Το ΠΑΣΟΚ εκλέγει…εκκαθαριστή

του Διονύση Ελευθεράτου

Η διαδρομή από τις «φούσκες» στο πλήρες ξεφούσκωμα…

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ψόφιο μα με αρχηγό. Νέο πρόεδρο εκλέ­γουν σήμερα τα «απομεινάρια» μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής που κατέληξε στο πλήρες πολιτικό ξεφούσκωμα του κεντροαριστερού, «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος, αφού προ­ηγουμένως «χάρισε» αμέτρητες «φούσκες».

Ποιος ξεχνά τα φουσκωμένα πανιά της «ισχυρής Ελλάδας της ΟΝΕ», τις – ελέω «Ζί­μενς» και όχι μόνο – φουσκωμένες τσέπες, τη φούσκα του Χρηματιστηρίου;

Ποιος ξεχνά το τεχνητό (ελέω «Γκόλντμαν Σακς») ξεφούσκωμα του χρέους, το κατοπι­νό (επί ΓΑΠ) φούσκωμά του για να μπούμε στα Μνημόνια και τα φουσκωμένα από οίηση μυαλά που οραματίζονταν – προφητικά- «απα­σχολήσιμους», πλάι στα μοντέλα του «λαϊκού μετοχικού καπιταλισμού»;

Ποιος ξεχνά το «αμφίδρομο» φούσκωμα της «κομματικής επιρροής» με Κοντογιαννό­πουλους, Μάνους, αλλά και «ρετάλια της Αρι­στεράς»;

Και κατόπιν, στην τελική ευθεία (της κα­τρακύλας… ), να και ο «Μπένι», φουσκωμένος σαν διάνος. Ο άνθρωπος που επαίρεται ανε­ρυθρίαστα ακόμη και για το PSI και ο οποί­ος, ενδομύχως, ίσως θεωρεί ότι η αποχώρη­σή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συνιστά για τον δημόσιο βίο τρομερό, ανεπανόρθω­το πλήγμα. Περίπου όπως κι ο Νέρωνας πί­στευε ότι, με το βιολογικό του τέλος, η Ρώμη και ο κόσμος θα έχαναν τον μεγαλύτερο ποι­ητή «έβερ».

Το ΠΑΣΟΚ εκλέγει σήμερα πρόεδρο, στον απόηχο διασκεδαστικών αφορισμών: «Είσαι νεοδημοκράτης», είπε με τον τρόπο της η Φώ­φη Γεννηματά στον Ανδρέα Λοβέρδο», «εί­σαι ΣΥΡΙΖΑία» απάντησε εκείνος – και άλλα ωραία. Για σκέψου… Τώρα τσακώνονται για το πώς ετεροκαθορίζονται, στο ΠΑΣΟΚ που κάποτε «όλα τα άλεθε», όλα τα ενσωμάτωνε.

Σήμερα, όμως, είναι σαν να ορίζεται κά­ποιος ή κάποια, όχι κανονικός αρχηγός κόμ­ματος, αλλά εκκαθαριστής μιας εταιρείας που πτώχευσε.

Είναι σαν να ορίζεται σήμερα, όχι ο αρχη­γός, αλλά ο βαρκάρης που θα μεταφέρει, «μετ- ου πολύ», φανταζόμαστε, το πάλαι ποτέ κρα­ταιό ΠΑΣΟΚ στον Αχέροντα. Διότι, ναι μεν στην αρχαιότητα την εν λόγω αποστολή τη δι­εκπεραίωνε ο Χάρων, αλλά σιγά μην εμπιστευ­όταν το ΠΑΣΟΚ κανέναν άλλον, ακόμη και γι’ αυτό. Κι εφ’ όσον δεν έχουν ιδιωτικοποι­ηθεί (ακόμη) όλα τα λιμάνια και τα πορθμεία, όπως θα επιθυμούσε η συγκυβέρνηση Σαμα­ρά – Βενιζέλου, το κόμμα του Τσουκάτου και του Μαντέλη, του Σημίτη και του Στουρνάρα, του ΓΑΠ και του «Μπένι», αρνείται ακόμη και να διαβεί το πορθμείο του Χάροντα δίχως να ελέγχει το ίδιο την κατάσταση. Αμ πώς…

Το επαναλαμβάνουμε: Η διασωλήνωση στην εντατική, που συντηρούν τα συγκροτή­ματα του Τύπου, είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ αργοπεθαίνει. Εάν έλλει­πε αυτή η φροντίδα, το ΠΑΣΟΚ θα μας είχε ήδη «αφήσει χρόνους» – μαζί με τόσες αξέχα­στες αναμνήσεις.

Αυτή είναι ίσως η μεγάλη διαφορά ανάμε­σα στο σημερινό ΠΑΣΟΚ και την Ένωση Κέ­ντρου, του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ‘70. Εκείνη τη δύσμοιρη, έπειτα από τις εκλο­γές του 1977, την εγκατέλειψε κάθε εκδοτι­κή «συνιστώσα» της «δημοκρατικής παράτα­ξης». Το ΠΑΣΟΚ και ποικίλα ενδύματά του, όμως, «Ελιές» και θρούμπες, συμπαρατάξεις και συμπράξεις, «στα … πούπουλα» το έχει το εκδοτικό «στάτους κβό».

Δύναμη της συνήθειας; Μπορεί, αλλά κυ­ρίως κάτι άλλο: Διαφαινόμενη αδυναμία του «Ποταμιού» να πείσει ότι θα σταθεί, θα μα­κροημερεύσει και θα επεκταθεί. Ουδείς μπο­ρεί να καταλογίσει άδικο στα πρακτικά μυαλά των συγκροτημάτων, εάν κατέληξαν στο συ­μπέρασμα, πως όσο το άρμα της ελληνικής κεντροαριστεράς το σέρνει το αβέβαιης αντο­χής «Ποτάμι» (με τα μπόλικα νεοφιλελεύθερα χαϊμαλιά να το προφυλάσσουν από … αριστε­ρούλικες βασκανίες), τότε δεν βλάπτει και η αρωγή του άλλου, του γέρικου και βαριά άρ­ρωστου αλόγου. Μέχρι να του βγει η ψυχή, το άρμα πρέπει κάπως να συρθεί.

Τι να σου κάνουν, όμως, και οι εντατικές των ΜΜΕ; Το μοιραίο μπορεί να αναβάλλε­ται, αλλά όχι για πολύ ακόμη. Και να ήθελες προς στιγμή, να πιστέψεις σε κάποιο άλλο σε­νάριο, αρκεί να ακούσεις τα ίδια στελέχη του ΠΑΣΟΚ και θα …συνέλθεις. Κυρίως να ακού­σεις όσους επιδίδονται σε αναλύσεις, με τρό­πο που καταδεικνύει ότι στη σημερινή εποχή, την οποία εκτός των άλλων χαρακτηρίζει και η καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης, εκεί­νοι προσδιορίζουν τον πολιτικό «μεσαίο χώ­ρο» όπως παλιά.

Μπορεί τα Μνημόνια να τα στήριξε χωρίς ποτέ να τα διάβασε, αλλά δεν χρειαζόταν κα­μία ειδική επιφοίτηση ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης, για να πει κάτι σωστό: Ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στο συνέδριο του ΠΑ­ΣΟΚ, θα ήταν η επισημοποίηση ενός τέλους. Με τρόπο ρεαλιστικό, ικανό να περισώσει κά­ποια ψήγματα αξιοπρέπειας.

Δεν έγινε. Τώρα το ΠΑΣΟΚ οδεύει, αργά- αργά, προς ένα τέλος που θα βαφτιστεί γέν­νηση κάποιου «ευρύτερου σχήματος». Οδεύ­ει και κινδυνεύει να εκπροσωπηθεί από Δε­λαπατρίδηδες που θα αρνούνται πεισματικά, να αποδεχθούν την πολιτική τους περιθωριο­ποίηση, ή από τύπους που θα κλαψουρίζουν, επειδή «ο κόσμος χρέωσε στο ΠΑΣΟΚ προ­σχώρηση στη ΝΔ, μολονότι το κόμμα έσυρε τη ΝΔ σε δρόμο εθνικής ευθύνης»!

Τέλος πάντων, αυτά από αύριο. Διότι, εί­παμε, σήμερα εκλέγεται ο εκκαθαριστής ή ο βαρκάρης…