του Διονύση Ελευθεράτου
Η διαδρομή από τις «φούσκες» στο πλήρες ξεφούσκωμα…
Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ψόφιο μα με αρχηγό. Νέο πρόεδρο εκλέγουν σήμερα τα «απομεινάρια» μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής που κατέληξε στο πλήρες πολιτικό ξεφούσκωμα του κεντροαριστερού, «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος, αφού προηγουμένως «χάρισε» αμέτρητες «φούσκες».
Ποιος ξεχνά τα φουσκωμένα πανιά της «ισχυρής Ελλάδας της ΟΝΕ», τις – ελέω «Ζίμενς» και όχι μόνο – φουσκωμένες τσέπες, τη φούσκα του Χρηματιστηρίου;
Ποιος ξεχνά το τεχνητό (ελέω «Γκόλντμαν Σακς») ξεφούσκωμα του χρέους, το κατοπινό (επί ΓΑΠ) φούσκωμά του για να μπούμε στα Μνημόνια και τα φουσκωμένα από οίηση μυαλά που οραματίζονταν – προφητικά- «απασχολήσιμους», πλάι στα μοντέλα του «λαϊκού μετοχικού καπιταλισμού»;
Ποιος ξεχνά το «αμφίδρομο» φούσκωμα της «κομματικής επιρροής» με Κοντογιαννόπουλους, Μάνους, αλλά και «ρετάλια της Αριστεράς»;
Και κατόπιν, στην τελική ευθεία (της κατρακύλας… ), να και ο «Μπένι», φουσκωμένος σαν διάνος. Ο άνθρωπος που επαίρεται ανερυθρίαστα ακόμη και για το PSI και ο οποίος, ενδομύχως, ίσως θεωρεί ότι η αποχώρησή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συνιστά για τον δημόσιο βίο τρομερό, ανεπανόρθωτο πλήγμα. Περίπου όπως κι ο Νέρωνας πίστευε ότι, με το βιολογικό του τέλος, η Ρώμη και ο κόσμος θα έχαναν τον μεγαλύτερο ποιητή «έβερ».
Το ΠΑΣΟΚ εκλέγει σήμερα πρόεδρο, στον απόηχο διασκεδαστικών αφορισμών: «Είσαι νεοδημοκράτης», είπε με τον τρόπο της η Φώφη Γεννηματά στον Ανδρέα Λοβέρδο», «είσαι ΣΥΡΙΖΑία» απάντησε εκείνος – και άλλα ωραία. Για σκέψου… Τώρα τσακώνονται για το πώς ετεροκαθορίζονται, στο ΠΑΣΟΚ που κάποτε «όλα τα άλεθε», όλα τα ενσωμάτωνε.
Σήμερα, όμως, είναι σαν να ορίζεται κάποιος ή κάποια, όχι κανονικός αρχηγός κόμματος, αλλά εκκαθαριστής μιας εταιρείας που πτώχευσε.
Είναι σαν να ορίζεται σήμερα, όχι ο αρχηγός, αλλά ο βαρκάρης που θα μεταφέρει, «μετ- ου πολύ», φανταζόμαστε, το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ στον Αχέροντα. Διότι, ναι μεν στην αρχαιότητα την εν λόγω αποστολή τη διεκπεραίωνε ο Χάρων, αλλά σιγά μην εμπιστευόταν το ΠΑΣΟΚ κανέναν άλλον, ακόμη και γι’ αυτό. Κι εφ’ όσον δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί (ακόμη) όλα τα λιμάνια και τα πορθμεία, όπως θα επιθυμούσε η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, το κόμμα του Τσουκάτου και του Μαντέλη, του Σημίτη και του Στουρνάρα, του ΓΑΠ και του «Μπένι», αρνείται ακόμη και να διαβεί το πορθμείο του Χάροντα δίχως να ελέγχει το ίδιο την κατάσταση. Αμ πώς…
Το επαναλαμβάνουμε: Η διασωλήνωση στην εντατική, που συντηρούν τα συγκροτήματα του Τύπου, είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ αργοπεθαίνει. Εάν έλλειπε αυτή η φροντίδα, το ΠΑΣΟΚ θα μας είχε ήδη «αφήσει χρόνους» – μαζί με τόσες αξέχαστες αναμνήσεις.
Αυτή είναι ίσως η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο σημερινό ΠΑΣΟΚ και την Ένωση Κέντρου, του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ‘70. Εκείνη τη δύσμοιρη, έπειτα από τις εκλογές του 1977, την εγκατέλειψε κάθε εκδοτική «συνιστώσα» της «δημοκρατικής παράταξης». Το ΠΑΣΟΚ και ποικίλα ενδύματά του, όμως, «Ελιές» και θρούμπες, συμπαρατάξεις και συμπράξεις, «στα … πούπουλα» το έχει το εκδοτικό «στάτους κβό».
Δύναμη της συνήθειας; Μπορεί, αλλά κυρίως κάτι άλλο: Διαφαινόμενη αδυναμία του «Ποταμιού» να πείσει ότι θα σταθεί, θα μακροημερεύσει και θα επεκταθεί. Ουδείς μπορεί να καταλογίσει άδικο στα πρακτικά μυαλά των συγκροτημάτων, εάν κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως όσο το άρμα της ελληνικής κεντροαριστεράς το σέρνει το αβέβαιης αντοχής «Ποτάμι» (με τα μπόλικα νεοφιλελεύθερα χαϊμαλιά να το προφυλάσσουν από … αριστερούλικες βασκανίες), τότε δεν βλάπτει και η αρωγή του άλλου, του γέρικου και βαριά άρρωστου αλόγου. Μέχρι να του βγει η ψυχή, το άρμα πρέπει κάπως να συρθεί.
Τι να σου κάνουν, όμως, και οι εντατικές των ΜΜΕ; Το μοιραίο μπορεί να αναβάλλεται, αλλά όχι για πολύ ακόμη. Και να ήθελες προς στιγμή, να πιστέψεις σε κάποιο άλλο σενάριο, αρκεί να ακούσεις τα ίδια στελέχη του ΠΑΣΟΚ και θα …συνέλθεις. Κυρίως να ακούσεις όσους επιδίδονται σε αναλύσεις, με τρόπο που καταδεικνύει ότι στη σημερινή εποχή, την οποία εκτός των άλλων χαρακτηρίζει και η καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης, εκείνοι προσδιορίζουν τον πολιτικό «μεσαίο χώρο» όπως παλιά.
Μπορεί τα Μνημόνια να τα στήριξε χωρίς ποτέ να τα διάβασε, αλλά δεν χρειαζόταν καμία ειδική επιφοίτηση ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης, για να πει κάτι σωστό: Ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, θα ήταν η επισημοποίηση ενός τέλους. Με τρόπο ρεαλιστικό, ικανό να περισώσει κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας.
Δεν έγινε. Τώρα το ΠΑΣΟΚ οδεύει, αργά- αργά, προς ένα τέλος που θα βαφτιστεί γέννηση κάποιου «ευρύτερου σχήματος». Οδεύει και κινδυνεύει να εκπροσωπηθεί από Δελαπατρίδηδες που θα αρνούνται πεισματικά, να αποδεχθούν την πολιτική τους περιθωριοποίηση, ή από τύπους που θα κλαψουρίζουν, επειδή «ο κόσμος χρέωσε στο ΠΑΣΟΚ προσχώρηση στη ΝΔ, μολονότι το κόμμα έσυρε τη ΝΔ σε δρόμο εθνικής ευθύνης»!
Τέλος πάντων, αυτά από αύριο. Διότι, είπαμε, σήμερα εκλέγεται ο εκκαθαριστής ή ο βαρκάρης…
