ΣΤΡΑΤΟΣ ΒΟΥΡΑΖΕΡΗΣ
Πάρε (πως;) την κατάσταση στα χέρια σου λαέ…
Εργατικές συλλογικότητες άμεσης παρέμβασης
Χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια έχει ακουστεί στα μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το σύνθημα, «ούτε ΔΝΤ, ούτε και ΕΕ, πάρε τη κατάσταση στα χέρια σου λαέ.» Ποια η συμβολή μας λοιπόν στην κατεύθυνση ενίσχυσης του αγώνα του λαού μας με τα απαραίτητα εργαλεία προκειμένου, το αναγκαίο να γίνει πραγματικότητα; Και ο λαός μας να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του; Εκ’ των συμπερασμάτων της τελευταίας εξαετίας είναι «ότι δεν αρκεί να φωνάζεις και να καταγγέλλεις τις καταστροφικές πολιτικές.» Απαιτείται, με περισσότερη θέρμη, να χαράζεις «δρόμο», για να ανθίσουν οι νέες λαϊκές αντιστάσεις. Για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα οι νέες πρακτικές που διακηρύσσεις.
«…πάρε λοιπόν την κατάσταση στα χέρια σου λαέ.» Πως; Με ποια εργαλεία; Με τα σωματεία και το …υπαρκτό συνδικαλιστικό κίνημα; Οι σχετικές θέσεις στο τρίτο κεφάλαιο, περιγράφουν επαρκώς την αδυναμία του υφιστάμενου συνδικαλιστικού κινήματος να αποτελέσει εργαλείο για μια άλλη πορεία, με τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα μπροστά!
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία περίοδο που απαιτείται να αντιμετωπίσουμε τα ερωτήματα με τους όρους που τα θέτει η βαριά πληττόμενη από την καπιταλιστική κρίση κοινωνική πλειοψηφία. Ιδιαίτερα εκείνα που αφορούν θέματα εξαιρετικά κρίσιμα για την προώθηση της πολιτικής μας. Βλ. όργανα επιβολής της λαϊκής βούλησης κλπ.
Εδώ οι θέσεις δεν αποτιμούν σε βάθος την εμπειρία της τελευταίας εξαετίας και δεν περιγράφουν αναλυτικά βήματα (όχι γενικόλογους άξονες) παρέμβασης την επομένη της συνδιάσκεψης. Δεν μπορούμε να προσδοκάμε πολλά και άμεσα, στην προώθηση των στόχων μας, στο βαθμό που η παρέμβασή μας περιορίζεται στο στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Με οργανωμένο και τεκμηριωμένο τρόπο θα πρέπει να υπάρξει επιλογή – ιεράρχηση – στόχευση κλάδων στους οποίους θα επιδιώξουμε σε ορατό χρονικό ορίζοντα να έχουμε πολιτική και συνδικαλιστική παρέμβαση. Να κάνουμε βήματα στην κατεύθυνση «επεξεργασίας και προώθησης περιεχομένου πάλης και διεκδικήσεων στο συγκεκριμένο κλάδο, σε σύνδεση με το πλαίσιο στόχων του αντικαπιταλιστικού προγράμματος.»
Μεταξύ αυτών και ως παράδειγμα αναφέρω τον αγροδιατροφικό τομέα. Δείτε τη σημασία του στο συνολικό «Κεφάλαιο» της χώρας μας (υψηλή κερδοφορία σε περίοδο της κρίσης), τον αριθμό των εργαζομένων (αγρότες, βιομηχανικοί εργάτες, μισθωτή διανόηση), το σημαντικό μερίδιο στις πολιτικές της ΕΕ και το σημαντικότερο τη τεράστια σημασία του σε μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας. Στον οποίο όμως η παρέμβασή μας είναι μηδαμινή.
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για να δοκιμαστούν οι θέσεις και οι πρακτικές μας, στη συγκρότηση εργατικών συλλογικοτήτων, ενοποίηση αυτών, διαμόρφωση αιτημάτων πάλης για το άμεσο και το «μακροπρόσθεσμο», αλλά και στη διαμόρφωση σχεδίου για τη λειτουργία του κλάδου σε όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και με προστασία του περιβάλλοντος, στα πλαίσια μια κοινωνίας με τους παραγωγούς του πλούτου πρωταγωνιστές.
Θα μπορούσαμε να πούμε και για άλλους κλάδους π.χ βιομηχανία τουρισμού, ενέργειας κλπ Σε κάθε περίπτωση απαιτείται συλλογικά οργανωμένη προσπάθεια – μελέτη, ιεράρχηση, διάταξη δυνάμεων και διάθεση να δοκιμαστούμε – ασχολούμενοι πιο… «επαγγελματικά» με τη πολιτική. Να ξεβολευτούμε από πρακτικές, οι οποίες όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι φτάνουν στα όριά τους…
Στις Θέσεις αναφέρεται ως βασικό μας καθήκον, η μαζικοποίηση και ο μετασχηματισμός των σωματείων, σε πραγματικά όργανα πάλης των εργατών, αλλά και η οργάνωση του κομματιού της ελαστικής απασχόλησης και των ανέργων. Μετά από μία περίοδο (βλ. 2009 – 2012) αναζήτησης συλλογικών μορφών πάλης από ευρύτερα – πέραν των… μυημένων – κομμάτια εργαζομένων και νέων, σήμερα εκτιμώ ότι κυριαρχούν οι προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης. Συλλογικότητες σχήματα εργαζομένων ανά κλάδο ή χώρο δουλειάς ή γειτονιά, πρέπει να αναλάβουν το δύσκολο έργο να καταστίσουν στη κοινωνική πλειοψηφία τη συλλογική πάλη ελκυστική, καθιστώντας την αποτελεσματική.
Απαιτείται κινητοποίηση του δυναμικού μας, δοκιμάζοντας κυρίως καινούργιους δρόμους. Η πρακτική «αφίσα, προκήρυξη, εκδήλωση» για τα πιο πληβειακά κομμάτια της τάξης, τα οποία σήμερα έχουν ανάγκη περισσότερο από καθέναν μία πραγματική ανατροπή προς όφελος του κόσμου της εργασίας, δεν λέει τίποτα. Όταν έχεις δύο και τρία χρόνια να κάνεις μεροκάματο ή το σπίτι σου δεν έχει ρεύμα και ο μοναδικός… εισερχόμενος αριθμός στο κινητό σου είναι αυτός της Τράπεζας, μία καμπανιακού τύπου παρέμβαση, μάλλον δεν έχει να σου πει τίποτα.
Ειδικότερα για το κομμάτι των ανέργων, είμαι της άποψης ότι δεν μπορούμε να εκτιμάμε ότι έχουμε την πιο μορφωμένη, με δεξιότητες και ενδιαφέροντα νέα εργατική βάρδια και την ίδια στιγμή το πλαίσιο που τη καλούμε να δράσει και να παλέψει συλλογικά να περιορίζεται στο μοίρασμα μίας προκήρυξης ή σε μία παράσταση διαμαρτυρίας στον ΟΑΕΔ.
Χρειαζόμαστε λοιπόν εργατικές συλλογικότητες άμεσης ανταπόκρισης στο πρόβλημα (στην απόλυση, στην απληρωσιά, στο ένσημο κλπ) και υποστήριξης / αλληλεγγύης στο σύνολο της ζωή του εργαζόμενου. Με μορφωτική / πολιτιστική δράση σε ρήξη με τον κυρίαρχο πολιτισμό. Προπλάσματα μιας άλλη οργάνωσης της κοινωνίας για να γίνει ξανά ελκυστικός ο συλλογικός εργατικός αγώνας σε ευρύτερα κομμάτια της τάξης. Όσο αποφεύγουμε την ουσιαστική, συλλογική και συντροφική συζήτηση και δράση και σ’ αυτά τα πεδία, τόσο η πολιτική μας απήχηση θα βρίσκει «τοίχο» και θα παραμένει στάσιμη. Γιατί το σύνθημα που αναφέρθηκα εισαγωγικά έχει δύο μέρη, που αλληλεπιδρούν…
Η ανεπάρκεια των αναλύσεων για το χρέος
Ανάδειξη του ληστρικού ρόλου της ΕΚΤ
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΚΩΣΤΟΓΙΑΝΝΗΣ
Η μοναδική πολιτική δύναμη που –απόλυτα σωστά- έχει σταθερή και σαφή θέση για το ζήτημα της διαγραφής του χρέους και της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, θεωρώντας πως αποτελούν απαραίτητα και κομβικά στοιχεία σε μια στρατηγική αντικαπιταλιστικής ρήξης είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θεωρώ όμως πως οι αναλύσεις μας, αν και βελτιωμένες, έχουν σοβαρότατες αδυναμίες που πρέπει να ξεπεραστούν.
Η βασική βελτίωση είναι η θέση για «κοινή πάλη των λαών για πανευρωπαϊκή διαγραφή του χρέους» που έρχεται επιτέλους να ξεπεράσει την εθνική αφήγηση δημιουργίας του εξωτερικού χρέους, αναδεικνύοντας την παγκόσμια, ταξική διάσταση του χρέους. Το γεγονός δηλαδή πως τα εξωτερικά χρέη δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα αλλά ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο φαινόμενο. Φαινόμενο που δεν απειλεί τα θεμέλια του καπιταλισμού ως συστήματος, ούτε των καπιταλιστών ως κυρίαρχης τάξης, αφού τους βοηθά να προωθούν τις στρατηγικές τους επιδιώξεις σε βάρος της εργασίας. Αντίθετα αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες, αφού αργά ή γρήγορα το δράμα που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός θα επαναληφθεί γενικευμένο παντού. Ο καπιταλισμός λειτουργεί όπως ακριβώς τα σαρκοβόρα. Ξεμοναχιάζουν αρχικά τα πιο αδύνατα θύματα της αγέλης και αφού τα κατασπαράξουν προχωρούν στα επόμενα. Ας πάρουμε μαθήματα από την ευφυή τακτική του αντιπάλου και συνασπισμένοι ας την ανατρέψουμε για να μην καταλήξουμε σαν πρόβατα στη σφαγή.
Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το εξής: «Πώς είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια των πραγματικών παραγωγών του κοινωνικού πλούτου που μοχθούν και ιδροκοπούν σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης παραγωγής να είναι βουτηγμένοι στα χρέη που τους έχει δημιουργήσει μια χούφτα οργανισμών και ιδιωτών που δεν παράγουν τίποτα;» Δημιουργείται επομένως σε αδρές γραμμές ένα οξύμωρο δίπολο που από τη μια περιλαμβάνει την (παραγωγό) παγκόσμια εργατική τάξη στη θέση του οφειλέτη και από την άλλη την παγκόσμια (παρασιτική) αστική τάξη στη θέση του πιστωτή.
Η απάντηση, ανάμεσα στα άλλα, βρίσκεται στο γεγονός πως τα χρέη, που είναι πολλαπλάσια του παγκόσμιου ΑΕΠ, αποτελούν την κατεξοχήν έκφραση πλασματικών, παρασιτικών και τοκογλυφικών κεφαλαίων που πρέπει να καταστραφούν. Παρασιτικά είναι τα κεφάλαια που παράγει ο καπιταλισμός μέσω δυσνόητων και ακατάληπτων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, που το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν έχουν υλική υπόσταση ή χρησιμότητα και δεν παράγουν καμιά ωφέλιμη υπηρεσία. Αποτελούν «κοπανιστό αέρα» και συνιστούν μόνο πλασματικές, λογιστικές αξίες. Δεν πρέπει να αποκτήσουν την παραμικρή νομιμοποίηση στη συνείδηση της εργατικής τάξης η οποία πρέπει μονομερώς να απαιτήσει την καταστροφή τους.
Η μεγαλύτερη όμως αδυναμία εντοπίζεται στη μη ανάδειξη της πραγματικής νομισματικής πολιτικής της ΕΕ και της ΕΚΤ και την ουσιαστική αναπαραγωγή των μυθευμάτων του συστήματος. Πρέπει έστω με καθυστέρηση 14 χρόνων να αναδείξουμε τον μεγάλο ένοχο της υπερχρέωσης στα πλαίσια της ευρωζώνης που είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία χαίρει απόλυτης ασυλίας. Με βάση τη μελέτη των Ετήσιων Εκθέσεων της ΕΚΤ ήδη από το 2002 αποδεικνύεται πως η ΕΚΤ μόνιμα και σταθερά προχωρά στην έκδοση τεραστίων ποσοτήτων νέου χαρτονομίσματος έχοντας δημιουργήσει από το 2002 μέχρι το 2013 (πριν δηλαδή από τη διακηρυγμένη νομισματική χαλάρωση) ένα τρισεκατομμύριο εκατό δισεκατομμύρια νέα ευρώ, υπερτριπλασιάζοντας την ποσότητα των κυκλοφορούντων ευρώ. Το χρήμα αυτό έχει αποτελέσει τον πρωτογενή μηχανισμό πιστοδοτικών πράξεων (δανεισμού) της ΕΚΤ ανταλλάσσοντας το με χρεόγραφα δημοσίου και την υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων δημιουργώντας και εκτοξεύοντας το δημόσιο χρέος όλων ανεξαίρετα των χωρών. Το γεγονός αντιστρέφει τους ρόλους του πιστωτή και του οφειλέτη (εκτός αν κάποιος υπερασπίζεται τη δυνατότητα της ΕΚΤ να σφετερίζεται και να ιδιοποιείται αυτό το χρήμα). Εμείς οφείλουμε άμεσα και ηχηρά να αναδείξουμε αυτόν τον μηχανισμό οικοδομώντας μια συμμαχία με τα εργατικά και λαϊκά κινήματα των άλλων χωρών απαιτώντας όχι μόνο διαγραφή των χρεών αλλά και αποζημίωση όλων των χωρών εκ μέρους της ΕΚΤ για τις ζημιές που έχουν υποστεί τόσα χρόνια. Μόνο έτσι η πολιτική μας μπορεί να αποκτήσει πειστικότητα, αποδεικτικότητα, εμβέλεια και να γίνει αποτελεσματική.
