του Διονύση Ελευθεράτου
«Ανατομία» μιας δήλωσης του πρωθυπουργού της Γαλλίας, για τους πρόσφυγες
Πολλούς μετανάστες και πρόσφυγες μαζέψαμε στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είπε – δεκτό και το «απείλησε»- προ ολίγων ημερών ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς. Προς επίρρωση της διαπίστωσης, φυσικά, ότι η εχθρότητα για τους πρόσφυγες εκλαμβάνεται πλέον ως «νόμιμη άμυνα» (και εξόχως προσοδοφόρα, για εμπόρους «ασφάλειας» …) απέναντι στον ISIS, σε μεγάλη κλίμακα, στις τάξεις των ευρωπαϊκών ελίτ. Έστω κι αν κανένας λογικός συνειρμός δεν θα συνηγορούσε εύκολα σε τέτοιες αφοριστικές, απάνθρωπες εξομοιώσεις.
Η ατάκα του «σοσιαλιστή» Βαλς δεν αποτελεί ασφαλώς κεραυνό εν αιθρία κι αυτό ακριβώς είναι που την καθιστά ενδιαφέρουσα: Μια απλή «ανατομία» της, φωτίζει καθαρότατα τους ευρωπαϊκούς και εν γένει δυτικούς ηθικούς-πολιτικούς κώδικες, κι όχι κατ’ ανάγκη μόνον όσους ισχύουν αυτήν την πυρακτωμένη περίοδο.
«Προκαταρκτικά», ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Όσοι τυχόν σκέφτονται πως έπειτα από τη 13η Νοεμβρίου κάθε Γάλλος αξιωματούχος δικαιούται «να λέει και μια κουβέντα παραπάνω», ας θυμηθούν μεταξύ (πολλών…) άλλων και τούτο: Ότι ο Φρανσουά Ολάντ, εβδομάδες νωρίτερα, έλαμψε δια της απουσίας του από την έκτακτη σύνοδο, την οποία είχε συγκαλέσει για το προσφυγικό ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Για την ακρίβεια, ο Ολάντ και άλλοι …17 ηγέτες εκ των «28» της ΕΕ δεν καταδέχθηκαν να πάνε -ούτε για το θεαθήναι, που λένε… Εξυπακούεται όμως πως ήταν πιο «χτυπητή» η απουσία ηγετών κρατών, όπως της Βρετανίας και της Γαλλίας, οι οποίες πρωτοστάτησαν στη διάλυση ολόκληρων κρατών (π.χ. Ιράκ η πρώτη, Λιβύη η δεύτερη), με τόση «απλότητα» και «άνεση», όση χαρακτηρίζει τώρα και την έκφραση της δυσφορίας τους, για τις ροές των ξεριζωμένων.
Όχι, στο παρόν σημείωμα δεν θα υπενθυμίσουμε πόσοι, πώς και σε ποιες περιόδους «περιέθαλψαν» τον ISIS. Ούτε από πότε χρονολογείται το «δόγμα» της «θεσμικής Δύσης», σύμφωνα με το οποίο ο ισλαμισμός θα έπρεπε να ενισχυθεί στη Μ. Ανατολή και την Τουρκία, για να διαδραματίσει ρόλο αποτελεσματικού αντίβαρου στην «κοσμική», μαρξιστική ή μαρξίζουσα Αριστερά. Εδώ θα περιοριστούμε στο τερέν που επιλέγει ο αξιότιμος κ. Βαλς, όστις αποφαίνεται: «Πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες μαζέψαμε στην ΕΕ…».
Πολλούς; Με ποιον γνώμονα; Μήπως τις «γαλλικές διαδικασίες» παραγωγής προσφύγων; Όχι δα… Όταν ο Νικολά Σαρκοζί ντυνόταν πολέμαρχος και προκαλούσε την αποσύνθεση της Λιβύης, μπας και πετύχαινε την «ανασύνθεση» των δικών του συνδετικών κρίκων με το γαλλικό κατεστημένο (στη βάση της λογικής «μπορεί στην Ευρώπη να είμαστε ιπποκόμοι του Βερολίνου, αλλά υπάρχουν και τα …εξωστρεφή κλέη, σε άλλους τόπους»), τι ακριβώς ανέμενε ο πολιτικός κόσμος της χώρας; Ότι το εγχείρημα θα έμοιαζε με παιχνίδι στο πλέυ – στέησον; Αιμοσταγές μεν, εικονικό δε; Χωρίς ανθρώπους που θα έφευγαν, τρέχοντας και πλέοντας;
Κρίνει άραγε ο Βαλς ότι είναι πολλοί οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, που έφθασαν μέχρι τη Γαλλία; Πολλοί, βάσει ποιου μέτρου; Όχι πάντως βάσει όσων δραματικών δεδομένων διαμόρφωσε ένας «μονιμοποιημένος» πόλεμος, με πολυετή γαλλική συμμετοχή και με ήθη που συμπεριλαμβάνουν άφθονες «παράπλευρες απώλειες», κόσμο που «θερίζεται» σε γαμήλια πανηγύρια και βομβαρδισμούς νοσοκομείων.
Εκτός εάν αντίβαρο σε όλα αυτά θεωρείται η … ποιότητα της δημοκρατίας που «εξασφαλίστηκε» στην εν λόγω χώρα, όπως και στο Ιράκ. «Ποιότητα» ασορτί με την «ειλικρίνεια» των εκάστοτε επιδρομέων, όταν «θυμούνται» τα ανθρώπινα δικαιώματα: Ίδρωσε μήπως κανένα αφτί «επισήμου» στη Δύση, όταν το τυραννικό καθεστώς του Μπαχρέιν «γάζωνε» αδίστακτα άοπλους, συγκεντρωμένους σε μία πλατεία διαδηλωτές της «αραβικής άνοιξης» (όχι ένοπλους αντικαθεστωτικούς αντάρτες), με την αρωγή στρατού και τανκς (!) που κατέφθασαν για αυτόν το λόγο από τη Σαουδική Αραβία; Κανένα απολύτως. Άκρως βολικά από πολιτικής πλευράς για τη Δύση, τα δυο αυτά καθεστώτα μπορούσαν να κατακρεουργούν όσους υπηκόους τους ήθελαν, χωρίς να αμφισβητείται αυτό τους το «δικαίωμα» στην Ουάσινγκτον, ούτε στο Λονδίνο, ούτε στο Παρίσι.
Θα μπορούσαμε φυσικά να επεκταθούμε σε ειδικότερα «εδάφια» του «κεφαλαίου» Γαλλία – Συρία – ISIS, αλλά για αυτά ούτως ή άλλως συζητάμε- και θα συνεχίσουμε να συζητάμε- ενδελεχώς. Και δικαίως.
Η ουσία βεβαίως παραμένει αναλλοίωτη: Ο Βαλς μας λέει πως ο αριθμός των προσφύγων ή και μεταναστών που κρίνονται «πολλοί» καθορίζεται μόνο στο ζύγι των μετέπειτα δυσκολιών, οι οποίες ανακύπτουν στη Δύση. Όχι στο ζύγι των -συχνά υπαρξιακών ή και θανατηφόρων αδιεξόδων που η Δύση έχει ήδη διαμορφώσει στις χώρες των «πλεοναζόντων».
Ανάλογο «μονά-ζυγά δικά μας» χαρακτηρίζει, εδώ και πολλά χρόνια, τη σχέση του τρόπου οικονομικής διείσδυσης δυτικών συμφερόντων στην Αφρική και την Ασία με τον όγκο των μεταναστευτικών ροών.
Η Δύση είχε και έχει το «ελεύθερο» για όλα: Να καταργεί κάθε δομή προστατευτισμού των οικονομιών του Τρίτου Κόσμου. Να λεηλατεί πλουτοπαραγωγικές πηγές και ανθρώπινο δυναμικό. Να μην αφήνει λέπι για τους αλιείς της Σομαλίας. Να χρηματοδοτεί εγκληματίες «αντάρτες»-ανδρείκελα, ώστε να αποσταθεροποιεί «ζώνες» χωρών, όπως την πετρελαιοπαραγωγό Καμπίντα της Αγκόλας, της οποίας η κυβέρνηση έπρεπε να «τιμωρηθεί» για την επιλογή της να κάνει «κάνει δουλειές» με κινεζικές εταιρείες και όχι με δυτικές. Εγκληματίες που τον Ιανουάριο του 2010 δεν δίστασαν να σκοτώσουν μέλη της αποστολής της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας του Τόνγκο, για να εκπέμψουν το μήνυμα ότι η κυβέρνηση της Αγκόλας δεν ήλεγχε την Καμπίντα. Ειρήσθω εν παρόδω, σύμφωνα με τη Le Monde η γαλλική «El» ήταν μια από της πετρελαϊκές εταιρείες που «δεν έβλεπαν την ώρα» να «μπουν» στην Καμπίντ…
Το «ελεύθερο» της Δύσης είναι απόλυτο στο οικονομικό πεδίο, στο πολεμικό και σε κάθε «μεικτό». Και είναι «ελεύθερο» απολύτως … μονομερές. Αίρεται, ενίοτε αγρίως, όταν οι άνθρωποι των πληγεισών περιοχών σπεύδουν να αναζητήσουν προς δυσμάς καλύτερη τύχη ή απλώς ευκαιρίες επιβίωσης. Γίνεται; Ε, δεν γίνεται…
Ο αξιότιμος κ. Βαλς ξέρει καλά ότι δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στην εποχή του … Μποκάσα για να γεμίσουμε ένα ολόκληρο βιβλίο με το μερίδιο των γαλλικών «αμαρτιών». Κι αν βρίσκει «πολλούς» τους πρόσφυγες-μετανάστες που ζουν στη χώρα του, εμείς θα λέγαμε ότι είναι πολλαπλάσια η ντροπή που θα όφειλε να νιώθει η γαλλική πολιτική και οικονομική ελίτ για τα διαχρονικά της πεπραγμένα.
(Ξέρουμε, ξέρουμε, «ντροπή» και «ελίτ» είναι έννοιες τόσο συμβατές, όσο η ελευθεριότητα και ο ISIS…)
