Όλες τις νύχτες παλεύω µε φαντάσµατα. Μέρες και νύχτες αντικατέστησαν την αγωνία µε βάρος. Μια βαρύτερη αγωνία; Ένα βάρος χωρίς ελαφρότητες; Οι σύντροφοι που τα είχαν προβλέψει – πάντα υπάρχουν οι σύντροφοι που τα είχαν προβλέψει – θα µε κατηγορήσουν – και πάλι – πως είχα αυταπάτες, πως επένδυσα – πάλι – σε λάθος αριστερές µετοχές, στην επιθυµία µου που αντικαθιστούσε την πραγµατικότητα. Ίσως να έχουν δίκιο. Μερικές φορές θέλω κι εγώ να καταφύγω στη βεβαιότητα τους. Δεν µε βοηθάει όµως ο εαυτός µου. Κάτι ψάχνει, κάτι βρίσκει, κάτι δικαιολογεί, κάτι µπαλώνει, στο τέλος µπλέκει σε διαλεκτικούς λαβυρίνθους που οδηγούν σε λάθη. Κι ενώ το ξέρω, ξαναπροσχωρώ, κάθε φορά, σε µια περιπλοκή, στο επόµενο λάθος µου. Κι ας έχω τόσο µεγάλη επιθυµία να νιώσω ασφαλής µε µια βέβαιη σκέψη!.. Κι ας ζηλεύω πάντα εκείνους που λένε κάθε φορά στο τέλος “σου τα ’λεγα εγώ”. Μερικές φορές που αποπειράθηκα να τους µιµηθώ µε πιάσανε στα πράσα, πρώτα εκείνοι που δεν πείστηκαν πως τα ’λεγα, κι ύστερα οι τύψεις µου.
Αυτές είναι οι κουβέντες ενός φίλου (ή µήπως του άλλου µου εαυτού;) Του απαντώ, όχι χωρίς ένα ίχνος ειρωνείας: Έχει ξεχυλίσει το συναίσθηµα αυτές τις µέρες. Κυκλοφορούν πολλές δακρυσµένες λέξεις κι αναδιπλώνονται οι σκέψεις αισιοδοξίας. Πάλι µας γέλασαν; Σύντροφε; Πάντα κάποιος µας γελάει εµάς τους αθώους;
Φωνή από το βάθος της σκηνής απαντά: Όχι εµάς. Γιατί εµείς 20 χρόνια σας προειδοποιούσαµε µε τη µονότονη βεβαιότητά µας, πως δεν γίνεται µε ευχές να κάνουµε ανάσταση. Αλλά εσείς νοµίζατε πως η ανάσταση είναι εθιµοτυπία. Μια βδοµάδα πάθη, την Παρασκευή σταύρωση, Κυριακή λυτρωνόµαστε. Τόσα χρόνια που διαρκεί η εβδοµάδα των παθών δεν σας έµαθαν πως δεν ακολουθείται η σειρά. Κι έτσι την πρώτη ανάσταση που συναντήσατε είπατε να την ακολουθήσετε. Να βγείτε από το φόβο. Και τώρα προσχωρείτε κι εσείς, σε δακρυσµένες λέξεις. Πολύ συναίσθηµα. Αλλά ποιός συµµερίζεται το πένθος; Όπου κλαίνε δεν περνάνε ταξιδιώτες κι οι επισκέπτες ακούνε και δεν πλησιάζουν. Αλλά και πάλι πως να µη θρηνήσεις τις διαψεύσεις σου; Το πένθος πρέπει να το ζήσεις, συνιστούν οι ψυχολόγοι.
Εµείς που σας είχαµε δώσει τις απαντήσεις πριν να κάνετε την ερώτηση, έχουµε κάθε λόγο να κατατάξουµε τους εαυτούς µας στους επιβεβαιωθέντες.
Όσο για µένα, παρακολουθώ τη Ζωή Λάσκαρη να συγχαίρει την ευθύνη του πρωθυπουργού και φαντάζοµαι πως εκείνος θα χαίρεται, µαζί µ’ αυτή τη σκοτεινή φιγούρα στο βάθος της φωτογραφίας, η οποία ευχαρίστησε του αµερικανούς για τη “βοήθειά που πρόσφεραν στη χώρα µας” – και στην κυβέρνηση της αριστεράς, να υποθέσω; (όπως ένας άλλος, πρωθυπουργός εκείνη τη φορά, αλλά ιδίου αναστήµατος – πολιτικού κυρίως – σε µια παρόµοιας αγωνίας κρίση στην οποία “βοήθησαν” και τότε οι αµερικανοί). Θα χαίρονται και όλοι εκείνοι οι κυβερνώντες σύντροφοι που ανακάλυψαν αίφνης πως η αριστερά έχει πολλές ηθικές, η µία είναι της συνείδησης, η άλλη της ευθύνης, η “τρίτη η καλύτερη µοιρολογάει και λέει” …
Αλλοίµονό µας.
Μ’ αυτά και µ’ αυτά δεν νιώσαµε πως είναι Ιούλιος.