Οι 56 από τις 85 συνελεύσεις των ΕΛΜΕ αποφάσισαν 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Λόγω όμως του ότι η αναλογία τους σε ψήφους στη συνέλευση των προέδρων της ΕΛΜΕ ήταν 65,7%, ποσοστό μικρότερο κατά 0,9% από το αναγκαίο σύμφωνα με το καταστατικό μας, 66,6% προχωράμε σε 48ωρη απεργία, πανελλαδική συγκέντρωση και νέες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ την Τρίτη, δηλώνει στο Πριν ο Σταύρος Τζιορτζιώτης, μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ
Συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη
– Ποια είναι η πραγματική διείσδυση των φασιστικών ιδεών στα σχολεία; Ποιος ευθύνεται γι’ αυτήν;
– Η αποδοχή της Χρυσής Αυγής στα σχολεία δεν είναι μεγάλης έκτασης, παρόλο που υπάρχουν πολλά και ανησυχητικά φαινόμενα. Τα φαινόμενα αυτά είναι γενικότερο αποτέλεσμα του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η Χρυσή Αυγή είναι το «μακρύ χέρι» αυτού του συστήματος, γιατί όταν η φτώχεια εξαπλώνεται στις οικογένειες, όταν τα παιδιά δεν έχουν ρεύμα, θέρμανση ή φαΐ στο σπίτι, όλα αυτά, αν υπάρχει χαμηλή παρέμβαση του ταξικού κινήματος και της μαρξιστικής ιδεολογίας, οδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση. Ειδικά μάλιστα όταν το πολιτικό κλίμα και ο δημόσιος λόγος από τα ΜΜΕ έχουν στρώσει την αποδοχή αυτών των μαύρων ιδεών, κατά των μεταναστών και της Αριστεράς.
– Πότε θα θεωρήσετε ότι ο αγώνας σας έχει πετύχει;
– Εμείς θεωρούμε ότι η απεργία ήδη πέτυχε πολλά. Ο τρόπος που αποφασίστηκε, ο τρόπος με τον οποίο έγινε αποδεκτή από τους συναδέλφους αλλά και την κοινωνία, νομίζουμε ότι δείχνουν ευρύτερη αποδοχή του αγώνα μας. Η απόφαση για απεργία λήφθηκε από τη βάση, κάτι πρωτόγνωρο για ένα σώμα 70.000 καθηγητών, με καθολική αποδοχή και 90% συμμετοχή. Έγινε αποδεκτή από το σύνολο της κοινωνίας, γιατί σ’ αυτή την απεργία και στην επιτυχή της έκβαση προσβλέπει σχεδόν το σύνολο της εργατικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο ότι στο δρόμο μας λένε «κρατήστε». Να προσθέσω όμως και ότι η απεργία δέχτηκε σφοδρή επίθεση από την κυβέρνηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους κρατούντες. Αυτό θεωρούμε ότι είναι επιτυχία σήμερα.
Όμως πρέπει να τονίσουμε και κάτι άλλο. Η απεργία αυτή ξεπερνά τα όρια της κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Παρόλο που γίνεται προσπάθεια να εγκλωβιστεί σε αυτό το δίπολο, τα αιτήματα που έβαλε η απεργία έρχονται σε σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ του ΔΝΤ και πάνω σε αυτά πρέπει να πάρουν θέση όλοι. Το καλοκαίρι η κυβέρνηση έδιωξε 2.500 συναδέλφους μας της τεχνικής εκπαίδευσης, οδηγώντας τους στη διαθεσιμότητα. Έδιωξε παράλληλα 20.000 μαθητές από την τεχνική εκπαίδευση, καταργώντας 50 ειδικότητες. Οι καθηγητές παλεύουμε για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά σε ένα ενιαίο 12χρόνο σχολείο που δεν θα ‘ναι εξεταστικό κάτεργο και δεν θα σπρώχνει στο δουλεμπόριο της μαθητείας. Ταυτόχρονα διατυπώνουμε αιτήματα που αγκαλιάζουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας για υπεράσπιση όλων των δημόσιων αγαθών, της παιδείας, της υγείας, το ρεύμα, το νερό και την καταγγελία της μεγάλης φοροληστείας που γίνεται σήμερα. Τέλος, θέτουμε ζήτημα δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αυτό συνδέεται με το πειθαρχικό δίκαιο στην εκπαίδευση, με τον αυταρχισμό, τις επιστραυτεύσεις και την καταστολή που έχει επιβάλει η κυβέρνηση σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Τα αιτήματα αυτά λοιπόν δεν είναι στενά των εκπαιδευτικών.
– Ποιο είναι όμως το βασικό αίτημα;
– Ο βασικός στόχος των απεργών είναι ένα δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά. Με το νόμο που έφερε και ψήφισε η κυβέρνηση θα φύγει από το σχολείο ένα μεγάλο κομμάτι μαθητών και ειδικά τα παιδιά των εργαζομένων και των φτωχών. Με ένα μεγάλο πλέγμα εξετάσεων που εισάγονται στο Γενικό Λύκειο, τα παιδιά αυτά δεν θα μπορούν να παρακολουθήσουν το σχολείο, γιατί δεν θα έχουν την ανάλογη υποστήριξη που χρειάζονται. Πώς θα ανταποκριθούν στις εξετάσεις από την Α΄ Λυκείου για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Αυτό όπως καταλαβαίνετε, θα δημιουργήσει φραγμό για την είσοδο των μαθητών στα ΑΕΙ και είναι ευνόητο ότι τα παιδιά των φτωχών που δεν έχουν πόρους να διαθέσουν στα φροντιστήρια, αποκλείονται. Πρέπει να εξεταστούν σε 39 μαθήματα! Το ίδιο γίνεται και στο Επαγγελματικό Λύκειο, όπου υπάρχουν οι αντίστοιχες εξετάσεις για να περνά κανείς τις τάξεις, γεγονός που θα στρέψει πολλά παιδιά στην κατάρτιση. Προωθείται δηλαδή με το νόμο αυτό η μεταγυμνασιακή κατάρτιση. Ακόμη, θεσμοθετείται η μαθητεία. Αυτός ο θεσμός είναι η απλήρωτη εργασία, όπου οι μαθητές από τα 16 τους θα μπαίνουν στην εργασιακή διαδικασία, για να μπορέσουν να πάρουν επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτή η εργασία για 12 μήνες, με πενθήμερη δουλειά στις επιχειρήσεις, θα πληρώνεται συμβολικά, το πολύ μέχρι 9 ευρώ το μεροκάματο. Στη σημερινή περίοδο της κρίσης, με την ανεργία να φτάνει το 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους, ο θεσμός αυτός είναι καθαρή κοροϊδία. Ποιος θα βρει δουλειά; Αλλά και αν βρουν, οι μαθητές θα είναι αυτοί που θα παίρνουν τις δουλειές των γονιών τους. Θα είναι δηλαδή ένα φτηνό εργατικό δυναμικό.
– Οι μαθητές και οι γονείς είναι με το μέρος σας;
– Με το μέρος μας είναι κι αυτό φαίνεται από τη συμπαράσταση που δείχνουν αυτή την εβδομάδα που πέρασε, αλλά και από το κύμα των καταλήψεων που είδαμε στα σχολεία. Είδαμε περιπτώσεις όπου οι μαθητικές καταλήψεις λειτούργησαν ως περιφρούρηση της απεργίας των καθηγητών. Συνολικά, οι μαθητές μας δεν είναι εναντίον. Σε ό,τι αφορά τους γονείς, πρέπει να τονίσω ότι πρώτη φορά αναπτύχθηκε ένα κύμα συμπαράστασης για τόσο μεγάλο διάστημα, ξεκινώντας από το καλοκαίρι. Στις απεργιακές επιτροπές έρχονταν για στήριξη γονείς. Οι καθηγητές έκαναν τακτικά ενημερώσεις των γονιών, όπου εξηγούσαμε τα προβλήματα του κλάδου και του σχολείου. Επίσης, οι γονείς έπαιρναν μέρος στις εξορμήσεις, έδειξαν δηλαδή ότι όχι απλώς συμπαραστέκονται, αλλά και ότι συμπορεύονται μαζί μας.
– Πώς αποτιμάτε σήμερα την απεργία του Μαΐου που κατέληξε σε επιστράτευση;
– Για πρώτη φορά οι κινητοποιήσεις δεν ξεκίνησαν Σεπτέμβριο αλλά διήρκεσαν καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Από τότε που η κυβέρνηση ανακοίνωσε τις διαθεσιμότητες στους εκπαιδευτικούς και την κατάργηση τομέων της τεχνικής εκπαίδευσης, σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας αναπτύχθηκαν κινηματικές δραστηριότητες:
Οι ενημερώσεις και οι συγκεντρώσεις που έγιναν δημιούργησαν ένα ρεύμα και στις τοπικές κοινωνίες και ταυτόχρονα στο σώμα των καθηγητών. Εδώ φάνηκε λοιπόν η παρακαταθήκη της απεργίας του Μαΐου, αυτής που δεν έγινε. Αν εκείνη η απεργία είχε γίνει, πιθανόν τα πράγματα να μην είχαν εξελιχθεί με τον ίδιο τρόπο.
– Ποια είναι η διαφορά στην εκπαίδευση αυτά τα χρόνια των μνημονίων;
– Από το 2010 μέχρι σήμερα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουμε 30.000 καθηγητές λιγότερους. Έχουμε 20.000 μαθητές έξω από το σχολείο. Έχουμε συγχωνεύσεις σχολείων, συμπτύξεις τμημάτων και τάξεις με περισσότερα παιδιά. Έχουμε αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Οι δαπάνες για τη συντήρηση των σχολείων είναι μειωμένες και τα χρήματα δεν φτάνουν ακόμη και για τη θέρμανση των κτιρίων. Τα σχολεία πια μπορούν πολύ δύσκολα να λειτουργήσουν. Επιπλέον, η πολιτική αυτή των συγχωνεύσεων και συμπτύξεων παρουσιάζει τους εκπαιδευτικούς να πλεονάζουν, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στη διαθεσιμότητα και την απόλυση.
Πολύ δύσκολα μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φρενάρουν το συντονισμό
– Πάντως, όλο το προηγούμενο διάστημα οι αγώνες έμεναν σε ένα στενό κλαδικό πλαίσιο. Υπάρχει σήμερα δυνατότητα για μια πραγματικά πανεργατική κινητοποίηση;
– Εμείς πιστεύουμε ότι είναι δυνατή. Μάλιστα, έχουμε τέτοια δείγματα, χωρίς βέβαια να έχει την αναγκαία έκταση. Στις συσκέψεις που πραγματοποιήσαμε στην ΟΛΜΕ ήρθαν 16 ομοσπονδίες του δημόσιου τομέα. Οι περισσότεροι σε αυτή τη σύσκεψη δήλωναν ότι σήμερα χρειάζεται ένας απεργιακός αγώνας διαρκείας. Μας είπαν ότι συμπαραστέκονται και ότι θα συμπορευτούν με τους εκπαιδευτικούς. Αυτή τη στιγμή πέντε ομοσπονδίες βρίσκονται σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις, όπως η ομοσπονδία των εργαζομένων στα πανεπιστήμια, οι ομοσπονδίες του υπουργείου Εργασίας, δηλαδή το ΙΚΑ, ο ΟΑΕΔ και τα ασφαλιστικά ταμεία. Την Τετάρτη οι εργαζόμενοι αυτών των κλάδων έκαναν κοινή συγκέντρωση. Στο ίδιο μετερίζι όμως έχουν βγει και σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όπως στη Λάρκο, στις βιομηχανίες αμυντικών συστημάτων, στα Τσιμέντα Χαλκίδας και αλλού. Από τους δασκάλους, 30 σωματεία παρά την προσπάθεια της ΔΟΕ να μην μπει σε απεργία, ήρθαν μαζί με τους καθηγητές. Δυστυχώς, εκεί οι παρατάξεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φρενάρουν αυτό τον συντονισμό. Να προσθέσω ότι η ομοσπονδία εργαζομένων στο υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε απόφαση για απεργία διαρκείας. Εδώ όμως βλέπουμε και την ΑΔΕΔΥ που δεν συμπαραστέκεται σ’ αυτό τον αγώνα. Αντίθετα, κηρύσσει απεργιακές κινητοποιήσεις με 48ωρες ή 24ωρες, χωρίς να προσπαθεί να συντονίσει αυτό τον αγώνα. Η ΑΔΕΔΥ δεν θέλει και δεν μπορεί να το κάνει αυτό άλλωστε, γιατί μέχρι σήμερα ξέρουμε ότι ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι κάποιοι αγώνες διαμαρτυρίας και μάλιστα, για να εκτονώνει τις αντιδράσεις. Ένα κίνημα όπως αυτό των εκπαιδευτικών που έχει συνελεύσεις βάσης, μια δημοκρατική λειτουργία και διαδικασία, που δίνει το λόγο στους συναδέλφους, απέδειξε ότι όταν οι «πάνω» δεν θέλουν, οι «κάτω» μπορούν. Αυτό ενόχλησε τους Πρετεντέρη, Τρέμη και Τσίμα, και βγήκαν την επομένη στο δελτίο ειδήσεων για να λένε ότι κρατάμε όμηρους τους μαθητές και άλλα παρόμοια. Η κυβέρνηση υπολόγισε ότι δεν θα αντέξουμε, θα πεινάσουμε και θα γυρίσουμε πίσω, όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τους φοβίζει η απεργία μας.
– Και τώρα πώς συνεχίζετε;
– Οι 56 από τις 85 συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, που έγιναν με πολύ μεγάλη μαζικότητα την Πέμπτη, αποφάσισαν να συνεχίσουμε με 5θήμερες επαναλαμβανόμενες. Η αναλογία τους σε ψήφους στη συνέλευση των προέδρων της ΕΛΜΕ συγκέντρωσε 65,7 %, ποσοστό που δεν έφτασε όμως το αναγκαίο, σύμφωνα με το καταστατικό μας 66,6%. Έτσι, τελικά κατέληξε σε προκήρυξη 48ωρης απεργίας τη Δευτέρα, Τρίτη, πανελλαδική συγκέντρωση και νέες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ την Τρίτη. Δυστυχώς, η πρόταση για να συνεχίσουμε με τη μορφή των 5θήμερων δεν συγκέντρωσε το απαραίτητο ποσοστό για 0,9%, γιατί συνάντησε τη σφοδρή αντίθεση, όχι μόνο των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και την πολεμική των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Παρά τις φραστικές τους δηλώσεις για κλιμάκωση, στην πράξη με τις προτάσεις τους και τη στάση τους στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και στη γενική συνέλευση προέδρων προωθούν την αποκλιμάκωση και την αναστολή της απεργίας. Ό,τι δεν κατάφεραν οι κυβερνητικοί το προωθούν τα στελέχη του ΠΑΜΕ.
Οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί, παρά την αδιαλλαξία του υπουργείου και της κυβέρνησης, συνεχίζουμε τη μάχη καλώντας σε πανεργατικό – παλλαϊκό ξεσηκωμό. Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα.
