Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται πως η παραίτηση του πρωθυπουργού της Πορτογαλίας προήλθε από… λάθος απομαγνητοφώνηση υποκλαπείσας συνομιλίας, το σκάνδαλο όμως υπάρχει. Όπως και το τεράστιο πρόβλημα που προκύπτει από τη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο ορυχείο λιθίου, με καταστροφικές συνέπειες στο περιβάλλον, στο όνομα του «πράσινου» καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι κυβερνητικά στελέχη διαμηνύουν το ένα μετά το άλλο πως η χώρα παραμένει ασφαλής προορισμός για επενδύσεις.
Αλλάζει τον λύκο η προβιά;
Παράνομη χαρακτήρισε το ανώτατο δικαστήριο της Βρετανίας την επαίσχυντη συμφωνία για την «εξαγωγή» προσφύγων και μεταναστών στην Ρουάντα, καθώς μέχρι και τα μέλη του «βγήκαν από τα ρούχα τους» για ορισμένες από τις διατάξεις που περιέχει. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός της χώρας, Ρίσι Σούνακ, δεν έδειξε να πτοείται ιδιαιτέρως από την ετυμηγορία και διεμήνυσε πως θα ετοιμάσει τάχιστα ένα νέο νόμο, ο οποίος θα περιλαμβάνει κάποιες επιμέρους αλλαγές, αφήνοντας απαράλλαχτο τον «πυρήνα» του προηγούμενου, ο οποίος ανταποκρίνεται στην πολιτική της κυβέρνησής του. Κάτι ανάλογο ισχύει και με την απόφασή του να αποπέμψει την υπουργό Εσωτερικών, την ακροδεξιά ρατσίστρια Σουέλα Μπρέιβερμαν, επειδή έφτασε να χαρακτηρίσει την αστυνομία του Λονδίνου… φιλοπαλαιστινιακή! Ο διάδοχός της, Τζέιμς Κλέβερλι, ο οποίος είναι και επικεφαλής των κυβερνώντων Τόρις, θα φροντίσει να φοράει απλώς διαφορετική «προβιά».
Κυβέρνηση υψηλού ρίσκου στην Ισπανία
Ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε η νέα κυβέρνηση Σάντσεθ στην Ισπανία η οποία, εκτός από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Sumar (ο συνασπισμός ΚΚ, Podemos, Πράσινοι και άλλων μικρότερων σχηματισμών), στηρίχθηκε από το σύνολο σχεδόν των αυτονομιστικών κομμάτων από την Καταλονία, την Χώρα των Βάσκων κ.λπ. Το μεγάλο διακύβευμα αφορούσε, φυσικά, την περίπτωση της Καταλονίας, όπου ο Σάντσεθ αναγκάστηκε να κάνει ένα μεγάλο συμβιβασμό για να φτάσει στην πλειοψηφία: Να υποσχεθεί πολιτική αμνηστία στους πρωταγωνιστές του δημοψηφίσματος του 2017 για την ανεξαρτησία και να καταθέσει ήδη τον σχετικό νόμο. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα θέμα εξαιρετικά «ευαίσθητο» τόσο για την αστική τάξη όσο και για την κοινωνία της Ισπανίας. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία είναι αντίθετη με την αμνηστία, ενώ Λαϊκό Κόμμα και ακροδεξιό Vox έχουν κηρύξει ανένδοτο και περιμένουν «στη γωνία».
Το κεφάλαιο επιλέγει τους μετανάστες
Στον καπιταλισμό, σχολεία και πανεπιστήμια οφείλουν να υπηρετούν τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της αγοράς. Η υγεία μετατρέπεται σε εμπόρευμα και εκχωρείται στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το ίδιο και ο πολιτισμός. Η ενέργεια, η ύδρευση και το περιβάλλον υποτάσσονται στο σχέδιο της «πράσινης οικονομίας». Ακόμη και οι πόλεμοι ιδιωτικοποιούνται σε μεγάλο βαθμό μέσω των μισθοφόρων και των εξοπλισμών. Θα μπορούσε, άραγε, να συμβεί κάτι διαφορετικό στο μέτωπο του μεταναστευτικού-προσφυγικού; Προφανώς και όχι. Γι’ αυτό και η ΕΕ επεξεργάστηκε και θέτει σε εφαρμογή ένα σχέδιο «διαλογής» όσων προέρχονται από τρίτες χώρες, με αποκλειστικό σχεδόν κριτήριο να καλύπτουν ανάγκες της οικονομίας της, να κλείνουν «τρύπες» σε διάφορους τομείς και να διασφαλίζουν όσο το δυνατό πιο φτηνό εργατικό δυναμικό. Η φτώχεια, οι πόλεμοι, η κλιματική κρίση δεν έχουν σημασία. Όλα για το κέρδος!