του Διονύση Ελευθεράτου
Πώς γίναμε (;) σοφότεροι στον απόηχο της επετείου της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ
Υπό μία έννοια, η παρέλευση κάμποσων ημερών από την πρώτη επέτειο της (πρώτης) εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αρκούντως ενδιαφέρουσα: Μπορείς να κωδικοποιήσεις ισχυρισμούς στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, απόψεις, μεταστροφές-όλα αυτά αφθονούσαν στον απόηχο της επετείου…
Είχαμε μπόλικα ενδιαφέροντα, άξια επισήμανσης: Ακούσαμε «αριστερές» εκδοχές «κοινωνικού αυτοματισμού», ο οποίος τώρα αναζητά στην υφή κάθε δικηγορικής γραβάτας τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον «ταξικό σύμμαχο» (όστις θα την πάθει ως τιμώμενη «παράπλευρη απώλεια») και τον «ταξικό εχθρό» των 25.000 ευρώ ετησίως, που θα είναι το ενδεικνυόμενο θύμα της ανένδοτης προλεταριακής επανάστασης του άξονα «κουαρτέτο»- Μέγαρο Μαξίμου- Γ. Στουρνάρας.
Ακούσαμε μερικές ακόμη δηλώσεις μεταμέλειας και εκκλήσεις προς όλους μας, να αναγνωρίσουμε την «οξυδέρκεια» την οποία επέδειξε ως προς το ασφαλιστικό το αχτύπητο δίδυμο Σημίτη-Γιαννίτση. Σωστά. «Μόνο» σε 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ ανήλθαν οι εξακριβωμένες απώλειες των ταμείων στην περίοδο 1999-2002 εξ αιτίας της επέκτασης του «τζόγου» με τα αποθεματικά τους. Να κάτσουμε να «σκαλίσουμε» κάτι τέτοια; Άντε μωρέ…
Να κάνουμε θέμα, τώρα, την άτυπη αναγόρευση της «μαύρης εργασίας» σε… αναπτυξιακό μοχλό, στην εποχή του «σημιτικού εκσυγχρονισμού»; Να θυμηθούμε μήπως, με «κακεντρέχεια», ότι τότε ξεπέρασε το 11% η επισήμως καταγεγραμμένη ανεργία (ποσοστό-ρεκόρ για τα έως τότε δεδομένα) και αυτό όταν η «ισχυρή Ελλάδα» καμάρωνε για τους αναπτυξιακούς δείκτες της;
Όχι δα.. Θα πρέπει να είναι κάποιος αφάνταστα «μικρόψυχος» για να αρνηθεί την – όψιμη, έστω- «αναγνώριση» και… υπόκλιση στους Σημίτη και Γιαννίτση… Αλλά και ανεπίτρεπτα αφελής (χωρίς εισαγωγικά), για να μην αντιλαμβάνεται πως εδώ ισχύει το «πες μου τι αναπολείς για να σού πω τι ετοιμάζεις». Είτε «αυτοβούλως» είτε με καρδιά βαρύτερη και από φεστιβάλ «χέβι μέταλ». Καρδιά ματωμένη, από τους πιστωτές καταπιεσμένη, αλλά και επιπροσθέτως κοκκινισμένη. Διότι όταν οι «κόκκινες γραμμές» διαλύονται τινάζεται μπόλικη μπογιά στα πέριξ. Και οι «αριστερές» καρδιές, έτσι μεγάλες και ανοιχτές που είναι, γεμίζουν πιτσιλιές.
Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι ακούσαμε και κάποιες εκφράσεις δυσφορίας για ορισμένα από τα παραπάνω, καθώς και για τη συλλήβδην «ενοχοποίηση» των αγροτών ως «φοροφυγάδων». Λογικό. Διότι ποιος είπε πως στις δεξιόστροφες πορείες δεν αφήνονται «αποτυπώματα», ίχνη και των αριστερών παπουτσιών; Της κοινωνίας μπήκαν «τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι», όχι της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί βαδίζουν «κανονικά» και γρήγορα στην προδιαγεγραμμένη (λέγε με «τρίτο μνημόνιο») ατραπό…
Τι άλλο ακούσαμε; Πως αν η κυβέρνηση αποσύρει το ασφαλιστικό «υπάρχει ένα θέμα παραμονής της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση»… Δεν είναι βρε η Βούλτεψη, ούτε ο Σαμαράς, είναι ο Αποστόλου της Αριστεράς…
Καλά, επί εφαρμογής των δυο πρώτων μνημονίων, η «απειλή» ήταν πως αν δεν τηρούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια τα συμφωνηθέντα τότε θα μας έδιωχναν από την Ευρωζώνη. Τώρα, του Βαγγέλη η σοφία προειδοποιεί ότι θα μας διώξει όλη η … Ευρω- Μαφία. Η ΕΕ δηλαδή. Εικάζουμε ότι το τέταρτο μνημόνιο θα εφαρμοστεί επ’ απειλή διαγραφής της χώρας από τον κατάλογο των ευρωπαϊκών χωρών (άλλωστε το βιοτικό μας επίπεδο περισσότερο προς Αφρική «θα φέρνει»- Βόρειο Αφρική, αν είμαστε τυχεροί). Στο πέμπτο δεν θα μας χωρά ο γαλαξίας…
Ακούσαμε, επίσης, διάφορα αξιοπρόσεκτα για το τι σημαίνει «τερματισμός του κατήφορου»…
Παράδειγμα: Δεν χρειάζεται να χάνεις το κέφι σου, εάν φέτος έχασες το επίδομα θέρμανσης, εξ αιτίας των νέων κριτηρίων, ή εάν κινδυνεύεις να εκτροχιαστείς από τη ρύθμιση για τις 100 δόσεις που τροποποιήθηκε επί τα χείρω: Εάν δεν υπέστης ονομαστική μείωση του όποιου μισθού σού απέμεινε, ουδέν υπέστης. Απλό…
Τόσο απλό, όσο και το απόφθεγμα πως τίποτα δεν χάνεις, εάν αύριο περικοπεί η σύνταξή σου – ίσως και δραματικά, σε σύγκριση με εκείνη που υπολόγιζες να πάρεις, βάσει των εισφορών σου. Διότι αυτό που ανέμενες δεν μπορεί να αποτελεί γνώμονα αποτίμησης εκείνου που θα λάβεις. Για αυτό είναι άλλωστε διαφορετικά τα ρήματα, για να υπογραμμίζεται το άτοπο του παραλληλισμού…
Το τραγουδούσαν και οι… εσταυρωμένοι, στην τελευταία σκηνή της ανεπανάληπτης ταινίας Η Ζωή του Μπράιαν των Μόντι Πάιθον: «Από πού έρχεσαι; Από το τίποτα. Πού πας; Στο τίποτα. Τι χάνεις; Τίποτα». Τι χάνεις αυριανέ συνταξιούχε, από μια σύνταξη που δεν έχεις λάβει ακόμη; Τίποτα. Κι αν έως σήμερα έκανες ασκήσεις επί χάρτου, για να υπολογίσεις την επάρκεια του αυριανού σου άρτου, μάθε πως δεν προσθαφαιρείς «μήλα και πορτοκάλια». Ειδικά όταν η πατρίς έχει μαύρα χάλια…
«Καλά, αυτό ισχύει για τον αυριανό συνταξιούχο», θα παρατηρήσει κάποιος. «Για τον σημερινό που θα υποστεί μείωση αποδοχών;», θα ρωτήσει. Ε, καλά, δεν είναι προφανές; Για αυτόν ισχύει το «να’ σαι και ευχαριστημένος που παίρνεις ακόμη σύνταξη, σε μια χώρα στην οποία τόσοι τριαντάρηδες δεν έχουν κολλήσει ένα ένσημο…».
Διότι η ούτως προσδιοριζόμενη έννοια της «κοινωνικής αλληλεγγύης» δεν είναι τα χέρια που «νίβουν το ένα το άλλο και τα δυο το πρόσωπο», ούτε το «κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε το βουνό». Είναι «κράτα με να σε κρατώ για να πέσουμε κι οι δυο». Είναι τα δυο χέρια που καλούνται σε «μπρα ντε φερ», για να νίψει τα δικά της η τρέχουσα μνημονιακή διακυβέρνηση…
Τι άλλο ακούσαμε; Να, πως ο κατήφορος τερματίστηκε χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι από τις 25 Ιανουαρίου έως σήμερα «δεν έκλεισε κανένα νοσοκομείο»…
Καλά, ας υποθέσουμε ότι δεν θα κλείσει στο ορατό μέλλον άλλο δημόσιο νοσοκομείο κι ας δεχθούμε- για λόγους μεθοδολογικούς- πως οι συνθήκες λειτουργίας όλων τους είναι «άλλο θέμα». Ας εικάσουμε ότι οι μελλοντικές αξιώσεις των δανειστών δεν θα φέρουν νέα λουκέτα σε νοσοκομεία ή σε σχολεία. Τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε, τώρα; Να προσποιηθούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε πως η συνολική εσωτερική υποτίμηση (μισθών, αξιών, ζωών) συντελείται με προγραμματισμό, κατά ενότητες, κατά «κεφάλαια»;
Σκεφθείτε πχ ότι στο μέλλον κυβερνά η νεοφιλελεύθερη Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν ο ίδιος, κάποια στιγμή «απαντήσει» στους επικριτές του, λέγοντας πως δεν ιδιωτικοποίησε άλλο αεροδρόμιο, καθώς και ότι μόνο ένα- δυο λιμανάκια ακόμη ξεπούλησε, δεν θα είναι σαφές το σόφισμα και η «κουτοπονηριά» του ισχυρισμού του; Αφού το εν λόγω «πακέτο», όπως και το «κυρίως» ασφαλιστικό, θα έχουν προηγηθεί.
Αυτό που συντελείται (και) τούτη την περίοδο θα ήταν αδιανόητο, εάν δεν… γινόταν στα αλήθεια: Μια κοινωνία παλουκωμένη ακούει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη «μνημονιακή αντιπολίτευση» να ερίζουν, για το ποιο τμήμα του παλουκιού αντιστοιχεί στα έργα των διαχειριστών των δυο πρώτων μνημονίων και ποιο στους νέο- μνημονιακούς. Φρίκη…
ΥΓ (1): Το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ πως «πάει καλά» διότι «τον πολεμά λυσσωδώς η διαπλοκή» χρήζει ειδικού σημειώματος.
ΥΓ (2): Με τόση και τέτοια «σύσφιξη σχέσεων» Αθήνας-Τελ Αβίβ, το (σχεδόν) απόλυτο κενό των «προσδοκώμενων οφελών» ας το καλύψει μια ακαδημαϊκή ερώτηση: Στην όποια μελλοντική «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» να αναμείνουμε και κάποια «καινοτομία» του τύπου «στη Σάμπρα και τη Σατίλα το 1982 έπεσε κάμποσος συνωστισμός», ή όχι ακόμη;
