του Διονύση Ελευθεράτου
Μια ματιά στους «κανόνες» της ΕΕ υπό το πρίσμα των πυρακτωμένων τούτων ημερών
Η δυσφορία ή και απέχθεια για το «ιερατείο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την τρέχουσα, κυρίαρχη εκδοχή του «ευρωπαϊσμού» συχνά απολήγει σε ένα μελαγχολικό κλισέ: «Η Ευρώπη απομακρύνθηκε από τις αξίες, τα ιδεώδη και τις αρχές της…».
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: «Κληροδοτήματα» της ευρωπαϊκής ιστορικής μηχανής «παραγωγής» αξιών δεν ήταν μόνον ο Τζορντάνο Μπρούνο, ο Διαφωτισμός, η Κομμούνα. Υπήρξαν και η Ιερά Εξέταση, η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, η Ιερά Συμμαχία. Δικαιούται κανείς να αναγνωρίζει τα δικά του πολιτισμικά «γενεαλογικά δέντρα» και τους δικούς του μέντορες σε οποιοδήποτε «συρτάρι» φύλαξης ευρωπαϊκών «αρχών και κληροδοτημάτων». Τόσο ο Σόιμπλε όσο και ο διαδηλωτής της Μαδρίτης ή της Αθήνας διαθέτουν αυτή την ευχέρεια. Κι όλοι μαζί έχουμε την ευκαιρία να δούμε πώς ακριβώς εξελίσσονται τα περιλάλητα «ευρωπαϊκά κεκτημένα» κατά τα τελευταία χρόνια ή και τις τελευταίες πυρακτωμένες ημέρες. Καταμετράμε συμπεράσματα.
Πρώτο: στην ΕΕ οι κανόνες είναι «άτεγκτοι», συμπεριλαμβανομένου και του κανόνα των διαφορετικών «μέτρων και σταθμών». Παράδειγμα: το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη «δικαιούνται» να αποφασίσουν σε μια νύχτα εάν θα ριφθεί στην κόλαση η κοινωνία και η οικονομία μιας χώρας, της οποίας το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, κινείται π.χ. 60 εκατοστιαίες μονάδες πάνω από το επιτρεπτό (60%) όριο ή και 50 μονάδες (περίπτωση Πορτογαλίας). Η ίδια η Γερμανία που δανειζόταν με μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια, που έφτιαχνε πλεονάσματα χάρη στα ελλείμματα του Νότου, που επωφελήθηκε από το ευρώ όσο καμία άλλη χώρα, «μετρά» πλέον το δημόσιο χρέος της γύρω στο 90%.
Εάν η Ευρωζώνη δεν ήταν ντυμένη με το «ζουρλομανδύα» που έχει περιγράψει ο Πολ Κρούγκμαν, οι 30 εκατοστιαίες μονάδες… παράνομου, «παραπανίσιου» χρέους της προνομιούχας Γερμανίας θα διαλαλούσαν το προφανές: πόσο βλακώδης είναι η ιδεοληψία των «πλαφόν» της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Έλα όμως που ο «ζουρλομανδύας» ακινητοποιεί και τις γλώσσες ή ακόμη και τα μυαλά… Ο ισχυρός «παραβάτης» δικαιούται να ξεκοιλιάζει τον αδύναμο «παραβάτη», θυμίζοντας κι εκείνη την ατάκα του Κλιντ Ίστγουντ (στον Καλό, τον κακό και τον άσχημο): «Υπάρχουν δυο ήδη ανθρώπων. Αυτοί που κρατάνε πιστόλι κι αυτοί που σκάβουν». Απλώς τώρα αυτό το λένε «τήρηση κανόνων»…
Δεύτερον: η λαϊκή ετυμηγορία σε μια χώρα αποδεικνύεται «σεβαστή» περίπου όσο και το απεργιακό δικαίωμα στην Ελλάδα, το οποίο για να συνεχίσει να διατηρεί την ιερότητά του δεν πρέπει να… ασκείται. Οι εκλογές βεβαίως γίνονται (έστω και διατρέχοντας ενίοτε τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν «πιστωτικό γεγονός»!), αλλά οφείλουν να καταλήξουν «ως μη γενόμενες», υπό την έννοια ότι ισχύουν -και μάλιστα… ατόφιες- οι «δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων». Έξοχα.
Εξυπακούεται πως δεν προέκυψε από παρθενογένεση τούτος ο… αβάσταχτος δημοκρατικός ογκόλιθος του «κοινού μας σπιτιού». Αρκεί να θυμηθούμε ότι το 2005 ματαιώθηκαν όλα τα προγραμματισμένα ανά την Ευρώπη δημοψηφίσματα για το ευρωσύνταγμα, έπειτα από την επικράτηση του «όχι» στη Γαλλία και την Ολλανδία. Το Ευρωσύνταγμα που «μαυρίστηκε» εις διπλούν και κατόπιν «λάκισε» έκανε… μετάσταση στη Συνθήκη της Λισαβόνας κι έτσι επιβλήθηκε – ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Εάν λοιπόν συνέβαιναν αυτά προ κρίσης πώς στην ευχή να μην επεκταθεί τώρα «ως δει» η ευρωπαϊκή «δημοκρατικότητα»;
Τρίτο: στην ωραία ευρωπαϊκή μας ατμόσφαιρα υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» βοηθοί σερίφη. Αρκεί να δεις τι κάνουν οι πρώτοι, δηλαδή εκείνοι τους οποίους εξωραΐζει η πολιτική αφέλεια ή οι ανάγκες κάποιας «διπλωματικής» συμπεριφοράς, για να αναρωτηθείς μήπως περιττεύουν οι «σκληροί». Αν όχι εκ φύσεως πάντως εκ θέσεως «καλός» είναι ο Μάρτιν Σουλτς, καθότι πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, ενός οργάνου εκλεγμένων. Είναι τόσο ασίγαστο το πάθος του για τις εκλογικές διαδικασίες και τις μετεκλογικές διεργασίες, ώστε προτού κραυγάσει «υποταχθείτε ή χρεοκοπήστε» βρίσκει τη διάθεση να καυτηριάσει τη «ΣΥΡΙΖΑϊκή» επιλογή του σχηματισμού κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ κι όχι με το Ποτάμι.
Τι; Ανοίκεια επέμβαση στα εσωτερικά ενός κυρίαρχου κράτους; Σωπάτε, μωρέ, με τις υπερβολές σας… Η έννοια της «κυριαρχίας» είναι σχετική όσο κι αυτή της «δημοκρατίας». Στο κάτω κάτω ένας χαμογελαστός χοντρούλης με θεσμική ευρωπαϊκή ιδιότητα προφανώς τιμά τη χώρα μας όταν καταδέχεται να επιλέγει σαν απλός έλληνας ψηφοφόρος – είναι κι αυτή μια μορφή «αλληλεγγύης»…
Όσο γι’ αυτή καθ’ αυτή την ενόχλησή του με τη συμμετοχή των ΑΝΕΛ (αντί του Ποταμιού) στην κυβέρνηση, ας μην αναζητήσει κανένας κακοήθης την αιτία στο μνημονιακό ή αντιμνημονιακό του πράγματος. Απλώς η ΕΕ διαθέτει έναν «μετρητή ευρωπαϊσμού» κι αναλόγως εγκρίνει ή απορρίπτει. Οι χειριστές του «μετρητή» δεν ταράχτηκαν όταν το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, το κόμμα των «καθαρών Ελλήνων», ανέλαβε κυβερνητικά καθήκοντα, για να στηρίξει το Μνημόνιο (οι μόνες αντιδράσεις που θυμόμαστε προήλθαν από το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα κι εστιάστηκαν στις φιλοχουντικές τοποθετήσεις στελεχών του ΛΑΟΣ). Ο «μετρητής» δείχνει… κανονικές ενδείξεις, την ώρα που η Ευρώπη στηρίζει το καθεστώς της Ουκρανίας, εντός του οποίου είναι μεγάλο το ειδικό βάρος των ναζί. Έννοια σας όμως, ο «μετρητής ευρωπαϊσμού» δεν χάλασε, δεν σκούριασε. Μόλις απεφάνθη ότι ο Καμμένος δεν είναι επαρκής συνεχιστής του πνεύματος του Μοντεσκιέ – όπως ήταν προφανώς ο Μάκης Βορίδης και οι λοιποί υπουργοί του ΛΑΟΣ. Αλλόκοτος ο «μετρητής ευρωπαϊσμού». Πιο «απρόβλεπτος» κι από τις αγορές…
Τέταρτον: ο εκβιασμός του «καλού» χρυσοθήρα (συγγνώμη, τραπεζίτη) Ντράγκι σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης, ευθύς μόλις έγνεψαν οι Γερμανοί, μας υπενθυμίζει ότι η «ανεξαρτησία» των επιμέρους «χώρων» του «κοινού μας σπιτιού», όταν τα πράγματα ζορίζουν, είναι περίπου τόσο ακλόνητη όσο και η ενδο- κρατική «διάκριση των εξουσιών» σε περιόδους πολιτικής – κοινωνικής κρίσης. Πόσο «εύκολο» θα ήταν για τον Ντράγκι να μείνει ουδέτερος παρατηρητής στην απαρχή της διελκυστίνδας Αθήνας – Βερολίνου; Περίπου όσο «εύκολο» θα ήταν, τον περασμένο Δεκέμβριο, να μην κινδυνολογήσει ασυστόλως ο Στουρνάρας, για χάρη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που «έπαιζε τα ρέστα της» επιδιώκοντας να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας.
Οι ημέρες είναι βεβαίως πολύ φορτισμένες και κρίσιμες, για να επιτρέψουν να αναδειχθεί σε κύριο θέμα το πώς (συνεχίζει να) διαμορφώνεται η φυσιογνωμία της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Τα συμπεράσματα όμως μόνο «ακαδημαϊκά» δεν είναι – τα εμπλουτίζει άλλωστε η αλληλουχία των σημερινών γεγονότων. Όσοι έτρεφαν (ακόμη;) αυταπάτες, ας δουν τα ποικίλα «κοινοτικά κεκτημένα» να μετατρέπονται σε κοινοτικά… ξεσκισμένα παμπάλαιων αρχών ή καλόηχων διακηρύξεων.
Όλα αυτά ασφαλώς δεν απαντούν στα τρέχοντα, φλέγοντα θέματα της διαπραγμάτευσης, της ενδεδειγμένης ή μη τακτικής, των χειρισμών, των κινήσεων της επόμενης ημέρας ή και ώρας, των κινηματικών αναγκών, κ.λπ. «Εγγράφονται» όμως και καλό είναι, αν μη τι άλλο, να οδηγήσουν σε μια μαζική εξ αριστερών χλεύη της «λογικής» που ταυτίζει την Ευρώπη με την ΕΕ και το ευρώ.
Προσφάτως ένας συντηρητικός καθηγητής πολιτικών επιστημών διακήρυττε με στόμφο στη ΝΕΡΙΤ ότι η αντίθεση προς τις μορφές ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνιστά άρνηση του… ευρωπαϊκού-δυτικού πολιτισμού! Κρίμα που δεν προβλήθηκε με υπότιτλους το σχετικό βίντεο στην… ημιάγρια (εκτός Ευρωζώνης γαρ) Αγγλία ή την απολύτως «βάρβαρη» Νορβηγία, η οποία δεν ανήκει καν στην ΕΕ. Την επόμενη φορά που θα ακούσουμε ότι θα μείνουμε χωρίς χαρτί υγείας, αν δεν υπακούσουμε πλήρως στις εντολές του ευρωιερατείου, ας φανταστούμε και το επερχόμενο κατάντημα των «απομονωμένων απολίτιστων». Δεν μπορεί, εδώ πληρώνονται όλα… Η Πρέμιερ Λιγκ κάποια στιγμή θα ενοποιηθεί με κάποιο πρωτάθλημα της Βόρειας Αφρικής, τα CD των νορβηγών Μαντρουγκάτα θα πωλούνται μόνο κάτω από τη Σαχάρα κι αν δείτε καμιά μεγάλη έκρηξη ηφαιστείου στην Ισλανδία να ξέρετε ότι θα πρόκειται για θεία δίκη.
