Η αλήθεια είναι ότι για τους κυβερνήτες των «27», η χθεσινή τηλεδιάσκεψη κορυφής δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία… αγγαρεία. Ήταν γνωστό εκ των προτέρων, άλλωστε, πως δεν επρόκειτο να λάβουν ουδεμία σημαντική απόφαση, ούτε για τον προϋπολογισμό της επόμενης επταετίας (2021-27) ούτε για το περίφημο Ταμείο Ανάκαμψης. Οι διαφωνίες ανάμεσα στα διάφορα στρατόπεδα παραμένουν πολλές και σημαντικές – όπως αποδεικνύει και η ολοένα πιο συχνή επίκληση της «αλληλεγγύης» που γίνεται για να ρίξει στάχτη στα μάτια όσων περιμένουν το «μάννα» εκ Βρυξελλών για να περάσουν την κρίση με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες ή ακόμη και με κέρδη.
Το βασικό πρόβλημα, όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν πίσω από κάθε είδους ενστάσεις και διατυπώσεις, μοιάζει με νόμισμα που έχει δύο πλευρές. Η μία: Πώς θα αφαιμαχθούν τα κεφάλαια που θα πέσουν στο τραπέζι από τις τσέπες των λαών –κάτι στο οποίο όλες οι κυβερνήσεις συμφωνούν– χωρίς αυτοί να το καταλάβουν ή, έστω, με την πρόκληση των ελάχιστων δυνατών αντιδράσεων. Το άλλο: Με ποιο κυρίως κριτήριο θα κατανεμηθούν στο κεφάλαιο — θα βαθύνουν τις αντιθέσεις που προκύπτουν από τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης εντός ΕΕ και θα ενισχύσουν την ηγεμονία των ήδη ισχυρότερων ή θα τις αμβλύνουν, προς όφελος μιας συνολικά πιο ισχυρής ΕΕ απέναντι στον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό;
Πάντως, κεφάλαια από το συγκεκριμένο Ταμείο δεν θα φανούν μέχρι τα μέσα του 2021, στην καλύτερη περίπτωση. Μέχρι τότε, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες τους είτε με ίδια κεφάλαια (που ελάχιστοι διαθέτουν), είτε με δανεισμό από τις αγορές, είτε μέσω του ESM, κάτι που συνοδεύεται υποχρεωτικά από μνημόνια. Ποιος θα πάρει το μουντζούρη;