράλληλο πρόγραμμα», αλλά με μέτρα και σταθμά ιστορικά, χωμένα βαθιά στο χρόνο. Διότι η «Αριστερά» των μνημονίων δεν καταδέχεται να κοντράρει του «κουαρτέτου» κάθε τυχάρπαστο τεχνοκρατικό καθίκι. Οφείλει να αναμετρηθεί με του Σουλτάνου το σαρίκι.
Μάχη δίναμε, λοιπόν, για να εμπεδώσουμε όσα μας μάθαινε η κυρία Βαγενά -και οι ζέστες των ημερών μας δεν μας βοηθούσαν. Κι εκεί που πασχίζαμε να διαχωρίσουμε τον Κιουταχή από την «ανάπτυξη» που φθάνει με βήμα ταχύ, να’ σου και νέος Θούριος, διά στόματος Γιώργου Κατρούγκαλου: Καλύτερα να κόψεις καφέ μα και τσιγάρο, παρά από ρεύμα ή νερό να έρθω να στα πάρω. Ως πότε παλικάρια μπύρα και νικοτίνη; Να αφήσουμε το ρεύμα, άσπλαχνα ν’ ακριβύνει;
Όχι, δεν πρόκειται μόνο για προσποιητά αφελή κυνισμό που προκαλεί θυμηδία ή θυμό. Δεν πρόκειται μόνο για κήρυγμα υπέρ της εξοικείωσης με τη μιζέρια. Σε δεύτερο πλάνο, το «δίλημμα» που προβάλλει ο Κατρούγκαλος συμβολίζει, υπενθυμίζει και αντιπροσωπεύει το αδιέξοδο της «δημοσιονομικής προσαρμογής». Την κινούμενη άμμο που τάζει διαζευκτικά «ή» και κατόπιν ρουφά τα πάντα, των αυταπατών συμπεριλαμβανομένων.
Άντε, ας υποθέσουμε ότι οι εκατομμύρια Έλληνες αποφασίζουν να κόψουν το καφεδάκι, την μπιρίτσα και το ούτως ή άλλως βλαβερό για την υγεία τσιγάρο, «για λίγο» όπως λέει και ο υπουργός Εργασίας (υποθέτουμε λιγότερο από τα 99 χρόνια του υπερ- ταμείου). Τι θα διαπιστώσει, επίσης σε λίγο, ο Τρύφων Αλεξιάδης; Ότι το κράτος αποτυγχάνει οικτρά να εισπράξει όσα υπολόγιζε, όταν θέσπιζε αυξημένους φόρους σε τέτοια είδη ευρείας, λαϊκής κατανάλωσης. Άρα; Τι έπεται; Ε;
Ίσως δε ο Κατρούγκαλος διατρέξει κίνδυνο να θεωρηθεί υπονομευτής (έστω και λόγω απλής επιπολαιότητας) της ιερής επιχείρησης «μαζέψτε χρήμα». Και καλά, ο ίδιος μπορεί να νιώσει ότι σώζει κάπως την καταπιεσμένη και γι’ αυτό ανταριασμένη κομμουνιστική ψυχή του, εάν κατηγορηθεί πως διαδραμάτισε ρόλο αυτόκλητου συμβούλου των «αδύναμων στρωμάτων», σε θέματα οικογενειακού προϋπολογισμού, αντί να σκεφθεί τις εισπρακτικές προτεραιότητες. Ο κόσμος όμως τι θα κερδίσει, αφού τα λεφτά που δεν θα τα δώσει «έτσι», θα τα δώσει «αλλιώς» και δη με τρόπους -σύμφωνα και με τον Κατρούγκαλο- σκληρότερους και βιαιότερους;
Εκτός αν ο Αλεξιάδης πείσει όσους δεν μετρούν (ακόμα, τουλάχιστον) μέχρι και το τελευταίο ευρώ των καθημερινών τους εξόδων να καπνίσουν κάμποσα πακέτα παραπάνω ή να ταράξουν τα στομάχια τους στους καφέδες, για να υπερκεραστεί η «χασούρα» που απορρέει από τις αιματηρές οικονομίες των άλλων. Αλήθεια, λέτε να γίνει αυτή κυρίαρχη μορφή επίδειξης, στην Ελλάδα των «αριστερών» μνημονίων; Να συστήνεται δηλαδή ο γόης στην καφετέρια κάπως έτσι: «Κούκλα, είμαι χάι, διάβαζα και Nitro, και τώρα μεσ’ την κρίση, πίνω καφέ ένα λίτρο»… Μπα, δεν το βλέπουμε να επεκτείνεται τόσο, ώστε να αποσοβηθούν τα μέτρα που απεύχεται η κομμουνιστική συνείδηση του υπουργού Εργασίας.
Για αυτό σας λέμε: Η ρήση Κατρούγκαλου δεν ήταν απλώς μια προσαρμογή των αντιλήψεων της Μαρίας Αντουανέτας στα ήθη των διαχειριστών της «αριστερής λιτότητας». Είναι και συμβολισμός. Παραπέμπει στα «κατορθώματα» μιας κυβέρνησης που παρουσιάζει συχνότατα τη Σκύλα ως επιλογή ανάγκης για να αναχαιτιστεί κάποια Χάρυβδη, αλλά τελικά παραδίδει την κοινωνία σε αμφότερες.
Άφθονες παλιές «κόκκινες γραμμές» σβήστηκαν για να διασωθούν «άλλα» -τώρα ψάχνουμε και τα «άλλα». Στοιχειώδης επαφή με την πραγματικότητα πιστοποιεί ότι τίποτε διαφορετικό δεν πρόκειται να συμβεί, στο δρόμο της μνημονιακής παράνοιας.
Κατά τα άλλα, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ικανοί να δικαιολογήσουν οτιδήποτε πράξουν, ή τουλάχιστον να βρουν μια ισχυρή θετική διάσταση σε αυτό. Επειδή δε ο Αλ. Τσίπρας λάνσαρε τον όρο «κόφτης χρέους» στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Πέμπτης, φανταζόμαστε κάθε «εξήγηση» να συναρτάται με κάποιον «κόφτη».
Αρχίζουν πλειστηριασμοί; Ψυχραιμία, δεν είναι παρά ένας «κόφτης ΕΝΦΙΑ». Σκεφθείτε πως όσοι χάσουν σπίτια θα απαλλαγούν από την υποχρέωση της καταβολής του, αλλά και από τα τόσα άγχη της ιδιοκτησίας. Κάποτε το σλόγκαν ήταν «αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις». Οσονούπω θα ισχύει το «κάλλιο να το χάσεις, μήπως ξαναγελάσεις». Λίγο το ’χετε;
Ιδιωτικοποιείται το νερό; Η κυρία Βαγενά θα ενεργοποιήσει έναν «κόφτη» χρόνου, αλλά και έναν «κόφτη» της κακής μικροαστικής συνήθειας που μας χαρακτηρίζει: Να θεωρούμε πως θα πρέπει οπωσδήποτε να απολαμβάνουμε αγαθά που δεν διέθεταν παλιότερες γενιές. Δεν άντεξαν οι παππούδες μας την εποχή της «Ούλεν»; Δεν επιβίωναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι προτού φτιαχτεί το Αδριάνειο υδραγωγείο, το 140 μ.Χ.; Άντε μπράβο, γιατί πολύ καλομαθημένοι γίναμε.
Νέοι ή υψηλότεροι έμμεσοι φόροι; Θα είναι ένας «κόφτης» του κινδύνου να γίνουν περικοπές κοινωνικών δαπανών. Περικοπές δαπανών; «Κόφτης» του κινδύνου να επιβληθούν νέοι φόροι (Είπαμε, η Σκύλα και η Χάρυβδη παίζουν διαρκώς το «ένα- δυο» και τελικά σκοράρουν και οι δύο).
Ακριβαίνει το ηλεκτρικό ρεύμα; «Κόφτης» στην αλόγιστη χρήση ενέργειας που επιδεινώνει και την κλιματική αλλαγή. Φόρος στη χρήση Ιντερνέτ; «Κόφτης» στην εξάρτηση από αυτό. Ειδικό τέλος στη διανυκτέρευση στα ξενοδοχεία; «Κόφτης» στα ξενοπηδήματα και τις συζυγικές απιστίες. Να ενισχυθεί και ο θεσμός της οικογένειας, όπως θα ζητούσε και ο σύμμαχος Πάνος Καμμένος.
«Απελευθερώνονται» οι ομαδικές απολύσεις; Α, εδώ θα έχουμε δυο «κόφτες». Πρώτον, έναν «κόφτη» άγχους, ανάλογο εκείνου των πλειστηριασμών, διότι ποιος αντέχει το ψυχοφθόρο «μήπως είναι η σειρά μου, τώρα;». Μια και καλή, να κάνει καθένας τον προγραμματισμό του. Δεύτερος, κυριότερος και απείρως… αριστερότερος: «Κόφτης» στον κατακερματισμό που εμποδίζει τη συλλογική δράση. Διότι οι ομαδικές απολύσεις, θα φέρουν και την ομαδική αντίδραση και διεκδίκηση… Νομοθετώντας τες, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκάψει το λάκκο του καπιταλισμού, αλλά-ευτυχώς- δεν το καταλαβαίνουν αυτό τα «αμερικανάκια» του ΔΝΤ.
Δεν προβλέπεται πάντως «κόφτης χρέους» για οφειλές προς τη Μιχαλού κι αυτό ενδιαφέρει άμεσα όσους τυχόν πιστεύουν τις ασυναρτησίες, στις οποίες στηρίζονται οι (αλά Σαμαρά) προβλέψεις και των σημερινών κυβερνώντων για «success story». Στην κυβέρνηση περιμένουν, λένε, την έλευση επενδύσεων «μεγάλης προστιθέμενης αξίας». Παραδόξως, οι επενδύσεις αυτές δεν μας τίμησαν από τον περασμένο Ιούλιο, όταν η εξευτελιστική συμφωνία «ήρε την αβεβαιότητα», τη μεγάλη, τη θεμελιώδη, αλλά θα το πράξουν, λέει, έπειτα από την επικείμενη αξιολόγηση, που θα «άρει την αβεβαιότητα νούμερο 2». Μη ρωτάτε «πώς» και «γιατί». «Αριστερός» νεοφιλελευθερισμός χωρίς μυστήριο, δεν έχει νοστιμάδα…
