Παναγιώτης Μαυροειδής
▸ Μάχη για τον πολιτικό μετασχηματισμό της δυσφορίας σε μια βαθύτερη απόρριψη της συστημικής πολιτικής του κεφαλαίου
Τι «μυρίζει» η περιχέουσα κοινωνική και πολιτική ατμόσφαιρα; Μήπως ικανοποίηση με όσα λέει η ΝΔ που λίγο-πολύ ισχυρίζεται ότι «η σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι η ληστεία του λαϊκού εισοδήματος μέσω της ακρίβειας και το αμόκ επιχειρηματικών κερδών σε συνδυασμό με το πέταμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε πολεμικούς εξοπλισμούς; Ή μήπως όσοι φτάνουν δεν φτάνουν στη δουλειά τους με τα 20 ευρώ βενζίνης, έχουν κάποια ελπίδα ότι η «αντιπολίτευση» αλά ΣΥΡΙΖΑ και η αιώνια συμπολίτευση αλά ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, θα τους δώσει κάποια ανάσα, αν τυχόν ενωθούν στο πλαίσιο μιας «προοδευτικής κυβέρνησης», εάν δεν βγουν οι εκτρωματικές «οικουμενικές» λύσεις που και αυτές είναι στο τραπέζι;
Ο πλατύς κόσμος είναι πλέον πεισμένος ότι οι εκλογές δεν λύνουν τα βασικά προβλήματα και ότι τα κέντρα αποφάσεων του «βαθέως» κράτους και συστήματος δεν επηρεάζονται καθοριστικά από τις εκλογικές αναμετρήσεις. Άλλο τόσο αλήθεια είναι, όμως, ότι οι εκλογές στο αστικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο δεν γίνονται από τυπική υποχρέωση προς τη «θεσμική νομιμότητα». Αποτελούν σοβαρό πεδίο κατεργασίας των λαϊκών συνειδήσεων.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει προωθητική ενότητα στη βάση αρχών και αναγκαίου προγράμματος
Δεν υπάρχει «ακινησία», αλλά ένα δίπτυχο προκλήσεων: Πλατιά κοινωνική δυσαρέσκεια και αγωνία για την ειρήνη και το μέλλον του πλανήτη, από τη μια, σαφής πολιτική από-νομιμοποίηση των κεντρικών πολιτικών διαχειριστών της τύχης των λαών, από την άλλη. Η παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς «πατάει» σε αυτές τις δυνατότητες, με συναίσθηση της ανάγκης πολιτικού μετασχηματισμού της δυσφορίας υπέρ μιας βαθύτερης απόρριψης της συστημικής πολιτικής του κεφαλαίου, υπέρ μιας συνολικής αντικαπιταλιστικής επαναστατικής προοπτικής. Υπάρχει πραγματική ανάγκη να βαδίσουμε σε αντίθετη κατεύθυνση από την κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση στην οποία οδηγεί ο κόσμος του κεφαλαίου σε Δύση και Ανατολή, με «αναλώσιμα υλικά» την εργασία αλλά και τις ζωές όσων ζουν από τη δουλειά τους.
Η απέχθεια προς τον Μητσοτάκη είναι λογική και ευπρόσδεκτη. Ωστόσο το «φύγε εσύ, να έρθω εγώ», δεν απαντάει ουσιαστικά σε κάτι, αλλά αποδεικνύεται ο «μύλος» εντός του οποίου αλέθονται οι ριζοσπαστικές τάσεις. Το ζητούμενο για την αντικαπιταλιστική αριστερά είναι η συγκρότηση μιας πολιτικής τάσης «αντίπαλου δέους», με τα «υλικά» ενός εργατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, στο έδαφος κοινωνικών αγώνων διαφορετικής ποιότητας. Μιας τάσης που θα συγκρούεται όχι μόνο με την κυβέρνηση της ΝΔ και κάθε επίδοξου διαχειριστή, αλλά και με τη «συναίνεση» και τους κεντρικούς πυλώνες της πολιτικής της αστικής τάξης.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην πρόσφατη απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου της, αποφάσισε να παρέμβει στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, «στη βάση του εργατικού, αντικαπιταλιστικού της προγράμματος». Τονίζεται σχετικά: «Παλεύουμε για την ενίσχυση του μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Για μια αριστερά, που μπορεί να σταθεί στο ύψος των αναγκών της λαϊκής δράσης. Που θα μπορεί να εμπνεύσει ένα ανατρεπτικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης κι επαναστατικής πάλης».
Στο πλαίσιο αυτό, διατυπώνονται κεντρικοί πολιτικοί στόχοι που αφορούν τις αυξήσεις μισθών, τις εθνικοποιήσεις βασικών επιχειρήσεων με πρώτες αυτές της ενέργειας και διατροφής, την πάλη ενάντια στα εξοπλιστικά πολεμικά προγράμματα στο πλαίσιο του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού με στόχο την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την απομάκρυνση των βάσεων, τη ρήξη με το καθεστώς επιτροπείας και χρέους με στόχο την έξοδο από την ΕΕ, την απειθαρχία στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ ως όρο για τη διατροφική επάρκεια, την πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος με άρνηση, μεταξύ άλλων, των εξορύξεων στις ΑΟΖ και τα ζητήματα που αφορούν την ισότητα των δύο φύλων και τα δικαιώματα των γυναικών.
Στη βάση αυτού του προγράμματος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει κάλεσμα πλατιάς συστράτευσης για την αριστερά και το κίνημα της ανατροπής που έχει ανάγκη η εποχή μας. Εκτιμά ότι «οι αγώνες και οι μετωπικές πολιτικές διεργασίες του προηγούμενου διαστήματος έχουν ωριμάσει τη δυνατότητα και σε άλλους αγωνιστές και δυνάμεις. Παλεύει για τη συσπείρωση και τη συνεργασία αγωνιστών και πολιτικών δυνάμεων που συμφωνούν σε αυτήν την κατεύθυνση».
Με αυτή την τοποθέτηση, οριοθετείται ρητά όχι μόνο σε σχέση με την πολιτική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις πολιτικές απαντήσεις που δίνουν ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25. «Ο “ρεαλισμός της πειθαρχίας” του ΜΕΡΑ25 δεν είναι παρά η αποδοχή των πυλώνων της αστικής πολιτικής», αναφέρεται σχετικά και επισημαίνονται οι θέσεις αυτής της δύναμης περί «υγιούς επιχειρηματικότητας», συμμετοχής σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ, αλλά και το «παρόν» που δηλώνει για μια μελλοντική «προοδευτική κυβέρνηση». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τοποθετείται κριτικά και απέναντι στην πολιτική του ΚΚΕ, τονίζοντας ότι δεν υιοθετεί «πολιτικούς στόχους που συγκρούονται με τις κεντρικές επιλογές του συστήματος», καθώς –για παράδειγμα–δεν θέτει σαν άμεσους στόχους πάλης τις εθνικοποιήσεις των βασικών τομέων της οικονομίας, την απειθαρχία με την πολιτική της ΕΕ, τη ρήξη και έξοδο από αυτήν. Ειδικά σε ό,τι αφορά τον «ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό», μιλάει αποκλειστικά για την επιθετικότητα της τούρκικης ολιγαρχίας, συγκαλύπτοντας την επιθετικότητα της αστικής τάξης της Ελλάδας και τελικά δεν διαμορφώνει μια θέση πολιτικής ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος απέναντι στον οικονομικό ανταγωνισμό και στην πολεμική στρατηγική των αστικών τάξεων και του ΝΑΤΟ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει προωθητική ενότητα, στη βάση αρχών και αναγκαίου προγράμματος. Μόνο ένα ευδιάκριτο και σαφές πρόγραμμα, στον αντίποδα της αστικής πολιτικής και σε σύνδεση με εργατικές και λαϊκές ανάγκες, «νομιμοποιεί» πολιτικά έναν άλλο πόλο στην αριστερά. Αντίθετα, μια οργανωτίστικη, στενά εκλογική πρόταση ενότητας «πέραν του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25», δεν απαντάει σε τίποτα. Απαξιώνει την πολιτική σημασία ενός ανεξάρτητου τρίτου πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, εκφυλίζοντάς τον σε ενότητα ενός «χώρου» με βάση τα «κοινά σημεία».
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Κάλεσμα για ισχυρή μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά