Για να ηττηθεί η κυβέρνηση και η «χούντα» κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ
του Γιάννη Ελαφρού
Η κυβέρνηση ζει την αγωνία του τερµατοφύλακα πριν από τα πέναλτι, φοβούµενη δικαίως τον καταποντισµό στις ευρωεκλογές, κυρίως, αλλά και στις δηµοτικές – περιφερειακές εκλογές. Κι ενώ ο Β. Βενιζέλος πάει να κρυφτεί πίσω από τους 58 πασόκους µε πολιτικά, η ΝΔ ενισχύει τα ακροδεξιά της χαρακτηριστικά, όχι µόνο για να αποσπάσει µικρή µερίδα ψήφων από τη ΧΑ (πολύ δύσκολο), αλλά και για να εκφράσει την αναγκαία παραπέρα αντιδραστική της προσαρµογή ενόψει όξυνσης της ταξικής πάλης. Καθώς όλα δείχνουν ότι έρχεται το τρίτο µνηµόνιο (και το… µακρύτερο, αφού θα έχει χρονικό ορίζοντα δεκαετιών) ο Σαµαράς και τα µνηµονιακά παπαγαλάκια προσπαθούν να εµφανίσουν ότι πρόκειται απλώς για µια… βοήθεια της φιλεύσπλαχνης Γερµανίας και των «εταίρων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βγαίνουµε από το µνηµόνιο, φεύγει η τρόικα, κραυγάζουν από τώρα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Η κυβέρνηση νοµίζει ότι απέναντί της έχει ιθαγενείς και ενεργοποιεί –προφανώς για εκλογικούς λόγους– το τέχνασµα του Χότζα. Αφού φόρτωσε εργαζόµενους και µικροµεσαίους της πόλης και του χωριού µε ένα βουνό φόρους, έρχεται και αφαιρεί ορισµένα από τα πιο προκλητικά στοιχεία (ιδιαίτερα υπό το βάρος των µαζικών αγροτικών κινητοποιήσεων). Την ίδια ώρα όµως, σαν το κλεφτρόνι που κάνει γρήγορα τη «δουλειά» γιατί το πήραν χαµπάρι, προωθεί µε ταχύτητα και επιµονή τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις («διαρθρωτικές αλλαγές»), οι οποίες είναι πιο επώδυνες διότι είτε διαµορφώνουν ένα νέο πλαίσιο, είτε οδηγούν σε καθολικές αρνητικές επιπτώσεις: διάλυση ΕΟΠΥΥ – δηµόσιας υγείας, απολύσεις στο Δηµόσιο µε νέο γύρο διαθεσιµοτήτων, µαζί µε αξιολόγηση, πειθάρχηση και απόλυση, ξεπούληµα δικτύων ΔΕΗ, Ελληνικού και άλλων «φιλέτων» του ΤΑΙΠΕΔ, απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τοµέα κ.λπ. Ο στόχος είναι να τελειώσουν όσο γίνεται περισσότερα µέχρι τον Μάη.
Υπάρχουν αντιδράσεις και σηµαντικοί αγώνες που δυστυχώς µένουν αδικαιολόγητα µεµονωµένοι. Εργαζόµενοι και γιατροί ΕΟΠΥΥ (ουσιαστικά σε απεργία διαρκείας), αγρότες, καθηγητές, «διαθέσιµοι» εκπαιδευτικοί και σχολικοί φύλακες (στις 14 Φλεβάρη έρχονται ξανά µαζικά στην Αθήνα από όλη την Ελλάδα), εργαζόµενοι ΔΕΗ: δεν είναι λίγα τα µέτωπα, θα ανοίξουν κι άλλα. Νέα στοιχεία αναδεικνύονται: η διάρκεια κι η αποφασιστικότητα των κινητοποιήσεων, η απόφαση να πάρουν οι εργαζόµενοι την υπόθεση στα χέρια τους, να µην εµπιστευθούν τον υποταγµένο συνδικαλισµό.
Κι όµως λείπει µια κρίσιµη παράµετρος. Να ενοποιηθούν όλοι αυτοί οι αγώνες σε ένα µεγάλο παλλαϊκό – πανεργατικό µέτωπο µε στόχο να σπάσει η επίθεση, να δεθούν τα χέρια και να πέσει η άθλια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να ανατραπεί συνολικά η «χούντα» κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Κι όµως, τη στιγµή που η κυβέρνηση είναι πιο αποµονωµένη από ποτέ από το λαϊκό αίσθηµα, τη στιγµή που από πολλές απόψεις είναι κυβέρνηση µε ηµεροµηνία λήξης (κι έχει ήδη «µουχλιάσει»), το εργατικό και λαϊκό κίνηµα πρέπει και µπορεί µε µια συνολική του αντεπίθεση να την υποχρεώσει σε ήττα, να µην περάσει κανένα αντιλαϊκό µέτρο, να τα πάρουµε όλα πίσω.
Με ένα τέτοιο σχέδιο, µε µια τέτοια «ιδέα» (που ανταποκρίνεται σε πραγµατικές ανάγκες και δυνατότητες του κόσµου της δουλειάς) µπορούν να επιτευχθούν τέσσερις βασικοί στόχοι: Πρώτο, να µη ληφθούν νέα επώδυνα αντιλαϊκά µέτρα – απεναντίας µπορούν να αποσπαστούν κατακτήσεις. Δεύτερο, να µην περάσει νέο µνηµόνιο, νέο µεσοπρόθεσµο ή όπως αλλιώς το πούνε. Τρίτο, να ξαναβγεί ο κόσµος στο προσκήνιο, να κάνει ο ίδιος πολιτική για τα συµφέροντά του, να συγκροτήσει το κίνηµα και τα όργανά του, να µην παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις από τον καναπέ, ούτε να περιµένει άπραγος τις εκλογές, για να ψηφίσει τον κάθε Βουδούρη ή Καρυπίδη. Τέταρτο, το µαζικό κίνηµα να διαµορφώσει τα αιτήµατά του, το δικό του πρόγραµµα διεκδικήσεων, µε αυτοπεποίθηση και απαιτητικότητα σε µια συγκλονιστική εποχή, αντιστεκόµενο και ανατρέποντας τη µιζέρια και την υποταγή που αναπτύσσονται κυρίαρχες µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Με τους αγρότες στους δρόµους, τον ΕΟΠΥΥ σε απεργία και 2.000 απολύσεις δηµοσίων υπαλλήλων να έρχονται στις 22 Μάρτη (για πρώτη φορά µετά την καθιέρωση της συνταγµατικής «προστασίας» τους, ενώ προγραµµατίζονται συνολικά 15.000 το 2014), τους «διαθέσιµους» και τη φτωχολογιά στα κάγκελα θα έπρεπε τώρα όλες οι µαχόµενες δυνάµεις της Αριστεράς και του κινήµατος να πρωτοστατήσουν στη διαµόρφωση µιας κινηµατικής – αγωνιστικής καταιγίδας που θα πάρει και θα σηκώσει κυβέρνηση και τρόικα, θα τα βάλει µε την ΕΕ, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο.
Να µη γίνει ούτε µία απόλυση στο Δηµόσιο, να σταµατήσουν οι διαθεσιµότητες, να µπλοκαριστούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τοµέα. Άµεσα µέτρα για τους ανέργους, καµιά ιδιωτικοποίηση, ακύρωση της διάλυσης του ΕΟΠΥΥ, ικανοποίηση των αιτηµάτων της φτωχοµεσαίας αγροτιάς, για συλλογικές συµβάσεις µε αυξήσεις µισθών, ενάντια στη φορολογική λεηλασία και την οικονοµική βία και τροµοκρατία του κράτους. Να µην πληρωθεί πλέον δεκάρα τσακιστή για το χρέος, το οποίο δεν είναι του λαού, δεν το αναγνωρίζουµε και δεν το πληρώνουµε. Σε ρήξη και αποδέσµευση από τις δεσµεύσεις και την ίδια την ΕΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αντικαπιταλιστική ταξική πτέρυγα του κινήµατος, θέτει ανοικτά αυτή την αναγκαιότητα και παλεύει σε αυτή την κατεύθυνση. Δυστυχώς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ αρνούνται στην πράξη αυτή τη λογική, όπως έδειξε και η στάση τους στο γενικό συµβούλιο της ΑΔΕΔΥ, παραπέµποντας στο ακαθόριστο µέλλον. Κι όµως στο πεδίο των πραγµατικών αγώνων για την υπεράσπιση των ζωτικών αναγκών του λαού θα κριθούµε όλοι.
