Θανάσης Σκαμνάκης
Ο τόπος και οι άνθρωποι διχάζονται αδιάκοπα, ανάμεσα σε μια αιθρία και μια υποτροπή. Μια απογοήτευση και μια ελπίδα. Περιμένεις να ’ρθει καλοκαίρι, ανεβάζεις παλτά, πουλόβερ, εν γένει μάλλινα, στην πάνω ντουλάπα, φοράς κοντομάνικο και ανοιχτά παπούτσια και βγαίνεις για να επισπεύσεις τις εξελίξεις. Και πέφτεις σε σύννεφα, ψιλόβροχο και αναβολή προσδοκιών. Να κάνεις πίσω δεν μπορείς. Τα χειμωνιάτικα είναι ήδη στη λεβάντα. Επιμένεις. Στο κάτω κάτω ο καιρός φταίει που δεν ανταποκρίνεται. Και συνεχίζεις. Κόντρα στην κόντρα. Κάθεσαι έξω στην πλατεία να πιεις καφέ, απλώνεις στο μπαλκόνι τις πολυθρόνες για να δεις τον αγώνα και παραγγέλνεις κρύα μπίρα, όσο πιο κρύα γίνεται, πιο κρύα απ’ τον καιρό, για να του τη σπάσεις.
Δεν είναι εκείνο που λέμε κόντρα στον καιρό (ούτε μπορείς να πεις, εποχή να τραγουδήσεις «καβάλα πάμε στον καιρό»), είναι όμως μια αναμέτρηση μαζί του, και κυρίως η επιμονή στη διαδοχή των εποχών.
Ακόμα και που άρπαξες ένα γερό κρύωμα δεν σε πτοεί. Δεν είναι λόγος επαρκής για επιστροφή στα χειμωνιάτικα.
Φυσικά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να διώξεις τα σύννεφα. Τα μαγικά δεν φτουράνε και οι ευχές δεν πιάνουν. Όμως και πάλι δεν βρίσκεις το λόγο για να υποχωρήσεις. Αν υποχωρήσεις, κινδυνεύεις να θρονιαστεί ο χειμώνας μέσα σου, κι όταν θα έρθουν οι ζέστες εσύ να παγώνεις ακόμα. Είναι ύπουλο πράγμα το κρύο. Μένει πολύ, ακόμα κι όταν έχει αλλάξει ο καιρός. Συνεχίζεις λοιπόν, με μια απογοήτευση και μια πεποίθηση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Προσοχή, όχι περιμένοντας παθητικά πότε θα φύγουν τα σύννεφα, αλλά προχωρώντας κατευθείαν και ενάντια, με τη βεβαιότητα πως μόνον έτσι θα επισπευσθούν, ενίοτε δε και θα υπάρξουν, οι εξελίξεις. Σε πτοεί, βέβαια, πως έρχονται έτσι ανάποδα τα πράγματα. Πως τόσες προσδοκίες σε αιθρία διαψεύδονται ή παραμένουν αζήτητες, ίσως και να χλευάζονται∙ πως έχουν αραιώσει επικίνδυνα οι συμμέτοχοι στις εξόδους της πλατείας, πως λιγότερες επενδύσεις γίνονται σε πεποιθήσεις και περισσότερες σε αναγκαίους συμβιβασμούς με το τι μπορούμε να κάνουμε∙ δεν μπορείς να τα βάλεις με τον καιρό.
Αλλά, επειδή έχεις συμμαχήσει με το καλοκαίρι, πάντα σε αυτό τον τόπο οι ονειροβάτες έχουν ισχυρές συμμαχίες με το καλοκαίρι, παραμένεις σταθερός, όχι στη βεβαιότητα της νομοτέλειας, αλλά της ανάγκης. Και θα βγεις ξανά στην πλατεία, επιμένοντας στα καλοκαίρια.
