του Διονύση Ελευθεράτου
Aς αναλογιστούμε: Ποιες «παρακαταθήκες» θα έμεναν αναπάντητες, εάν το «αποφασίζομεν, διατάσσομεν, κλείνομεν την ΕΡΤ και απολύομεν 2.600 ανθρώπους» αποδεικνυόταν ένας ακόμη άνετος καθεστωτικός καλπασμός, στα λιβάδια του κοινωνικού φόβου;
Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βασικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλάδας των Μνημονίων: Για περισσότερα –και με λιγότερη χρονοτριβή– λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρεσίες, δεν θα χρειαζόταν η παραμικρή ειδική «θεσμική» επίφαση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρίωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλλες, κοντινές μονάδες». Θα αρκούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπορούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με την απλή αιτίαση –βάσιμη ή μη– για «παρατράγουδα» στις προμήθειες υλικού.
Τραβηγμένο; Καθόλου. Κυβερνητικό «κεκτημένο» θα ήταν – και μάλιστα ακλόνητο, εάν έλειπε η μάχη για την ΕΡΤ. Επειδή δε ο «κοινωνικός αυτοματισμός» είναι άχρηστος εάν δεν αλλάζει η φορά του, φανταζόμαστε με πόση ευκολία θα αντέστρεφε την «επιχειρηματολογία» της η εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άννα Ασημακοπούλου… Τι είπε προσφάτως η ερίτιμος κυρία, ανερυθρίαστα; Ότι αν κλείνει ένα σχολείο στο Μπουρνάζι, ευθύνονται τα προνόμια των εργαζομένων της ΕΡΤ! Φανταζόμαστε την …εναλλακτική «επιχειρηματολογία» της, εάν η υπόθεση της ΕΡΤ εξελισσόταν ως τυπική, ήρεμη κυβερνητική διεκπεραίωση: «Εδώ έκλεισε για τη σωτηρία της χώρας ολόκληρη ραδιοτηλεόραση, έμειναν άνεργοι τόσοι άνθρωποι – κι εσείς ισχυρίζεστε πως δεν μπορείτε να αναζητήσετε άλλο σχολείο;».
Όποιος τυχόν αμφιβάλλει για την απαράμιλλη ικανότητα του «κοινωνικού αυτοματισμού» να αλλάζει διαρκώς τους στόχους της μοχθηρίας του, καθώς και τα υποτιθέμενα αντικείμενα της «φιλευσπλαχνίας» του, δεν χρειάζεται να εξασκήσει τόσο τη φαντασία, όσο τη μνήμη του. Μήπως δεν ήταν ο κλάδος των εκπαιδευτικών το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα στα χείλη των «παπαγάλων», τον Ιανουάριο, κατά τις ημέρες της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό; Σταθερή η επωδός: «Πώς δηλαδή ζητούν εξαίρεση από το ενιαίο μισθολόγιο αυτοί, όταν εντάσσονται οι εκπαιδευτικοί που έχουν λιώσει τα παντελόνια τους στο διάβασμα;». Ε, λίγους μήνες αργότερα οι …παρ’ ολίγον απεργοί εκπαιδευτικοί είχαν μετατραπεί σε αντικοινωνικά, ανάλγητα τέρατα, «κερδίζοντας» μια θέση στο διευρυμένο «ενιαίο επιστρατευσολόγιο» της τρικομματικής κυβέρνησης.
Μήπως δεν «κέρδισαν» το χαρακτηρισμό της άνομης συντεχνίας, καθώς και τη …συνακόλουθη αντιμετώπιση εκ μέρους των ΜΑΤ, όσοι εργαζόμενοι της βαριάς βιομηχανίας (Χαλυβουργία, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά) διεκδίκησαν κατά καιρούς κάτι ουσιαστικότερο από τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνώντων για τους αδικημένους απασχολούμενους του ιδιωτικού τομέα;
Δεύτερη «παρακαταθήκη» που θα κάλπαζε ανενόχλητη, εν μέσω σιγής, εάν για την ΕΡΤ δεν γινόταν …«της ΕΡΤ»; Μα αυτό που διακήρυξε ο πρωθυπουργός στην εκδήλωση του ΕΒΕΑ: Κάθε εργαζόμενος που χάνει τη δουλειά του οφείλει να νιώθει «ΟΚ», εάν λαμβάνει «γενναιόδωρη» αποζημίωση. Σωστά. Τι να το κάνεις το ψωμί που σου δίνει λίγο – λίγο η δουλειά, εάν μπορείς να πάρεις μαζεμένο παντεσπάνι και να μας αδειάσεις τη γωνιά; Άσε που αν είσαι επί μήνες απλήρωτος, ακόμη και μισό κομμάτι από το –εν γένει διαρκώς μειούμενο– «παντεσπάνι» της αποζημίωσης θα σου φανεί θεόσταλτο δώρο…
Ακούσαμε ή διαβάσαμε κι άλλα, των οποίων η αποδοχή προϋποθέτει κατανάλωση μεγάλων μ-ΕΡΤ-ικών από τη συνολική πίτα ηλιθιότητας που «παράγεται» (και διοχετεύεται στην «αγορά) στις ημέρες μας. Ειπώθηκε λόγου χάρη ότι είναι οι αντιδρώντες –πρωτίστως δε οι αριστεροί– υποκριτές. Γιατί παρακαλώ; Διότι μέχρι πρότινος κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι μετέτρεπε την κρατική ραδιοτηλεόραση σε «μνημονιακή ΥΕΝΕΔ». Τρομακτικό «επιχείρημα»! Μας έκανε «τη μούρη κρέας»… Με αυτή τη «λογική», η οποία προφανώς κηρύττει αδύνατη κάθε εξέλιξη «επί τα χείρω», ακόμη και οι κανόνες συγγραφής της Ιστορίας «αναδιαρθρώνονται» και «μεταρρυθμίζονται». Πώς μιλάς, φερ’ ειπείν, κύριε για τη χούντα, εάν έχεις χαρακτηρίσει πολιτικά ανώμαλη την προδικτατορική περίοδο; Ασυμβίβαστα είναι αυτά τα δύο. Μη ρωτάτε «πώς» και «γιατί». Η τρέλα δεν πάει στα όρη, όλη την πουλάνε οι λεβέντες του «σαξές στόρι».
Τι ακριβώς αποσαφήνισε η κυβέρνηση αξιώνοντας (κι επισήμως!) μια δημόσια ραδιοτηλεόραση στην υπηρεσία «της ανάπτυξης»; Ότι θα «πατάσσει» κάθε απροθυμία συμμετοχής στο αδιάλειπτο λιβάνισμα της μνημονιακής πολιτικής. Εάν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι είχε ήδη καταγραφεί ως αιτία «καρατόμησης» εκπομπής (του Αρβανίτη και της Κατσίμη) ένα λογικότατο –σχεδόν αναπόφευκτο– σχόλιο για πασίγνωστες, κραυγαλέες ανακολουθίες του Νίκου Δένδια, εικάζουμε τι έπεται σε μια ραδιοτηλεόραση, στη ληξιαρχική πράξη γέννησης της οποίας θα αναγράφεται και …θρήσκευμα: «Ανάπτυξη». Σκεφθείτε τους «ιερούς κανόνες» ενός τέτοιου μοναστηριού…
Εμ, το άλλο; Κάποια στιγμή είπαν ότι το προσωπικό της νέας ραδιοτηλεόρασης θα προσλαμβανόταν με …διαδικασίες ΑΣΕΠ. Συγγνώμη, πώς ακριβώς κάποια «διαδικασία ΑΣΕΠ» θα εντόπιζε, λόχου χάρη, έναν ικανό μουσικό παραγωγό; Φανταζόμαστε διαγωνισμό με τα εξής θέματα: Πρώτο: «Πώς λεγόταν το μουσικό συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε ο νυν πρωθυπουργός στις ΗΠΑ, στη δεκαετία του ’70, μαζί με τον Γ. Παπανδρέου; Ποιο όργανο έπαιζε τότε ο κ. Σαμαράς;». Οι σωστές απαντήσεις είναι «Fireworks» και ντραμς – αν τις αγνοείς χάνεις πολύτιμους πόντους.
Δεύτερο θέμα: «Ποιο τραγούδι θα επιλέγατε ως αφιέρωση στην επερχόμενη οικονομική ανάπτυξη;». Καλή απάντηση θεωρείται το «China Girl» του Ντέιβιντ Μπάουι. Προτείνεται και το οριένταλ ροκ «Hassan I Sahba» των Hawkwind, εάν επίκειται η αγορά κι άλλων νησιών από Άραβες.
Τρίτο θέμα, μέγα «SOS»: «Αναφέρετε έναν τουλάχιστον δίσκο, τον τίτλο του οποίου δεν πρέπει να εκστομίσετε από μικροφώνου κι αιτιολογείστε». Η σωτήρια απάντηση είναι το «Rust Never Sleeps» («Η Σκουριά Ποτέ Δεν Κοιμάται») του Νιλ Γιανγκ, για λόγους προστασίας της δημόσιας τάξης. Ε, όχι και να νομίσουν αυτοί οι παλιοαναρχικοί που ζουν στις Σκουριές ότι τους προτρέπουμε συνθηματικά να επαγρυπνούν…
Κάπου εδώ, όμως, εμφανίζεται κι ένας …αντεστραμμένος Καζαντζίδης. Γιατί «αντεστραμμένος»; Διότι από το βράδυ της περασμένης Πέμπτης ορισμένα παλικάρια όχι μόνο δεν έχασαν, αλλά αντιθέτως αύξησαν το μ- ΕΡΤ-ικό τους απ’ τη χαρά. Το αύξησε ο «Μπένι» που γίνεται τώρα …κανονικό «πρωτοπαλίκαρο» του Σαμαρά. Εφεξής δύσκολα θα τον «γράφει» τόσο ταπεινωτικά ο πρωθυπουργός στα παμπάλαια υποδήματά του – ίσως εκείνα με τα οποία πατούσε τα πετάλια του ντραμς, στα 70’s .
Μεγάλο το μ-ΕΡΤ-ικό από τη χαρά των τηλεοπτικών καναλιών: Η χώρα απέφυγε τις τρισκατάρατες εκλογές που θα επέφεραν τόσα δεινά, όσα ο Δήμος Βερύκιος του Άλφα δεν προλάβαινε να καταμετρήσει στις στιγμές του «εθνικο-υπεύθυνου» πανικού του, οι οποίες προηγήθηκαν της ανακούφισης…
Οι δανειστές θα σταματούσαν να μας στέλνουν το χρήμα που ξαναπαίρνουν, η «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών θα διακοπτόταν, ομοίως και οι πανάγαθες ιδιωτικοποιήσεις. Σε απόγνωση θα βυθίζονταν οι έμποροι που ως γνωστόν τώρα ευημερούν. Το «σαξές στόρι» θα έμενε μετέωρο. Οι τουρίστες θα προτιμούσαν, λεει, την επί του παρόντος αναστατωμένη από τις διαδηλώσεις Τουρκία, παρά κάποιο νησί της μετεκλογικής Ελλάδας. Γιατί άραγε; Ποιος ξέρει, ίσως οι εκλογές κομίζουν, ακόμη, μολυσματικές ασθένειες, ποδάγρα, στυτικές δυσλειτουργίες και άλλα φοβερά, που ήδη υποψιάζονται οι τουρίστες.
Ω, ναι, οι εκλογές τείνουν να αναχθούν σε «κίνδυνο» ισοβαρή εκείνου που αντιπροσωπεύει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Τι έπεται; Μήπως η απαγόρευση της διεξαγωγής τους, μέχρι τη στιγμή π.χ. κατά την οποία το δημόσιο χρέος –ως ποσοστό επί του ΑΕΠ– θα πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν προ μνημονίων; Υπομονή. Το 2020-2025 δεν απέχει πολύ. Κάνεις τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κομπολόι κι ούτε που καταλαβαίνεις πώς κυλάει ο χρόνος…
