«Πιστεύουμε ότι η ριζοσπαστικοποίηση των εργαζόμενων, το αντικαπιταλιστικό πρόσημο στο εργατικό και λαϊκό ΟΧΙ της Κυριακής αποτελούν το πολιτικό νεύρο ενός μαχητικού ρεύματος ακύρωσης της κυρίαρχης πολιτικής σε όλες τις εκδοχές της», λέει στο Πριν η Ντίνα Ρέππα, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας «Αριστοτέλης» και μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση.
συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο
Γιατί να ψηφίσει όχι ο κόσμος της εργασίας στο δημοψήφισμα την Κυριακή;
Γιατί το μακιαβελλικό σχέδιο από τους τραπεζίτες, το κεφάλαιο, τους δανειστές, την ΕΕ και το ΔΝΤ απαιτεί οι μισοί να είναι άνεργοι κι οι άλλοι μισοί εργασιακοί δούλοι με γλίσχρες αποδοχές. Το φονικό πρόγραμμα είναι αέναο! Αυτά που προτείνει η τρόικα δεν είναι λιτότητα. Είναι ολοσχερή καταστροφή της τωρινής εργατικής γενιάς και των δυο επόμενων τουλάχιστον! Ο καπιταλισμός σοδομεί! Οι ολιγάρχες της ΕΕ και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι στοχεύουν να πνίξουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση τους λαούς για να σώσουν τον πλούτο και τα κεφάλαιά τους. Μόνο το πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει οριζόντιες μειώσεις μισθών κάθε χρόνο. Η πρόταση της τρόικας δεν περιλαμβάνει απλώς μέτρα οικονομικού χαρακτήρα. Είναι βαθιές τομές που αναδιαρθρώνουν αντιδραστικά κρίσιμους τομείς ώστε να δώσουν μακροπρόθεσμη ανάσα ζωής στο κεφάλαιο. Θα γίνουμε χώρα του πόνου και των δακρύων για τα εκατομμύρια εργαζομένων κι ανέργων. Αν ο κόσμος της δουλειάς ψηφίσει «ναι», συναινέσει δηλαδή στην εξόντωσή του ίδιου και των παιδιών του, τότε οι εργοδότες θα ξεσαλώσουν! Το ίδιο και η τρόικα. Αν τώρα απαιτούν να κοπεί το ΕΚΑΣ, οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές και το ΦΠΑ, να υπάρξει ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και πλήθος άλλων μέτρων, σε περίπτωση που μειοψηφήσει το «όχι», θα απαιτούν την κεφαλή της εργατικής τάξης επί πίνακι!
Υποστηρίζετε το «Όχι», αλλά σε «όχι» καλεί και η κυβέρνηση, η οποία λέει πως θα συνεχίσει τη διαπραγμάτευση από την Κυριακή και μετά…
Επιδιώκουμε με σαφήνεια να ακυρώσουμε τις πολιτικές στοχεύσεις της κυβέρνησης για διαπραγμάτευση. Για μας δεν υπάρχει δίλημμα. Η πρόταση της κυβέρνησης και η πρόταση της τρόικας είναι για τους εργαζόμενους και τους ανέργους βουτιά στο κενό, με ελάχιστη διαφορά στο χρόνο της πτώσης. Σε όλες τις κυβερνητικές προτάσεις οι εργαζόμενοι και ο λαός είμαστε για άλλη μια φορά οι καταθέτες φόρου αίματος! Ο Μινώταυρος της καπιταλιστικής κερδοφορίας τρέφεται με τη σάρκα των νέων αγοριών και κοριτσιών, που η εργασιακή αθλιότητα γίνεται το μέλλον τους, τρέφεται με τη σάρκα των γονιών τους που καταθέτουν στο δισκάκι της αποπληρωμής του χρέους, τόνους εργασιακού κόπου και ιδρώτα.
Γι’ αυτό το δικό μας «Όχι» συνοδεύεται από το «Όχι» σε κάθε διαπραγμάτευση με τους οικονομικούς δολοφόνους, «Όχι» στην ευρωζώνη και την ΕΕ, «Όχι» στην πληρωμή του χρέους, «Όχι» την Κυριακή, «Όχι» και τη Δευτέρα! Δείτε πόσα πρωτοβάθμια σωματεία παίρνουν αποφάσεις υποστήριξης του «Όχι» και με σαφή γραμμή σχετικά με τις μνημονιακές προτάσεις τρόικα και κυβέρνησης.
Εσείς πώς βλέπετε την επόμενη μέρα;
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι άνοιξε μια νέα περίοδος που η έκβασή της δεν έχει κριθεί ακόμα. Οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι στην Ελλάδα και διεθνώς θέλουν να ξεμπερδεύουν για ένα μεγάλο διάστημα με τη λαϊκή αντίσταση και αμφισβήτηση, το εργατικό κίνημα και τα αντικαπιταλιστικά προτάγματα. Το έχουν ανάγκη για να ασκήσουν απρόσκοπτα την πολιτική τους.
Εμείς στοχεύουμε να πάρει επιθετική μορφή το «Όχι», με μαχητικό κίνημα που θα διεκδικεί πριν το δημοψήφισμα αλλά πολύ περισσότερο από Δευτέρα, σύγκρουση και ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ, και ένα σύνολο μέτρων όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών και κομβικών παραγωγικών μονάδων με εργατικό έλεγχο. Πιστεύουμε βαθιά ότι η ριζοσπαστικοποίηση των εργαζόμενων, το αντικαπιταλιστικό πρόσημο στο εργατικό και λαϊκό «Όχι» της Κυριακής, αποτελεί το πολιτικό νεύρο ενός μαχητικού ρεύματος ακύρωσης της κυρίαρχης πολιτικής σε όλες τις εκδοχές της, τον κορμό ενός επιθετικού κινήματος το επόμενο διάστημα.
Υπάρχει τελικά άλλος δρόμος; Ποιο κίνημα, και ποια Αριστερά μπορεί να τον υπηρετήσει;
Μ’ ένα βαθιά πολιτικό εργατικό κίνημα, με ισχυρή την αντικαπιταλιστική του πτέρυγα, που θα διεκδικεί ξανά το χαμένο πλούτο, τον πλούτο που παράξαμε, που θα αρνείται το χρέος, θα απαιτεί τη διαγραφή του, θα επιβάλει την παύση πληρωμής του.
Θα επιβάλλει , την έξοδο από την ΟΝΕ, το ευρώ, την ΕΕ, γιατί είναι βασική υπεύθυνη για τη λεηλασία όλου του παραγόμενου πλούτου σε αυτή τη χώρα με ταυτόχρονη εθνικοποίηση των τραπεζών και όλων των σημαντικών παραγωγικών τομέων της οικονομίας ώστε να χάνει το κεφάλαιο τον απόλυτο έλεγχο, για να παραχθούν τροφή, ρούχα, φάρμακα, κοινωνικά αγαθά για τον λαό.
Απαιτώντας την ανατροπή της βάρβαρης επιδρομής θα ξαναγράφει στις σημαίες του τις ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, θα απαιτεί να δουλεύουμε λιγότερο, να πληρωνόμαστε περισσότερα, να συνταξιοδοτούμαστε νωρίτερα. Θα αμφισβητήσει την παντοδυναμία τους, θα αλλάζει το συσχετισμό δύναμης και θα ξανακάνει την κοινωνική χειραφέτηση, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δύναμη στα χέρια των εργαζομένων.
Ένα κίνημα που θα βασίζεται στην άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και των επιτροπών αγώνα, με αυθεντικούς συντονισμούς σωματείων και συνδικάτων, που θα ρισκάρει νίκες, θα μπλοκάρει και θα ανασχέσει πλευρές της κυρίαρχης πλιτικής. Όχι με εθιμοτυπικές συμβολικές κινήσεις πολιτικής διαμαρτυρίας, αλλά με σοβαρές ταξικές συγκρούσεις- που θα οδηγούν σε πολιτική αστάθεια, θα σπέρνουν το φόβο στο αντίπαλο στρατόπεδο, ώστε οι πάνω να μην μπορούν να κυβερνήσουν απρόσκοπτα.
Η αριστερά που ενσωματώνει την ήττα και αρνείται να αναμετρηθεί σήμερα είτε διά της ενσωμάτωσης στην αστική πολιτική και διαχείριση είτε διά της ιδεολογίας, αυτή που επενδύει στη συστημική σταθερότητα από το φόβο του συσχετισμού, που δεν προσπαθεί να τον αλλάξει εκεί που η τάξη αλλάζει συνείδηση, στον αγώνα και την ταξική πάλη, δεν μπορεί να παίξει τον ιστορικό της ρόλο την εποχή της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης.
Η αριστερά που είναι αντικαπιταλιστική, χειραφετητική, επαναστατική, βαθιά δημοκρατική, μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος.
ΕΕ και ευρώ δράκος που κατασπαράζει τη ζωή μας
Με πάθος πρέπει να υπερασπιστούν οι εργάτες το δικό τους «Όχι»
Εκπρόσωποι της ΕΕ και της Γερμανίας, αλλά και της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού απειλούν πως η επικράτηση του «Όχι» θα σημαίνει αποχώρηση από το ευρώ. Δεν φοβίζει αυτό τον κόσμο;
Στο παρελθόν ο φόβος ήταν πολύ ισχυρότερος. Σήμερα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι βλέπουν θετικά την αποχώρηση από την ευρωζώνη και τη μέγκενη του ευρώ. Όσο η κρίση βαθαίνει, τα τμήματα του λαού που πλήττονται, αναρωτιούνται γιατί να υπερασπιστούν ένα νόμισμα που δεν κατέχουν. Άλλωστε, ο κόσμος βλέπει στο ευρώ και την ΕΕ ένα δράκο, που του κατασπαράζει τη ζωή. Αυτό δε σημαίνει ότι δε φοβάται. Τις τελευταίες ημέρες οι εκβιασμοί και οι απειλές, μέσω του κλεισίματος των τραπεζών, εντάθηκαν πολύ. Και σ’ αυτό έχει βαρύτατες ευθύνες η κυβέρνηση όταν μήνες τώρα, με τη στρατηγική του συμβιβασμού και της διαπραγμάτευσης εντός των πλαισίων της ΕΕ και του ευρώ, άδειασε τους κρατικούς κουμπαράδες πληρώνοντας τις δόσεις στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ, άφησε τις τράπεζες στα χέρια του κεφαλαίου με αποτέλεσμα να κάνουν ότι θέλουν, δεν έκανε καμία απολύτως προετοιμασία προστασίας του λαϊκού εισοδήματος. Παρ’ όλο το κλίμα τρομοκρατίας που διακινείται από τα κανάλια και που ενισχύεται από την κυβερνητική στάση, οι εργαζόμενοι δείχνουν μεγάλη αντοχή.
Σε πολλές εταιρείες οι εργαζόμενοι πιέζονται να ψηφίσουν ναι. Βλέπεις μία ταξική διάσταση στο «ναι» και το «όχι»;
Φυσικά. Οι τάξεις παίρνουν θέση σε αυτή τη μάχη. Οι εργοδότες συντάχτηκαν κι απαντούν καθαρά. Δε μασάνε τα λόγια τους, καταλαβαίνουν το βασικό διακύβευμα και ψηφίζουν «ναι», ένα «ναι» καθαρής υποστήριξης των συμφερόντων τους μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Η λεηλασία της εργατικής τάξης, η καταβύθιση μισθών και δικαιωμάτων που επιβάλλει η ΕΕ και το ΔΝΤ είναι τα εργαλεία για να θέσουν κι αυτοί, ξανά τις μηχανές της κερδοφορίας τους σε λειτουργία. Γι’ αυτό υπερασπίζονται με πάθος το «ναι».
Με το ίδιο πάθος πρέπει να υπερασπιστούν οι εργάτες τα δικά τους «Όχι». Μόνο που οι εργάτες έχουν στις τάξεις τους ρουφιάνους των αφεντικών, τη ΓΣΕΕ, που ανακοίνωσε την υποστήριξή της στο ναι. Δεν πέφτουμε φυσικά, από τα σύννεφα. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιξε καθαρά το ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού, έστω και με φερετζέ. Τώρα που η κατάσταση είναι κρίσιμη, οι μάσκες πέφτουν και οι στρατοί τοποθετούνται στο στρατόπεδο που ανήκουν.
Ποιο είναι το μήνυμα από τη 2η θέση που κατέλαβαν για πρώτη φορά οι Παρεμβάσεις στη ΔΟΕ;
Είναι εξαιρετικά σημαντικό. Οι εκπαιδευτικοί και με την ψήφο τους υπογραμμίζουν την αυξανόμενη υποστήριξη στις πιο χειραφετητικές διεκδικήσεις, στην πιο μαχητική πτέρυγα του κινήματος. Οι αγώνες των προηγούμενων χρόνων στην εκπαίδευση, με την αξιολόγηση, τις διαθεσιμότητες, την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, στους οποίους πρωτοστάτησαν οι Παρεμβάσεις, εκφράστηκαν και εκλογικά. Οι Παρεμβάσεις όμως, είναι ένα ρεύμα που δε βολεύεται στις εκλογικές νίκες και επιδιώκει να μετατρέψει την ανάθεση (που υπάρχει στην εκλογική συμπεριφορά και των εκπαιδευτικών) σε μαχητική και αποφασιστική συμμετοχή στα συνδικάτα, στις ΓΣ και τις επιτροπές αγώνα.
