του Διονύση Ελευθεράτου
«Αν μπεις σε λάθος τρένο, κάθε σταθμός είναι λάθος σταθμός» (Μπ. Μάλαμουντ).
Τελικά, το χειρότερο ίσως δεν είναι να γίνεσαι αντικείμενο της «χλεύης των ηττημένων». Τουλάχιστον σε αυτές τις περιπτώσεις η ένταση της χλεύης, η ορμή με την οποία βγαίνει το άχτι, προδίδει την πίκρα της προγενέστερης ήττας. Τουλάχιστον…
Χειρότερος εξευτελισμός από τη χαιρέκακη χλεύη των ηττημένων είναι οι νηφάλιες νουθεσίες των συντετριμμένων – εκτός αν ξεχάσαμε ήδη πόσες πολιτικές δυνάμεις συντρίφτηκαν με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Αλλά, τώρα…
Βλέπεις και ακούς τον Σταύρο Θεοδωράκη, στη Βουλή, να μετατρέπεται σε συμβουλάτορα του Αλέξη Τσίπρα, με ύφος εκπροσώπου της δεξιότερης ευρω-λάγνας «πτέρυγας» του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δηλώνει πως δεν ανέχεται εξ αριστερών διαφωνούντες στην κυβέρνηση! Τον βλέπεις κι αναρωτιέσαι: Τι σου είναι η άτιμη η ζωή; Ένα …Ποτάμι είναι. Μπαίνεις μέσα «Ταλιμπάν Ευρωπαίος» και το ρεύμα σε βγάζει εκεί που γράφει «Αναντάμ Μπαμπαντάμ ΣΥΡΙΖΑίος»…
Μία ημέρα αργότερα παίρνει τη σκυτάλη η Φώφη και αποδεικνύεται αυστηρότερη: Δεν απαιτεί απλώς αποπομπές, αλλά προσδιορίζει και τα… προαπαιτούμενα μιας ενδεδειγμένης, «μνημονιακής» κυβέρνησης. Θαυμάστε ύφος της προέδρου του πρασινωπού πολιτικού απομειναριού, του αμαρτωλού απο-κόμματος:
«Ο κ. Τσίπρας οφείλει να κάνει ουσιαστικό ανασχηματισμό και να συγκροτήσει μια κυβέρνηση με αξιόπιστους υπουργούς που θα εφαρμόζουν με συνέπεια και ευθύνη τη συμφωνία και τα προαπαιτούμενα, που υπέγραψε ο ίδιος ως πρωθυπουργός».
Αυτό είναι! Είδατε; Μέχρι χθες μόνον ένας Μάρτιν Σουλτς είχε την αρμοδιότητα να «δίνει γραμμή» για κάτι τέτοια. Τώρα όμως, σε πείσμα των ανά την Ευρώπη και την υφήλιο ανόητων γκρινιάρηδων που διατείνονται ότι η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας τείνει να γίνει αόρατη σαν τις επικουρικές συντάξεις των υπηκόων της, η …εθνική υπερηφάνεια επιστρέφει: Δεν είναι ο έπαρχος ο Σουλτς, δεν είναι η Ευρώπη η θυμωμένη, είναι η Φωφούλα η «αναβαθμισμένη»…
Το βράδυ της 5ης Ιουλίου όλοι αυτοί ήταν δακτυλοδεικτούμενοι ως ξέφτια ενός ξοφλημένου πολιτικού συστήματος, αλλά τώρα κουνάνε το δάκτυλο με ύφος χιλίων καρδιναλίων έκαστος. Για αυτούς «η ελπίδα έρχεται», καβάλα στο τρίτο μνημόνιο.
Και ενόσω τον Αλέξη Τσίπρα τον διαπομπεύουν με το γάντι οι νέοι, αυτόκλητοι «φίλοι» του, την ελληνική γλώσσα τη διαστρέφει η αγχώδης προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών να βρουν στις λέξεις κάποιο χάπι για χρύσωμα: «Η συμφωνία που αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε εμπεριέχει και δύσκολα μέτρα…».
Σοβαρά μιλάτε, κύριοι; Τη λέξη «δύσκολα» επιλέξατε να κάνετε κανόνα; Κάποιο λάθος κάνετε… Δύσκολο, βάσει του νόμου των πιθανοτήτων, είναι να κερδίσει κάποιος το «Τζόκερ» ή το λαχείο. Δύσκολο είναι να «ρίξει» κάποιος μια γυναίκα που μοιάζει με την Μόνικα Μπελούτσι, αν ο ίδιος θυμίζει κάπως τον Κουασιμόδο. Δύσκολο είναι να νικήσει η Βέροια την Μπαρτσελόνα. Δύσκολο είναι να ξελαφρώσει ο δυσκοίλιος και να φορτωθεί με σκέψεις ο ανέμελος. Αυτό το «πακέτο», όμως, που κατά 98% εμπεριέχει όσα το Spiegel χαρακτήρισε «φρικαλεότητες και το οποίο, σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς ξένων οικονομολόγων, θα προκαλέσει επιπρόσθετη ύφεση άνω του 4% σε μία τριετία, εμπίπτει στη σφαίρα του …απλώς δύσκολου; Απλές «δυσκολίες» επιφυλάσσει σε μία κοινωνία που έχει ήδη υποφέρει τόσο;
Οι έννοιες διαστρέφονται και τα συμπεράσματα αντιστρέφονται… Είναι προφανές ότι κατέρρευσε η ευρω- αυταπάτη της αποτίναξης της λιτότητας (σε πρώτο χρόνο), αλλά και αυτού ακόμη του κατοπινού ζητούμενου, του «έντιμου συμβιβασμού», που θα επιτυγχανόταν για καμιά πενηνταριά λόγους, εκ των οποίων …αλησμόνητος θα παραμείνει ο εξής: «Αυτήν την κυβέρνηση οι Γερμανοί δεν την κρατάνε με σκάνδαλα τύπου Ζίμενς, άρα θα διαπραγματευτούν μαζί της ως ίσοι προς ίσους…». Κι όμως, καταβάλλονται άοκνες προσπάθειες, ώστε η πανωλεθρία των ιδεοληψιών και των εμμονών του «αριστερού ευρωπαϊσμού» να παρουσιαστεί σαν αποτυχία μιας υπερβολικής, ανόητης …αυθάδειας απέναντι στο συνδικάτο του εγκλήματος, που κάποιος εκνευριστικός, μαζοχιστικός ευφημισμός αξιώνει να το προσδιορίζουμε -ακόμη- με τη λέξη «εταίροι»…
Και μετά; Μετά «κόβεται» η ταινία, προβάλλεται «παγωμένη» μια σκηνή από το τέλος και ακούγεται το αμείλικτο ερώτημα: «Εδώ που έφθασαν τα πράγματα, εσείς τι θα κάνατε; Έχετε εναλλακτική πρόταση; Θέλατε να πάμε σε άτακτη χρεοκοπία, σε ξαφνικό Grexit, σε αφανισμό των καταθέσεων του κόσμου;».
Σε αυτήν την περίπτωση ταιριάζει η φράση του αμερικανού συγγραφέα Μπέρναντ Μάλαμουντ: «Εάν μπεις σε λάθος τρένο, τότε κάθε σταθμός είναι λάθος σταθμός». Φυσικά θα είναι λάθος και ο τερματισμός…
Πότε ακριβώς ζήτησε, όμως, «εναλλακτικές προτάσεις», απόψεις και ιδέες, το επιτελείο που κατά τα φαινόμενα έπεισε τον Αλέξη Τσίπρα ότι το τρένο …ήταν το σωστό; Διότι έως τις παραμονές της εισαγωγής των «προαπαιτούμενων» στη Βουλή, δεν είδαμε κανέναν να αγωνιά για καταθέσεις «εναλλακτικών προτάσεων».
Όλους σίγουρους τους βλέπαμε, τότε που η χώρα ξέμενε από ρευστό (διότι πλήρωνε κανονικά τους πιστωτές – κι ας της είχαν «κόψει» αυτοί κάθε ρευστότητα), «καταφέρνοντας» τελικά να φθάσει «άπορη» στο δημοψήφισμα, το οποίο φυσικά θα έπρεπε να έχει διεξαχθεί νωρίτερα.
Όλους σίγουρους τους βλέπαμε, τότε που κάθε απότομη σκλήρυνση της στάσης των γκάνγκστερ της ΕΕ και του ΔΝΤ επέσυρε «διοχετεύσεις» εκτιμήσεων «κυβερνητικών κύκλων» του τύπου «ποτέ άλλοτε δεν βρισκόμασταν πιο κοντά σε συμφωνία». Τότε, εν ολίγοις, που κάθε κίνηση αντίστασης εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης τη διαδεχόταν κάποια άλλη, αντίρροπη, προς εξευμενισμό των γκάνγκστερ. Κι αυτοί «οσμίζονταν» τον φόβο, ή τουλάχιστον διέβλεπαν τα όρια του ελληνικού αντάρτικου, και ορμούσαν…
Επιφυλασσόμαστε να ασχοληθούμε άλλη φορά με την τελική, ουδόλως τεκμηριωμένη και ήδη βαλλόμενη από καλούς γνώστες των οικονομικών «σιγουριά» του πρωθυπουργού, ότι τώρα δεν μπορεί να σχεδιαστεί επιτυχημένη εισαγωγή εθνικού νομίσματος, λόγω ανεπάρκειας συναλλαγματικών αποθεμάτων.
Επειδή όμως δεν αντέχουμε άλλο αυτή τη γενική εξίσωση «Ευρωζώνη ίσον φύλακας – άγγελος των τραπεζικών καταθέσεων», υπενθυμίζουμε ότι αυτές «κουρεύτηκαν» με την …αγγελική ευρωπαϊκή ρομφαία στην Κύπρο, αλλά προστατεύτηκαν στην …απομονωμένη Ισλανδία.
Ναι, την Ισλανδία… Τη λιλιπούτεια χώρα η οποία, ακριβώς επειδή δεν βρισκόταν μέσα στο «ζουρλομανδύα του ευρώ», εθνικοποίησε τις τράπεζες που κατέρρευσαν, διασφάλισε τις καταθέσεις, υποτίμησε το νόμισμά της, αύξησε τις εξαγωγές και το ΑΕΠ της, έριξε κατακόρυφα τον πληθωρισμό (από το 18,6% στο 2,5%), ομοίως και το δημόσιο χρέος. Και το «φοβερότερο»: Ζει ακόμη, οι αγορές δεν την κατασπάραξαν, ούτε κατάσχεσαν τον μπακαλιάρο της για να την εκδικηθούν…
ΥΓ: Φανταζόμαστε πως τώρα θα νιώθει καλύτερα και ο Γιάννης Πανούσης. Μέχρι χθες προστάτευε το έργο του, απέναντι στη «μοχθηρία» της «Αριστεράς του Τίποτα». Εφεξής τα «παλικάρια» του θα δέρνουν διαδηλωτές, στο όνομα του εθνικού έργου που καλείται να διεκπεραιώσει η «Αριστερά του Παρ’ τα Όλα Δανειστή». Όσο να πεις, είναι μια «πρόοδος»…
Είπαμε: Αν μπεις σε λάθος τρένο…
