ΝΔ: Μια σοβαρή πτυχή ανάμεσα στους καγχασμούς

του Διονύση Ελευθεράτου

Άφθονες ευκαιρίες για καγχασμό πα­ρέχουν οι εξελίξεις της τελευταίας περιόδου (της εσωκομματικά προ­εκλογικής) στη ΝΔ…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ας πούμε, δείχνει έτοιμος να επισκεφθεί κάθε διαθέ­σιμο «πρωινάδικο», για να εξιστορήσει πώς έσωσε το γάμο του. Εξηγήσιμο: Το τάργκετ γκρούπ της ΝΔ, των εκλεκτόρων συμπεριλαμβανομένων, κρα­τά ψηλά στον κώδικα αξιών του την έννοια «οικογε­νειάρχης». Κι έτσι ευρέθη ο Κυριάκος, ο πολιτικός τιτάνας, να μιλάει για τη συμβία με τις ώρες στης Τατιάνας. Τα ξεσπάσματα του Βαγγέλη Μεϊμαρά­κη, «κιμπάρικα» που θα ‘λεγε κι η Ντόρα Μπακο­γιάννη, διαθέτουν κάποια ιστορική φόρτιση: Από την εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζούσε στο Παρίσι είχε η συντηρητική παράταξη να επιδεί­ξει τέτοια εξοικείωση με τα «γαλλικά». Κι αν η Κε­ντρική Εφορευτική Επιτροπή του κόμματος παρα­πέμπει ενίοτε σε παρωδία γουέστερν, άλλα κινημα­τογραφικά θύμιζε η αλησμόνητη κούρσα του Αδ. Γεωργιάδη, για την εμπρόθεσμη υποβολή υποψη­φιότητας. Κάτι από Φιλέα Φογκ (Ντέιβιντ Νίβεν) στο Γύρο του Κόσμου σε 80 Ημέρες: «Προλαβαίνει να κερδίσει το στοίχημα;». Κάτι από Σνέικ Πλίσκεν (Κερτ Ράσελ), στην Απόδραση από τη Νέα Υόρκη του Κάρπεντερ: «Προλαβαίνει να παραδώσει την κασέτα ή θα τον αφήσουν με το θανατηφόρο τσιπά­κι στο λαιμό;». Διαλέξτε εποχή, ταινία παραπλήσι­ου σασπένς, ήρωα. Ο Άδωνις τον «τρώει λάχανο»…

Κι όμως… Πίσω απ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα πο­λιτικά αξιοπρόσεκτο στοιχείο. Το συμβολίζει, χω­ρίς φυσικά να το ακτινογραφεί στην ολότητά του, η αρμονικότητα των σχέσεων του ακροδεξιού Γε­ωργιάδη με τον «κεντρογενή φιλελεύθερο» Κυ­ριάκο Μητσοτάκη: Μέλι στάζει το στόμα καθενός εκ των δυο, όταν αναφέρεται στο μνημονιακό έρ­γο που επιτέλεσε, ως υπουργός, ο άλλος… Με την ίδια ταχύτητα με την οποία διέλυσε κοινωνικές στα­θερές και δικαιώματα, ο τυφώνας των μνημονίων εξαφάνισε εν πολλοίς και το «ιστορικό σχίσμα» της ΝΔ, ανάμεσα στους νεοφιλελεύθερους και τη «λα­ϊκή Δεξιά», είτε της «Καραμανλικής» είτε εκείνης που αναζητά τις ρίζες της στην πολιτική κληρονο­μιά του… Αβέρωφ ή και δεξιότερα. Τη φυσιογνω­μία της μνημονιακής ΝΔ τη συνέθεσαν τα χειρότε­ρα «υλικά» και από τα δυο αυτά ρεύματα και μάλι­στα επαυξημένα… Η οικονομική πολιτική του ισο­πεδωτικού μονεταρισμού, της αποσάθρωσης στοι­χειωδών δομών κοινωνικού κράτους, της «ελεύθε­ρης πτώσης» των μισθών, της πλήρους «ελευθερί­ας» στις απολύσεις και των αλά Γέλτσιν ξεπουλημά­των, δύσκολα θα χωρούσε ακόμη και στα πιο τρε­λά όνειρα της Ντόρας, του Κυριάκου, του Κωστή Χατζηδάκη. Άρθρωσε μήπως αντίλογο η «μη νε­οφιλελεύθερη» πτέρυγα της ΝΔ, από το 2010 και εντεύθεν; Ούτε κατά διάνοια. Αντιθέτως, οι πάντες αποδέχθηκαν ότι και η παραμικρή άσκηση κριτικής π.χ. σε αυθαιρεσίες (και με αστικά κριτήρια) της οι­κονομικής ελίτ, δικαίως θα επέσυρε υστερικές κα­τηγορίες. «Διωγμός σε βάρος της επιχειρηματικό­τητας», αν όχι και «στοχοποίηση»…

Με αυτήν τη «λογική», βεβαίως, θα έπρεπε να έχουν …αποκηρυχθεί για φραστικά ανοσιουργήμα­τα πρώην πρόεδροι της ΝΔ, όπως ο Κώστας Καρα­μανλής (γνωστή η ατάκα του για τους «πέντε νταβα­τζήδες») και ο Μιλτιάδης Έβερτ. Θυμίζουμε από­σπασμα ομιλίας του Μ. Έβερτ, στις 17/5/1996, όταν απευθυνόταν στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από το βήμα της Βουλής: «Δεν μπορείτε να ανοίξετε τους ισολογισμούς των εφημερίδων και να πείτε ‘‘ελά­τε εδώ, με δεδομένη την κυκλοφορία της εφημε­ρίδας σας πώς βγαίνετε οικονομικά; Από πού δα­νείζεστε; Πόσο είναι το ύψος των δανείων σας; Τι είναι αυτές οι εταιρείες χωρών ευκαιρίας, του Πα­ναμά, οι οποίες έχουν δανειοδοτήσει 3 και 4 δισε­κατομμύρια δραχμές;’’ Δεν ξέρετε ότι ο κ. Μπό­μπολας είναι εργολάβος και εκδότης; Δεν ξέρετε ότι ο κ. Σαραντόπουλος είναι μέτοχος σε εφημε­ρίδα και, ταυτόχρονα, εργολάβος; Δεν ξέρετε ότι στον Φλας βρίσκεται ο κ. Κόκκαλης; Δεν ξέρετε ότι στο Κέρδος βρίσκεται ο κ. Λιακουνάκος, δεν ξέ­ρετε ότι στο Σταρ βρίσκεται ο κ. Βαρδινογιάννης;». Κάτι ακόμη από Έβερτ: «Ο κ. Σημίτης βρίσκεται σε μια μονεταριστική αντίληψη, φοβερά συντηρητι­κή, που αγγίζει τα όρια του νεοφιλελευθερισμού» (1/9/1996, Αλεξανδρούπολη). Από τη άλλη πλευ­ρά, με ποια γραμμή επί του μεταναστευτικού – προ­σφυγικού ευθυγραμμίστηκαν τα τελευταία χρόνια οι νεοφιλελεύθεροι της ΝΔ, που παλιότερα προέ­βαλαν μονίμως τον υποτιθέμενο «κεντρογενή πο­λιτικό φιλελευθερισμό» ως αντίβαρο στον κοινωνι­κό δαρβινισμό τους, στα της οικονομίας; Ατάραχοι παρακολουθούσαν, από τον Μάρτιο του 2012 κι εντεύθεν, έμμεσες (;) πλην σαφείς «πριμοδοτήσεις» των αντιλήψεων της «ομαδικής τιμωρίας» και τις «συλλογικής ευθύνης». Έβλεπαν τον «δανδή» Δέν­δια να παραλληλίζει τους μετανάστες με Δωριείς (!) και να ανακαλύπτει επίδοξους …κατακτητές στα πρόσωπα ανθρώπων, που στη μεγάλη τους πλειο­νότητα θα είχαν φύγει για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εάν τους το επέτρεπε το «Δουβλίνο 2». Τον Σαμα­ρά να χαρακτηρίζει τους μετανάστες «τυράννους», να ζητά «ανακατάληψη των πόλεων» και να βλέπει παιδικούς σταθμούς, όχι απειλούμενους με λουκέ­το λόγω των περικοπών, αλλά απλώς απρόσιτους στους Έλληνες εξ αιτίας των αλλοδαπών. Γιατί; Δι­ότι όποιος φιλοδοξεί να επιβάλλει κτηνώδεις οικο­νομικές και κοινωνικές πολιτικές, μοιραία «πρέπει» να προσφέρει αποδιοπομπαίους στα θύματά του. Είπαμε: Ο «μύλος» των μνημονίων αλέθει για τα καλά και το εσωτερικό των κομμάτων που τα υπη­ρετούν. Και τώρα βλέπεις Άδωνη και Κυριάκο, αντι­πάλους μεν, «Διόσκουρους» δε…