του Διονύση Ελευθεράτου
Ο Νετανιάχου και ο Χίτλερ, το Ισραήλ και το αδιευκρίνιστο «αντίτιμο»
Σκέφτεστε πόσο θα διαρκούσαν οι αντιδράσεις, ανά τον πλανήτη, εάν ο πρωθυπουργός οποιουδήποτε «συνηθισμένου» κράτους εκστόμιζε αυτό που είπε ο Νετανιάχου; Υποθέτετε πόσο -και για πόσο- θα στηλιτευόταν κάθε άλλος ηγέτης χώρας που θα ισχυριζόταν πως ο -σχεδόν … καλοπροαίρετος απέναντι στους Εβραίους- Χίτλερ πείσθηκε από έναν μουφτή (!) να κάνει το Ολοκαύτωμα;
Με τον ηγέτη του «περιούσιου» κράτους, βεβαίως, δεν θα ήταν δυνατόν να ισχύουν τα «ειωθότα»… Δεν χρήζει αναλύσεων το όλο πράγμα. Αρκεί μία υπόμνηση: Ακόμη και ο Τόνι Μπλερ είχε δηλώσει, προ εννέα ετών, ότι αδυνατεί να επικρίνει δημοσίως το Ισραήλ… Ήταν τότε που ο ισραηλινός στρατός σκότωνε κατά συρροή αμάχους στο Λίβανο και έσβηνε από το χάρτη την Κανά, αναζητώντας στις θανατώσεις γερόντων και γυναικόπαιδων το «ισοδύναμο» της στρατιωτικής του ήττας από τη Χεζμπολάχ…
Ιδού λοιπόν το φαινομενικώς παράδοξο: Εδώ και δεκαετίες κάθε κριτική εναντίον της -διαχρονικά εγκληματικής, ρατσιστικής- πολιτικής του Τελ Αβίβ σε βάρος των Παλαιστινίων επισύρει τους γνωστούς, μονότονους, βλακώδεις, εμετικούς αφορισμούς περί «αντισημιτισμού» και αναπαραγωγής ναζιστικών (!!) στερεοτύπων, αλλά, ω του θαύματος, ο ισραηλινός πρωθυπουργός προτιμά να ελαφρύνει τη θέση του Τρίτου Ράιχ, παρουσιάζοντάς το περίπου ως παρασυρμένο από τους «αληθινούς υπαίτιους», τους Παλαιστίνιους…
Η ιστορική αλήθεια στα ιδεολογικά κρεματόρια έμπνευσης Νετανιάχου. Μόνον αυτού; Όχι κι αυτό είναι το πλέον αξιοπρόσεκτο.
Στις αρχές του 2012, εσωκομματικός αντίπαλος του Νετανιάχου στη διεκδίκηση της αρχηγίας του ακροδεξιού Λικούντ ήταν ο Μοσέ Φάιγκλιν. Ο τύπος αυτός, που σε εκείνη την αναμέτρηση συγκέντρωσε το διόλου ευκαταφρόνητο 25%, ήταν ήδη διάσημος για τον απύθμενο θαυμασμό του προς τον ηγέτη του Τρίτου Ράιχ. Αυτήν την «απαράμιλλη στρατιωτική μεγαλοφυϊα» που «εξασφάλισε στη χώρα του δημόσια τάξη κι ένα καθεστώς – μοντέλο, με υποδειγματικό δικαστικό σύστημα». Ναι, ο Χίτλερ… Ο Φάιγκλιν τα έλεγε αυτά δημοσίως, κάμποσα χρονάκια προτού τον τιμήσει το ¼ των περίπου 60.000 μελών του Λικούντ που είχαν συμμετάσχει στις εσωκομματικές εκλογές του 2012.
Θαλάμους αερίων για τους Παλαιστίνιους δεν είχε ζητήσει βεβαίως ο θαυμαστής του Χίτλερ, Φάιγκλιν. Αρκέστηκε σε ηπιότερες προτάσεις: Να κοπεί η παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος στους Παλαιστίνιους, να μην εκπροσωπούνται οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ στο κοινοβούλιο της χώρας, κλπ. Εξυπακούεται πως η πρόσφατη αποστροφή του Νετανιάχου για τον παρασυρμένο Φύρερ είναι κατά πολύ σοβαρότερη, καθώς προέρχεται από χείλη πρωθυπουργού. Ανεξήγητη όμως δεν τη λες, εκτός αν παραβλέψεις πόσα στοιχεία επί μέρους κτηνωδιών, «τελικών λύσεων» («σύγχρονης» κοπής) αλά Ισραήλ, σε βάρος των Παλαιστινίων, επεδίωκε ο σημερινός πρωθυπουργός.
Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, σημειώνουμε κάτι: Τον Αύγουστο του 2005 ο Νετανιάχου παραιτήθηκε από το αξίωμα του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαρόν, επειδή έκρινε ως ανεπαρκώς (!) επιθετική την πολιτική του Τελ Αβίβ εναντίον των «μιασμάτων». Ήθελε περισσότερους, πολλούς περισσότερους εποίκους στα παλαιστινιακά εδάφη και καμία «απαγκίστρωση» του Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας. Επαναλαμβάνουμε αυτό που, αν δεν ήταν εφιαλτικό, θα έμοιαζε ανέκδοτο: Ο Νετανιάχου θεωρούσε τον Σαρόν υπερβολικά ήπιο απέναντι στους Παλαιστίνιους. Ναι, τον διαβόητο εγκληματία Σαρόν!
Τον Σαρόν… Τον «άνθρωπο» που ως υπουργός «Άμυνας» συνέδεσε το όνομά του με την εξολόθρευση χιλιάδων αμάχων στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα (Λίβανος, Σεπτέμβριος 1982) και ως πρωθυπουργός με μια ακόμη μαζική σπορά θανάτου, στην ισοπεδωμένη Τζενίν (Απρίλιος 2006).
Τον πρωθυπουργό που προκάλεσε την Ιντιφάντα του 2000 με την επίσκεψη- πρόκληση στο τέμενος Αλ Ακσά της Ιερουσαλήμ. Τον «γενναίο» εκτελεστή 69 γυναικόπαιδων στο παλαιστινιακό χωριό Κίμπια το 1953 -ω, ναι, από τα 25 του έτη έδειξε πόσο «λαμπρή» καριέρα θα έκανε. Τον υπεύθυνο για τη θανάτωση 270 αιγυπτίων αιχμαλώτων πολέμου το 1956, καθώς και για την εν ψυχρώ δολοφονία 104 Παλαιστινίων, το 1971. Και αυτά είναι μόνον τα γνωστά, τα εξακριβωμένα «ανδραγαθήματα» του «ενδοτικού» Σαρόν… Εάν, πάντως, ο άγνωστος συνήγορος του Νετανιάχου επιθυμούσε να ανιχνεύσει κάποια ιστορική, σιωνιστική συνέπεια στην περί (και υπέρ…) Χίτλερ αποστροφή, θα μπορούσε να επικαλεστεί τη «γραμμή» των σκληροπυρηνικών σιωνιστών της τρομοκρατικής οργάνωσης «Λέχι», κατά τη χαραυγή της δεκαετίας του 1940: Εισηγούνταν να συμμετάσχουν οι ένοπλες εβραϊκές οργανώσεις στον πόλεμο, στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας, με στόχο να εκδιωχθούν οι Άγγλοι από την Παλαιστίνη…
Όσο για την ισραηλινή αντιπολίτευση, η οποία δήλωσε έκπληκτη και οργισμένη με τη δήλωση Νετανιάχου, καλύτερα θα ήταν να αναλογιστεί το προφανές: Η κραυγαλέα, άνευ επιφάσεων ανάδειξη της συγγένειας σιωνισμού και ναζισμού είναι μάλλον αναπόδραστη, όταν πρόκειται για ένα κράτος που θεωρεί τη διαρκή, αιώνια καταπίεση των «μέσα» και των «δίπλα», ως όρο για την επιβίωσή του. Ας το διατυπώσουμε κάπως σχηματικά: Όταν θεωρείς «κανονικότητα» την εξαθλίωση των ανθρώπων στη Λωρίδα της Γάζας (αρκεί να μην εκτοξεύεται καμία ρουκέτα από εκεί…), τότε τα μόνα ιδεολογήματα που μπορούν να σε «δικαιώσουν» είναι όσα τεκμαίρουν την «ανάγκη» των γκέτο – και μάλιστα στην πιο απάνθρωπη εκδοχή τους. Όπως ακριβώς η χιτλερική «σύλληψη» του «αναγκαίου ζωτικού χώρου» αναβιώνει χάρη στους ισραηλινούς εποικισμούς, τους οποίους μάλιστα συνοδεύουν άφθονα κρούσματα βιαιοτήτων, σε βάρος των «άλλων».
Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το δόγμα πως το Ισραήλ δεν τηρεί κανέναν κανόνα «αναλογικότητας» όταν πρόκειται να απαντήσει σε (υπαρκτές ή ανύπαρκτες) εχθρικές κινήσεις, διατυπώθηκε το 2006, όχι από κάποιον Νετανιάχου, αλλά από την Τζίπι Λίβνι. Την αρχηγό –τότε- του κεντροδεξιού κόμματος Καντίμα και υπουργό Εξωτερικών στη συγκυβέρνηση με το Εργατικό Κόμμα, η οποία ήδη διενεργούσε την επιδρομή στο Λίβανο.
Αλήθεια, τι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό, το «δεν δεσμευόμαστε από καμία αναλογικότητα», της κεντροδεξιάς Λίβνι, θα μπορούσαν να επικαλεστούν οι ναζί τον Νοέμβριο του 1938 για να «δικαιολογήσουν» τα πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων; Και ποια δόγματα «ασφάλειας» εξηγούν τη βάναυση συμπεριφορά που επιφυλάσσουν, πλέον, οι ισραηλινές αρχές ακόμη και στους αφρικανούς πρόσφυγες και μετανάστες; Η αηδιαστική στάση των ΗΠΑ και της Ευρώπης για όλα αυτά δεν εντάσσεται στο αντικείμενο του παρόντος σημειώματος (δεν επαρκεί κι ο χώρος). Περιοριζόμαστε σήμερα, έστω και δίκην επιλόγου, στην ελληνική αριστερή κυβέρνηση, η οποία προσφάτως επισφράγισε την «κολιγιά» με τον εκλαμπρότατο Νετανιάχου (η ίδια «κολιγιά» ισχύει βεβαίως και με τη χούντα του Καϊρου), στέλνοντας F-16 να συμμετάσχουν στη «Μπλε Σημαία», τη μεγαλύτερη ισραηλινή αεροπορική άσκηση που έγινε ποτέ, σύμφωνα με το Τελ Αβίβ. Εμείς και οι ΗΠΑ σπεύσαμε…
Επειδή αφομοιώσαμε το μάθημα πως «η εξωτερική πολιτική βασίζεται σε υπολογισμούς και όχι σε συναισθηματισμούς», περιμένουμε με έντονο ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το αντίτιμο αυτής της επιλογής. Είναι μήπως η προσδοκία ότι θα ρουφήξουμε ευκολότερα (με «καλαμάκι» τον άξονα Αθήνας- Τελ Αβίβ- Καϊρου – Λευκωσίας) τους υδρογονάνθρακες της Κύπρου; Ποιους; Αυτούς που διαπιστώθηκε ότι είναι τόσο λίγοι, ώστε μάλλον δεν αξίζουν τον κόπο -και το κόστος- σοβαρών γεωτρήσεων; Μήπως ότι καλοπιάνουμε τους Αμερικανούς και θα ανταμειφθούμε στο «μέτωπο» του χρέους και της οικονομικής πολιτικής; Καλά, ας το συζητήσουμε αυτό εάν κάποτε ο Τσίπρας, περιχαρής για τα μυστηριώδη «ευήκοα ώτα» στις ΗΠΑ, προλάβει να προσγειωθεί στο «Ελ. Βενιζέλος» χωρίς η Λαγκάρντ να «ευφράνει» τα δικά μας ώτα με την απαίτηση για 1,4 δισ. περικοπών ακόμα…
Προς το παρόν τα ώτα μας αναμένουν την απάντηση: Ποιο είναι το αντίτιμο για αυτό το κατάντημα;
